All Chapters of Now He Wants Me Back: Chapter 111 - Chapter 120

—San Francisco, USA—“Nabasa mo na ba ang message ng mama mo?” tanong ni Meryll nang makalapit kay Guiancarlo. May natanggap siyang mensahe galing kay Melanie at sinasabi nito na may mensahe ito sa anak na hanggang ngayon hindi sinasagot ni Giancarlo. “Hindi pa…” turan ni Giancarlo. Kinuha niya ang phone at binasa ang mensahe ng ina. “Sabihin mo kay mama na nabasa ko na,” aniya kay Meryll. “At sabihin mong sa susunod na araw ay pabalik na rin tayo ng Pilipinas kaya huwag na siyang mag-alala.”Tumango si Merylla at tumalikod pabalik sa kuwarto na ginagamit niya. “And Meryll…” ani Giancarlo na ikinahinto ni Meryll sa paghakbang. “May bisita pala akong parating, huwag kang lalabas,” utos niya rito.Napakunot-noo si Meryll. Gustong makaramdam ng inis pero hindi niya magawa dahil wala siyang karapatan magreklamo. Ang bisitang sinasabi ni Giancarlo ay babae sigurado. Meryll knows the drill, kapag may babae itong bisita ay wala na siyang gagawin kung hindi makinig sa music mag-isa. Bibingih

Tahimik ang mahabang pasilyo ng pasilidad ng mental asylum kung saan naroon naka-confine si Lauren Villareal. Sa bawat hakbang ni Michelle Villareal ay maririnig ang katok ng takong ng kanyang sapatos laban sa tiles na sahig. Bitbit niya ang isang itim na bag at nakasuot ng manipis na shades na agad niyang inalis paglapit sa front desk.“Good afternoon, Ma’am Michelle,” bati ng nurse na naka-duty, sabay abot ng logbook. “Dalaw po ulit kay Miss Lauren?”“Mm,” maikling sagot ni Michelle, at walang ngiti habang nilalagdaan ang kanyang pangalan. Alam ng lahat sa pasilidad na hindi siya paboritong bisita ni Lauren, ngunit siya ang tanging taong may obligasyong dumalaw dahil mukhang inasa na sa kaniya ng asawa ang tungkol sa anak nito.Hindi siya paborito ni Lauren sabi niya dahil kapag nakikita siya nito ay nagwawala ito. Matagal itong kalmahin. Pero kapag ang papa nito ang dumalaw rito ay hindi naman ito sumisigaw, nagmimistula lang itong bata na nagpapalambing sa ama. Isang staff ang su

The wedding day of Cassian and Ember…Tahimik ngunit abala ang buong kwarto ng hotel kung saan inaayusan si Ember para sa pinakahihintay na araw ng kanyang buhay. Ang engrandeng kasal nila ng asawa. Nakapalibot kay Ember ang kaniyang glam team, nakatutok ang lahat sa bawat detalye… mula sa kanyang buhok na inayos sa isang eleganteng bun na may nakalugay na manipis na hibla, hanggang sa pinong makeup na nagbigay liwanag sa kanyang mukha. Sa gitna ng ingay ng hairdryer, tunog ng brush at mahihinang bulungan, si Ember ay nanatiling nakaupo, pinipilit na maging kalmado.Sa loob-loob niya, nanginginig ang dibdib ay may maiksing panalangin. Ang sana maging payapa ang lahat sa kasal niya. Pumunta ang isip niya kay Cassian, sa asawang siguardo niyang naghihintay na sa kaniya sa simbahan. Ramdam niya ang bigat at ligaya ng sandali. Sa isang banda, masaya siya. Sa kabilang banda, parang may malamig na kamay na humahaplos sa kanyang batok—isang kutob na hindi niya maipaliwanag. Kutob na ayaw niy

Nawasak ang kasagraduhan ng simbahan sa isang iglap. Ang mga bisita, na kanina’y nangingilid ang luha sa tuwa, ngayon ay nagpapanic, nagsisiksikan, nagsitakbuhan palabas. Ang kasal na inaakala ng lahat na magiging pinakamagandang alaala nina Ember at Cassian ay biglang naging isang bangungot.“Mathias! Nikias!” sigaw ni Cassian habang hinahatak si Ember papalayo sa gitna ng kaguluhan. Ngunit bago pa siya makalayo, pumutok ang unang bala.BANG!Nagtilian ang mga tao. Isa sa mga stained-glass windows ay nadurog. Kasunod ay ang pagtalsik ang makukulay na bubog sa marmol na sahig. Pumasok ang ilang tauhan ni Leonard, armado at mabilis na nakaklat sa gilid ng simbahan. Nakasuot sila ng pormal na kasuotan, ang iba ay nakapang-madre at pang-sakristan pa.“Fuck…” mariing bulong ni Mathias habang hinuhugot ang isa pang baril mula sa holster. Tinakpan niya ang gilid ni Cassian, sabay sumenyas sa dalawang tao niya na barilin ang mga tauhan ni Leonard.BANG! BANG! Magkasunod na putok pa ang umali

Kinabukasan…Tahimik ang kuwarto ng mental hospital. Ang puting dingding ay malamig, walang laman maliban sa kama, maliit na mesa, at bintanang may rehas. Doon, nakaupo si Lauren, nakatitig sa hawak niyang matalim na piraso ng salamin mula sa basag na frame ng larawan. Ang mga daliri niya ay nanginginig, ngunit ang mga mata—hindi baliw, kundi puno ng malinaw na determinasyon.Sa labas ng pinto, dalawang nurse ang nag-uusap.“Dapat bantayan si Lauren Moretti. Napaka-delikado ng kondisyon niya,” sabi ng isang nurse.“Oo, pero wala na siyang laban. Parang wala nang pag-asa pang gumaling,” tugon ng kausap nito. Napangiti si Lauren, mapait at mapanlinlang. ‘Oo, isipin niyo na lang na baliw ako. Isipin niyo na lang na tapos na ako. Mas madali para sa akin ang makawala.’Dahan-dahan niyang nilapit ang piraso ng salamin sa pulso niya. Huminga siya nang malalim at bigla niyang hinagod ang balat—sapat para magmukhang malalim at duguan. Sumirit ang dugo, kumalat sa malamig na sahig. Kaagad siyan