|PART 12| ความผิดหวังของหม่าอี้

|PART 12|

ความผิดหวังของหม่าอี้

วันรุ่งขึ้น เซียวอวี่กลับมายังเรือนปิงเจี๋ย ด้วยความเป็นห่วงน้องชายจึงเข้าไปดูในห้องของเหอไป๋เหยียนก็พบเซียวเยว่นั่งขอบตาคล้ำอยู่ข้างเตียง

"เยว่หลาง ทำไมนายถึงมีสภาพแบบนี้ล่ะ" เขาถามด้วยความตกใจ

"ทั้งหมดก็เพราะน้องสะใภ้นายนะสิ"

เซียวเยว่เล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนเขาขับรถพาเหอไป๋เหยียนไปตลาดค้าส่งผลไม้ เพราะไม่ใช่ฤดูกาลทำให้หาลูกพลับสดได้ยาก ร้านที่มีลูกพลับก็ช้ำดูไม่น่าทาน แต่ก็ซื้อกลับมาปอกให้เหอไป๋เหยียนได้ทาน

"แต่มันไม่ใช่แค่นี้นะสิ"

เซียวเยว่เล่าต่อไปอีกว่าหลังกินอิ่มเหอไป๋เหยียนได้ไล่ให้เขาออกไปจากห้อง ครั้นพอเซียวเยว่ออกไปก็ฟูมฟายไม่ยอมให้ไป เป็นแบบนี้อยู่ทั้งคืน

"คงเป็นอาการของคนท้องละมั้ง สักพักคงจะดีขึ้นเอง" เซียวอวี่ปลอบใจ พลางมองไปบนเตียงก็พบงูขาวนอนขดตัวอยู่บนนั้น

ปกติงูเวลาตั้งท้องจะใช้เวลาประมาณสองถึงสามเดือน จำนวนของไข่ขึ้นอยู่กับสายพันธุ์ และพวกมันจะไม่มีความอยากอาหารเพราะพื้นที่ภายในร่างกายนั้นไม่อำนวย

แต่สำหรับเผ่าพันธุ์ของเหอไป๋เหยียนนั้นแตกต่างออกไป เขาเป็นเหมือนกับเซียวหลางและเสวี่ยเทียนที่ตัวเมียสามารถออกลูกได้ครั้งละไม่เกินสองตัว หากมากกว่านั้นก็ยากที่จะมีชีวิตรอด ในโลกของมนุษย์พวกเขาถึงได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว

และเหอไป๋เหยียนที่ถูกนำมาทดลองจนกลายพันธุ์นั้นแตกต่างออกไปอีก ทุกคนสงสัยว่าเขาจะคลอดลูกออกมาเป็นไข่หรือเป็นหมาป่า จากการวิเคราะห์ของเซียวหลาง เหอไป๋เหยียนมีแนวโน้มว่าจะคลอดลูกออกมามีร่างกายเป็นมนุษย์ครึ่งสัตว์เหมือนกับเซียวอวี่และเซียวเยว่

เหอไป๋เหยียนยังคงใช้เวลาทั้งวันไปกับการนอน หลังได้ทานลูกพลับสดไปแล้วกว่าสิบกิโลกรัมเขาก็ไม่มีความอยากอีก และอาการติดกลิ่นหมาป่าหนุ่มก็หายไปด้วย

"ฉันอยากไปหาซิ่วซิ่วที่เหว่ยหลาง นายพาฉันไปหน่อยสิ" เหอไป๋เหยียนพูดขึ้นขณะนอนเหยียดกายอยู่บนโซฟาในร่างของมนุษย์

พอได้ฟังเซียวเยว่ถึงกับขมวดคิ้ว ไปเหว่ยหลางก็ต้องเจอกับหม่าอี้อาชาหนุ่มกลายพันธุ์นะสิ เขาไม่ยอมหรอก แต่เหอไป๋เหยียนบอกว่าจะให้ซิ่วซิ่วตรวจร่างกายให้

"ถ้านายอยากตรวจร่างกาย ฉันตามฉินหลิงให้ก็ได้นะ" เซียวเยว่เสนอ

"ไม่ใช่แค่นั้น ฉันอยากกลับไปเยี่ยมเพื่อน ๆ ที่นั่นด้วย"

