Semua Bab หญิงอัปลักษณ์เช่นข้าขอเกิดเป็นปลาเค็มดีกว่าเป็นภริยาของท่าน: Bab 21 - Bab 30

มู่หยางได้เดินย่องกลับมายังห้องนอนของตัวเอง ทว่าเมื่อกำลังเดินไปตามทางสลัวเขาดันเห็นภรรยาเอกมายืนรออยู่หน้าประตู ใบหน้าของเขาแสร้งทำเป็นขรึมอย่างมีเรื่องปกปิด และเดินเข้าไปหาคล้ายไม่มีเรื่องอันใดต้าเหนิงรอสามีมาตลอดทั้งวันจนไม่เป็นอันทำสิ่งใด แต่พอมายืนรอหน้าประตูห้องนางได้เห็นมู่หยางเดินมาจากทิศทางที่ไม่ใช่เส้นทางปกติ ใจของนางสั่นไหวด้วยความรู้สึกกลัวอยู่ในใจ กลัวเหลือเกินว่าสิ่งที่นางกำลังคิดจักเป็นความจริง“ท่านพี่ไยถึงได้เดินมาจากทางนั้น” เป็นต้าเหนิงเอ่ยทักก่อน เสียงของนางสั่นเครืออยู่ไม่น้อย ดวงตากำลังจ้องอย่างจับผิด“ไม่มีอันใดให้เจ้ากังวลดอก ม้าของข้ามันดันขาเจ็บอยู่ตรงนั้น ข้าเลยต้องเดินเข้ามาเองหากอ้อมไปด้านหน้าคงได้เสียเวลาข้าเลยเข้ามาจากประตูด้านนั้น”มู่หยางโกหกเต็มคำ เขาพูดพร้อมเดินเข้าไปในห้องด้วยท่าทางที่แสดงออกมาอย่างเป็นปกติ ทว่าคนฟังก็ยังมิปักใจเชื่อ ใบหน้าเรียวมองไปยังประตูบานที่ว่าซึ่งตอนนี้ปิดสนิทไร้วี่แววการถูกเปิดออก ก่อนเดินเข้าไปภายในห้องแล้วถามในสิ่งที่นางเริ่มสงสัย“ท่านพี่มิได้ไปหานางผู้นั้นใช่รึไม่”“เจ้าเอาอะไรมาพูด คนอย่างข้ามิไปสุงสิงกับหญิงอัปลักษณ์เ

เสียงจอแจดังให้แซ่ดในตลาดใหญ่ที่สุดแห่งเมืองนี้ หญิงอัปลักษณ์ได้มีโอกาสออกมาเดินทอดน่องในเมืองที่แปลกตาเป็นครั้งแรกพลันตื่นตาตื่นใจอยู่ไม่น้อย ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายฐานะชนชั้นและมีโรงเตี้ยมขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านซึ่งอยู่ริมแม่น้ำที่มีสะพานโค้งข้ามไปยังตลาดอีกฝั่งด้วย นับว่าใหญ่โตเกินกว่าแคว้นอันเป็นอย่างมากเหล่าพ่อค้าแม่ค้าตั้งแผงกันเรียงรายมองไปทางใดย่อมเจอกับสิ่งต้องตา ไม่ว่าต้องการสิ่งใดตลาดแห่งนี้ก็สามารถสรรหาได้อย่างแน่นอน ถึงผู้คนจักมากสักเพียงใดก็ยังเป็นระเบียบเรียบร้อยเพราะมีเหล่าผู้ตรวจการและทหารมาคอยยืนเฝ้าอยู่แทบทุกจุด นี่แหละหนาท่านแม่ทัพมู่หยางถึงได้เบาใจปล่อยให้เหมยลี่ออกมานอกเรือนได้ เพราะหันไปทางใดก็ไร้ซึ่งหนทางหนี“เจ้าเคยมาเดินตลาดแห่งนี้ไหม” ฮู่ยชิวเอ่ยถามพลางพากันเดินผ่านร้านผ้าและเครื่องประดับที่สตรีทุกนางชอบไม่เว้นแม้แต่หญิงอัปลักษณ์ผู้นี้ที่ปรายตามองด้วยความอยากได้ แต่ว่านางไร้ซึ่งอัดใด ๆ จึงต้องตัดใจเสีย“ข้ามิเคย”“ที่แคว้นอันตลาดใหญ่เช่นนี้รึไม่”“ไม่ เป็นเพียงตลาดเล็กที่พ่อค้าแม่ค้าหาบเร่นำมาขายเสียส่วนใหญ่”ฮุ่ยชิวพยักหน้า “แล้วมีงานประจำปีบ้างรึไม

