|PART 13| เพศที่ไม่ได้เลือก

|PART 13|

เพศที่ไม่ได้เลือก

ฉินหลิงและซิ่วซิ่วมีสีหน้าที่เคร่งเครียดก่อนจะบอกกับทุกคนภายในห้องว่าเหอไป๋เหยียนปลอดภัยแล้วแต่ไม่ควรเข้าไปรบกวนตอนนี้เพราะร่างกายของเขาได้รับความบอบช้ำอย่างมากจนไม่สามารถอยู่ในร่างของมนุษย์ได้

"แล้วลูกของฉันล่ะ เป็นยังไงบ้าง!"

เซียวเยว่กระวนกระวายอยากเข้าไปอยู่ข้างกายเหอไป๋เหยียนและลูก แต่ฉินหลิงไม่อนุญาตและบอกกับเขาว่าตอนนี้เหอไป๋เหยียนอยู่ในภาวะจำศีลชั่วคราว การอยู่ในร่างของงูจะทำให้ทั้งตัวเขาและเด็กในท้องปลอดภัย

ฉินหลิงยังบอกต่อไปอีกว่าควรให้เหอไป๋เหยียนอุ้มท้องในร่างของงู เพราะเปลือกไข่ที่ห่อหุ้มจะช่วยให้ตัวอ่อนทั้งสามปลอดภัยทั้งยังและเป็นแหล่งอาหารที่ดี หากอุ้มท้องในร่างของมนุษย์ ตอนคลอดจะทำให้ร่างกายที่อ่อนแอรับภาระมากเกินไป เสี่ยงจะเป็นอันตรายทั้งแม่และเด็ก

และระหว่างตั้งครรภ์ หากเหอไป๋เหยียนร่างกายแข็งแรงขึ้นก็สามารถอยู่ในร่างของมนุษย์ได้ แต่เพียงแค่ช่วงหนึ่งเท่านั้น

"เดี๋ยวก่อนนะหลิงหลิง เมื่อครู่นายบอกว่าในท้องของไป๋เหยียนมีไข่สามใบเหรอ?"

เซียวเยว่ถามซ้ำอีกครั้งให้แน่ใจ พอฉินหลิงบอกว่าจริงและซิ่วซิ่วก็ช่วยยืนยันทำเอาครอบครัวหมาป่าดีใจกันทั้งบ้าน

"คุณพ่อครับ อวี่หลาง หมิงหยวน พวกนายได้ยินมั้ยว่าในท้องของไป๋เหยียนมีลูกของฉันอยู่ตั้งสามคน"

"ดีใจด้วยนะเสี่ยวเยว่"

เผ่าพันธุ์ของหมาป่าแห่งแดนหิมะและอสรพิษเกล็ดเงินนั้นประสบปัญหาเดียวกันมาตลอดนั่นคือลูกที่คลอดออกมามักเสียชีวิตในทันที หากโชคดีรอดมาได้ก็จะมีชีวิตยืนยาวนับร้อยปีทีเดียว ดังนั้นในโลกมนุษย์พวกเขาถึงได้ชื่อว่าสูญพันธุ์ไปแล้ว

หลังเกิดการกลายพันธุ์กับหมาป่าที่มีขนสีดำ การกำเนิดของลูกหมาป่าทั้งสองนับเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับเซียวหลางเป็นอย่างมาก และตอนนี้สายเลือดของเขากำลังจะเพิ่มจำนวนขึ้นอีกถึงสามคนและยังเกิดจากการผสมข้ามสายพันธุ์อีกด้วย นับว่าในเรื่องร้ายยังมีเรื่องดีอยู่บ้าง

เมื่อเรื่องของเหอไป๋เหยียนเบาบางลง คนสกุลเซียวจึงหันมาจัดการกับเรื่องของฉินหลิงกับวังหมิงหยวนต่อ ทั้งสองเป็นมนุษย์และมารับรู้เรื่องสัตว์กลายพันธุ์ หากปล่อยผ่านไปเกรงว่าในอนาคตอาจเกิดปัญหาขึ้นได้ ดังนั้นเซียวหลางจึงจะลบความทรงจำของพวกเขาทิ้งทั้งหมด

"ผมเคยลบความทรงจำของวังหมิงหยวนไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ไม่รู้ทำไมพวกสัตว์กลายพันธุ์ถึงยังติดตามเขาอยู่"

