All Chapters of ทวงรักนายหัว LoveSick (NC25+): Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 5.2 ไม่มีทางเลือก"แกกล้าพูดแบบนี้ได้อย่างไร ฉันเลี้ยงดูแกมาอย่างดีหลังจากที่พ่อของแกเสีย ใช่สิ ตอนนี้พ่อของแกไม่ได้อยู่คุ้มกะลาหัวฉันแล้ว แกก็คงไม่สนใจว่าฉันจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร หรือว่าบ้านหลังนี้...จะต้องถูกขายทิ้งกันนะ"เมื่อเห็นว่าใช้วิธีตัดพ้อไป สีหน้าของหญิงสาวก็ยังคงนิ่งเฉยไม่คิดจะยอมทำตามที่ต้องการ ก็เลยเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อนด้วยการเอาจุดอ่อนของหล่อนมาอ้างมธุรารักและหวงบ้านหลังนี้มากแค่ไหน อรอนงค์รู้ดีที่สุดเพราะมันคือบ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำของบิดาและมารดาผู้ให้กำเนิดหญิงสาวนั่นเอง"แม่จะขายบ้านหรือคะ""ถ้ามันจำเป็นก็ต้องทำ หรือแกจะปล่อยให้ฉันตายเพื่อรักษาบ้านหลังนี้กันล่ะ ทางออกเดียวถ้าแกไม่อยากเสียบ้านหลังนี้ไปก็คือ...แกต้องไปอยู่กับพ่อเลี้ยง"มือเล็กกำเป็นหมัดแน่น เธอรู้ตัวดีว่าแม่เลี้ยงกำลังบีบบังคับทุกทางเพื่อให้หล่อนจำยอม วินาทีนี้ไม่รู้แล้วว่าจะต้องตัดสินใจอย่างไรดี สิ่งเดียวที่หญิงสาวรับรู้คือเธอจะไม่ยอมเสียบ้านของพ่อไปอย่างเด็ดขาด"หนูต้องไปอยู่กับเขาในฐานะอะไรคะ""ก็แล้วแต่เขา เขาว่าจะให้แกเป็นแม่บ้านหรือเป็นอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ แต่แกไม่ต้องห่วงหรอกนะ ลึก

บทที่ 6.2 สัญญาจ้าง“คุณแม่ของฉันพยายามจับคู่ฉันให้กับคนที่ฉันไม่สนใจ”“อย่างนี้นี่เอง เพราะแบบนั้น คุณเลยเปลี่ยนใจรับฉันมาแทนหนี้ทั้งหมด เพราะอยากจะให้ฉันช่วยทำให้คุณแม่ของคุณเปลี่ยนใจ หรือไม่ก็ทำให้ผู้หญิงคนนั้นเลิกพยายามใช่มั้ยคะ”คนตัวสูงพยักหน้า ไม่อยากเชื่อเลยว่าท่าทางดุดันเป็นเสือยิ้มยากอย่างนี้จะยังถูกแม่บังคับเรื่องชีวิตคู่ได้ด้วย“ถ้าผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวเมื่อไหร่ เธอต้องทำทุกวิถีทางให้ฝ่ายนั้นยอมแพ้และล้มเลิกความคิดที่มีเกี่ยวกับฉันมั้งหมดให้ได้”“คุณเกลียดเธอหรือคะ”หล่อนโพล่งถามออกไป เรื่องแบบนี้แค่ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาก็น่าจะได้แล้วแท้ ๆ แต่เขากลับลงทุนยอมเสียเงินสามแสนเพื่ออะไรอย่างนี้ มันดูเป็นการลงทุนที่มากเกินไปเสียหน่อย“จะเรียกแบบนั้นก็ได้ ระยะเวลาในการจ้างอยู่ที่หนึ่งปี ฉันจะมีเงินเดือนให้แลกกับข้อสัญญาเพียงข้อเดียวเท่านั้นคือ...”“...”“ภายในสามร้อยหกสิบห้าวันนับจากนี้...เธอเป็นของฉัน”เสียงทุ้มเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เป็นข้อแลกเปลี่ยนที่ดูคุ้มและสมน้ำสมเนื้อ ดีอยู่ตรงที่หล่อนจะได้เงินเดือนด้วยแม้ว่าจะหักลบกลบหนี้สามแสนไปแล้วก็ตาม เพียงแต่คำว่า......เป็นของเขามั

บทที่ 7.2 เธอเป็นของฉันตั้งแต่มาถึงหล่อนปล่อยไก่ทำตัวโบ๊ะบ๊ะใส่เขาไปกี่รอบแล้วเนี่ยระ..เรื่องเวอร์จิ้นก็ยังไม่ทันได้เคลียร์เลยนะ...“ตั้งสติแล้วเก็บข้าวของให้เรียบร้อย จะได้ลงไปกินมื้อเที่ยง ฉันจะให้คนพาเธอทัวร์รอบบ้านเพื่อดูว่ามีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง”พูดจบก็เดินออกไปเลย บอกตามตรงว่าจนถึงตอนนี้เธอก็ยังอ่านความคิดเขาไม่ออก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านิสัยแท้จริงของอีกฝ่ายเป็นคนใจดีหรือใจร้ายอย่างในข่าวลือกันแน่เขาทำตัวน่าค้นหาและอันตรายไปพร้อม ๆ กันมื้อเย็นผ่านพ้นไปได้ด้วยดีแม้จะนั่งกินกับพ่อเลี้ยงอยู่แค่สองคนก็ตาม การมาอยู่ของเธอสร้างความตกตะลึงให้กับคนงานในบ้านทุกคนของเขาเป็นอย่างมาก ด้วยชายหนุ่มไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านมาสามปีแล้ว จนทุกคนถอดใจกันหมดว่าฐากูรคงจะอยู่เป็นโสดไปชั่วชีวิต มธุราจึงได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นและการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีจากคนของเขามธุรากลับขึ้นห้องมาในตอนสี่ทุ่มด้วยมัวแต่เดินชมสวนของคฤหาสน์ ปกติหล่อนเป็นคนชอบปลูกต้นไม้ดอกไม้อยู่แล้ว ก็เลยค่อนข้างชอบสวนของเขาเป็นพิเศษ ทำเอาเดินเล่นเสียจนลืมเวลาเมื่อเข้ามาในห้องกลับพบว่าปิดไฟจนมืดสนิทแล้ว เหลือเพียงโคมไฟเล็ก ๆ ตรงโ

