All Chapters of หญิงอัปลักษณ์เช่นข้าขอเกิดเป็นปลาเค็มดีกว่าเป็นภริยาของท่าน: Chapter 51 - Chapter 60

เสียงจอแจดังขึ้นแทรกซ้อน แต่หญิงอัปลักษณ์หาสนใจไม่ เธอหยิบจับวัตถุดิบอย่างคล่องแคล่วทำอาหารให้ผู้คนในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ได้ชิมเสียหน่อยลี่หลินยิ้มเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดีพร้อมฮัมเพลงไปด้วย ซึ่งนับว่าแปลกประหลาดชอบกล เพราะมิมีสตรีผู้ใดทำตัวเยี่ยงนี้ ในขณะเดียวกันจางเหว่ยก็ยืนเอาใจช่วยอยู่ห่าง ๆ โดยที่ข้างกายเขาที่ห่างกันหนึ่งช่วงแขนเป็นเถ้าแก่เนี้ยซึ่งกำลังจับตามองมิห่างเช่นกันลี่หลินรีบจัดการกระดูกหมูเสียก่อน เธอนำไปต้มให้เดือดพร้อมใส่สมุนไพรดับกลิ่น หลังจากนั้นจึงมาปั้นแป้งเพื่อทำเสี่ยวหลงเปา“เธอดูชำนาญนัก” เสียงคนมุงพูดขึ้น“สตรีย่อมทำอาหารอยู่ก้นครัว แต่หาใช่ทำแล้วจักถูกปากใครได้” อีกคนหนึ่งพูด“จริงด้วย แค่หยิบจับเป็นคงทำอาหารได้ไร้รสชาติ” อีกคนเสริมเสียงพูดคล้ายแมลงตัวเล็กบินข้างหูลี่หลินมิอาจสนใจ เพียงแค่ปัดรำคาญไปสองสามหน ก่อนวางมือจากการนวดแป้ง และปล่อยไว้ให้ก้อนแป้งที่นวดอยู่ตัว จึงหันมาจัดการขอดเกล็ดปลาที่ยังหลงเหลืออยู่ให้หมดเกลี้ยงแล้วล้างน้ำให้สะอาด“นางกำลังจะเริ่มทำปลาแล้ว” เสียงคนหนึ่งพูดคล้ายตื่นเต้นที่ได้เห็นลี่หลินปรายตามองไปหนึ่งครั้ง ก่อนหยิบเครื่องปรุงและซอยขิงให้

ก่อนที่มู่หยางจักกลับไปรับงานราชการที่เขาเหลียงซาน เขาได้ขี่ม้ามาอยู่ที่หุบผา คนตัวสูงกระโดดจากหลังม้าดวงตาคมหลุบมองต่ำด้วยใจเหม่อลอย เขาคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่แสนขมขื่นน้ำมือทั้งสองของเขาผลักหญิงอัปลักษณ์ลงเหวไปต่อหน้าต่อตา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาเอ่อ เสียงเพรียกหาอย่างอาวรณ์ยังตรึงอยู่ในใจมู่หยางกำลังสับสนตีกับตัวเอง ทั้งที่เจ็บเจียนตายถึงเพียงนี้ก็ยังหวังอยู่ลึก ๆ ว่าเหมยลี่จักอยู่รอดปลอดภัย นางมิน่าคบชู้กับเซียวจ้านสหายรักของเขา มิเช่นนั้นเรื่องคงไม่ลงเอยเฉกเช่นนี้บุรุษย่างกรายไปอย่างเชื่องช้า ผ่านแมกไม้รกร้างก่อนหยุดยืนที่ขอบเหว ดวงตาคมหรี่มองท้องฟ้าอันไกลโพล้นยามซื่อที่มีดวงอาทิตย์ส่องจ้าอยู่บนนั้น ก่อนก้มคออย่างหมดอาลัยเพื่อมองหาซากศพที่อาจหลงเหลือไว้ให้ดูต่างหน้ามู่หยางมิเห็นสิ่งที่ค้นหา เขาเห็นแต่เพียงลำธารไหลซึ่งอยู่เบื้องล่าง น้ำใสไหลเชี่ยวคดโค้งไปมาเหมือนกับใจของบุรุษในตอนนี้ที่ไหวติงไปตามกระแสของความคำนึงหามิรู้สิ่งใดดันใจให้มู่หยางชำเลืองมองลำธารนี้ จู่ ๆ เขาก็ได้เห็นแสงกระพริบแสบตาที่เบื้องล่าง ซึ่งมันน่าสงสัยยิ่งนักจนทำให้ความอยากรู้เอาชนะให้เขาลงไปค้นหาท่านแม่