เซียวอวี่พูดขึ้นและได้เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบริเวณบึงน้ำหลังมหาวิทยาลัยเฉินไห่ให้เซียวหลางฟัง

ตอนนั้นวังหมิงหยวนได้พบกับกัวเจ๋อและเห็นการต่อสู้ทุกอย่าง เขาจึงได้ลบความทรงจำของวังหมิงหยวนทั้งหมด แต่หลังจากนั้นวังหมิงหยวนกลับพบเจอสัตว์กลายพันธุ์อยู่อีกหลายครั้ง เกรงว่าหากเป็นเช่นนั้นไม่ว่าจะลบความทรงจำอีกกี่ครั้งคงไร้ประโยชน์

เซียวหลางคิดตามและเห็นด้วยกับเซียวอวี่ จึงได้บอกกับวังหมิงหยวนว่าหากหลุดปากพูดเรื่องนี้ออกไปเมื่อไหร่จะฆ่าให้ตายทันที

"มะ..ไม่มีทางเด็ดขาด ผะ..ผมจะเก็บเป็นความลับจนวันตายเลยครับ" วังหมิงหยวนรับปากเสียงสั่น

จากนั้นทุกคนจึงได้หันมาทางฉินหลิง ซึ่งเซียวอวี่ได้เข้ามาปกป้องและบอกว่าฉินหลิงก็จะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเช่นกัน เขาเอาตัวเองรับประกัน เซียวหลางจึงยอมเชื่อ

ภายในห้องประชุมลับของศูนย์วิจัย ภาพผลการตรวจร่างกายของหลิวอิงปรากฏขึ้นบนอากาศเบื้องหน้าของผู้บริหารสูงสุด โดยภาพนั้นสามารถมองเห็นได้ทั้งสองด้าน นักวิจัยอาวุโสที่อยู่ในห้องต่างมีสีหน้าที่เคร่งเครียดเมื่อผลตรวจนั้นไม่เป็นอย่างที่คาดหวังไว้

การทดลองนอกจากจะทำกับสัตว์แล้วทางศูนย์วิจัยยังได้ลักลอบทำการทดลองกับมนุษย์อีกด้วย โดยพวกเขาจะเลือกมนุษย์ที่มีความพิเศษและเพิ่มความสามารถของสัตว์ลงไป ที่ผ่านมาพวกเขาสามารถทำให้สัตว์กลายร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่ยังไม่สามารถทำให้มนุษย์กลายเป็นสัตว์ได้

หลิวอิงไม่ใช่มนุษย์คนแรกที่ถูกนำมาทดลอง ก่อนหน้ายังมีคนอื่น ๆ นับร้อยชีวิตรวมถึงซุนลี่อิงที่เสนอให้ใช้ร่างกายของตัวเอง และเธอก็เป็นคนแรกที่รับพลาสม่าของสัตว์ได้ถึงห้าชนิดโดยที่ยังมีชีวิตอยู่ และยังใช้ความสามารถของสัตว์เหล่านั้นได้

ส่วนหลิวอิงนั้นไม่รู้ตัวว่าถูกนำมาเป็นมนุษย์ทดลอง ตัวเขาได้รับพลาสม่าของสัตว์โดยไม่รู้ตัวมาตั้งแต่อายุได้สิบสามปี ซึ่งเป็นช่วงที่ร่างกายกำลังเจริญเติบโตเข้าสู่วัยหนุ่ม ทางศูนย์วิจัยได้ติดตามผลการทดลองไปพร้อมกับการเจริญเติบโตของเขา โดยข้อมูลต่าง ๆ ที่ทางศูนย์วิจัยได้รับจะถูกส่งผ่านมาจากคนสนิทของหลิวอิงอีกที

พลาสม่าของสัตว์ที่ถูกนำมาใช้กับหลิวอิงนั้นเป็นสัตว์พิเศษทั้งหมด โดยหลิวอิงได้รับพลาสม่าของพยัคฆ์ขาวเสวี่ยเทียนเป็นอันดับแรก แต่พลาสม่านั้นไม่มีผลกับร่างกายของเขา ทางศูนย์วิจัยจึงฉีดพลาสม่าของอสรพิษเกล็ดเงินต่อให้ ทว่าร่างกายของหลิวอิงก็ยังไม่มีการตอบสนองใด ๆ จนทุกฝ่ายแทบจะถอดใจกันแล้ว จนเมื่อไม่นานนี้ที่หลิวอิงเกิดอาการติดสัดเพราะฟีโรโมนจางหลิวซิง หลังได้รับรายงานการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย ทางศูนย์วิจัยจึงทำการตรวจร่างกายของเขาอย่างละเอียดอีกครั้งเป็นการเร่งด่วน