ลำพังไปเที่ยวหาเพื่อนเซียวเยว่ไม่ติดอะไร จะติดก็แค่หม่าอี้เท่านั้น ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ขัดใจเหอไป๋เหยียน ยอมขับรถพาไปแต่โดยดี

ตั้งแต่ออกจากเรือนปิงเจี๋ยเซียวเยว่ก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามอง จึงสำรวจไปรอบตัวก็ไม่พบความผิดปกติใด ๆ หรือเขาจะคิดมากไปเองนะ

ครั้นพอขับรถต่อมาได้ระยะหนึ่งเขาได้สังเกตเห็นว่ามีคนกำลังทะเลาะกันอยู่ข้างทาง ถนนสายนี้เป็นถนนส่วนบุคคลและแทบจะไม่มีรถขับผ่าน ใครกันที่มามีเรื่องกันอยู่แถวนี้

เซียวเยว่ชะลอความเร็วของรถลงเพราะรู้สึกว่าคนที่กำลังมีเรื่องนั้นดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน พอมองให้ดีก็พบว่าเป็นวังหมิงหยวนและที่น่าตกใจก็คือวังหมิงหยวนกำลังถูกสัตว์กลายพันธุ์ทำร้ายอยู่

"สัตว์กลายพันธุ์นี่นา พวกมันมาอยู่แถวนี้ได้ยังไงกัน!"

เซียวเยว่จอดรถเพื่อไปช่วยวังหมิงหยวน ก่อนลงจากรถได้กำชับเหอไป๋เหยียนว่าให้อยู่แต่ข้างใน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามลงมาเด็ดขาด

"เข้าใจแล้ว นายเองก็ระวังตัวด้วยล่ะ"

หลังเหอไป๋เหยียนรับคำหมาป่าหนุ่มก็รีบลงจากรถ วังหมิงหยวนที่กำลังเพลี่ยงพล้ำเห็นเข้าก็ร้องเรียกให้ช่วยทันที

สัตว์กลายพันธุ์ที่ทำร้ายวังหมิงหยวนนั้นเกิดจากการตัดต่อพันธุกรรมของสัตว์หลายชนิด ที่เด่นชัดที่สุดก็คือหมาใน และในร่างของมนุษย์พวกมันดูปราดเปรียวแม้จะมีรูปร่างผอมเกร็ง แต่คมเขี้ยวที่เผยออกมาขณะแสยะยิ้มกลับมีลักษณะคล้ายกับไฮยีน่าที่เซียวเยว่เคยเห็นเมื่อตอนยังเป็นเด็กและอาศัยอยู่บนเกาะกลางมหาสมุทร

เหอไป๋เหยียนมองดูการต่อสู้อยู่ภายในรถ สัตว์กลายพันธุ์ตัวนี้ดุร้ายและแข็งแกร่งกว่าที่เคยเจอ แต่เพราะมีวังหมิงหยวนอยู่ตรงนั้นด้วยทำให้เซียวเยว่ใช้พลังของหมาป่าได้ไม่เต็มที่

เพราะมัวแต่มองเซียวเยว่ ทำให้เหอไป๋เหยียนไม่ทันระวังตัว จึงไม่สังเกตเห็นสัตว์กลายพันธุ์อีกตัวหนึ่งที่ปรากฏตัวขึ้นข้างรถยนต์ มันได้เปิดประตูรถและเข้ามาฉุดตัวเหอไป๋เหยียนเพื่อพาไปขึ้นรถยนต์อีกคันหนึ่งที่ขับมาจอดเทียบด้วยความเร็ว

"แกจะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!"

ดวงตาสีมรกตเป็นประกายขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว ร่างกายท่อนล่างของเหอไป๋เหยียนกลายเป็นหางของอสรพิษเกล็ดเงินและฟาดใส่สัตว์กลายพันธุ์ดุร้ายอย่างแรง จนมันกระเด็นตกหน้าผาไป พวกที่อยู่ในรถเห็นท่าไม่ดีจึงเปิดประตูลงมาเพื่อช่วยกันจับเหอไป๋เหยียน ส่วนสัตว์ร้ายตัวที่กระเด็นตกหน้าผาไปนั้นตอนนี้มันกำลังปีนขึ้นมาด้านบนอย่างรวดเร็ว

เหอไป๋เหยียนโดนรุมเข้าจับตัว เขาต่อสู้เพื่อปกป้องตัวเองและลูกน้อยในครรภ์สุดชีวิต ร่างกายที่ไม่แข็งแรงทำให้สู้จำนวนที่มากกว่าไม่ได้ ทั้งที่ก่อนหน้าต่อให้มากันทั้งฝูงก็สามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย

"ไป๋เหยียน!!"