สายลมพัดเฉื่อยยามราตรีหอบร่างหญิงอัปลักษณ์ให้เดินกลับบ้านเพียงลำพัง โดยในมือถือตะเกียงนำทางให้มีแสงสว่าง ขาตึงและเมื่อยจนแทบลากขาไม่ขึ้นกำลังประคองครรภ์น้อย ๆ ไปอย่างอดทน ลี่หลินใช้ชีวิตี่แสนเอื่อยเฉื่อยมาร่วมเดือน นางจึงปรับตัวได้อย่างมิต้องเป็นกังวล แต่ถึงเยี่ยงไรในใจก็ยังอยากกลับบ้านที่จากมาอยู่ดี แม้ไม่รู้ว่าต้องหาหนทางใดแต่ลึก ๆ แล้วก็ยังมีหวังอยู่ ดวงตาเศร้าทอดไปมองเบื้องหน้า ในยามนี้มิมีผู้ใดออกมาเดิน แต่คนที่ทำงานในโรงเตี๊ยมเยี่ยงนางออกมาเดินในที่แห่งนี้ก็มิแปลก ความคิดถึงบ้าน คิดถึงบิดามารดา และ คิดถึงเพื่อน ทำให้ดวงตาของนางมีน้ำตาไหลออกมา ถึงแม้ฟู่ฟู่กับจางเหว่ยจักต้อนรับเสมือนครอบครัว แต่ใจพลัดถิ่นก็ยังรู้สึกเปลี่ยวเหงาอยู่ดี สตรีกำลังเศร้าเหลือบมองหยาดหิมะที่ค่อย ๆ โปรยปรายพลันคลี่ยิ้มจาง ๆ และหยุดมองมัน มือเรียวยกขึ้นมารองรับหิมะให้ร่วงหล่นมากระทบ “ฤดูเหมันต์มาถึงแล้วสินะ” จู่ ๆ ใจเหงาก็ได้ยินเสียงผ่านสายลมหนาวแผ่วเบาราวกระซิบ มันคือเสียงขลุ่ยจากที่ใดมิอาจทราบได้ แต่เมื่อได้ยินมันเสียงหวานที่บาดลึกมาถึงขั้วหัวใจทำให้นางรู้

ท่ามกลางเสียงจอแจและผู้คนที่มองเป็นตาเดียว ลี่หลินมองบุรุษตรงหน้าซึ่งเป็นที่รักยิ่งของเหมยลี่ บุรุษผู้ซึ่งมีใบหน้าหล่อเหลาแต่แฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม และวางอำนาจจากสายตาดุที่มองมายังนาง ก็ทำให้รู้แล้วว่า หญิงอัปลักษณ์ต้องอยู่ใต้อาณัติเยี่ยงไร ถึงได้มีท่าทีต่อนางเยี่ยงนี้เมื่อเห็นหน้ากัน ลี่หลินที่อ่านนิยายมาจนถึงช่วงที่เลวร้ายที่สุดต่อสตรีผู้อ่อนแอคนหนึ่ง มีหรือนางจักไม่คิดแค้นโกรธแทนเหมยลี่ แววตาของนางจึงแข็งกร้าวมิต่างกัน แต่หาอยากต่อกลอนไม่ นางจึงเลือกเดินหนีไปคนละทาง เพราะเหมยลี่คนนั้นได้ตายจากด้วยน้ำมือของมู่หยางไปแล้ว นางควรมีสิทธิ์ใช้ชีวิตในแบบที่เลือกเอง จักมาสนใจชายชั่วช้าคนนั้นไปทำไมกัน “เจ้า!” มู่หยางเห็นแววตาที่สู้ตอบ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นยังแทบมิกล้าสบตาเขา หญิงอัปลักษณ์ในตอนนี้ทำทีเหมือนกับว่ามิรู้จักกัน เขาจึงยิ่งรู้สึกหงุดหงิดและอยากไปถามให้แน่ใจเสีย ว่านางรอดพ้นจากเหวลึกมาได้เยี่ยงไร แล้วท้องของนางที่นูนออกมาเหมือนสตรีมีครรภ์เยี่ยงนี้คือสิ่งใดกันแน่ ด้วยความร้อนใจขายาวจึงรีบก้าวไปหา ลี่หลินปรายตามองยังเห็นว่ามู่หยางตามนางม

ลี่หลินได้มีเวลาชื่นชมความงามของธรรมชาติ บึงดอกบัวตรงหน้ามีบุรุษชุดดำกำลังขุดรากบัวอย่างขะมักเขม้น มินานเขาก็หิ้วตะกร้าขึ้นมาหาเธอ โดยที่มือข้างหนึ่งถือดอกบัวมาด้วย“ข้าให้เจ้า” เซียวจ้านถือดอกบัวให้ แม้มันจักไม่งดงามเท่าสตรีตรงหน้า แต่เขาก็อยากมอบมันให้แก่นางดวงตากลมโตมองดอกบัวในมือบุรุษ นางเป็นหญิงตั้งครรภ์อยู่เยี่ยงนี้ และที่สำคัญคือลี่หลินมิใช่เหมยลี่ที่เซียวจ้านรัก หากรับดอกไม้จากบุรุษผู้มีจิตใจบริสุทธิ์มันจักเป็นการดีหรือไม่ลี่หลินคิดว่าตัวนางมิเหมาะสมกับคนแสนดีเยี่ยงเขา พระรองที่มาผิดที่ผิดเวลาเช่นนี้นางรู้สึกปวดใจยิ่งนัก จึงลังเลพลางมองดอกบัวนี้ด้วยความรู้สึกที่หลากหลายเซียวจ้านเห็นนางไม่รับก็เกิดอาการเก้กัง มิว่าครั้งใดหญิงอัปลักษณ์ก็ยังมิยอมรับไมตรีจากเขา ใบหน้าจึงพลันหงอยลงทันตาเห็น เขาเบนใบหน้าหนีและลดมือลงแนบลำตัว“ขอบน้ำใจท่าน ข้าจักรับไว้” ลี่หลินมิอาจปฏิเสธใจตัวเองได้ นางมิอยากเห็นเซียวจ้านต้องทุกข์ใจเลยสักครั้ง จึงได้แบมือไปขอดอกไม้นั้นเซียวจ้านหันมามองนางก่อนยื่นดอกบัวงามให้ แล้วคลี่ยิ้มจาง ๆ“ส่งตะกร้ามาให้ข้าเถิด” ลี่หลินพูดอีกครั้ง“เจ้าเดินไปเถิด ข้าจักไปส่ง”