All Chapters of DEEP LOVE รักสุดใจ...นายแบดบอย: Chapter 71 - Chapter 80

เขาดันตัวฉันออกและใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าฉันขึ้นให้สบตาเขา“เฟย์ ฟังเฮียนะ ที่เธอปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะแม่ ท่านปกป้องเธออยู่”“เฮียหมายถึงอะไร” ตอนนี้ฉันเริ่มสับสน คิ้วบางขมวดมุ่น นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบปีที่พอฉันได้ยินคำว่าแม่ แล้วรู้สึกวูบไหว รู้สึกใจสั่น“จุดอ่อนที่สุดของแม่ก็คือลูก ท่านก็เลยทำให้เธอเป็นจุดแข็ง ใครจะได้เอาลูกสาวคนเดียวมาบีบบังคับท่านไม่ได้ รวมถึงเธอก็จะปลอดภัยด้วย”“....” ฉันเงียบและพยายามคิดตาม ถ้าเฮียหมายถึงที่แม่ผลักไส้ฉัน ไม่สนใจไยดีฉัน เพราะท่านกำลังทำให้ฉันกลายเป็นลูกที่ท่านไม่ได้รัก ทำให้ฉันไม่มีผลต่อชีวิตของท่าน เพื่อความปลอดภัยของฉันงั้นเหรอ…“ทุกคนรู้เรื่องที่ป๊าไม่ได้ตายเพราะอุบัติเหตุอยู่แล้ว แต่เพื่อความปลอดภัยของเฟย์ ท่านก็เลยต้องทำแบบนั้น”มาถึงตรงนี้ฉันเริ่มหายใจไม่ออก ลมมันตีขึ้นมาจุกที่อก น้ำตาที่ฉันกลั้นมาตลอดทะลักออกมาอย่างห้ามไม่ได้นี่คือสาเหตุที่แม่ไล่ฉันทุกครั้งที่ไปเหยียบเรืองขจรเพราะไอ้สารเลวที่ยืนข้างท่านตอนนี

“เธอเอามาจากไหน”หัวหน้ามาเฟียใหญ่เอ่ยถามเสียงแข็ง ขณะเอื้อมคว้าล็อกเกตในมือไปด้วยความไว จนฉันตั้งตัวไม่ติด อยากจะกำไว้แต่ไม่ทัน เพราะในฝ่ามือตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า และก็ไม่แปลกใจด้วยที่ไม่มีใครกล้าห้ามหรือขัดขว้าง บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัดในชั่วพริบตา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกำลังเผชิญหน้าอยู่กับผู้มีอิทธิพลของจริง ไม่ใช่พวกมาต๊อกต๋อยแบบปลิงที่เกาะตัวแม่ฉันไม่ยอมปล่อยนั่นมันต่างกันลิบลับ รังสีทรงพลังแผ่กระจายทั่วร่าง ดวงตาทอประกายโหดเหี้ยมจนน่ากลัว ฝ่ามือค่อยบีบล็อกเกตแน่นขึ้น…แน่นขึ้น ราวกับท่านอยากให้มันแหลกสลายคามือทุกอย่างตรงหน้าส่งผลให้ฉันเผลอกลืนคำตอบที่เตรียมไว้กลับลงไปในลำคออีกครั้ง ฉันคิดว่าเขาคงไม่ต้องการฟังแล้ว…แต่“ฉันถามว่า ไปเอามาจากไหน!!!” ท่านตวาดด้วยเสียงดังกังวานจนเกิดการสะท้อนกลับฉันสะดุ้งโหย่ง ทำอะไรไม่ถูก เสียงนั่นทำให้ฉันคิดว่าสามารถผลักวิญญาณใครสักคนหลุดจากร่างได้เลยแหละ ท่านน่ากลัวมากจริงๆ แต่น่าแปลกที่ทั้งโรงพยาบาลตอนนี้เหมือนมีแค่เรา ไม่มีใครได้ยินอะไรเลยรึไงนะไม่นานร่างกายฉันก็ถูกดึงหลบไปอยู่ด้านหลัง เฮียแม็กซ์เ

