All Chapters of รักกลายพันธุ์ ภาคตามหาความทรงจำ: Chapter 11 - Chapter 20

|PART 12|ความผิดหวังของหม่าอี้วันรุ่งขึ้น เซียวอวี่กลับมายังเรือนปิงเจี๋ย ด้วยความเป็นห่วงน้องชายจึงเข้าไปดูในห้องของเหอไป๋เหยียนก็พบเซียวเยว่นั่งขอบตาคล้ำอยู่ข้างเตียง"เยว่หลาง ทำไมนายถึงมีสภาพแบบนี้ล่ะ" เขาถามด้วยความตกใจ"ทั้งหมดก็เพราะน้องสะใภ้นายนะสิ"เซียวเยว่เล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนเขาขับรถพาเหอไป๋เหยียนไปตลาดค้าส่งผลไม้ เพราะไม่ใช่ฤดูกาลทำให้หาลูกพลับสดได้ยาก ร้านที่มีลูกพลับก็ช้ำดูไม่น่าทาน แต่ก็ซื้อกลับมาปอกให้เหอไป๋เหยียนได้ทาน"แต่มันไม่ใช่แค่นี้นะสิ"เซียวเยว่เล่าต่อไปอีกว่าหลังกินอิ่มเหอไป๋เหยียนได้ไล่ให้เขาออกไปจากห้อง ครั้นพอเซียวเยว่ออกไปก็ฟูมฟายไม่ยอมให้ไป เป็นแบบนี้อยู่ทั้งคืน"คงเป็นอาการของคนท้องละมั้ง สักพักคงจะดีขึ้นเอง" เซียวอวี่ปลอบใจ พลางมองไปบนเตียงก็พบงูขาวนอนขดตัวอยู่บนนั้นปกติงูเวลาตั้งท้องจะใช้เวลาประมาณสองถึงสามเดือน จำนวนของไข่ขึ้นอยู่กับสายพันธุ์ และพวกมันจะไม่มีความอยากอาหารเพราะพื้นที่ภายในร่างกายนั้นไม่อำนวยแต่สำหรับเผ่าพันธุ์ของเหอไป๋เหยียนนั้นแตกต่างออกไป เขาเป็นเหมือนกับเซียวหลางและเสวี่ยเทียนที่ตัวเมียสามารถออกลูกได้ครั้งละไม่เกินสองตัว หากมา

|PART 14|ไป๋จื่ออิง 白紫瑛ท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองเฉินเซินนั้นมองคล้ายกับทะเลที่มีดวงดาวแข่งกันทอประกายไปจนถึงเส้นสุดขอบฟ้า ยิ่งเป็นบนยอดเขาสูงยิ่งทำให้มองเห็นความงดงามที่กว้างใหญ่นี้ชัดเจน ทิวทัศน์เช่นนี้ช่างคล้ายกับที่เคยมองจากบนเกาะที่อยู่ท่ามกลางมหาสมุทรเสียเหลือเกินจนเมื่อเวลาล่วงเข้าสู่หลังเที่ยงคืน เซียวเยว่จึงได้พาเหอไป๋เหยียนเข้าไปในเต็นท์เพื่อพักผ่อน เหอไป๋เหยียนในตอนนี้มิใช่ตัวคนเดียวเหมือนแต่ก่อน ฉะนั้นเขาจึงต้องดูแลเป็นพิเศษ"...คร่อกกก..ฟรี้..."เสียงกรนของวังหมิงหยวนดังจนเซียวเยว่และเหอไป๋เหยียนนอนไม่หลับ ทั้งคู่จึงพากันออกมารับลมด้านนอก ใกล้เข้าสู่ฤดูหนาวอุณหภูมิบนภูเขาก็ลดลงเรื่อย ๆ อากาศเช่นนี้นอกจากจะเป็นช่วงจำศีลของงูแล้วยังเป็นฤดูผสมพันธุ์ของหมาป่าอีกด้วย และช่วงนี้หมาป่าจะหวงคู่เป็นพิเศษส่วนอสรพิษเกล็ดเงินนั้นเป็นสัตว์ที่จำศีลตลอดทั้งปีแม้ไม่ใช่ฤดูหนาว เพราะถิ่นฐานของพวกมันอยู่บนเทือกเขาสูงที่มีหิมะปกคลุมตลอดทั้งปีและมีอุณหภูมิติดลบจนสิ่งมีชีวิตอื่นไม่สามารถดำรงอยู่ได้ในฤดูกาลเช่นนี้พวกมันไม่ชอบให้ใครรบกวนโดยเฉพาะตัวเมียที่กำลังตั้งครรภ์จำเป็นอย่างมากที่จะต้องพ

