All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 101 - Chapter 110

เจียงซวนกล่าวเสียงนิ่งแต่แววตากลับเป็นประกาย โชคดีที่ได้มาทำงานที่นี่มีอาหารอร่อย ๆ ให้กินพวกเขาจึงได้เดินตามมู่หานเข้าไปด้านในก่อนที่จะถึงห้องครัว เขาสองคนก็ได้เห็นเด็กน้อยน่าตาน่ารักสามคน“สวัสดีค่ะ/ครับ คุณลุงเชิญนั่งครับ” เด็กน้อยสามคนกล่าวทักทายผู้เป็นแขกอย่างน่ารัก“สวัสดีครับ พวกลุงขอรบกวนด้วยนะ” สองพี่น้องเจียงพูดพร้อมส่งยิ้มให้เด็กน้อย ซูเหยาที่ได้ออกมาเห็นเธอก็ยิ้มให้กับภาพตรงหน้า“อะแฮ่มภรรยาครับ คุณมานั่งข้างผมเถอะครับ” มู่หานจงใจเรียกซูเหยาอย่างตั้งใจเขาไม่ได้หึงเลยนะไม่เลยจริง ๆ“ค่ะ” ชูเหยาตอบรับหลังจากนั้นเธอก็มานั่งข้างสามีที่อยู่ ๆ ก็หน้าบึ้งโดยที่เธอไม่เข้าใจ“กินข้าวกันเถอะครับ เชิญคุณสองคนตามสบาย” มู่หานกล่าวเชิญแขก โดยที่ซูเหยาก็คีบของโปรดให้เด็กทั้งสามจนวนมาถึงของโปรดของมู่หานจึงทำให้เขารู้สึกอารมณ์ทันตาหลังจากมื้ออาหารเช้าผ่านพ้นไปผู้ใหญ่ทั้งสี่ก็มานั่งคุยกันในห้องโถง ส่วนเด็กน้อยเมื่อเสี่ยวหยางมาพวกเขาก็พากันเดินไปเก็บหญ้าเอาไว้ให้กับกระต่ายน้อย

แต่ติดตรงที่พวกเขาเห็นชายรูปร่างกำยำใส่ชุดทหารที่มากับซูเหยาเข้าเสียก่อน แม้ว่าพวกเขาอยากจะเดินเข้ามาเพียงไหนแต่ก็ไม่มีความกล้ามากพอซูเหยามองสภาพคนเหล่านี้ที่ส่วนใหญ่มักจะเป็นเด็กและคนแก่ด้วยความรู้สึกเห็นใจ แต่จะให้เธอยื่นของกินให้ทุกคนก็เป็นไปไม่ได้เพราะเธอเองก็กลัวการถูกรุมทึ้งเหมือนกัน อยากช่วยก็อยากแต่เธอคิดว่าควรจะคิดหาวิธีที่รอบคอบที่ดีกว่านี้    หากช่วยสุ่มสี่สุ่มห้าไปเจอสายของโจรเข้าก็เดือดร้อนกันพอดีเจียงเจ๋อและเจียงซวนพวกเขาเคยได้ยินเรื่องความใจดีของ ซูเหยามาก่อน พวกเขาจึงคิดว่าถ้าซูเหยาเห็นคนเหล่านี้จะต้องเกิดความสงสารแล้วจะต้องช่วยเหลืออย่างแน่นอนพวกเขากำลังคิดวางแผนกันว่า ควรจะรับมืออย่างไรหากผู้คนมารุมกันเยอะ แต่แล้วเรื่องที่เขาทั้งสองคิดไว้กลับไม่เกิดขึ้น ซึ่งทำให้พวกเขาถึงกับงุนงงหรือว่าข่าวที่พวกเขาได้รับมาจะได้ยินมาผิดกันซูเหยาผู้ที่ไม่รู้ตัวว่า การกระทำของตนได้ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองคิดมากนั้น ตอนนี้เธอได้เดินนำคนทั้งห้าเข้ามาในซอยทางเข้าบ้านของเจียวจินที่ค่อนข้างแคบพวกเขาพากันเดินไปเรื่อย ๆ จนมาถึงบ้านท

