All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 ช่วยข้าด้วยจวนอ๋องกลับมาเงียบสงบราวป่าช้าดังเดิมหลังจากคนของสกุล จื่อกลับไปแล้ว เจียวลู่ประคองลี่ไท่เฟยเดินเล่นที่สวนดอกไม้อันกว้างขวางภายในจวนเพื่อผ่อนคลายความกดดันเพราะเรื่องของจื่อรั่วอิง"ลู่เอ๋อร์เจ้าไม่ต้องกังวลใจเรื่องของท่านอ๋องไป อย่างไรสะใภ้ในใจข้าก็คือเจ้าคนเดียว หลังจากแต่งพระชายารองข้าจะให้ฝ่าบาทพระราชทานสมรสให้เจ้ากับท่านอ๋อง ครานี้เขาคงไม่มีข้ออ้างใดได้อีก ในเมื่อพระชายารองยังรับมาไยพระชายาเอกจะรับไม่ได้"เจียวลู่เองแม้ไม่พอใจ ทว่าท่านป้าของนางยังคงหาวิธีได้เช่นนี้ก็คิดว่าเรื่องนี้หากคิดในแง่ดีก็ล้วนเป็นประโยชน์ต่อตนเอง กระนั้นก็ยังอดที่จะเอ่ยออกมาอย่างน่าสงสารไม่ได้"ท่านป้า แม่นางสกุลจื่อผู้นั้นยังเป็นน้องสาวของจื่อกุ้ยเฟย บิดาก็เป็นถึงเสนาบดีที่มีความสำคัญของฝ่าบาท นางยังดูแข็งกร้าวเพียงนั้น ลู่เอ๋อร์เกรงว่าจะถูกนางรังแกหากเป็นเช่นนั้นลู่เอ๋อร์ก็ขอดูแลท่านป้าและพี่ใหญ่ในฐานะน้องสาวอยู่เงียบ ๆ ดีกว่าเจ้าค่ะ"ลี่ไท่เฟยสงสารเจียวลู่ยิ่งนัก หลานสาวห่าง ๆ ของนางผู้นี้เจียมตนอยู่เสมอยังมีใจกตัญญูต่อนางผู้เลี้ยงดูและหากจะพูดถึงความรักมั่นคงแล้วไม่มีผู้ใดที่จะสู้เ

บทที่ 13 สำเร็จ​จวนลี่หมิงอ๋องหลังจากตรวจดูดวงตาของลี่หมิงอ๋องแล้วท่านหมอก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงยินดี"ท่านอ๋อง หากเป็นเช่นนี้ไม่นานทุกอย่างก็จะเป็นปกติแล้วพ่ะย่ะค่ะ ดวงตาของท่านจะกลับมามองเห็นอีกครั้ง"ลี่หมิงอ๋องพยักหน้า เมื่อคืนนี้จู่ ๆ ตอนที่เขาเปิดที่คาดตาก็พบว่าตนเองมองเห็นเลือนรางในความมืด แม้จะยังมองไม่ชัดเจนแต่สิ่งของที่เห็นก็เป็นรูปเป็นร่างจนพอจะแยกแยะออกเขาตื่นเต้นยินดีทว่าก็ไม่อยากตั้งความหวังมากเกินไป เขาอยู่กับความมืดเช่นนี้มาสองปีแล้วหมอมารักษานับร้อยคนยังบอกรักษาไม่ได้เดิมทีเขาได้ถอดใจและใช้ชีวิตอยู่ในความมืดจนเคยชิน ทว่าบัดนี้ไม่คิดว่าวิธีการของหมอหลวงที่ฝ่าบาทส่งมาผู้นี้จะช่วยรักษาเขาจนได้"แล้วไยตอนกลางวันข้ายังมองเห็นเพียงแสงสว่างเท่านั้นเล่า ทุกอย่างยังคงพร่าเลือนเช่นเคย"ท่านหมอส่งเทียบยาชุดใหม่ให้องครักษ์ซีห่าวแล้วเอ่ยว่า"แสงสว่างยังคงเป็นปัญหาพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ปรับตัวยาแล้วคาดว่าท่านอ๋องจะสามารถมองเห็นได้ในช่วงฟ้ามืดเพราะไร้แสงรบกวนในช่วงแรก หลังจากนั้นจะค่อย ๆ ใช้ดวงตาในตอนกลางวันได้ทว่าต้องอาศัยระยะเวลาสักหน่อยพ่ะย่ะค่ะ"ลี่หมิงอ๋องพยักหน้า"เรื่องนี้ปิด

