Lahat ng Kabanata ng Bilyonaryong Kapitan (SPG): Kabanata 111 - Kabanata 120

Tulog na ang lahat habang kami nanatili pa rin sa terrace, tahimik na pinagmamasdan ang tanawin. Ang langit na punô ng bituin ngayon, maliwanag ang buwan, pero nararamdaman ko ang pagsiklab ng init sa pagitan namin.Sa bawat sapo, pisil at agresibo niyang pagmasahe sa aking susó, nararamdaman ko ang paninibôk ng pagkababáe kong nagsisimula na namang mamasa.I want him again and again. Gustong-gusto kong inaangkin niya ako palagi. Kung pwede, oras-oras.Ang sarap sa pakiramdam kapag napupuno niya ako at kung paano siya maglabas-masok sa pagkababáe ko."Ang ganda ng gabi," malambing niyang sabi. "Kasing ganda mo."Palihim akong napangiti.Habang nakakandong ako kay Raze, paharap sa kalikasan, nakakagat ko ang ibabang labi sa paraan ng paglamás niya sa malulusog kong susô. Nang maramdaman niya ang init ng balat ko at ang paghinga kong unti-unting bumibilis, marahan niyang inangat ang laylayan ng duster ko at saka niya dahan-dahang pinagapang ang palad niya sa hita ko, paakyat sa gitna n

Napuno ng tawanan ang kusina habang nag-aagahan kami, dahil sa pangungulit ni Dalgona na humihingi ng kapatid.Naka-upo siya sa gitna namin ni Raze, may hawak pang kutsarang may itlog habang hindi kami tinatantanan ng tanong.“Mommy, ilang days po ba bago lumaki ang baby sa tummy?” seryosong tanong niya habang nakatingin sa tiyan ko.“Gona, wala pang baby sa tummy ni mommy,” natatawang sagot ko, sabay abot ng tubig sa kanya.“Ehhh…” umarte siya na parang nasaktan. “Akala ko kagabi meron nang ginawa si daddy!”Nasamid si Raze sa kape at naubo. Ako naman napapitlag at inabot agad ang tissue, pilit pinipigilang bumalanghit ng tawa.“Anak…” Raze cleared his throat. “Hindi porke nagmamahalan ang mommy at daddy mo kagabi ay agad-agad may baby na.”Dito ko narealize na napalakas yata ang ungôl ko kagabi. Narinig ba nila? O baka inaasar lang kami ng anak namin? Haynaku. Itong bata na 'to, ang lakas mang-asar kung minsan.Baka makurot ko 'to sa singit. Pero syempre, hindi ko pa rin talaga kaya

Pagsapit ng hapon, matapos ang munting salo-salo at pag-welcome ng mga kagawad kay Raze, nagdesisyon siyang puntahan ang palayan upang personal na makita ang kalagayan ng mga taniman at makipagkamustahan sa mga magsasaka. Nang lumabas siya ng bahay, dala ang sombrero at isang maliit na notebook, agad siyang sinalubong ni Kagawad Tonyo at Mang Estong. “Kap, handa na po kami. ‘Yung ibang kagawad, nauna na sa may kanal,” bigay alam ni Tonyo. “Mauna na kayo,” sabay lingon ni Raze sa may pintuan ng bahay kung saan ako at si Dalgona ay nakasilip. “Pwede ba kaming sumama?” tanong ko, hawak ang sombrero ni Gona na suot na niya nang baliktad. “Please, daddy?” sabay taas-kamay ng anak namin. "Please?" Natawa ako nang ikurap-kurap nito ang mata. Napangiti si Raze. “Siyempre, hindi ko pwedeng iwan ang dalawa kong prinsesa.” "Yey!" Sa sobrang excited, sumampa siya sa daddy niya. "Let's go, darling?" naglahad siya ng kamay sa akin na agad kong tinanggap. Naglakad na kami papunta sa palayan

Dahan-dahan lumapit sa amin si Razen habang hinihingal, puno ng pasa sa mukha, may dugo sa gilid ng labi, at putikan ang pantalon. Tingin ko nahuli siya o nanlaban pero anong laban niya sa mga kumidnap kay Raze? Dalawa lang sila at sa tingin ko marami ang kumuha kay Raze. "Royal palace order, it's mommy's order. Hindi ko alam kung may kinalaman din dito si daddy but w-we have to go back, Lyl." Halos hindi ako kumurap kakatitig sa kanya. They kidnapped Raze. They kidnapped my husband. Kung kailan masaya na kami tapos... ito na naman sila. Huminga ako ng malalim at lumuhod sa harap ng anak ko. Kailangan kong bumalik. "Baby, is it okay if you stay with Ate Lira and Ate Love? May tatrabauhin lang si mommy sa syudad. Okay lang ba?" Napakagat labi ako habang pinipigilan ang aking nagbabadyang mga luha. Ang bigat ng dibdib ko. Ang sikip. Hindi na naman ako makahinga ng maayos. Nandito na naman ako sa point na mabigat na naman ang lahat pero kailangan kong harapin para sa pamilya ko. "

Kinabukasan, hindi ko alam kung paano ako nakatulog. Hindi ko ramdam na nakapagpahinga ako, pero nang imulat ko ang mga mata, maliwanag na sa paligid. Maingay ang huni ng mga ibon sa labas at may kaunting liwanag na pumapasok sa lumang bintana ng safehouse. Naramdaman ko ang malamig na hangin na pumasok mula sa awang ng jalousie, at kahit anong gawin ko, hindi ko maalis sa dibdib ko ang bigat, ‘yung alam mong may susunod na mas mabigat pa, pero kailangan mo pa ring huminga. Lumaban. Paglingon ko sa lamesa sa gilid ng kwarto, may nakahanda nang almusal, isang simpleng itlog, sinangag, at mainit na kape. Nasa tabi pa rin ng mga pinggan ang mga blueprint ng palasyo, magulong nakalatag sa mesa. Wala nang ibang note si Razen, pero alam kong siya ang naghanda. Muli akong napatingin sa paligid. Tahimik, pero narinig ko mula sa labas ang mahinang boses ng lalaki. Si Razen. May kausap. Wala akong intensyon na makinig sa usapan nila, pero sapat na ‘yung tono—seryoso, mabigat. Puro utos. May