All Chapters of DEEP LOVE รักสุดใจ...นายแบดบอย: Chapter 61 - Chapter 70

เช้าวันต่อมา…@AJD Group“เฮีย” ฉันออกแรงรั้งคนตัวสูงที่เดินนำหน้าให้หยุด ก่อนจะดึงมือออกจากการกอบกุมของ CEO หนุ่ม พอเข้าพื้นที่ของ AJD เราสองคนก็ตกอยู่ในสถานะ เจ้านายกับลูกน้อง อีกอย่างฉันไม่อยากให้เขาดูไม่ดีหรือเป็นจุดสนใจมากนัก การกระทำของฉันส่งผลให้เขาหันกลับมาด้วยอาการหงุดหงิดเล็กน้อย“ทำไม” เขาเลิกคิ้วถามพลางหลุบมองมือตัวเองแล้วดึงไปเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงข้างนั้นแทน“ตอนนี้เราอยู่ในบริษัทแล้วไง” ฉันเหลือบมองประตูเลื่อนที่มีคนเข้าออกตลอดเวลาอยู่ด้านหน้าเพียงไม่กี่ก้าว“แล้วจับมือเมียไม่ได้?” ดูเหมือนเขาจะทำเป็นไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดออกไป“ไม่ได้ ห้ามมายุ่งวุ่นวายกับฉันตอนอยู่ทำงานด้วย โอเคไหม” ฉันปฏิเสธและออกคำสั่งในเวลาเดียวกัน“ทำไมต้องขนาดนั้น…” เขาขมวดคิ้วมุ่น“ไม่ดื้อสิคะ ตอนนี้เฮียเป็นเจ้านายฉันนะ” ต้องใช้ไม้อ่อนเท่านั้น เขาถึงจะยอมอ่อนตาม คนตัวสูงถอนหายใจแรงหนึ่งครั้ง“ก็ได้”ฉันพ่นลมออกปา

@Canteen AJDบรรยากาศชวนอึดอัดเกิดขึ้นเมื่อรู้สึกถึงการจับจ้องตลอดเวลา ฉันต่างจากคนธรรมดาตรงไหนวะ…ทำไมไม่เลิกมองกันสักที ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงกระแทกจานข้าวใส่หน้าไปแล้ว แต่ตอนนี้อยู่ในจุดที่ต้องเซฟทุกอย่าง ไม่งั้นฉันจะไม่ได้แม้แต่มาเหยียบที่นี่อีกฉันเดินไปนั่งตรงที่ว่าง ต่อจากมะปรางและตรงข้ามกับแพต ส่วนเด็กหนุ่มที่ชื่อวินก็ยังมีตัวตนอยู่ในนี้นะ แต่เขาแค่ไม่ค่อยพูด ตามนิสัยผู้ชายไม่กี่นาทีต่อมาฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ เด็กสองคนที่นั่งตรงข้ามฉันอ้าปากค้างไม่ขยับราวกับพวกเขากำลังช็อกกับอะไรบางอย่างและรู้แจ้งในตอนที่เก้าอี้ข้างฉันถูกเลื่อนออก ร่างหนาของท่านประธานนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับวางจานอาหารลงบนโต๊ะ“ฮะ…เฮีย ทำอะไรเนี่ย” ฉันกระซิบถามให้ได้ยินกันแค่สองคนแต่เขากลับพูดในโทนเสียงปกติ“กินข้าวไง” เขาตอบกลับหน้าตาเฉย ทั้งที่ตอนนี้ผู้คนทั้งแคนทีน รวมถึงแม่ค้าอีกหลายร้าน ตกอยู่ในอาการช็อกกันหมด“จะบ้ารึไง” ฉันยังว่าเขาในโทนเสียงเดิมแต่แฝงไปด้วยความโมโห กำชับแล้วกำชับอีกว่าไม่ให้มา

“ต่อไปมันต้องเป็นของเฟย์ไง นั้นคือเรื่องที่ถูกต้อง แต่ถ้ามันไม่เป็นอย่างนั้นล่ะ เฟย์จะเสียใจไหม” เขายึดติดกับอะไรพวกนี้มากเกินไปรึเปล่านะ ที่เขาเครียดจะเป็นจะตายอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่อง AJD แต่เป็นเรืองขจรงั้นเหรอเขาทำทุกอย่างเพราะอยากให้ฉันได้มันมางั้นเหรอ“แล้วถ้าฉันบอกว่าเสียใจล่ะ เฮียจะทำยังไง” ฉันหันไปถาม“ถ้างั้นเฮียก็จะเอามันกลับมาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม” เขาพูดเสียงหนักแน่นพร้อมกับยกฝ่ามือข้างหนึ่งแนบแก้มฉันและลูบอย่างอ่อนโยน เรายังสบตากัน สายตาเขาสะกดให้ฉันนิ่งงัน ฉันรู้ว่าเขาทำแบบนั้นได้ เพราะตอนนี้เขาก็ทำอยู่ แต่สิ่งที่เขากังวลคือกลัวว่ามันจะไม่เป็นแบบที่ตั้งใจไว้แต่ความจริง ฉันไม่เคยต้องการมัน... “เฮียฟังฉันนะ ฉันไม่เคยอยากได้ ไม่เคยเสียใจ ความจริงฉันไม่คิดจะกลับมาเหยียบที่นี่แล้วด้วยซ้ำ เฮียไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าที่เฮียทำอยู่มันคืออะไร พอเถอะนะ ฉันรู้เฮียเหนื่อย”“....” วูบหนึ่งฉันเห็นแววตาเขาสั่นไหว“ปล่อยมันไปเลย ใครจะทำอะไรก็