"บ้าที่สุด! ทำไมพลาสม่าของอสรพิษเกล็ดเงินถึงได้ปรากฏออกมานะ"

ชายผู้มีอำนาจสูงสุดกัดฟันกรอดมองรายงานเบื้องหน้า เขาคาดหวังไว้ว่าหลิวอิงจะได้รับความสามารถของพยัคฆ์ขาวแต่กลับได้ความสามารถของอสรพิษเกล็ดเงินมาแทน และผลเลือดยังระบุอีกว่า หลิวอิงได้โครโมโซมเพศเมียมาถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้ารู้ว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้ ตอนนั้นเขาจะยอมเสี่ยงฉีดพลาสม่าของราชาหมาป่าให้กับหลิวอิงแทนที่จะเป็นอสรพิษเกล็ดเงิน

สาเหตุที่ศูนย์วิจัยไม่กล้าเสี่ยงฉีดพลาสม่าของราชาหมาป่าขนสีดำให้กับหลิวอิงเพราะกลัวจะเกิดอันตราย ก่อนหน้าพวกเขาได้ทำการฉีดพลาสม่านั้นให้กับมนุษย์ทดลองหลายร้อยคนและผลปรากฏว่าคนที่ได้รับพลาสม่านี้ไปเสียชีวิตทุกคน หรือแม้แต่ซุนลี่อิงที่ยอมใช้ตัวเองเป็นมนุษย์ทดลองยังได้รับการปฏิเสธ ทางศูนย์วิจัยไม่ต้องการเสียบุคลากรคุณภาพไปอีกคน

"ผลการตรวจออกมาแบบนี้ ผมว่าน่าจะเป็นประโยชน์ต่อทางศูนย์วิจัยมากกว่านะครับ"

หยางลู่เฉิงที่อยู่ในห้องประชุมด้วยพูดขึ้น เขาแสยะยิ้มออกมาครั้งหนึ่งก่อนขยายความให้ทุกคนในห้องได้ฟัง

ในเมื่อหลิวอิงเป็นตัวเมียแล้ว ต่อไปทางศูนย์วิจัยก็ไม่จำเป็นที่จะใช้เหอไป๋เหยียนในการดูการเติบโตของทารกภายในครรภ์ หยางลู่เฉิงเสนอให้หลิวอิงได้ทำการผสมพันธุ์กับตัวผู้หลากหลายสายพันธุ์และทำการเก็บข้อมูลตั้งแต่เริ่มผสมพันธุ์จนตั้งครรภ์และคลอดลูกออกมา น่าจะได้ข้อมูลที่ละเอียดกว่า

"ตัวผู้ตัวแรก ผมเสนอให้เป็นมนุษย์ครับ" หยางลู่เฉิงพูดพลางมองไปทางหัวโต๊ะประชุม

ตึง!!!

"คุณพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไงดอกเตอร์หยาง! หลิวอิงไม่ใช่โสเภณีนะ คุณจะให้เขาไปมีอะไรกับพวกสัตว์ตัวผู้มากหน้าหลายตาได้ยังไงกัน!!"

หวงหนิงหลงทุบเสียงดังและลุกขึ้นชี้หน้าหยางลู่เฉิง มือเรียวกำแน่นจนสั่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ เพื่อไม่ให้พุ่งเข้าไปต่อยปากหยางลู่เฉิงที่บังอาจพูดจาดูถูกหลิวอิง

สายตาของหยางลู่เฉิงที่มองภาพหลิวอิงช่างน่ารังเกียจ มนุษย์ผู้ชายคนแรกที่เสนอตัวผสมพันธุ์กับหลิวอิงก็คือหยางลู่เฉิงที่เสียสละตัวเองฉีดพลาสม่าของม้าพยศหนุ่มเข้าสู่ร่างกาย จุดประสงค์ของเขาก็เพื่อขยายขนาดของอวัยวะเพศให้ใหญ่และแข็งแกร่งขึ้น เพื่อจะสมสู่กับคู่ได้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

"ไอ้คนน่ารังเกียจ!!" หวงหนิงหลงหลุดคำพูดออกมา

"หวงหนิงหลง!!"