บทที่ 8.2 แค่คืนแรกครืด...คนตัวเล็กหยุดชะงัก ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาออกจากห้องน้ำ อะไรบางอย่างแสนจะคุ้นเคยซึ่งเกี่ยวอยู่ตรงปลายนิ้วชี้ของเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้ก็กระแทกตามาเต็ม ๆ ฐากูรตื่นนอนหลังจากเธอเข้าห้องน้ำไปไม่ถึงเสี้ยววินาที และก็เห็นว่าอีกฝ่ายทำแพนตี้ตัวจิ๋วนี้หล่นเอาไว้จึงหยิบขึ้นมา พ่อเลี้ยงยืนพิงผนังห้องอยู่ส่วนมืออีกข้างถือกางเกงในหล่อนโชว์หราแก่สายตาหมับ!มือไปไวกว่าความคิด มธุราตะครุบของสำคัญมาถือไว้เอง แก้มขาวขึ้นริ้วสีแดงด้วยความอายขณะที่อีกฝ่ายนิ่งมากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเพิ่งจะถือกางเกงในของผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันแค่สองครั้งมาคืนนะ ทำไมทำหน้าเหมือนแค่คนเก็บกระเป๋าเงินได้แล้วส่งคืนเจ้าของอย่างนั้นเล่า!“ขะ...ขอบคุณค่ะ”พูดจบก็รีบถอยหลังกลับเข้าห้องน้ำ ปิดประตูใส่หน้าเขาเสียงดังด้วยไม่อาจทนยืนมองต่อไปได้แม้แต่วินาทีเดียว พ่อเลี้ยงที่เริ่มจะเมื่อยหน้าเพราะเก๊กขรึมอยู่ตลอดขยับปากไปมาคลายความล้า เขาเกือบจะหลุดขำตอนเห็นสีหน้าตกใจของหล่อนแต่เหนือสิ่งอื่นใด มีบางอย่างดึงดูดสายตาของเขาได้มากกว่าใบหน้าของเธอ นั่นก็คือ...สองเต้าอวบอิ่มที่โผล่พ้นเนื้อผ้าออกมา เห็นตัวเล็ก ๆ อ

บทที่ 9.2 แผนสำรอง“มะ...ไม่เอานะคะพี่ทิม”“ทำไม”เขาถามทันควันเมื่อหล่อนพยายามจะดึงคนตัวสูงออกไปจากร้าน แค่คิดก็เสียดายเงินจนไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ราคาขนาดนั้นแทบจะเป็นค่าใช้จ่ายทั้งเดือนของบ้านเธอได้เลยนะ“มันแพงค่ะ”“หา?”“แพงค่ะ พี่ทิมไม่เห็นราคาเหรอคะ ถึงพี่จะรวยมากก็เถอะ แต่เล่นพามาซื้อเสื้อผ้าตัวละเป็นหมื่นแบบนี้มันก็เกินไปนะคะ ลองคิดบ้างสิว่าถ้าวันหนึ่งพี่ไม่เหลือเงินสักบาท เงินที่ซื้อเสื้อผ้าพวกนี้จะน่าเสียดายแค่ไหน”หญิงสาวพูดให้เขาลองคิด ถ้าไม่วางแผนการใช้เงินให้รอบคอบ สักวันเขาอาจไม่เหลือเก็บสักบาทก็ได้“พี่ไม่เคยคิดเรื่องไม่มีเงินมาก่อน”“ก็ลองคิด...”“แค่คิดเรื่องหาวิธีใช้เงินในแต่ละวันก็ไม่มีเวลาแล้ว”ปากที่กำลังจะพูดเงียบลงทันใด ลืมไปได้อย่างไรกันนะว่าเขามันรวยล้นฟ้า เงินที่มีเก็บในบัญชีคงมากพอจะซื้อเมืองทั้งเมืองเลยด้วยซ้ำ“คิดเสียว่าฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วกันนะคะ”“ไปเลือกมา ถ้าเกรงใจก็เอาแค่สองสามชุดก็ยังดี”เขาชี้นิ้วไปที่เสื้อผ้าในร้าน ดูท่าหากไม่ยอมเลือกซื้ออะไร อีกฝ่ายก็คงไม่ยอมเหมือนกัน“ทำไมต้องซื้อด้วยเหรอคะ เสื้อผ้าเมย์ก็ขนมาหมดแล้ว มีใส่พอแน่นอนค่ะ”“แต่เธออ