เช้าวันต่อมา…@เรืองขจรกรุ๊ป‘เฮียรักเฟย์นะ’ประโยคที่ดังก้องกระทบโซนประสาทไม่หยุด ตั้งแต่รู้สึกตัวตื่นมาจนถึงตอนนี้ ปลายนิ้วถูกเคาะลงบนโต๊ะทำงานเบาๆ ขณะใช้สมองครุ่นคิด มันอยู่ในช่วงกึ่งหลับกึ่งตื่น ความเป็นไปได้มีทั้งสองทาง ความฝันกับความจริง ซึ่งโอกาสที่มันจะเป็นความจริงมีสูงมาก แต่ฉันก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองมากเกินไป เพราะมันก็ไม่ได้ชัดเจนจนขนาดนั้น หรือบางทีฉันอาจจะเหนื่อยมากไปจนฝันอะไรไปเรื่อยก็ได้ประเด็นสำคัญคือไอ้ประโยคบ้านี่มันดึงสมาธิในการทำงานของฉันไปจนหมด“อะฮึ่ม...”เฮือก!ฉันสะดุ้งสุดตัวในตอนที่ได้ยินเสียงกระแอมดังมาจากด้านหลัง ก่อนจะหันไปหาต้นเสียง“ฮะ…เฮีย มาทำอะไรตรงนี้” ฉันเอ่ยถามเสียงแผ่ว พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ทุกสายตาพากันเลื่อนหลบเป็นพัลวัน ทั้งที่ก่อนหน้าจับจ้องมาที่ฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย“เอากาแฟมาให้” เขายื่นกาแฟแก้วโปรดวางลงบนโต๊ะตรงหน้าฉัน หลังจากนั้นก็โน้มตัวลงเล็กน้อยให้อยู่ระดับเดียวกัน“พนักงานนั่งเหม่อแบบนี้ กลับไปต้อ

“เฮียว่าฉันผิด?” เฟย์ถลึงตาใส่ผมจนแทบจะหลุดออกมา แต่ผมยังไม่ทันได้ปฏิเสธ ไอ้น้องชายตัวดีก็ขัดขึ้นมาซะก่อน“ใช่ ทำไมพี่ไม่บอกเฮีย ว่ามาหาผม ไม่งั้นผมก็ไม่เจ็บตัวแบบนี้หรอก”ผมนี่กุมขมับเลย ที่มันพูดก็ไม่ผิดเลยสักนิดเช่นกัน แต่ความซวยจะมาตกอยู่ที่ผมไหมล่ะทีนี้“อ๋อ สรุปฉันผิด” ผู้หญิงคนเดียวในห้องชี้นิ้วเข้าหาตัวเองท่าทางหงุดหงิด มองผมกับน้องชายตัวเองสลับไปมา ซึ่งผมไม่มีโอกาสได้พูดเลยสักคำ แม้แต่อ้าปากก็ยังไม่มี“เออ...ดิ ถ้าเฮียมีปืนนี่ผมได้ไปอยู่กับป๊าแล้วนะ” ไอ้ห่านี่ก็พูดไม่หยุดทั้งที่ปากเจ็บขนาดนั้น ผมนี่ปาดเหงื่อรอเลย...“เหอะ!!”ผมสะดุ้งเล็กน้อยในตอนที่เมียผุดลุกจากโซฟา“ได้!!...ฉันผิด ผิดที่ไม่มีใครคิดจะถามฉันสักคำ” ประโยคนี้ผมโดนเต็มๆ รู้สึกเหมือนงานจะเข้าแล้ว“งั้นก็ทำแผลกันเองเลยละกัน” เธอบอกเสียงแข็งพลางยัดสำลีใส่มือผมอย่างแรง ก่อนจะก้าวฉับๆ ไปทางประตู“จะไปไหน” ผมถามขึ้นด้วยความตกใจ“ไปซื้อยา!” เธ