ชายผู้ทรงอำนาจที่สุดที่นั่งอยู่หัวโต๊ะเรียกชื่อของหวงหนิงหลงด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พร้อมส่งสายตาตำหนิอย่างรุนแรง หญิงสาวที่อยู่ข้างกายจึงลูบบ่าเพื่อปลอบให้ใจเย็นลงและบอกกับเขาว่าหวงหนิงหลงและหลิวอิงเป็นเพื่อนกันมาแต่เด็ก คงทนไม่ได้เมื่อหยางลู่เฉิงพูดจากดูถูกหลิวอิง

"ถึงอย่างไรนี่ไม่ใช่เรื่องที่แกจะตัดสินใจ ไปรับผลตรวจร่างกายของหลิวอิงด้านนอก และกลับไปซะ!"

หวงหนิงหลงกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ มือกำแน่นขึ้นกว่าเดิมพลางโน้มตัวทำความเคารพชายนั่งหัวโต๊ะก่อนออกจากห้องไป

หวงหนิงหลงกลับมายังตึกที่ทำการสกุลหลิวเพื่อนำผลตรวจร่างกายอีกฉบับหนึ่งมาให้กับหลิวอิง แน่นอนว่าข้อมูลทุกอย่างนั้นไม่เหมือนกับที่เห็นในห้องประชุม หวงหนิงหลงยืนลังเลอยู่หน้าห้องทำงานของหลิวอิง มืออยู่ที่ด้ามจับประตูแต่ไม่กล้าเปิดเข้าไป

"หนิงหลง คุณมาทำอะไรอยู่ตรงนี้หรือครับ"

จางหลิวซิงถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นหวงหนิงหลงมีท่าทีแปลก ๆ จึงคิดไปเองว่าน่าจะทะเลาะหลิวอิง เพราะเมื่อเช้าเห็นหลิวอิงมาทำงานลำพัง เขาไม่รู้ว่าหวงหนิงหลงนั้นได้แวะไปเอาผลตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลก่อน

"ไม่มีอะไรครับ คุณหลิวซิงมาพบคุณหลิวอิงหรือครับ"

"ครับ ผมมีเอกสารมาให้พี่หลิวอิงแต่เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าหวังอี้หรงมารออยู่ด้านล่าง ยังไงรบกวนคุณหนิงหลงเอาไปให้พี่หลิวอิงทีนะครับ"

"ดะ..เดี๋ยวครับ คุณหลิวซิง"

จางหลิวซิงบังคับยื่นเอกสารใส่มือหวงหนิงหลงเพื่อนำเข้าไปให้หลิวอิงในห้อง เพื่อทั้งคู่จะได้ปรับความเข้าใจกัน จากนั้นก็แยกตัวออกไปทันที และที่บอกว่าหวังอี้หรงมารอพบนั้นเป็นเรื่องจริงเพียงแต่ยังไม่ถึงเวลานัดเท่านั้นเอง

หวงหนิงหลงมองเอกสารในมือพลางถอนหายใจก่อนเปิดประตูเข้าไป ที่โต๊ะทำงานไม่พบหลิวอิงเพราะอีกฝ่ายนอนเหยียดกายอยู่บนโซฟา เห็นเช่นนั้นหวงหนิงหลงก็ตกใจคิดว่าหลิวอิงมีอาการผิดปกติจึงรีบเข้าไปดู

"หลิวอิง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"

"อืม..หนิงหลง นายมาแล้วงั้นเหรอ"

หวงหนิงหลงช่วยพยุงตัวหลิวอิงขึ้น พลางใช้มือสัมผัสกรอบหน้าของหลิวอิงเมื่อเห็นว่าใบหน้าขาวซีดแดงระเรื่อ เขาสัมผัสที่ลำคอร้อนผ่าวจึงคิดว่าหลิวอิงมีไข้

"คุณมีไข้ ผมจะพาไปโรงพยาบาลนะครับ"

"ไม่ต้อง ฉันไม่ได้ป่วย"

หลิวอิงดึงชายเสื้อหวงหนิงหลงเอาไว้ ดึงให้นั่งลงตามเดิมและบอกกับหวงหนิงหลงว่าตอนนี้ตนกำลังเกิดอารมณ์

"นายช่วยฉันทีนะ"