เซียวเยว่เรียกชื่อไป๋เหยียนเสียงดัง เมื่อสัตว์กลายพันธุ์ตัวหนึ่งได้คืนร่างเป็นงูยักษ์และรัดร่างของเหอไป๋เหยียนไว้แน่น

"นะ..นั่นมันงูอนาคอนด้านี่นา มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน!"

วังหมิงหยวนร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นงูยักษ์ที่มีลำตัวขนาดมหึมาปรากฏอยู่เบื้องหน้า มันไม่ใช่สัตว์ที่จะพบเจอได้ในเมืองเฉินเซิน ที่สำคัญก่อนหน้าเขายังเห็นว่ามันมีร่างกายเป็นคนธรรมดาอยู่เลย

"หมิงหยวน นายช่วยเหลือตัวเองไปก่อนนะ"

"ดะ..เดี๋ยวสิ นายจะไปไหนล่ะ เสี่ยวเยว่!!"

เซียวเยว่บอกกับวังหมิงหยวนและทิ้งให้ต่อสู้กับหมาในกลายพันธุ์ในร่างของมนุษย์เพียงลำพัง ส่วนเขากระโจนด้วยท่วงท่าของหมาป่าเพื่อเข้าไปช่วยเหลือเหอไป๋เหยียน

กรงเล็บหมาป่าตะปบเข้าที่กลางลำตัวของงูยักษ์ เพียงครั้งเดียวก็ขาดเป็นท่อน จากนั้นมันจึงได้คลายร่างของเหอไป๋เหยียนที่รัดไว้ออก แต่ก็มีงูยักษ์อีกตัวเข้ามารับร่างของเหอไป๋เหยียนไป

"หน็อย..บังอาจแตะต้องลูกกับเมียฉันเหรอ!"

เซียวเยว่กัดฟันกรอดก่อนกางกรงเล็บออกอีกครั้ง หมายจะฉีกร่างของงูยักษ์ให้เป็นท่อนกลับถูกพรรคพวกของมันเข้ามาขวางไว้ งูกลายพันธุ์เหล่านี้มีวิวัฒนาการกว่าแต่ก่อน แต่ยังแข็งแกร่งไม่เท่ากับเหอไป๋เหยียนในยามปกติ

แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นบุตรของราชาปิศาจหมาป่าที่มีผู้ให้กำเนิดเป็นมนุษย์และเกิดการกลายพันธุ์ตั้งแต่อยู่ในครรภ์ มีหรือที่สัตว์กลายพันธุ์ที่ไม่สมบูรณ์เหล่านี้จะมีความสามารถทัดเทียมได้

เพียงแค่กรงเล็บจากมือทั้งสองก็สามารถหั่นร่างงูยักษ์ที่เข้ามาบีบรัดจนขาดเป็นท่อนได้ งูยักษ์ตัวที่รัดเหอไป๋เหยียนเห็นท่าไม่ดีจึงกระโดดหนีลงหน้าผาไปอย่างรวดเร็ว เซียวเยว่จึงกระโจนตามลงไป

"เสี่ยวเยว่!!"

วังหมิงหยวนเห็นเซียวเยว่ตกหน้าผาก็ตกใจ หน้าผาสูงขนาดนี้เพื่อนรักของเขาคงไม่รอดแน่ ก่อนฉุกคิดขึ้นได้ว่าแทนที่จะห่วงคนอื่นตอนนี้เขาควรห่วงตัวเองมากกว่า เพราะหมาในกลายพันธุ์ในร่างมนุษย์กำลังพุ่งเข้ามาจู่โจมเขา

วังหมิงหยวนมองซ้ายมองขวาและพบท่อนไม้ตกอยู่ใกล้ ๆ จึงรีบไปคว้ามากำไว้ในมือและฟาดใส่มันไม่ยั้ง

