All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31 ขออนุญาตนะเพคะจื่อรั่วอิงนั่งจิบชาที่เรือนอย่างสงบกระทั่งเสี่ยวหยุนเดินเข้ามา"คุณหนู ของเตรียมพร้อมทั้งหมดแล้วเชิญคุณหนูเจ้าค่ะ"จื่อรั่วอิงวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ กวักมือเรียกเสี่ยวหยุนให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยถาม"เห็นลุงเหนวดหรือไม่""ไม่เลยเจ้าค่ะ"จื่อรั่วอิงทำหน้าผิดหวัง"ลุงหนวดผู้นี้ไม่ไว้หน้าข้าเลยแม้แต่น้อย หลังจากวันนั้นยังไม่ยอมมานอนกับข้าอีก คนอะไรคิดว่าตัวเองหล่อตายล่ะ เช๊อะ ข้าไม่ง้อก็ได้ ไม่ไปก็ไม่ไปข้ากลับบ้านคนเดียวก็สบายใจดี"จื่อรั่วอิงบ่นไม่หยุด เสี่ยวหยุนเองก็รู้สึกสงสารคุณหนูของตนเองยิ่งนัก วันนี้เป็นวันที่เจ็ดหลังจากแต่งงาน คุณหนูถูกกักตัวในเรือนหอนี้มาตลอดเจ็ดวันและวันนี้ต้องกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมตามธรรมเนียม แต่ก็ไร้เงาของท่านอ๋องที่จะกลับบ้านเดิมไปพร้อมกัน เมื่อกลับไปเพียงคนเดียวเช่นนี้ จะบอกคนที่บ้านว่าตนเองอยู่ที่นี่อย่างสุขกายสบายใจได้อย่างไร"คุณหนูท่านอ๋องตาบอด คงไม่สะดวกที่จะกลับบ้านเดิมกับท่านเจ้าค่ะ"จื่อรั่วอิงเบะปาก บ่นพลางลุกขึ้นโดยมีเสี่ยวหยุนช่วยจัดอาภรณ์ให้เรียบร้อย นางสวมชุดสีเขียวปักปิ่นหยกแบบเรียบง่าย ทว่ากลับทำให้ดูงดงามยิ่งนัก"เขาหลบหน้าข้

บทที่ 33 แม่นางผู้นั้น​ ยามเย็นวันนี้บนโต๊ะอาหารของนางเดิมทีควรจะมีเพียงบิดา มารดา ท่านย่าและพี่น้อง ทว่าบัดนี้กลับเต็มไปด้วยญาติมิตรมากมาย หลังจากที่ท่านย่าได้หีบของกำนัลส่งตรงจากลี่หมิงก็พูดอวยยศเขาไม่หยุด ญาติพี่น้องที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารก็ไม่มีผู้ใดกล้าขัด จื่อรั่วอิงคอยนั่งฟังแล้วแย้มยิ้มจนเหงือกแห้งด้วยไม่มีคนนอกและญาติทุกคนส่วนใหญ่เป็นพ่อค้าจึงไม่มีพิธีรีตองมากมายให้ปวดหัวผู้ใดอยากดื่มก็ดื่ม ผู้ใดอยากฟังงิ้วก็ปลีกตัวออกไปฟังงิ้วที่ท่านย่าจ้างคณะงิ้วเลื่องชื่อมาแสดงในสวน เบื้องหน้าคืองานเลี้ยงต้อนรับนางเบื้องหลังคือรวมญาติเพื่อโอ้อวดความร่ำรวย จื่อรั่วอิงเริ่มเบื่อหน่ายคนพวกนี้นอกจากถามงานการของลูกหลานและขิงใส่กันแล้วก็ไม่มีเรื่องสนทนากันอีก ในขณะที่สตรีหลายคนนำโดยมารดาทั้งสี่ของนางก็เอ่ยปากชักชวนเหล่าฮูหยินทั้งหลายไปส่องกระจกเล่นไพ่กันเงียบเชียบในเรือนฮูหยินใหญ่เพื่อผ่อนคลายจื่อรั่วอิงยามนี้ยังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ท่านแม่เห็นหน้านางแล้วเอ่ยว่า"แม่คิดว่าท่านอ๋องจะทนลูกไม่ไหวเสียแล้ว บุรุษผู้นั้นแข็งแกร่งน่านับถือยิ่งนัก กลับไปครานี้ก็จงทำตัวให้ดีเช่นเดิมจะได้พึ่งพาสามีไปจ

บทที่ 35 ลงโทษนางอย่างหนักจื่อรั่วอิงสัมผัสได้ถึงสายลมเย็นที่พัดผ่านใบหน้าของตนเองแผ่วเบา นางยังอยู่ในอ้อมกอดของบุรุษผู้หนึ่งและยังมีกลิ่นที่คุ้นเคย นางขยับตัวขยุกขยิกไปมา รู้สึกเหมือนตนเองจะหายใจไม่ออกจนต้องตื่นขึ้นมา กระทั่งได้โอกาสสูดลมหายใจเล็กน้อยจึงรับรู้ว่าบัดนี้ปากของนางมีริมฝีปากของคนผู้หนึ่งประกบจูบนางอย่างโหยหาใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดปกคลุมขยับลงมาที่ลำคอของนางทั้งดอมดมความหอมหวานช้า ๆ ปากของเขาอ้าออกแล้วดึงดูดเนื้อขาวโดยไม่ปล่อยให้เกิดพื้นที่ว่าง มือข้างหนึ่งยังอดไม่ได้ที่จะขยำหน้าอกขนาดเท่าหัวเด็กอันเป็นสัญลักษณ์ของนางที่ทำให้เขาจดจำได้ริมฝีปากของเขาบัดนี้ยังไต่มาจูบที่เปลือกตา ปลายจมูก ไล้ไปตามกรอบหน้าเนียนสวยและเฝ้าวนเวียนจุมพิตปลายหูเล็ก ๆ ของนาง ทั้งยังเพิ่มแรงของมือที่ขยำหน้าอกของนางให้มากขึ้นจื่อรั่วอิงพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากรู้สึกว่าร่างกายกำลังถูกใครคนหนึ่งลวนลาม นางขมวดคิ้วจนเป็นปมแล้วหัวเราะเบา ๆ เมื่อรู้สึกจั๊กจี้เพราะมีเส้นขนครูดไปตามลำคอ คงเพราะสุราที่ดื่มเข้าไปมากจึงรู้สึกคล้ายกึ่งหลับกึ่งตื่นเช่นนี้ ทว่าเมื่อสูดลมหายใจเข้าไปเต็ม ๆ กลิ่นอันคุ้นเคยขอ