หวงหนิงหลงตัวแข็งเมื่อถูกชักชวน ครั้นพอนึกถึงคำพูดของหยางลู่เฉิงที่จะให้หลิวอิงผสมพันธุ์กับตัวผู้มากมายและตั้งท้องลูกของพวกมันก็โกรธจนต้องกำหมัด

'ถ้าให้ตั้งท้องลูกของสัตว์พวกนั้น สู้ตั้งท้องลูกของฉันยังจะดีซะกว่า'

หวงหนิงหลงคิดเช่นนั้นและขณะกำลังจะก้มลงจูบหลิวอิงก็เกิดนึกถึงภาพของผู้นำศูนย์วิจัยขึ้นมา จึงปฏิเสธหลิวอิงไป

แต่หลิวอิงที่กำลังอยู่ในอาการติดสัดไม่ยอม เขารัดตัวหวงหนิงหลงไว้แน่น ดวงตาสีเทาแปรเปลี่ยนเป็นสีม่วงเพื่อทำการล่อลวงคู่ให้ร่วมผสมพันธุ์

"ละ..หลิวอิง นี่คุณ.."

หวงหนิงหลงตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหลิวอิง ข้อมูลเชิงลึกของศูนย์วิจัยไม่ได้ระบุเอาไว้ว่าเผ่าพันธุ์ของอสรพิษเกล็ดเงินนั้นหากตัวเมียมีการสมสู่กับตัวผู้แล้วจะไม่ยุ่งกับตัวผู้ตัวอื่นอีก ต่างกับตัวผู้ที่สามารถผสมพันธุ์กับตัวเมียได้ทั้งฝูง

ฉะนั้น หวงหนิงหลงที่มีเพศสัมพันธ์กับหลิวอิงเป็นคนแรกจึงถูกหลิวอิงตีตราและแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่ และธรรมชาติของงูนั้นจะหวงคู่ของตนเป็นที่สุด จากนี้ไปหากหวงหนิงหลงใกล้ชิดกับผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนเป็นพิเศษ คนผู้นั้นจะถูกหลิวอิงหมายหัวทันที

เมื่อศูนย์วิจัยให้ความสนใจต่อเหอไป๋เหยียนลดลงทำให้ในช่วงนี้เหอไป๋เหยียนไม่ถูกตามล่าเหมือนก่อนหน้า แต่ยังคงถูกจับตาอยู่ตลอด

เหอไป๋เหยียนยังคงรักษาตัวอยู่ที่เรือนปิงเจี๋ย แม้อาการบาดเจ็บจะดีขึ้นแล้วแต่ยังไม่สามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ ฉินหลิงบอกว่าเพื่อความปลอดภัยของเด็กในท้อง เหอไป๋เหยียนควรอยู่ในร่างของงูขาวไประยะหนึ่ง

"นายจะเครียดไปทำไมกัน ฉันกับเด็กในท้องปลอดภัยดีทุกอย่างไม่ใช่หรือไง"

เหอไป๋เหยียนในร่างของงูขาวเอ่ยขึ้นอย่างเกียจคร้าน พลางเหยียดลำตัวไล่ความเมื่อยล้าหลังจากนอนมาครึ่งค่อนวัน แม้ในตอนนี้ภายในร่างกายของเขาจะมีตัวอ่อนฝังอยู่ถึงสามคนแต่ลำตัวก็ไม่ได้ขยายออกสักนิด

"จะไม่ให้ฉันเครียดได้ยังไง ดูนายสิวัน ๆ เอาแต่นอน จะคืนร่างเป็นมนุษย์ก็ทำไม่ได้"

เหอไป๋เหยียนนอกจากความจำเสื่อมแล้วยังไม่สามารถกลายร่างเป็นอสรพิษเกล็ดเงินได้ และตอนนี้ยังต้องอยู่แต่ในร่างของงูขาวไม่สามารถเปลี่ยนเป็นมนุษย์ได้อีก

"นายไม่ต้องกังวลไปหรอก เซียวหลางพ่อของนายต้องหาวิธีรักษาฉันได้แน่ ๆ"

งูขาวเลื้อยลงจากเตียงไปยังหมาป่าหนุ่ม เข้าไปพันรอบลำตัวและยื่นใบหน้าไปคุยกับเขา

ไป๋เหยียน : "นายหมกตัวอยู่แต่ในปิงเจี๋ยคงจะเบื่อ ฉันว่านายควรออกไปเที่ยวผ่อนคลายข้างนอกบ้างนะ"