ทางด้านเซียวเยว่ที่พุ่งลงสู่ก้นเหวด้วยความเร็วและมองเห็นงูยักษ์ที่รัดร่างของเหอไป๋เหยียนอยู่ไม่ไกลจึงดีดตัวลงไปเพื่อให้ตามทัน งูยักษ์กลายพันธุ์เห็นท่าไม่ดีจึงสะบัดร่างของเหอไป๋เหยียนทิ้งและพุ่งเข้าฉกเซียวเยว่แทน

ร่างของเหอไป๋เหยียนดิ่งลงก้นเหวอย่างรวดเร็วและลึกลงไปเรื่อย ๆ ระหว่างนั้นภาพความทรงจำที่หายไปได้ปรากฏขึ้นภายในหัวอย่างไม่ปะติดปะต่อ เขาปวดศีรษะอย่างรุนแรงเมื่อพยายามนึกถึงมัน ภาพสุดท้ายที่ปรากฏคือใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของลูกหมาป่าตัวน้อย ก่อนที่ร่างของเขาจะกระแทกเข้ากับแผ่นหินอย่างแรง

"ไป๋เหยียน!!"

หัวใจของหมาป่าหนุ่มกระตุกวูบเมื่อเห็นเหอไป๋เหยียนนอนแน่นิ่งอยู่บนผาหิน ก่อนตกมาถึงจุดนี้ร่างของเหอไป๋เหยียนกระแทกถูกของแข็งมาไม่น้อย เสื้อผ้าสีขาวถูกหินบาดจนขาดวิ่นและถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงสด

"ทำใจดี ๆ ไว้นะ ฉันจะพานายไปหาหลิงหลิงเดี๋ยวนี้"

เซียวเยว่ประคองและอุ้มร่างของเหอไป๋เหยียนขึ้นด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ร่างอรชรอ่อนปวกเปียกราวไร้กระดูก หวนให้นึกถึงเรื่องราวบนเกาะตอนที่เหอไป๋เหยียนตกลงมาจากเครื่องบินอพยพ

ไม่!! ฉันจะไม่ยอมให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก เซียวเยว่ใช้ความสามารถของหมาป่ากระโจนขึ้นจากก้นเหว ไม่นานก็มาถึงด้านบนและพบเซียวอวี่กับวังหมิงหยวนกำลังชะเง้อมองลงมา

"เกิดอะไรขึ้นกับคุณอาไป๋เหยียน!"

เซียวอวี่ถามขึ้นเมื่อเห็นร่างที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดของเหอไป๋เหยียนในอ้อมแขนของเซียวเยว่

"เอาไว้ฉันจะเล่าให้ฟังทีหลัง อวี่หลาง นายช่วยโทรตามหลิงหลิงให้ฉันที"

เซียวเยว่ไม่มีเวลาอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เขาอุ้มเหอไป๋เหยียนขึ้นรถและขอให้เซียวอวี่โทรตามฉินหลิงมาที่เรือนปิงเจี๋ยเป็นการด่วน

ครั้นพอมาถึงเรือนปิงเจี๋ย ร่างของเหอไป๋เหยียนก็ถูกวางลงบนเตียง เสื้อสีขาวถูกถอดจากร่างอรชรที่สรีระบางส่วนเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น

"พวกนายออกไปรอข้างนอกก่อน ถ้าหลิงหลิงมาถึงให้พาเข้ามาทันทีเลยนะ"

เซียวเยว่บอกกับเซียวอวี่และวังหมิงหยวนที่ตามมาด้วย พลางใช้ผ้าปิดช่วงหน้าอกของเหอไป๋เหยียนไว้

ร่างกายของเหอไป๋เหยียนกำลังเปลี่ยนแปลงเพื่อรองรับการตั้งครรภ์ สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ภายในร่างกายของเขากำลังเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ

หน้าอกของเหอไป๋เหยียนที่เคยแบนราบตอนนี้ตั้งเต้าขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมก็จะขยายขึ้นอีก แต่จะมีขนาดเท่ากับจางหลิวซิงเมื่อตอนคลอดเจ้าแฝดหรือไม่ต้องดูกันอีกที

ฉินหลิงมาถึงเรือนปิงเจี๋ยพร้อมกับเซียวหลางและจางหลิวซิง โดยมีหม่าอี้และซิ่วซิ่วตามหลังมาติด ๆ