บทที่ 37 หาทางกลั่นแกล้ง​ ใบหน้างามของลี่ไท่เฟยในยามนี้ดูแข็งกร้าวไม่มองผู้ใด พระนางนั่งอยู่ในตำแหน่งต่ำกว่าไทฮองไทเฮาเพียงเล็กน้อย ในขณะที่จื่อรั่วอิงยืนเคียงข้างลี่หมิงที่โถงกลาง ทั้งสองทำความเคารพไทฮองไทเฮาอย่างพร้อมเพรียงกัน"ลี่หมิงถวายพระพรไทฮองไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ ขอทรงพระเจริญพันปี พัน พันปี"จื่อรั่วอิงพูดตามสามี นางย่อมคุ้นเคยกับประเพณีปฏิบัติในวังเพราะช่วงที่พี่สาวแต่งให้ฝ่าบาทช่วงแรกก็เป็นนางที่เข้าวังหลวงมาอยู่เป็นเพื่อนพี่สาวในยามนั้นนางยังมีเรื่องกับองค์หญิงสิบเก้าหลานสาวคนเล็กของไทฮองไทเฮาซึ่งนับเป็นน้องสาวของฝ่าบาทเพราะเรื่องไร้สาระคือองค์หญิงสิบเก้าไม่ชอบพี่สาวของนางก็เท่านั้น เนื่องจากองค์หญิงสิบเก้าถือหางกุ้ยเฟยอีกคนที่เป็นญาติผู้พี่ของนางจึงคอยหาเรื่องจื่อเว่ยพี่สาวของจื่อรั่วอิงเป็นประจำในอดีตเคยเกิดเรื่องระหว่างจื่อรั่วอิงและองค์หญิงสิบเก้าจนเกิดความเคียดแค้น เมื่อพวกนางถึงกับตบตีกับจนเลือดออกในยามนั้นองค์หญิงสิบเก้ามาที่ตำหนักของกุ้ยเฟยคนใหม่ และได้พบจื่อรั่วอิงเข้าคนสองคนมีปากเสียงกัน องค์หญิงสิบเก้าเห็นว่าจื่อรั่วอิงเป็นเพียงสามัญชนจึงไม่เกรงกลัว ยังพูดจาดูถู

บทที่ 39 คุกเข่าให้ข้าจื่อรั่วอิงยามนี้มายืนอยู่ด้านข้างลี่ไท่เฟยแล้ว ลี่ไท่เฟยมองนางแล้วเอ่ยเสียงเย็น"คิดว่าตนเองเก่งนักหรือ สามารถเอาชนะนังหนูนั่นได้ ก็แค่เด็กเล่นขายของกันเท่านั้นอย่าทะนงตนนักเลย"จื่อรั่วอิงย่อมไม่สนใจคำของแม่สามี นางคิดทำดีด้วยสักครั้งเพื่อเอาใจคนก็เท่านั้น นางจึงได้คุกเข่ากระซิบกับลี่ไท่เฟยเสียงเบาที่สุด"เสด็จแม่เพคะ ทรงคิดอยากเอาคืนคนบ้างหรือไม่ หากหม่อมฉันพลาดวันนี้จวนอ๋องคงต้องขายหน้า เห็นชัดเจนว่าเป็นแผนของไทฮองไทเฮา""ข้าไม่ได้ตาบอด นางตั้งใจทำให้ข้าขายหน้าข้าย่อมรู้"จื่อรั่วอิงจึงเอ่ยว่า"เช่นนั้นก็มาเอาคืนกันเถิดเพคะ"ลี่ไท่เฟยยังคงงงว่าจื่อรั่วอิงจะเอาคืนอย่างไร จื่อรั่วอิงลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยเสียงดัง "ฝ่าบาท ขอบพระทัยเพคะที่ทรงมอบความเป็นธรรมให้หม่อมฉัน ทรงเป็นกษัตริย์ที่ปรีชาที่สุดในใต้หล้าแล้วเพคะ แต่หม่อมฉันอยากขอร้องฝ่าบาทอีกเรื่องหนึ่งเพคะ"ฝ่าบาทอมยิ้มแล้วตรัสว่า"ความผิดของเจ้านับว่าไม่มีแล้วจื่อรั่วอิงคือผู้บริสุทธิ์และเก่งกาจจนสามารถแก้ต่างให้ตนเองได้เช่นนี้ แล้วยังมีสิ่งใดที่อยากจะขอข้าอีกก็พูดมาเถิด""ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท หม่อมฉันยังห่วงไทฮ