All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41 หายแล้วใช่หรือไม่ลี่ไท่เฟยเคี้ยวไข่มุกที่อยู่ในปากจนหมดแล้วเอ่ยถาม"ฟินคือสิ่งใดกัน""คืออร่อยแบบตะโกนน่ะเพคะ อร่อยมาก ๆ อร่อยสุด ๆ ดีสุด ประมาณนี้เพคะ""อ้อ เช่นนั้นก็ไม่ผิด ฟินจริง ๆ ไม่รู้ว่าเจ้าได้สูตรลับนี้มาจากที่ใดหรือ อาหารในโลกนี้ข้าคิดว่าล้วนกินของดีมาจนหมดสิ้นยังไม่เคยได้พบว่ามีชานมไข่มุกนี่อยู่ในโลกนี้ได้ด้วย"จื่อรั่วอิงยืดอกอย่างภาคภูมิใจ"หม่อมฉันคือเทพแห่งการทำอาหารกลับชาติมาเกิดเพคะ เลยพอจำบางอย่างมาจากสวรรค์ได้บ้าง"การสนทนาระหว่างลี่ไท่เฟยกับจื่อรั่วอิงเริ่มยาวขึ้น สาเหตุจากชานมไข่มุกแก้วเดียว บัดนี้เจียวลู่จึงคล้ายเป็นคนนอกไปเสียแล้ว นางกำมือแน่นด้วยความรู้สึกคับแค้นในใจนับวันยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังไร้ตัวตนในสายตาของลี่ไท่เฟยไปแล้วเจียวลู่บอกกับลี่ไท่เฟยว่า"ท่านป้าเจ้าคะ ลู่เอ๋อร์สั่งต้นไห่ถังไว้วันนี้นัดเถ้าแก่จะไปดูว่าได้คุณภาพและสีตามที่สั่งหรือไม่ ยามนี้ถึงเวลาแล้วเจ้าค่ะ"ลี่ไท่เฟยพยักหน้า"เช่นนั้นก็ไปเถิด อย่าเสียเวลาเลย""เจ้าค่ะ"เจียวลู่เดินผ่านออกไปอย่างเงียบเชียบ จื่อรั่วอิงจึงเอ่ยว่า"เสด็จแม่เพคะ หม่อมฉันก็ยังมีงานปักที่ต้องฝึกทำค้างอยู่เ

บทที่ 43 แรงมหาศาลวันนี้ในเมื่อจับตัวได้แล้วจื่อรั่วอิงจึงหมายมั่นว่าจะต้องเผด็จศึกท่านอ๋องให้ได้ อย่างไรนางก็ไม่ปล่อยเขาให้ลอยนวลได้อีกเป็นอันขาด เมื่อกลับถึงจวนหลังจากนางอาบน้ำผลัดอาภรณ์เตรียมเข้านอนแล้ว เจ้าอ้วนเป่าก็มาขอพบ จื่อรั่วอิงหยิบเสื้อคลุมมาสวมแล้วให้เขาเข้ามา"คุณหนูขอรับวันนี้คุณหนูเจียวลู่อยู่ที่ร้านขายต้นไม้ ทั้งยังสนทนากับเถ้าแก่ผู้นั้นอยู่นาน แต่บ่าวไม่รู้ว่าพวกเขาพูดคุยสิ่งใดกัน ท่าทางมีลับลมคมในยิ่งนัก บ่าวยังได้ยินว่าวันที่จัดงานชมบุปผาให้คุณหนูเจียวลู่มารับของ""ของอะไร"จู่ ๆ ลี่หมิงอ๋องก็โผล่ออกมาจากฉากบังตาด้านหลังที่เขาเองเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เจ้าอ้วนเป่าทำความเคารพเขาแล้วมองหน้าคุณหนู จื่อรั่วอิงจึงเอ่ยว่า"มีสิ่งใดก็พูดให้หมด เรื่องนี้เกี่ยวพันกับท่านอ๋องโดยตรง"อ้วนเป่าจึงรายงานต่อ"อีกไม่กี่วันที่จะถึงนี้ เถ้าแก่ผู้นั้นจะจัดงานเลี้ยงบุปผา ร่ายโครงกลอนประจำปีขอรับ"จื่อรั่วอิงถามต่อ"งานนี้ข้าเคยได้ยินบ้างแต่ไม่เคยเข้าร่วม เป็นงานเลี้ยงหรือ""ขอรับงานนี้จัดทุกปี มีคนเข้าร่วมมากมาย สถานที่แห่งนั้นร่มรื่น คุณหนูคุณชายในเมืองต่างเข้าชมดอกไม้ฤดูร้อนพร้อม