ฉินหลิงให้ทุกคนรออยู่ด้านนอก โดยเขาและซิ่วซิ่วเข้าไปดูอาการของเหอไป๋เหยียน ซิ่วซิ่วเป็นสัตว์กลายพันธุ์ที่มีความสามารถในการรักษา เธอเดินทางจากเกาะมาอาศัยอยู่ที่เหว่ยหลางพร้อมกับหม่าอี้ ในฐานะคู่หมั้นของเซียวหลาง

ในขณะที่ฉินหลิงและซิ่วซิ่วทำการตรวจรักษาเหอไป๋เหยียนอยู่ภายในห้อง ด้านนอกเซียวเยว่และหม่าอี้กำลังปะทะคารมกันอย่างดุเดือด หม่าอี้ต่อว่าเซียวเยว่ว่าไม่มีความสามารถดูแลเหอไป๋เหยียนจนทำให้บาดเจ็บสาหัส

"ถ้าตอนนั้นเป็นนายที่อยู่ในเหตุการณ์ เรื่องมันอาจเลวร้ายกว่านี้ก็ได้!!" หมาป่าหนุ่มต่อว่ากลับไปอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาสีทองที่เป็นประกายสดใสแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงด้วยความโกรธ

"ทั้งสองคนใจเย็นก่อนเถอะ ตอนนี้หลิงหลิงกับซิ่วซิ่วกำลังรักษาไป๋เหยียนอยู่ คงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก"

จางหลิวซิงพยายามห้ามทั้งสองไม่ให้มีเรื่อง หันมองเซียวหลางที่นั่งนิ่งและมีสีหน้าเคร่งเครียดเพื่อขอความช่วยเหลือ ส่วนเซียวอวี่กับวังหมิงหยวนไม่กล้าทำอะไรเพราะสัมผัสได้ถึงพลังงานสีดำที่แผ่ออกมาจากร่างของเซียวหลาง

ทั้งเซียวเยว่และหม่าอี้ต่างไม่มีใครยอมถอย พวกเขากำลังโกรธจนหน้ามืดทำให้ไม่ได้ยินเสียงห้ามของจางหลิวซิง จากแค่โต้เถียงในที่สุดก็มีการปะทะกันเกิดขึ้น

ทีแรกพวกเขาเพียงแค่ชกต่อยแลกหมัดกันธรรมดา เมื่อตัดสินไม่ได้จึงใช้สัญชาตญาณของสัตว์เข้าห้ำหั่นกัน และแน่นอนว่าฝีมือสัตว์นักล่าอย่างหมาป่ายังไงก็เหนือกว่าอาชาศึกหลายขุม

ข้าวของภายในห้องพังพินาศไปหลายอย่างเซียวหลางก็ยังคงนิ่งเฉย กระทั่งโถกระเบื้องเคลือบโบราณอายุไม่ต่ำกว่าห้าร้อยปีตกลงกระแทกพื้นจนแตกกระจาย และมีเศษกระเบื้องกระเด็นมาทางจางหลิวซิง เพียงเท่านี้ก็เกิดคลื่นพลังงานที่รุนแรงขึ้น ซัดทุกสิ่งอย่างภายในห้องพังราบเป็นหน้ากลอง แม้แต่คนที่อยู่ในห้องก็กระเด็นไปคนละทิศละทาง ยกเว้นจางหลิวซิง

"เวลาเช่นนี้พวกเจ้ายังจะยังทะเลาะกันอีกหรือ!!"

น้ำเสียงเสียงเกรี้ยวกราดดังก้องกังวาน ดวงตาสีแดงเพลิงมองเซียวเยว่และหม่าอี้กร้าว ภายในวงแขนมีร่างของจางหลิวซิงอยู่ในนั้น

ความน่าเกรงขามของราชาหมาป่าทำให้วังหมิงหยวนถึงกับสั่นไปทั้งตัว แม้แต่เซียวเยว่กับหม่าอี้ยังต้องเชื่อฟัง ถ้าไม่มีจางหลิวซิงอยู่ในห้องด้วย เรือนปิงเจี๋ยคงเสียหายไปมากกว่านี้แล้ว ไม่แปลกใจว่าทำไมศูนย์วิจัยที่ทันสมัยที่สุดจึงถูกทำลายล้างอย่างง่ายดาย

ขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงกับพลังอันร้ายกาจของปิศาจหมาป่า ฉินหลิงก็ออกจากห้องมาพร้อมกับซิ่วซิ่ว พวกเขาพอเห็นสภาพที่ยับเยินเบื้องหน้าก็ถึงกับตกใจ

"กะ..เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?"