|PART 16|มนุษย์ทดลอง 'หลิวอิง'"ว่ายังไงนะ! นายจะเดินทางไปดินแดนเร้นลับเหรอ" วังหมิงหยวนถามขึ้นด้วยความตกใจวังหมิงหยวนในตอนนี้ได้กลายเป็นแขกประจำเรือนปิงเจี๋ยไปเสียแล้ว เช่นเดียวกับฉินหลิง พวกเขารู้ว่าคนตระกูลเซียวไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา และเพื่อนฝาแฝดของเขาก็เป็นลูกครึ่งสัตว์กลายพันธุ์กับมนุษย์ ในตอนแรกก็รู้สึกกลัวแต่เพราะได้รับการช่วยเหลือจากพวกเขาอยู่หลายครั้ง จึงคลายความกลัวลง"ใช่ ที่นั่นอันตรายมากสำหรับมนุษย์ ฉันคงให้นายตามไปด้วยไม่ได้"เซียวเยว่บอกกับวังหมิงหยวนตรง ๆ เพราะรู้ว่าวังหมิงหยวนต้องแอบตามเขาและเซียวอวี่ไปแน่ ๆวังหมิงหยวนเหมือนจะเข้าใจที่เซียวเยว่พูดและเขาก็เคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับเกล็ดอสรพิษนี้เช่นกัน เคยคิดว่ามันเป็นเพียงแค่นิทาน แต่ใครจะคาดคิดว่าเป็นเรื่องจริง"แล้วพวกนายจะเดินทางกันเมื่อไหร่ล่ะ?""อีกหนึ่งสัปดาห์"เซียวเยว่บอกกับวังหมิงหยวนและยังบอกอีกว่าการเดินทางครั้งนี้จะมีไป๋จื่ออิงเป็นคนนำทางทั้งยังมีเซียวอวี่กับฉินหลิงไปด้วยกันวังหมิงหยวนพอรู้ว่าฉินหลิงได้ร่วมเดินทางไปด้วยก็ประท้วงขึ้นทันที ตัวเล็กตัวน้อยอย่างฉินหลิงยังไปได้แล้วทำไมผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาถึงไปไ

|PART 18|การเดินทางท่ามกลางพายุหิมะ"ไป๋จื่ออิง..ตื่นได้แล้ว"เซียวเยว่ปลุกไป๋จื่ออิงที่กำลังหลับสนิทให้ตื่นและบอกว่าด้านนอกมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ เขาสัมผัสได้ถึงเจตนาร้ายของผู้มาเยือนยามค่ำคืนและคนที่จะสามารถจัดการกับมันได้ก็มีเพียงไป๋จื่ออิง"พวกนายก็จัดการมันได้ไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นต้องปลุกฉันเลย"อสรพิษหนุ่มมีท่าทีเกียจคร้านเมื่ออยู่ในสถานที่หนาวเย็น ไป๋จื่ออิงไม่ชอบออกแรงกับเรื่องไร้สาระ เวลาเช่นนี้ควรนอนพักผ่อนให้เต็มที่ไม่ใช่หรือไง ครั้นพอบอกว่าสิ่งที่อยู่ด้านนอกนั้นเป็นงู ไป๋จื่ออิงก็ตาสว่างขึ้นมาทันทีและลุกออกไปดูว่าเป็นงูสายพันธุ์ไหนที่กล้าเข้ามาในถิ่นของเขายามนี้ไป๋จื่ออิงในร่างของมนุษย์เลื่อนบานประตูเปิดออกและมองไปเบื้องหน้า ในหมู่บ้านที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวเช่นนี้แม้จะเป็นยามค่ำคืนก็ยังคงมองเห็นได้ชัดเจนยิ่งกว่าแสงไฟจากโคมที่แขวนอยู่หน้าบ้านเสียอีก"ฮ้าววว..ไม่เห็นจะมีอะไรเลย สงสัยเจ้าพวกนั้นจะตาฝาด"ไป๋จื่ออิงหาวหวอดใหญ่ตั้งใจจะกลับเข้าไปนอนต่อ ขณะกำลังจะปิดประตูหางตาของเขาได้ไปสะดุดเข้ากับสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนไหวผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขาหยุดนิ่งเพื่อฟังการเคลื่อน

|PART 20|อู๋เจียงไป๋ 无疆白เบื้องหน้าของเซียวเยว่และไป๋จื่ออิงในตอนนี้คือป่าที่ต้นไม้ทุกต้นเป็นน้ำแข็งและถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาวอีกชั้น ที่นี่ไร้ซึ่งแสงสว่างจากดวงอาทิตย์จึงไม่รู้ว่ายามนี้เป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน มีเพียงสีขาวจากหิมะไร้ที่สิ้นสุดเท่านั้นที่ตาเนื้อสามารถมองเห็นได้ เมื่อมีการเคลื่อนไหวร่างกายแม้เพียงเล็กน้อยจะได้ยินเสียงร้องโหยหวนคล้ายวิญญาณร่ำไห้จากสายลมที่พัดมากระทบโสตประสาท"ที่นี่แหละ อู๋เจียงไป๋" ไป๋จื่ออิงบอกกับเซียวเยว่เซียวเยว่มองถิ่นกำเนิดของผู้เป็นพ่อด้วยหัวใจที่เต้นระทึก แม้จะมีสายเลือดของราชาหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาเยือนยังดินแดนแห่งนี้ เพียงก้าวแรกก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ทั้งยังความเย็นยะเยือกที่ส่งผ่านจากปลายเท้าขึ้นมายังประสาทรับสัมผัสทั้งห้า อู๋เจียงไป๋ช่างเป็นดินแดนที่น่ากลัวยิ่งกว่าที่มนุษย์เบื้องล่างพูดเอาไว้เสียอีก ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่ละความพยายามที่จะตามหามันหลายพันปีที่ผ่านมามนุษย์ได้แสวงหาความเป็นอมตะจากอู๋เจียงไป๋หรือดินแดนแห่งความตายนี้และมีน้อยคนนักที่จะประสบความสำเร็จ ส่วนใ