Semua Bab ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 21 อย่าเหลวไหล"อ๊ะ เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วยจื่อรั่วอิง"ในยามที่เขาเอ่ยคำนี้สติของจื่อรั่วอิงก็แทบดับสิ้นแล้ว ลิ้นของนางจุกปากดวงตาเบิกกว้างสภาพอนาถยิ่งกว่าศพไร้ญาติ ลี่หมิงอ๋องรีบปลดพันธนาการออกจากร่างนางอย่างรวดเร็ว เขาจับนางให้นั่งบนตักตนเองแล้วตบหลังของนางอย่างแรง"จื่อรั่วอิง เจ้าห้ามตายนะ"จื่อรั่วอิงได้สติเพราะแผ่นหลังถูกฝ่ามือใหญ่ตบเข้าอย่างแรงราวกับว่านางเป็นเด็กแล้วกินสิ่งใดจนติดคอ แต่วิธีการของเขากลับได้ผล นางอ้าปากสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดอย่างตะกละตะกลาม ทั้งไอออกมาไม่หยุด บัดนี้นางรู้แล้วว่าคนที่ผูกคอตายนั้นรู้สึกอย่างไรหากไม่ใช่ว่าเขาคือสามีที่นางได้มาอย่างยากลำบากจื่อรั่วอิงคงใช้มีดแทงคนผู้นี้ให้ตายไปแล้ว คนวิตถารนี่ใช้ผ้ารัดคอนางทั้งยังลงมือลวนลามบีบหน้าอกจนนางเจ็บไปหมด โดยไม่รู้สึกสำนึกเลยแม้แต่น้อย"ท่านอ๋อง ท่านจะฆ่าข้าแล้ว ท่านจะฆ่าข้าแล้ว"จื่อรั่วอิงอดไม่ได้ที่จะทุบอกของเขาไปหลายทีสภาพของจื่อรั่วอิงยามนี้ห่างไกลจากคำว่าเจ้าสาวผู้งดงามอย่างสิ้นเชิง ผมเผ้ารุงรังใบหน้าเขียวคล้ำ ลำคอยังเป็นรอยแดงโดยรอบลี่หมิงอ๋องปล่อยให้นางทุบอกของเขาในขณะที่นางฟูมฟายก่นด่า เขาอาศัย

บทที่ 23 ผิดตัวเช้าวันต่อมา ลี่ไท่เฟยเร่งรีบมาจับผิดคนโดยแบ่งแยกคนออกเป็นสองฝั่ง อีกฝั่งนำโดยพ่อบ้านเฉาที่พาคนไปยังเรือนหอของจื่อรั่วอิง ในขณะที่ลี่ไท่เฟยนำคนมาที่เรือนหลังใหม่ที่จัดเตรียมให้ท่านอ๋องและญาติผู้น้องเมื่อคืนคนของนางมารายงานหลังจากท่านอ๋องเข้าห้องหอเรียบร้อยแล้วก็ไม่ได้ย่างกรายออกมาจากเรือนหอหลังนั้นอีก ลี่ไท่เฟยกระหยิ่มในใจเมื่อคิดว่าบัดนี้ข้าวสารคงได้กลายเป็นข้าวสุกแล้ว อย่างไรลี่หมิงอ๋องก็ไม่มีทางปฏิเสธเจียวลู่ได้อีกเป็นอันขาดเมื่อหยุดอยู่หน้าประตูเรือน ลี่ไท่เฟยจึงส่งเสียงเรียกเจียวลู่ด้วยน้ำเสียงเบิกบานพระทัยยิ่งนัก"ลู่เอ๋อร์ ไยวันนี้ตื่นสายหรือว่าเพราะเรือนใหม่หลังนี้ที่ป้ามอบให้จึงทำให้รู้สึกสบายกายจนลืมเวลาตื่นเช่นนี้"กล่าวจบพระนางก็ผลักประตูเรือนเข้าไปทันใด แน่นอนว่าลี่ไท่เฟยย่อมไม่ได้มาเพียงลำพัง คนที่ติดตามลี่ไท่เฟยมาล้วนเป็นสาวใช้ในจวนที่พร้อมจะแพร่กระจายข่าวของลี่หมิงอ๋องกับเจียวลู่ให้คนภายนอกได้รับรู้ลี่ไท่เฟยเดินเข้าไปภายในด้วยเท้าที่ก้าวว่องไวยิ่งนัก กระทั่งผ้าม่านบังตาถูกบ่าวเปิดออก เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของบ่าวที่ได้ซักซ้อมกันมาก่อนหน้าพลันดังข