และยังมีกองกำลังอีกรับรองปลอดภัยแน่นอน” ซูเหยาพูดกับแม่เสียงอ่อน“แต่ว่า...” หว่านชิงอยากจะแย้งแต่เธอก็รู้ดีว่าลูกของตนเป็นคนแบบไหน“แล้วลูกจะลงมือตอนไหนกัน” หว่านชิงที่รู้แล้วว่าห้ามลูกไม่ได้จึงได้ถามเวลาออกมาแทน“ตอนนี้ค่ะ ฉันว่าพวกมันคงไม่ระวังตัวกันหรอก ขนาดเจ้าสามคนที่อยู่กับพวกมันหายตัวกันไปตั้งนานมันยังไม่ออกมาตามหาพวกของมันเลยนี่ก็แสดงว่าพวกมันจะต้องมั่นใจว่า ไม่มีใครสามารถจับพวกมันได้อย่างแน่นอน” ซูเหยาพูดขึ้นตามการคาดเดาของตนที่ได้รับรู้มาจากนิยายที่กล่าวว่าคนพวกนี้ตอนกลางวันมักจะนอนเอาแรง แต่พอช่วงค่ำพวกมันจะตระเวนไปลักเด็กที่พ่อแม่พามาขออาหารประทังความหิว“พี่สองคนไปเตรียมกองกำลังมาเถอะค่ะ ฉันคิดว่าเอามาสักห้าสิบนายน่าจะพอ หากเยอะกว่านี้จะผิดสังเกตเอาได้”      ซูเหยาพูดขึ้น ตอนนี้เธอต้องคุยกับคนที่รู้บ้านของมันก่อนว่าอยู่ตรงไหนจะได้วางแผนได้ถูก“เสี่ยวหมิ่นบ้านของพวกมันอยู่ตรงไหน บอกน้ามาเลย”       ซูเ

เจียงหยู่ที่ไม่รู้ว่า น้องชายของตนอีกสองคนที่น่าจะคอยคุ้มครองซูเหยาตามคำสั่งของพ่อบุญธรรม ก็ได้นำคนเข้ามายังที่แห่งนี้ตามที่เขาสืบมาได้ผลั๊ว!! ตุ๊บ! ในระหว่างที่เจียงเจ๋อซุ่มดูอยู่บนต้นไม่อยู่นั้น เจียงหยู่ที่มากับพวกหอไม้แดง ก็ได้จัดการคนที่เจียงเจ๋อเห็นไปแล้วสาม“พี่ใหญ่ !!” เจียงเจ๋ออุทานอย่างตกใจ ก่อนที่เขาจะรีบลงจากต้นไม้วิ่งมาหาพี่ชายที่กำลังจะถูกชายที่มีอาวุธร้ายในมือยิง“ทุกคนหมอบ” เจียงเจ๋อที่มาถึงตัวผู้ร้ายคนนี้ตะโกนขึ้นก่อนที่เขาจะถีบคนร้ายที่เขาเห็นได้ทันเวลา ก่อนที่มันจะใช้อาวุธในมือยิงไปโดนคนแต่กระสุนก็พุ่งออกจากสิ่งที่มันถือไว้อยู่ดี ทำให้เกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณ ‘ซวยแล้ว’ คำนี้ได้ผุดขึ้นในหัวของทุกคนอย่างพร้อมเพรียงทันทีที่สิ้นเสียงกัมปนาท ทหารที่อยู่ด้านนอกก็ได้ถูก        เจียงซวนสั่งให้เข้าไปด้านในทันที โดยที่เขาไม่คิดรอสัญญาณจากพี่ชายแล้ว เนื่องจากความเป็นห่วงพวกทหารห้าสิบนายที่ได้รับคำสั่งให้บุกเข้าบ้านโจรหลังนี้พวกเขาต่างพากันผลักประตูบ้านทุกบานที

“พี่รู้ แต่ว่าเธอช่วยลองไปดูหน่อยเถอะนะ” เจียงเจ๋อกล่าวด้วยท่าทางวิงวอนร้องขอซูเหยาผู้ที่ถูกผู้ชายตัวใหญ่มองตนด้วยท่าทางแบบนี้ก็อดที่จะรู้สึกเห็นใจขึ้นมาไม่ได้ เธอจึงได้ตัดสินใจพูดออกมา“ไปกันเถอะค่ะ แม้ฉันจะยังไม่รู้ว่าช่วยได้หรือเปล่าแต่ก็ดีกว่าไม่ลองเลย” ซูเหยาพูดขึ้นอย่างกังวล‘ระบบเธอมีความสามารถหาคนหายด้วยหรือเปล่า’ ซูเหยาลองสื่อสารกับระบบในใจ“ท่านผู้ถูกเลือก ระบบไม่มีความสามารถนั้นระบบขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง” ระบบตอบกลับซูเหยาในทันทีเมื่อซูเหยาที่ได้ยินเสียงระบบตอบกลับออกมาอย่างรวดเร็วและเป็นคำตอบที่เธอไม่อยากได้ยิน เธอก็นึกปลงเดินตามเจียงเจ๋ออย่างเศร้า ๆซูเหยาและพี่น้องแซ่เจียงทั้งสามได้เดินมาจนถึงห้องด้านหลังที่ซูเหยาดูแล้วก็เป็นห้องเล็ก ๆ เพียงห้องหนึ่งเท่านั้น แล้วโจรพวกนั้นจะเอาคนไปซ่อนไว้ที่ไหนถ้าไม่ใช่ห้องใต้ดิน“ถ้าอยู่ในนี้จริงฉันว่ามันจะต้องมีห้องลับแน่ ๆ” ซูเหยาพูดตามความคิด ว่าแต่ในนิยายก็ไม่ได้กล่าวละเอียดเสียด้วยว่าทางเข้าห้องลับที่ว่าอยู่ตรงไหน