Lahat ng Kabanata ng Bilyonaryong Kapitan (SPG): Kabanata 91 - Kabanata 100

Mabigat ang mga paa ko habang naglalakad palayo sa kasiyahan, hawak pa rin ang tray na parang wala na itong laman kahit puno pa rin ng assorted desserts. Huminto ako sa pinakadulong bahagi ng hallway, sa likod ng malalambot na pink curtain na nagsisilbing divider sa bintana. Doon ako sumiksik, para hindi makita ng ibang staff, ng ibang bisita, ng kahit sino. At doon ko pinakawalan ang lahat. Hindi na ako nag-abala pang alisin ang mask ko. Tumulo na lang ng kusa ang luha ko sa ilalim nito, habang mahigpit kong yakap ang sarili. Para akong batang nawawala. Hanggang ngayon nag-e-echo pa rin sa akin ang mga sinabi ng mommy ni Raze. Tumatak na sa akin. Hindi ko makalimutan. Humikbi ako, pilit na sinasakal ang bawat iyak para walang makarinig. Pero hindi ko na rin napigilan ang impit na tunog mula sa lalamunan ko. Mababaw ang hininga. Masakit sa dibdib. Parang hindi na ako makahinga. Ang sakit. Ang hirap. Pakiramdam ko ang haba ng araw na 'to at hindi na matapos para lang iparamdam s

Hindi ko alam kung ilang segundo, ilang minuto, o ilang tibok ng puso ang lumipas bago siya dahan-dahang lumayo mula sa halik na iyon. Pero hanggang ngayon ramdam ko pa rin ang init ng labi niya sa akin. Ramdam ko pa rin ang panginginig ng katawan kong pilit kumakapit sa rason. At siya? Hawak pa rin niya ang magkabilang pisngi ko, para bang ayaw niyang pakawalan ang sandaling ‘to, na para bang dito siya tunay na nakakahinga. Sa akin. Sa piling ko. Kita ko ang tuwa sa mga mata niya habang nakatitig sa akin. Alam kong masaya siya at ganun din ako. Sobrang saya. “Raze…” mahina kong tawag sa kanya, kasabay ng pagsinghot sa natitirang luha. Huminga siya nang malalim. Matagal. Parang ngayon lang siya ulit nakahinga ng ganito. “Lia,” aniya, mas mahinahon na ang boses habang marahang hinahaplos ang pisngi ko. "May gusto pa akong sabihin. Kumunot ang noo ko. “Ano 'yon?" Nakita ko ang pag-aalangan sa mata niya. Bahagyang kumunot ang noo, saka iniwas saglit ang tingin bago muling bumalik

That night ended with us tired but happy. Masaya ang puso naming dalawa sa mga sandaling 'yon.Nakatulog ako na basang-basa ng pawis, pero ang sarap sa pakiramdam. Magaan, kahit sobrang pagod. I felt secure and just let the night pass.Pero pagkagising kinabukasan, bago pa man niya ako ihatid pauwi…Umisa pa kami. Breakfast in bed.Pagmulat pa lang ng mata ko, ramdam ko agad 'yung matigas niyang alaga na nakadiin sa pang-upo ko. Hindi siya umimik, pero gumalaw na agad ang kamay niya, galing sa tiyan, pababa, dumiretso sa pagitan ng hita ko, sabay haplos sa ibabaw ng pagkababâe ko.“Raze…” mahinang tawag ko.“Hmm?” sagot niya habang sinisimulang halikan ang batok ko. “Gising ka na? How's your feeling?"Hindi ako nakasagot. Bago pa man ako makatanggi sa gagawin niya, pinatihaya niya na ako, saka pumwesto sa pagitan ng hita ko. Dahan-dahan niyang ipinasok ang pagkalalakî niya sa akin, mabagal sa simula, pero madiin. Sagad na sagad na naman. Ang sarap sa pakiramdam na punong-puno ako sa

Pagkatapos sabihin ni Raf ang totoo kay Dalgona, ramdam ko ang panginginig ng anak ko habang nakayakap sa akin. She’s not crying out of anger. It’s fear. Confusion. Sadness. She’s still young, and I know it will take time for her to accept the truth. "Hindi ko po totoong daddy si T-Tito L-Logan?" umiiyak na tanong niya habang hawak ang maliit niyang kumot. "Si Tito Raf?" At alam niya ring hindi Logan ang pangalan ng naging tatay niya kundi Raf. Umupo ako sa tabi niya sa kama at hinaplos ang buhok niya. "Anak, mahal ka pa rin ni Tito Raf. At kahit hindi siya ang totoong daddy mo, pinalaki ka niya ng buong puso. Mahalaga pa rin siya sa buhay natin. Okay?" Tumango siya, kahit nanginginig ang balikat. "Pero nasaktan po siya... aalis na siya, ‘di ba?" "Oo, anak. Pero hindi ibig sabihin no'n wala na siya. He just need time. Gaya ko. Gaya natin." Hindi ko siya pinilit at alam ko paunti-unti, maiintindihan niya rin. Bumaba kami, ramdam ang nakakabinging katahimikan. Si Raf, bitbit

Humarap ako sa kanya habang ang mga mata, namumungay sa init at sensasyong nagsisimulang bumalot sa amin. Sa mga sandaling 'to, wala akong pakialam kung anong kahihinatnan. I just needed him, his touch, his warmth, his body. Hindi na siya sumagot. His eyes just darkened, filled with desire, hunger, and something deeper... longing. Hinawi niya ang manipis na tela ng duster ko, at dahan-dahan iyong hinila pataas, dumaan sa aking baywang, tiyan, dibdib, hanggang sa tuluyan kong mahubad saka niya inilapag. Napakagat ako sa labi habang nakatingin siya sa akin na parang gutom na gutom. Hantad sa kanya ngayon ang katawan ko, kita ang namumula at mabilog kong dibdib. His calloused hands started tracing my curves, mula sa leeg, pababa sa balikat, then down to my breàsts again. I shivered, not from cold, but from anticipation. “You’re so beautiful,” bulong niya, at dumaodos upang dampian ng halik ang pagitan ng aking dibdib. "I missed this… I missed you." His kisses became lower, mas ma