บทที่ 45 งานเลี้ยงบุปผาพลบค่ำของอีกวันท่านอ๋องจึงยอมเปิดประตูให้บ่าวเข้าไปรับใช้เข้าไปปรนนิบัติ เย็นนี้อากาศดูจะเย็นลงกว่าทุกวันเนื่องจากคงจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว ทว่าจื่อรั่วอิงกลับมีเหงื่อโทรมกายและเอาแต่นอนพังพาบอยู่บนเตียงเมื่อเห็นหน้าเสี่ยวหยุนจื่อรั่วอิงจึงรู้ว่าตนเองยังมีชีวิตอยู่ไม่ได้เป็นวิญญาณดวงหนึ่งที่ตกเป็นทาสสังเวยกามของปีศาจร้าย ร่างกายของนางเขียวช้ำไปทั้งตัวราวกับถูกซ้อมแต่ที่จริงแล้วเกิดจากปากของคนผู้นั้นที่ขบกัดนางจนไม่เหลือที่ว่างให้เนื้อกายของนางได้หายใจยังมีกลีบเกสรกลางร่างกายที่ถูกขยี้ซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุดหย่อน เขาทำให้นางเปียกชุ่มราวกับเขื่อนพังจนนางคิดว่าตัวนางคงแห้งเหี่ยวด้วยเสียน้ำเป็นจำนวนมาก"คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ""ข้าคิดว่าจะตายแล้ว เสี่ยวหยุนมันมากเกินไป อ๋องนั้นไม่ให้ข้านอนเลยด้วยซ้ำ"เสี่ยวหยุนใบหน้าแดงก่ำปลอบว่า"เป็นเรื่องดีนะเจ้าคะ นี่แสดงว่าท่านอ๋องพึงใจกับคุณหนูมากเจ้าค่ะ"จื่อรั่วอิงหลับตาอย่างเหนื่อยล้า กระทั่งได้ยินเสียท้องตนเองร้อง ยามนี้ลี่หมิงหายไปเพียงชั่วครู่และเขาก็กลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมใบหน้าสดใสกลิ่นกายหอมกรุ่นและเสื้อผ้าใหม่ที่ส

บทที่ 47 คือท่านซีห่าวมองหน้านางแล้วหันไปมองบุรุษผู้นั้นก่อนจะหันมามองหน้านางอีกที"พระชายารองไม่เห็นท่านอ๋องหรอกหรือ"นางส่ายหน้า "เขาอยู่ที่ใดมิได้อยู่กับท่านหรือ แล้วท่านมาที่นี่ทำไม"ซีห่าวหัวเราะ ในขณะที่มีคนผู้หนึ่งจับมือของนางเอาไว้แล้วหมุนตัวของนางให้หันหลัง ยามนั้นจื่อรั่วอิงใบหน้าจึงปะทะเข้ากับอกกว้าง นางร้องเจ็บออกมาเล็กน้อยแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน คำนินทาก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว พระชายาลี่อ๋องเดินเข้างานพร้อมกับบุรุษหนุ่มสองคน และตอนนี้ก็ยังอยู่ในอ้อมกอดคุณชายสี่ผู้หล่อเหลาที่เพิ่งปรากฎกายนางจะหน้าด้านเกินไปแล้ว มิใช่ว่าบุรุษทุกคนนั้นต่างตกเป็นของจื่อรั่วอิงสตรีแพศยาไปแล้วหรือน่าสงสารและสมเพชเวทนาสามีตาบอดของนางที่ไม่รู้ว่าจื่อรั่วอิงนางนี้ ทำเรื่องน่าอับอายฉาวโฉ่เพียงใดจื่อรั่วอิงคิดจะผลักเขาออกกลับถูกเขาจับมือสองข้างเอาไว้อย่างรู้ทัน นางถอยห่างเล็กน้อยเขาก้มหน้าลงมาเอ่ยเสียงต่ำ"ท่านคือพระชายาลี่อ๋องใช่หรือไม่"จื่อรั่วอิงไม่ตอบทว่ายกเข่าขึ้นทันใดแล้วกระทุ้งเข้าไปตรงกลางร่างกายของเขาอย่างแรง ลี่หมิงอ๋องหน้าเขียวแต่ไม่อาจร้องออกมาได้ ในขณะที่ซีห

บทที่ 49 วางยาพิษเพราะอาการตาบอดของลี่หมิงหายแล้ว ลี่ไท่เฟยจึงเป็นคนที่ดีใจที่สุด ความจริงอยากจัดงานเลี้ยงใหญ่โตในจวน ทว่าลี่หมิงห้ามเอาไว้ บอกว่าได้หารือกับฝ่าบาทแล้วว่าจะจัดงานที่วังหลวง เชิญข้าราชบริพารมาร่วมงานจัดให้ใหญ่โตคล้ายจัดงานให้ไทฮองไทเฮาเสียอีกลี่ไท่เฟยแย้มยิ้มเอ่ยว่า"จะจัดให้ใหญ่เท่างานวันเกิดจิ้งจอกเฒ่านั้นได้อย่างไร ต้องจัดให้ใหญ่กว่าสิ ท่านอ๋องของแม่เป็นคนสำคัญเพียงใดผู้ใดก็รู้ งานนี้ฝ่าบาทคงให้กลับไปรับราชการกุมอำนาจเช่นเดิมแล้ว นางจิ้งจอกนั่นจะได้รู้ว่าแท้จริงแล้ววังหลวงไม่ใช่ของนางเลยแม้แต่น้อย ลูกแม่เป็นคนโปรดของฝ่าบาทเพียงนี้คงทำให้นางไม่กล้ากับแม่อีก”ลี่หมิงอ๋องพยักหน้า การต่อสู้ของสตรีชราทั้งสองคงไม่มีวันจบสิ้นเป็นแน่ลี่ไท่เฟยจับมือบุตรชายแล้วเอ่ยพร้อมทอดถอนใจ“ท่านอ๋อง ศึกสงครามสงบแล้วก็ดียิ่งทว่าหากบังเอิญเกิดขึ้นอีก แม่ขอร้องท่านอ๋องอย่าได้ออกรบได้หรือไม่ ที่ผ่านมาเจ้าทุ่มเทมากมายเพียงนั้นจนกระทั่งตาบอด แม่ทำใจไม่ได้หากเห็นเจ้าต้องเข้าสู่สนามรบอีก อย่างไรก็ไม่อาจยอมได้”ลี่หมิงอ๋องเอ่ยว่า"บัดนี้คงไร้สงครามแล้ว ศึกครั้งสุดท้ายได้ทำสัญญาสงบศึกถึงยี่สิบปี