เซียวเยว่ : "นายเป็นแบบนี้จะให้ฉันทิ้งไปเที่ยวคนเดียวได้ยังไง ฉันทำไม่ได้หรอก"

ไป๋เหยียน : "ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น"

ตอนอยู่ที่เหว่ยหลาง พวกสัตว์กลายพันธุ์ที่มีโอกาสได้ออกไปข้างนอกกลับมาเล่าให้ฟังว่า มนุษย์มีหลายสิ่งที่น่าสนใจ พวกเขามีบ้านเป็นของตัวเองแต่ยังออกไปสร้างบ้านหลังเล็กเพื่อนอนข้างนอกอีก และบ้านเหล่านั้นยังสามารถพับเก็บได้อีกด้วย

"นายหมายถึงไปแคมป์ปิ้งใช่มั้ย"

"ใช่แล้ว ฉันหมายถึงสิ่งนั้นแหละ"

"ก็เอาสิ"

เซียวเยว่เห็นดีด้วยที่จะพาเหอไป๋เหยียนออกไปเปลี่ยนบรรยากาศนอกเรือนปิงเจี๋ย ทีแรกว่าจะไปกันสองคนแต่ระหว่างนั้นหากเหอไป๋เหยียนเกิดป่วยขึ้นมาจะลำบาก จึงชวนเซียวอวี่ให้พาฉินหลิงไปด้วยกัน

พวกเขานัดกันไปซื้อของเพื่อเตรียมตัวไปตั้งแคมป์ในป่าโดยเหอไป๋เหยียนในร่างของงูขาวติดตามไปด้วย เซียวเยว่ให้ไป๋เหยียนพันอยู่รอบลำตัวและสวมเสื้อโค้ทคลุมทับไว้อีกที

และระหว่างเลือกซื้อของความสวยงามของอสรพิษขาวก็ตกเป็นที่สนใจของผู้คนอย่างมาก ถึงขนาดมีคนมาขอซื้อต่อในราคาสูงลิบ เป็นเซียวอวี่ที่ปฏิเสธไปเพราะเซียวเยว่นั้นโกรธจนหูแทบโผล่ออกมา

พวกเขาเลือกอุปกรณ์ที่ดีที่สุดสำหรับการตั้งแคมป์ หลังชำระเงินด้วยบัตรเครดิต ยอดเงินที่สูงกว่าปกตินั้นได้ถูกแจ้งเตือนไปยังโทรศัพท์มือถือของจางหลิวซิง

"มีอะไรหรือซิงซิง" เซียวหลางถามขึ้นเมื่อเห็นจางหลิวซิงจ้องมือถือตาเขม็ง

"ดูเหมือนลูกของเราจะใช้บัตรซื้อของนะ ดูจากชื่อร้านแล้วน่าจะเป็นพวกอุปกรณ์ตั้งแคมป์"

"พวกเขาคงจะพาไป๋เหยียนไปพักผ่อน เธอไม่ต้องเป็นห่วง ให้พวกเขาไปกันเถอะ ลูกของเราโตแล้ว อีกหน่อยพวกเขาก็ต้องมีครอบครัวของตัวเอง ระหว่างนี้ฉันว่าเรามาทำเพิ่มอีกสักคนสองคนดีมั้ย ต่อไปเธอจะได้ไม่เหงาไง"

"ไค นายกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันขอให้หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

ราชาหมาป่าแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ มองต้นขาขาวของภรรยาแล้วเกิดมีอารมณ์ พวงหางขนาดใหญ่โผล่ออกมาโบกสะบัดพร้อมใบหูที่ตั้งขึ้น ยิ่งพอรู้ว่าเหอไป๋เหยียนกำลังตั้งท้องลูกถึงสามคนก็ไม่ยอมน้อยหน้าชวนจางหลิวซิงให้ทำลูกเพิ่ม และคราวนี้ตั้งใจจะทำมากกว่าสองตัวเพื่อเอาชนะเหอไป๋เหยียนให้ได้

วันเดินทาง

ลักษณะทางภูมิศาสตร์ของเมืองเฉินเซินนั้นนอกจากจะเป็นภูเขาสูงแล้วยังมีป่าสนหนาทึบล้อมรอบ กินพื้นที่กว่าห้าพันตารางกิโลเมตร จุดที่พวกลูกหมาป่าเลือกมาตั้งแคมป์เป็นจุดที่ไม่มีผู้คนเข้าถึง ที่เลือกจุดนี้ก็เพื่อให้อยู่ห่างจากมนุษย์มากที่สุด

