All Chapters of หญิงอัปลักษณ์เช่นข้าขอเกิดเป็นปลาเค็มดีกว่าเป็นภริยาของท่าน: Chapter 61 - Chapter 66

ลี่หลินทำงานอยู่ในครัวอย่างเหน็บเหนื่อยจนยามโหย่วนางก็ได้ละมือจากงาน นางยังจำคำของเซียวจ้านได้ว่าเขาจักรอนางเพื่อไปเที่ยวงานลอยโคมด้วยกันลี่หลินในร่างอัปลักษณ์ยังคงลังเลใจ นางมิกล้าเดินออกไปหน้าโรงเตี๊ยมทั้งที่ตอนนี้นางควรกลับบ้านได้แล้ว“เจ้ายืนอยู่ที่นี่อีกทำไม” เถ้าแก่เนี้ยเอ่ยถามเมื่อเดินมาเห็นนางยังยืนอยู่ในโถง“ขะ...ข้า” ลี่หลินมิสามารถพูดได้เต็มปาก นางจึงละคำไว้เพียงเท่านั้นเถ้าแก่เนี้ยหรี่ตาอย่างสงสัย “มีอันใดงั้นรึ”หญิงอัปลักษณ์ส่ายหน้าเล็กน้อย “มิมีอันใด ข้าขอกลับก่อน” ลี่หลินเอ่ยลาแล้วเลือกเดินออกไปใบหน้าก้มลงพื้นพร้อมจับผ้าคลุมไว้เพื่อมิให้ใครเห็นนางได้ ลี่หลินรีบก้าวเท้าออกไปจากโรงเตี๊ยมแห่งนี้“เจ้า!” ทว่ามิทันเสียแล้ว มีเสียงทุ้มมารั้งนางไว้แต่เสียงนี้มิใช่เสียงที่นางอยากได้ยินสักหน่อย นอกจากไม่หยุดฝีเท้า นางยังเมินบุรุษผู้นั้นด้วย“เหมยลี่” มู่หยางที่ยืนรอนางอยู่นานรีบตามนางไปเขาคว้าข้อมือนางเพื่อรั้งไว้ แต่แรงบุรุษที่กะแรงตัวเองมิได้ ทำให้นางเสียหลักเล็กน้อยจนโอนเอนมาทางเขา ท่านแม่ทัพผู้แต่งกายด้วยชุดธรรมดาประคองเอวนางไว้เอวของหญิงอัปลักษณ์มิได้ผอมบางเหมือนแต่ก

ดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าเป็นสัญญาณของวันใหม่ ลี่หลินลืมตาตื่นขึ้นมาโดยผินหน้าไปทางหน้าต่าง ก่อนหลุบตามองเสื้อกันหนาวของเซียวจ้านที่ถูกพับไว้อย่างดี นางเหม่อลอยเล็กน้อยพลางครุ่นคิดถึงความทรงจำเมื่อคืน คนมีใจรักให้พระรองรู้สึกเสียดายยิ่งนักที่ความรักนี้อาจไม่สมหวังหญิงอัปลักษณ์มิทนให้ใจสับสนได้นาน นางมีเป้าหมายในการใช้ชีวิตจึงต้องลุกจากที่นอนไปทำงานในโรงเตี๊ยมเหมือนอย่างเคย“เจียเจี่ยท่านจักไปแล้วรึ” ฟูฟูเอ่ยถามเมื่อเห็นพี่สาวเดินออกมาจากห้อง”“อืม ข้าต้องรีบไปแล้ว”“อากาศด้านนอกหนาวยิ่งนักท่านอย่าลืมสวมเสื้อให้อุ่นกาย ให้ข้าเตรียมถุงร้อนให้รึไม่”“มิเป็นไร” ลี่หลินไม่อยากรบกวนน้องสาวจนเกินไป นางจึงเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวของเซียวจ้านมาคลุมไว้แทน“เสื้อตัวนี้ ข้ามิเห็นคุ้นตา” ฟู่ฟู่ขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย“ข้า...ข้าได้มาจากเถ้าแก่เนี้ย” ลี่หลินพลันหน้าแดงรีบโกหกไป ก่อนเดินหนี“เดินระวังด้วยเจียเจี่ย” ฟู่ฟู่ตะโกนตามหลัง นางเป็นห่วงสตรีมีครรภ์เหลือเกินอีกไม่นานหลานตัวน้อยก็ได้ลืมตาดูโลกแล้วลี่หลินเดินไปตามทางที่ขาวโพลน เมื่อคืนหิมะตกหนักมากเสียจนปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ นางจึงเดินไปโรงเตี๊ยมอย่างร

บุรุษชุดดำเดินออกจากโรงเตี๊ยม ทั้งที่ใจจริงอยากนั่งรอหญิงอัปลักษณ์ไปจนถึงเวลาเลิกงาน แต่เขามีธุระที่ต้องไปจัดการเสียหน่อยจึงต้องรีบไปในป่าที่เงียบสงบมีบ้านไม้หลังเล็กเป็นที่พักพิงของเซียวจ้านเพียงชั่วคราวเท่านั้น หลังจากเขาฟื้นจากความตายในครั้งนั้นได้ฝึกวิทยายุทธทางสายดำจนทำให้ร่างกายภายในเปลี่ยนแปลงไปเซียวจ้านมิคิดว่ามันจักเสียหายอะไรในเมื่อเขาสามารถกลับมาได้ และนำพาให้เหมยลี่กลับคืนมาพบเจอเขาอีกหน มิว่าจักต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ยอมแต่ถึงอย่างนั้นอุปสรรคชิ้นใหญ่ก็ยังหนีมิพ้นมู่หยางที่เขาต้องรีบจำกัดออกไปเสีย เขาจึงหยิบกระดาษและพู่กันออกมาก่อนขีดเขียนถ้อยคำบางอย่างออกไปเพื่อแจ้งข่าวเซียวจ้านผิวปากเรียกนกพิราบสื่อสารทันทีเมื่อวางพู่กันลง มินานนกตัวเล็กสีเทาอมฟ้าได้บินโฉบมาเกาะอยู่ที่ขอบหน้าต่างสายตาเฉี่ยวมองนกตัวน้อยพลางผูกกระดาษไว้ที่ขาของมัน“ไปที่เรือนตระกูลกู้” เขาบอกเพียงเท่านั้น ก่อนปล่อยให้นกตัวน้อยบินทะยานขึ้นสู่ฟ้าอีกครั้งทางด้านตระกูลกู้ที่แสนวุ่นวายเพราะเสียงโวยวายของต้าเหนิง หลังจากที่สามีหนีหน้านางก็มีความเกรี้ยวกราดขึ้น ท้องของนางก็ใกล้คลอดอยู่รอมร่อมู่หยางก็ยังมิส่งข่า