เซียวอวี่หันมาสบตากับวังหมิงหยวนโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะพาฉินหลิงไปยังห้องรับรองแขกแห่งใหม่ของเรือนปิงเจี๋ย

"ไป๋เหยียนอาการเป็นยังไงบ้างครับ?"

จางหลิวซิงเสิร์ฟน้ำชาให้ฉินหลิงและซิ่วซิ่วพลางไถ่ถามถึงอาการของเหอไป๋เหยียน โดยเซียวเยว่และหม่าอี้นั้นตั้งใจฟังเป็นพิเศษ

"คุณอาไป๋เหยียนและเด็กในท้องปลอดภัยดีครับ"

"ว่าไงนะ! เด็กในท้องอะไรกัน!"

หม่าอี้ลุกยืนและพูดแทรกขึ้นด้วยความตกใจเมื่อได้ยินว่าเด็กในท้องของเหอไป๋เหยียนปลอดภัย

ท้อง! เหอไป๋เหยียนตั้งท้องเมื่อไหร่กัน และใครกันที่เป็นคนทำ ระ..หรือว่า..

หม่าอี้หันขวับและจ้องหน้าเซียวเยว่ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ภาพความฝันที่เขาเคยวาดไว้หากได้แต่งงานกับไป๋เหยียนและมีลูกชายหญิงที่น่ารักทั้งสองคนเกิดรอยร้าวขึ้นก่อนแตกละเอียดลงต่อหน้า

"แก! ฝีมือแกใช่มั้ย!" หมาอี้เก็บอาการไม่อยู่ถามเสียงลั่น เขาโกรธเซียวเยว่มาก มากจนรู้สึกว่าไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้

"เรื่องทั้งหมดมันเกิดเพราะนายไม่ใช่หรือไง หม่าอี้" เซียวหลางพูดขึ้น

หากหม่าอี้ไม่รีบร้อนคิดรวบหัวรวบหางเหอไป๋เหยียนด้วยการวางยาปลุก ใจเย็นกว่านี้รอให้เหอไป๋เหยียนหายดีแล้วค่อยสานความสัมพันธ์ เขายังมีโอกาสที่เหอไป๋เหยียนจะเห็นใจ

"แต่คุณก็ไม่เห็นจะต้องให้ไอ้เด็กนี่พาตัวไป๋เหยียนไป!!"

"แล้วนายจะให้ฉันส่งไอ้งูบ้าให้นายแทนหรือไง!! อย่าลืมสิหม่าอี้ว่าลูกชายของฉันกับเหอไป๋เหยียนมีความสัมพันธ์กันยังไง และอีกอย่าง นายทำให้ไอ้งูบ้ามีความสุขไม่ได้หรอก!!"

คำพูดของเซียวหลางทำหม่าอี้พูดไม่ออก แม้จะเจ็บใจแต่มันก็เป็นเช่นนั้นจริง ไม่อย่างนั้นเหอไป๋เหยียนจะปฏิเสธคำขอแต่งงานเขาถึงห้าครั้งเชียวเหรอ เป็นคู่หมั้นกันมาห้าปีกลับได้แค่จับมืออีกฝ่ายเท่านั้น

หม่าอี้เก็บความผิดหวังไว้ภายในใจ เขาไม่อยากรู้อาการของเด็กในท้องของเหอไป๋เหยียน รู้เพียงว่าเหอไป๋เหยียนปลอดภัยก็พอแล้ว หม่าอี้ทนอยู่ต่อไม่ไหวจึงขอตัวกลับเหว่ยหลางโดยขอให้เซียวหลางไปส่งซิ่วซิ่วแทน

หม่าอี้ขับรถออกจากเรือนปิงเจี๋ยด้วยความรู้สึกที่สับสน เขาไม่มีสมาธิพอจะสนใจสิ่งที่อยู่รอบตัว จนเมื่อหางตาได้ไปสะดุดเข้ากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างทาง ทีแรกว่าจะไม่สนใจแต่เกิดเปลี่ยนใจจึงได้ถอยรถกลับไปจอดเทียบ

"ขึ้นมาสิ" เขาบอกกับชายหนุ่มคนนั้น