ยิ่งลึกเข้าไปในป่าอากาศก็เริ่มเย็นขึ้นจนแทบจะกลายเป็นหนาว แต่ภายในรถกลับเย็นกว่าภายนอกมากนัก แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาของคนในนั้นยกเว้นวังหมิงหยวนที่ต้องคว้าเสื้อวอร์มมาสวมทับอีกชั้น

เซียวเยว่ขับรถโดยมีเหอไป๋เหยียนในร่างของงูขาวนอนขดตัวอยู่บนตัก ภายในรถไม่ได้มีแค่เขากับเหอไป๋เหยียนเท่านั้น ยังมีเซียวอวี่กับฉินหลิงและเพื่อนที่ไม่ได้ชวนติดตามมาด้วยอีกหนึ่งคน

"นายมาที่นี่ได้ยังไงกันหมิงหยวน ฉันจำไม่ได้ว่าเคยบอกนายว่าจะมาแคมป์นี่นา"

"บังเอิญน่ะ บังเอิญว่าฉันตั้งใจมาหานายพอดี" วังหมิงหยวนตอบพลางยิ้มแห้ง

วังหมิงหยวนเป็นอีกคนที่รู้เรื่องสัตว์กลายพันธุ์เพราะนอกจากจะเคยถูกพวกมันจู่โจมแล้วเหตุการณ์ที่เรือนปิงเจี๋ยวันนั้นทำให้เขารู้ว่าเพื่อนของเขานั้นไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา ทีแรกก็ตกใจจนแทบจะเป็นลมแต่เพราะได้รับการช่วยเหลือจากเซียวเยว่และเซียวอวี่อยู่หลายครั้งจึงเชื่อมั่นว่าทั้งสองจะไม่มีวันทำร้ายเขาเด็ดขาด

วังหมิงหยวนจึงรับปากจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับต่อไป

"ช่างเถอะ ไหน ๆ นายก็มาแล้วก็ไปด้วยกันเถอะ"

ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ทั้งเซียวเยว่และเซียวอวี่ก็ไม่ได้เชื่อที่วังหมิงหยวนพูดทั้งหมด หากแค่บังเอิญผ่านมาวังหมิงหยวนคงไม่เตรียมตัวพร้อมเดินทางขนาดนี้

ดวงตาสีทองเหลือบมองกระเป๋าเดินทางของวังหมิงหยวนที่อยู่ท้ายรถและมองใบหน้าด้านข้างของวังหมิงหยวนอีกครั้ง เซียวหลางได้เคยบอกเอาไว้ว่าจิตใจของมนุษย์นั้นน่ากลัวที่สุด

วังหมิงหยวน ..นายคงไม่เป็นเช่นนั้นใช่ไหม..

เมื่อมาถึงที่หมาย ทุกคนได้ช่วยกันกางเต็นท์ ทีแรกว่าจะเลือกเต็นท์หลังใหญ่ที่จุคนได้ห้าคน แต่คิดไปคิดมาทั้งเซียวเยว่และเซียวอวี่มีความเห็นตรงกันว่าควรเลือกเต็นท์สำหรับสองคนน่าจะดีกว่า

"แล้วฉันล่ะ พวกนายจะให้ฉันนอนตรงไหน" วังหมิงหยวนถามขึ้น

"นายตามมาเอง ก็นอนข้างกองไฟละกัน"

"ได้ไงกัน พวกนายอย่าใจร้ายกับฉันนักสิ.."

ไม่มีที่นอนสำหรับคนไม่ได้รับเชิญ เซียวเยว่จึงบอกให้วังหมิงหยวนนอนเฝ้ากองไฟด้านนอกแทน ครั้นพอเห็นสีหน้าวังหมิงหยวนในตอนนี้ทุกคนถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดัง พวกเขาตบมือเข้าหากันเพื่อฉลองที่แกล้งวังหมิงหยวนสำเร็จ ก่อนเซียวเยว่จะอนุญาตให้เขานอนด้วยกันในเต็นท์ได้เพราะเหอไป๋เหยียนในร่างของงูขาว ไม่ได้ใช้พื้นที่มากนัก