บทที่ 15 อย่าเล่นกับนาง​จื่อรั่วอิงลงจากเกี้ยวเจ้าสาวพร้อมทั้งเลิกผ้าปิดหน้าขึ้นท่ามกลางเสียงร้องของแม่สื่อผู้นั้น"เจ้าสาวลงจากเกี้ยวไม่ได้นะเจ้าคะ"จื่อรั่วอิงถลึงตามองนาง"หากข้าไม่ลงมือเจ้ามีปัญญาให้คนจวนนี้เปิดประตูหรืออย่างไร"แม่สื่ออึ้งไปเล็กน้อยพร้อมกับส่ายหน้าช้า ๆ จื่อรั่วอิงหันไปมองเจ้าอ้วนเป่า บ่าวของนางจึงทำหน้าที่อย่างรวดเร็ว"ทหารกันคนนอกออกไปอย่าให้เข้ามามุงบริเวณนี้"ทหารที่จื่อรั่วอิงจ้างมาเป็นพิเศษด้วยสินสอดที่ขโมยมาจากท่านย่า พวกเขาทำหน้าที่อย่างรวดเร็วพวกเขาช่วยกันชาวบ้านที่มามุงดูให้ถอยห่างและยังยืนขวางเป็นโล่กำแพงไม่ให้ผู้ใดมองเห็นว่าจื่อรั่วอิงกำลังทำสิ่งใดแม่สื่อมองจื่อรั่วอิงที่กำลังพับแขนเสื้อเจ้าสาวขึ้นทั้งดวงตาคู่งามยังจ้องที่ประตูใหญ่พร้อมกับมองไปรอบ ๆ แม่สื่อดวงตาเบิกโพลง นางเองได้ยินชื่อเสียงของจื่อรั่วอิงมามากจึงเอ่ยขึ้นอย่างหวาดหวั่น "เจ้าสาวคิดจะพังประตูหรือเจ้าคะ ประตูจวนอ๋องไม่อาจพังได้นะเจ้าคะ"จื่อรั่วอิงมองที่กำแพงสูงของจวนอ๋อง นางยิ้มแล้วเอ่ยว่า"เจ้าคิดไร้สาระอันใด ประตูจวนอ๋องทำจากเนื้อไม้แข็งที่สุดในโลกก็ว่าได้ ชาตินี้จะพังได้หรือเปล่าย

บทที่ 17 ไม่อาจขัดรับสั่งหลังจากลี่ไท่เฟยส่งคนออกไปเปิดประตูรับจื่อรั่วอิงแล้วนางก็คิดว่าเรื่องคงจบแล้วกระมัง ในเมื่อวันนี้นางไม่มีทางที่จะให้จื่อรั่วอิงได้กราบไหว้ฟ้าดินกับลี่หมิงอ๋องเป็นแน่ อีกทั้งเมื่อเช้านี้หลังจากนางได้ส่งคนไปดูที่เรือนของลี่หมิงอ๋องยังพบว่าบุตรชายยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ นั่นจึงทำให้ลี่ไท่เฟยเข้าใจว่าลี่หมิงอ๋องเองไม่ได้ใส่ใจในงานวิวาห์วันนี้เช่นกันทว่าหลังจากเสียงประทัดหายไป พ่อบ้านเฉาก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามารายงานอีกครั้ง"ทูลไท่เฟย บัดนี้ท่านอ๋องได้เปิดประตูใหญ่ต้อนรับขบวนเจ้าสาวด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ อีกทั้งบ่าวนางนั้นที่เราส่งออกไปเปิดประตูเล็กยังถูกท่านอ๋องสั่งขังเพื่อรอการลงโทษ"ลี่ไท่เฟยถึงกับนั่งไม่ติดลุกขึ้นมาโดยพลัน"เจ้าว่าอะไรนะ ท่านอ๋องของข้าน่ะหรือไปรับเจ้าสาวด้วยตนเอง ยังสั่งลงโทษคนอีกด้วยข้อหาใด""พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเอ่ยว่านางลบหลู่พระชายารอง ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงจึงได้มีคำสั่งลงโทษพ่ะย่ะค่ะ และท่านอ๋องกำลังพาเจ้าสาวเข้าจวนแล้วพ่ะย่ะค่ะ"เจียวลู่ได้รู้ว่าบ่าวคนโปรดของตนเองถูกลงโทษเช่นนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรง ที่ผ่านมาแม้ท่านอ๋องจะไม่เคยมองนางในฐานะสตรีแต

บทที่ 19 แผนซ้อนแผนซ้อนแผนและซ้อนแผน​ใบหน้าซีดขาวราวกับผีของบ่าวผู้นั้นทำให้จื่อรั่วอิงอ่อนใจ อารมณ์สนุกสนานที่ได้แกล้งเย้าแหย่คนและอารมณ์ตื่นเต้นที่จะได้ออกไปผจญภัยจึงหายไปโดยพลัน"นี่เจ้ากลัวขนาดนี้เลยหรือถึงได้ตัวสั่นหน้าซีดเพียงนี้ หากผิดพลาดท่านอ๋องกลับมาก่อนเวลา เขาตาบอดอย่างไรเขาก็มองไม่เห็น เจ้าแค่ถ่วงเวลาเอาไว้มีคนของข้าคอยดูอยู่ข้าจะรีบกลับมาไม่ต้องกลัว""จะ เจ้าค่ะ บ่าวอยู่ได้เจ้าค่ะ คุณหนูรีบไปเถิด จะ เจ้าค่ะ"บ่าวนางนั้นรับคำทว่าเมื่อคิดถึงใบหน้าเหี้ยมเกรียมน่าหวาดกลัวของท่านอ๋องก็อดที่จะตัวสั่นไม่ได้แม้สาวใช้จะบอกว่าอยู่ได้ ทว่ายามนี้เหมือนนางจะเป็นลมชักตายอยู่ตรงนี้ จื่อรั่วอิงถอนหายใจยาว"เฮ้ย เสี่ยวหยุน ไยไม่หาคนใจกล้ากว่านี้หากผิดพลาดท่านอ๋องเข้ามาก่อนยามซวี่นางจะไม่ตกใจตายหรอกหรือ ลุงหนวดผู้นั้นยิ่งมีใบหน้าเป็นอาวุธเสียด้วย"เสี่ยวหยุนมองใบหน้าขาวซีดของบ่าวผู้นั้นทั้งพยักหน้า "บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ เวลาเร่งด่วนเช่นนี้คนที่ติดตามขบวนเจ้าสาวมาและที่ไว้ใจได้มีเพียงนางเท่านั้น เช่นนั้นให้บ่าวอยู่แทนดีหรือไม่ ข้างนอกยังมีเจ้าอ้วนเป่าอีกคงช่วยงานคุณหนูได้"จื่อรั่วอิงลังเล