“จวนได้เวลาแล้วข้าว่าข้ากลับเรือนจักดีกว่า”ต้าเหนิงพูดด้วยความร้อนใจ นางสังหรณ์ใจมิดี ในใจรู้สึกระคายหญิงอัปลักษณ์เยี่ยงนัก และภาพติดตาในคืนวันนั้นทำให้นางมิอาจไว้ใจผู้ใดได้แม้แต่สามีก็ตาม“เจ้ามิปล่อยให้สหายเขามีเวลาอยู่ด้วยกันบ้างรึไร ยิ่งเจ้าทำตัวหึงหวงเช่นนี้สามีคงได้เบื่อหน่ายเป็นแน่” ท่านฮูหยินซึ่งอาบน้ำร้อนมาก่อนพูดเตือนสติ พลางจิบน้ำชาชั้นดีไปด้วย“แต่ท่านแม่ก็ทราบมิใช่ว่าท่านมู่หยางเขา...” ใจของภรรยาเอกสั่นไหว นางมิเคยสั่นคลอนขนาดนี้มาก่อน“หญิงอัปลักษณ์เช่นนั้น หากใครหวังครอบครองคงได้อัปปรีไปเจ็ดชั่วโคตร แต่หากเจ้ายังมิเบาใจเจ้าก็กลับเรือนไปเสียเถิดทางนี้ข้าคงจักต้องเป็นฝ่ายจัดการเอง เจ้าคงมิอยากมีบุตรแล้วกระมัง”“ข้า...ข้าอยากมีบุตรไว้สืบสกุล”“ถ้าเยี่ยงนั้นเจ้าก็เลือกมาเถิดว่าสิ่งไหนสำคัญกว่ากันแน่” ฮูหยินชิงชิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ“ข้าจะอยู่ทำพิธีกับท่านแม่” และสุดท้ายต้าเหนิงก็ตัดสินใจได้ นางคิดว่าหากมีบุตรชายสักคนมู่หยางต้องยินดีปรีดาไม่น้อย และนางจักได้เป็นใหญ่เหนือผู้ใดเพื่อหวังเขี่ยหญิงอัปลักษณ์ทิ้งเสีย“ดี เยี่ยงนั้นเจ้าก็ตามข้ามา” ฮูหยินชิงชิงเดินนำนางไปทั้งสองนาง

คิ้วหนายังคงขมวดเป็นปมมิอาจมีทางแก้ ท่านแม่ทัพผู้มีใจเด็ดขาดเหนือสิ่งอื่นใดพลันเดือดดาลเมื่อภรรยาเอกเล่าเรื่องราวที่นางประสบ มิคิดเลยว่านางอัปลักษณ์จะกล้าหยามน้ำใจเขาเช่นนี้ คนเลี้ยงไม่เชื่องต้องถูกสั่งสอนให้หลาบจำว่านางเป็นเพียงสิ่งไร้ค่าของมู่หยางเพียงผู้เดียวเท่านั้นการที่เหมยลี่แอบคุยกับบุรุษอื่นไม่ว่าเป็นผู้ใดย่อมมิควร ในเมื่อนางอยู่ในเรือนตระกูลกู้เป็นหนึ่งในภรรยารองที่มู่หยางมิชายตาก็ตาม เห็นเยี่ยงนี้เจ้าของสมบัติด้อยค่าจำเป็นต้องเดินอย่างร้อนใจเพื่อไปจับนางอัปลักษณ์มาลงทัณฑ์“ท่านพี่ ท่านจักไปที่ใดรึเจ้าคะ” แต่มู่หยางดันลืมไปเสียสิ้นว่าต้าเหนิงยังนั่งรินเหล้าใส่จอกให้เขา“ข้าจักไปไถ่ถามหญิงอัปลักษณ์ผู้นั้นให้รู้แน่”“ช้าก่อนสหายไยเจ้าถึงได้หุนหันดั่งใต้ฝุ่นเยี่ยงนี้ มิใช่เจ้าหึงหวงแม่นางดอกรึ” เซียวจ้านเอ่ยพลางปรายตามองต้าเหนิงด้วยแววตาที่ยากหยั่งถึง“มันมิใช่กงการใดของท่าน ที่แห่งนี้คือเรือนของข้าเชิญท่านกลับไปเสีย”“เห็นทีจักมิได้”มู่หยางยิ่งขมวดคิ้ว แล้วหันมามองสหายอย่างเต็มตา“หมายความว่าเยี่ยงไร?”“ข้ายังมิได้คุยสิ่งสำคัญกับท่านเลยไยถึงได้รีบร้อนเห็นงานราชสำคัญน้อยกว่าแ

ฟ้าอรุณวันใหม่ได้ผลัดเปลี่ยนท่านแม่ทัพมู่หยางก็ได้เวลาที่เขาต้องออกเดินทางเสียแล้ว ร่างสูงผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่หลังจากแอบไปหมกตัวอยู่ในโรงฟืนจนฟ้าสาง คนอย่างเขาก็ยังมิวายชิงชังหญิงอัปลักษณ์และเดินออกมาอย่างไม่ไยดีมู่หยางยังมิบอกเรื่องนี้ให้ภรรยาเอกทราบ เขาแสร้งทำตัวเหมือนออกไปราชการเหมือนทุกวัน และเพื่อมิให้ต้าเหนิงไหวตัวได้ทันในวันนี้เขาจึงรีบขึ้นรถม้าไปตั้งแต่เช้าตรู่เสียงเกือกม้าดังเป็นจังหวะแว่วเข้ามาถึงห้องของต้าเหนิง นางที่รอคอยสามีจนผล็อยหลับไปได้ตื่นลืมตาขึ้น และรีบวิ่งออกมาดู ดวงตาเฉี่ยวคู่สวยเห็นรถม้าออกไปเพียงแวบเดียวเท่านั้น ก่อนรีบย่างกรายไปยังห้องนอนของสามีซึ่งตอนนี้ประตูได้เปิดกว้างทั้งสองฝั่งสองเท้าก้าวพ้นธรณีประตูและกวาดสายตามองนางมิพบมู่หยางตามที่คิดไว้ ซึ่งนับว่าแปลกเป็นอย่างมากที่สามีจักออกไปโดยมิบอกกล่าวนางสังคำความร้อนใจทำให้ทนมิไหวจึงรีบเดินไปยังห้องฮูหยินซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่ง หญิงรูปงามเดินอย่างมิผลีผลามเพื่อรักษามารยาทอย่างที่คนตระกูลสูงส่งจักทำกัน“ท่านแม่ตื่นรึยัง?”ต้าเหนิงถามนางรับใช้หน้าประตูด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลที่สุด“ตื่นแล้วเจ้าค่ะ”“บอกท่านว่าข