บทที่ 25 คนที่เขาสงสัย​หลังจากวันนั้นที่ถูกจื่อรั่วอิงจับมัดไว้กับต้นไม้ทั้งคืน โชคดีคือยามนี้มิใช่หน้าหนาวไม่เช่นนั้นเจียวลู่คงได้หนาวตายแน่นอน ทว่าโชคร้ายที่สุดของเจียวลู่ก็คือต้นไม้นั้นดันอยู่ใกล้รังมดรังใหญ่ สัตว์ตัวเล็กเหล่านั้นเห็นเจียวลู่เป็นศัตรูจึงยกทัพบุกกัดนางทั้งคืน แต่เพราะนางถูกตีจนสลบมิหนำซ้ำองครักษ์ซีห่าวยังสกัดจุดใบ้ของนางซ้ำเข้าไปอีกเพื่อไม่ให้นางส่งเสียงยามที่ฟื้นขึ้นมาจึงไม่รู้สึกตัวเมื่อตื่นขึ้นเจียวลู่จึงได้รับความทรมานอย่างแสนสาหัสร่างกายไม่อาจขยับได้ ปากของนางยังไม่อาจเปล่งเสียงร้องให้คนมาช่วย กว่าจุดที่สกัดเอาไว้จะคลายก็เรียกได้ว่าร่างกายของนางไม่มีจุดไหนเลยที่ไม่ถูกเจ้าสัตว์ตัวน้อยกัดแทะความทรมานเหล่านี้เจียวลู่จดจำไว้เป็นอย่างดี จื่อรั่วอิงต้องได้รับการชำระแค้นอย่างสาสม ทว่าบัดนี้ตนเองยังเอาตัวไม่รอดต้องนอนล้มป่วยไข้ขึ้นสูงอยู่บนเตียงโดยมีลี่ไท่เฟยคอยกำชับท่านหมอให้รักษานางอย่าให้ผิดพลาด"ท่านป้าเจ้าคะ เจียวลู่ไม่เป็นอันใดแล้วท่านป้าไม่ต้องห่วง นางร้ายกาจเพียงนั้นเจียวลู่หวาดกลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ คงไม่คิดเข้าไปยุ่งกับนางอีก ที่ผ่านมาก็ให้แล้วกันไปเถิดนะเจ

บทที่ 27 อาจารย์ผู้ใจดีจื่อรั่วอิงเดินตามเถ้าแก่มาที่ห้องลับด้วยท่าทางระมัดระวัง นางถอดหมวกคลุมใบหน้าพร้อมกับดึงห่อผ้าที่ตนเองเก็บตัวอย่างอาหารออกมา ภายในห้องลับมีคนทำงานอยู่ห้าคนพวกเขาต่างกำลังดึงเชือกส่งข่าวออกจากช่องลับและเขียนลงไปในสารลับเพื่อขายข่าว ไม่มีผู้ใดสนใจจื่อรั่วอิงที่มาใหม่ เบื้องหน้านางคือบุรุษร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาผู้หนึ่ง จื่อรั่วอิงร้องเรียกเขาด้วยความดีใจ"ท่านอาจารย์"อาจารย์จิวเย่ห์เงยหน้าขึ้นทันใด เขาคือหนึ่งในอาจารย์ของนางจากสำนักศึกษาที่นางสนิทสนมที่สุด หน้าฉากของเขาคืออาจารย์ผู้หล่อเหลาเคร่งขรึมนับเป็นบัณฑิตที่ได้รับความนิยมเป็นอันดับต้น ๆ ของแคว้นหนิงเทียน ทว่าเบื้องหลังของเขาคือเจ้าของสำนักข่าวใต้ดินอันเลื่องชื่อ ขอเพียงมีเงินมาจ่ายไม่ว่าข่าวใดในแคว้นอาจารย์จิวผู้นี้ย่อมสามารถสืบหามาให้ได้"รั่วอิงไยมาด้วยตนเองเล่า มีเรื่องเร่งด่วนหรือ"จื่อรั่วอิงพยักหน้า"เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ช่วยข้าตรวจดูอาหารพวกนี้ได้หรือไม่ว่ามีพิษชนิดใด"อาจารย์จิวเย่ห์ยังมีอีกหนึ่งความสามารถที่เขาปกปิดเอาไว้ คนผู้นี้นับเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องพิษที่หาตัวจับยาก ที่จื่อรั่วอิงรู้เรื่องนี้เ

บทที่ 29 ข้าอยู่นี่จื่อรั่วอิงกลับมาถึงจวนในยามพลบค่ำ นางเล่าเรื่องที่พบกับลี่หมิงอ๋องโดยบังเอิญให้เสี่ยวหยุนและเจ้าอ้วนเป่าฟัง เสี่ยวหยุนที่กำลังยกน้ำชาให้คุณหนูถึงกับมือสั่น"คุณหนูโชคดีที่ท่านอ๋องตาบอด มิเช่นนั้นแย่แน่แล้ว""ใช่ ข้าไม่คิดว่าจะซวยสุด ๆ อยู่ดีไม่ว่าดีไยท่านอ๋องต้องไปร้านหนังสือร้านนั้นด้วย ร้านหนังสือในเมืองหลวงมีมากมายจนนับนิ้วสิบรอบยังไม่ครบด้วยซ้ำ นี่แหละที่เขาว่าโลกกลมจนทำให้เรื่องบังเอิญเกิดขึ้นได้"น้ำเสียงของจื่อรั่วอิงบัดนี้ยังแหบแห้งนัก เสี่ยวหยุนจึงสั่งให้อาเหิงบ่าวร่างผอมไปนำน้ำผึ้งอุ่นมาให้จื่อรั่วอิงจิบ จื่อรั่วอิงจึงบอกว่า "บีบมะนาวลงไปด้วย ช่วยให้ชุ่มคอ""เจ้าค่ะ คุณหนู"อาเหิงเดินออกไปแล้ว จื่อรั่วอิงจึงสั่งความอ้วนเป่าตามคำสั่งท่านอาจารย์ให้ไปรับยาถอนพิษหลังจากนี้อีกสามวัน"บ่าวทราบแล้วขอรับคุณหนู" จากนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย"คุณหนูจะไม่บอกท่านอ๋องเรื่องยาพิษหรือขอรับ ให้ท่านอ๋องออกหน้าจะดีหรือไม่"จื่อรั่วอิงส่ายหน้า"ยังไม่ถึงเวลา ข้าคิดจะสืบไปถึงคนที่มอบพิษให้กับลี่ไท่เฟย อาจารย์บอกว่าพิษชนิดนี้ไม่ได้หาได้ง่ายในแถบนี้ อีกทั้งข้าเองก็ไม่แน่ใจ