ดวงตากลมโตยังเบิกกว้างท่ามกลางความมืดสลัวภายในห้อง ทั้งที่ล่วงเลยเวลาเข้านอนมาหลายชั่วโมง ลมหายใจยังคงถูกพ่นทิ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรื่องราวต่างๆ บวกคำถามมากมายที่ยังหาข้อสรุปไม่ได้ วนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุดหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ครอบครัวใหม่ของแม่จะเป็นยังไงท่านจะอยู่ได้ไหม ไม่มีใครรู้เลยว่าแม่รักสามีใหม่ของตัวเองมากแค่ไหน ความสูญเสียกำลังจะเกิดขึ้นกับท่านอีกแล้ว แถมยังมีเด็กไร้เดียงสาคนนั้นอีก จากที่เธอจะได้มีครอบครัวสมบูรณ์ก็คงพังทลายตั้งแต่ยังไม่รู้ความ เธอต้องเติบโตมาโดยไม่มีพ่อ ไหนจะธุรกิจหนักอึ้งที่ต้องแบบรับความเป็นจริงฉันควรวางใจ โล่งใจ ที่หัวหน้ามาเฟียใหญ่ตอบรับที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยสะสางเรื่องที่มนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างฉันหรือเฮียแม็กซ์ไม่อาจจัดการได้ ต่อจากนี้เรืองขจรจะได้อยู่แบบสงบสุขจริงๆสักที แต่ไม่เลย...ฉันยังรู้สึกกังวลใบหน้าหวานสะบัดไปมาเล็กน้อยเพื่อไล่ความคิดที่ยังไม่เกิดขึ้นออกจากหัว ก่อนจะใช้มือเล็กค่อยๆ ยันตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างเชื่องช้าและระแวดระวังสุดชีวิตฉันหยุดนิ่งชั่วขณะ ในตอนที่รับรู้ได้ถึงแรงยุบของฟูกจาก

วันต่อมา…10:00 น.ครืดดด...ครืดดดฉันรู้สึกตัวตื่นเพราะการสั่นของสายเรียกเข้าจากใครสักคน ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าสิ่งรบกวนการนอนมาจ่อตรงหน้า หรี่ตาขึ้นเล็กน้อยเฌอณารีน…?ปลายนิ้วเรียวเลื่อนรับสายและเอาแนบหู กรอกเสียงแหบแห้งไปยังปลายสาย“ว่าไงเฌอ”[พี่ลลิล เฮียดินฝากให้โทรตามพี่กับเฮียแม็กซ์มาที่คอนโดเฮียดินค่ะ]“อ๋อ โอเคๆ” แน่นอนว่าฉันตื่นเต็มตาทันทีที่ได้ยินชื่อดิน[ด่วนเลยนะคะ]“อือ พี่จะไปเดี๋ยวนี้”ฉันวางสายและทิ้งมือถือไว้บนเตียง ก่อนจะหันไปเขย่าตัวปลุกคนข้างๆ“เฮียๆ ตื่นเร็ว”“อื้อออ…” คนถูกรบกวนส่งเสียงครางเล็กน้อย นั่นจึงเป็นตอนที่ฉันก้าวลงจากเตียง เพราะคิดว่าเขาน่าจะรู้สึกตัวแล้ว“ดินมีเรื่องด่วน” ฉันพูดขณะสาวเท้าไปยังตู้เสื้อผ้า“ห่ะ…อ้อ” พอได้ยินชื่อดินคนที่สะลึมสะลือก็ดีดตัวขึ้นนั่งราวกับสปริงและโดดลงจากเตียงด้วยความเร็วฉันจัดการธุระส่วนตัวด้วยความเร่

@เรืองขจรกรุ๊ปฉันเปิดประตูลงมาจากรถแบบเข่าอ่อนจนแทบทรุด ไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะเดินต่อ โกดังเก็บสินค้าของเรืองขจรกลายเป็นทะเลเพลิงในชั่วพริบตารถดับเพลิงหลายสิบคันระดมฉีดน้ำกันอย่างบ้าคลั่งเฮียแม็กซ์รีบวิ่งเข้าไปหาแม่กับอาม่าที่นั่งน้ำตาตกอยู่ที่รถแอมบูแลนซ์พลางดมยาอย่างหมดแรง ส่วนฉันยังยืนพิงรถไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ โชคดีที่ไม่มีพนักงานอยู่ในคลังตอนเกิดเหตุ ในทางกลับกันเพราะไม่มีคนอยู่ไฟถึงได้ลุกลามเร็วขนาดนี้ บวกกับสินค้าส่วนมากเป็นลังกระดาษและของแห้ง สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เห็น เสียหายไปเกินครึ่งปึก! ปึก! ปึก!ฉันทุบรัวไปที่ประตูรถ เพื่อระบายอารมณ์ น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ทุกอย่างที่ป๊าสร้างมากำลังสลายไปต่อหน้าต้องเป็นไอ้สารเลวนั้นแน่ ถึงว่าไม่มีใครหามันเจอ เพราะมันมุดหัวอยู่ในโกดังนี่เอง“แม่งเอ๊ย!!!”ฉันสูดลมหายใจเข้าพลางปาดเช็ดน้ำตาบนใบหน้า ก่อนจะหมุนตัวกลับและเดินตรงเข้าไปหาอาม่ากับแม่“อาลลิล” อาม่าเรียกฉันเสียงสั่น ใบหน้าเหี่ยวย่นเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ฉันโผเข้ากอดท่านทันที