Tous les chapitres de : Chapitre 131 - Chapitre 140

“SASA! Sasa! Ano ang nangyari sa ‘yo?!” sa wakas ay dinig ni Saskia na tanong sa kanya ni Jamila. Ibig sabihin, ay nahanap kaagad nito ang lugar na kinaroroonan niya.Ramdam niya ang marahang pagyugyog nito sa kanyang balikat, at paghaplos nito sa kanyang mukha. Naririnig man niya ito, pero hindi niya magawang sumagot o kahit ang magmulat man lang ng mga mata, dahil sa sobrang sama ng kanyang pakiramdam. Nananatili lang siyang nakapikit at patuloy lang na nakikiramdam sa paligid.“Kuya! I think she passed out! Kailangan natin siyang dalhin sa hospital! Baka kung napaano na siya! Ang putla-putla rin niya at parang nanghihina!” tarantang sambit ni Jamila kay Jedrick, na kasama pala nito.“Sige, bubuhatin ko na lang siya papuntang sasakyan,” narinig niyang sambit ni Jedrick na bakas din sa tono ang pagkataranta.Naramdaman niya ang pagbuhat nito sa kanya. Parang hinihintay na lang talaga ng katawan niya ang magkaroon ng komportableng lugar dahil nung maipasok siya ni Jedrick sa sasakyan,

UNTI-UNTING iminulat ni Saskia ang kanyang nanlalabong mga mata. Ang nag-aalalang mukha ng magkapatid na sina Jedrick at Jamila ang unang bumungad sa kanya.“Oh, God! Thank goodness you’re awake!” masayang sambit ni Jamila, pero hindi pa rin nawawala ang pag-aalala nito sa mukha.“May masakit ba sa’yo? Nahihilo ka ba? Nagugutom? Nauuhaw?” sunud-sunod naman na tanong ni Jedrick na bakas din sa mukha ang labis na pag-aalala sa kanya.Ngunit sa halip na sagutin niya ang mga katungan ng dalawa, ay tanong din ang isinagot niya sa mga ito.“Nasaan ba ako? Anong…anong nangyari?” nagtatakang tanong niya sabay bangon mula sa pagkakahiga, at inilibot ang paningin sa kabuuan ng silid na kinaroroonan nila. Pero muli rin siyang bumalik sa pagkakahiga at ipinikit ang mga mata, dahil parang umiikot ang kanyang paningin.“Sasa! Okay ka lang ba? Sandali, tatawagin ko lang ang doctor!” natatarantang sambit ni Jamila.Agad itong lumapit sa wall-mounted call button na nasa itaas na bahagi ng kinahihigaan

KANINA pa patingin-tingin si Weston sa kanyang relong pambisig. Kanina pa siya nakauwi, pero wala pa rin si Saskia at malapit na ring magtakip-silim. Ang sabi sa kanya ni nanay Lita, ay nagpaalam daw itong mamasyal lang, siguro ay nawili ito kaya hindi namalayan ang oras.Paroo’t parito siya sa living room habang hinihintay niya ang padating nito, excited na siyang sabihin dito na pinapatawad na niya ito at naniniwala na siya rito. Alam kasi niyang sobra iyong matutuwa, dahil iyon naman talaga ang matagal na nitong inaasam; ang mapatawad at paniwalan niya ito.Pasado alas-seis y media na ng gabi nung sa wakas, ay dumating na rin si Saskia. Sa pintuan pa lamang ay sinalubong na niya ito at akmang yayakapin, pero mabilis itong umilag na parang takot na takot.“Please, huwag mo na akong sasaktan, huwag mo na akong hahawakan, dahil pipirmahan ko na ang annulment paper,” garalgal ang boses na sambit nito.Napakunot siya ng noo, baka akala nito ay kakaladkarin na naman niya ito dahil late na

BITBIT ni Sania ang isang tray na naglalaman ng isang mangkok na umuusok-usok pang lugaw na kakahain niya lang papunta sa silid ng kanyang anak na si Saskia. Hindi siya manhid para hindi maramdaman na kaya ito umuwi ng biglaan at alanganing oras sa kanilang bahay, ay dahil may hindi ito pagkakaintindihan ng asawang si Weston.Sa paraan ng pagyakap nito sa kanya, at pag-iyak nito sa kanyang balikat, ay alam niyang may mahirap itong pinagdaraanan at may mabigat itong problema. Kung anuman iyon, ipinapanalangin niyang sana, ay makayanan nito kung anuman ang pinagdaraanan nito ngayon.Kumatok muna siya sa pintuan bago siya pumasok sa kwarto ng anak. Akala niya ay madadatnan niya itong nag-aayos ng mga gamit, pero nadatnan niya itong tulog, at may nakita pa siyag isang butil ng luha na tumakas sa isa nitong mata.Maingat niyang inilapag sa mesa ang bitbit na tray, pagkatapos ay umupo siya sa paanan ng anak at pinagmasdan ang kabuuan nito. Napansin niyang parang pumayat ito ng kaunti, may m

KINAGABIHAN ay nagulat si Saskia sa biglaang pagdating nina Jamila at Jedrick sa kanilang bahay.“Sasa, kailangan ka na namin na isama ngayon din para roon muna pansamantalang manuluyan sa bahay ng isa sa mga kaibigan namin ni kuya, habang minamadali ang pag-aasikaso sa mga documents mo papuntang U.S., baka kasi abutin din iyon ng one week, eh. Alam mo na, baka kasi bigla na lang na pumunta rito si Weston, ayaw ka lang kasi namin na ma-stress, dahil alam naman namin na ayaw mo siyang makita at makausap,” litanya ni Jamila.“Hindi kaya nakakahiya roon sa kaibigan ninyo? Mag-stay ako roon ng halos one week?” nag-aalangang tanong niya.“Walang problema roon sa kaibigan namin, mabait iyon, promise. Sa katunayan, siya pa nga ang tumutulong sa ‘min para mapadali ang pag-aasikaso sa mga documents mo, eh,” wika naman ni Jedrick.Tumingin siya sa mga magulang, na para bang humihingi siya ng permiso sa mga ito.“Anak, kung ano ang desisyon mo, ay nakasuporta kami. Ikaw, kung gusto mo nang sumam