All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 91 - Chapter 100

“เสี่ยวเฉิน นี่ปู่เอง เสี่ยวเฉินตัวน้อยจำปู่ไม่ได้แล้วอย่างนั้นเหรอ” เสียงพูดอันสั่นเครือดังออกมาจากปากเฒ่าฮานที่ย่อตัวลงนั่งต่อหน้าหลานชายตัวน้อยเสี่ยวเฉินจับมือกับซูเหยาแน่นด้วยความตกใจ เมื่อเขาเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของชายชรา เด็กน้อยผู้แสนบริสุทธิ์รู้สึกสงสารชายชราผู้นี้เป็นอย่างมาก“คุณปู่อย่าร้องไห้” เสี่ยวเฉินแม้ว่าจะยังไม่ได้ปล่อยมือจาก  ซูเหยา แต่เขาก็ยังคงกล่าวปลอบชายชราผู้นี้อย่างตั้งใจ“ได้ๆ ปู่ไม่ร้องแล้ว ปู่เชื่อหลาน” เฒ่าฮานพยายามสะกดกลั้นน้ำตาของตนไม่ให้ไหลออกมาอย่างยากลำบาก“ฉันว่าเชิญทุกคนเข้าไปนั่งคุยกันในบ้านเถอะค่ะ อยู่ตรงนี้คงไม่ดีนัก” ซูเหยาพูดขึ้นเนื่องจากเธอคิดว่าจะได้รู้เรื่องราวให้กระจ่าง“ก็ดีเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นลุงก็ต้องขอรบกวนเสี่ยวเหยาแล้ว” เจียงเฟยที่กำลังพยุงเพื่อนเก่าให้ลุกขึ้นพูดออกมาแขกผู้มาเยือนเมื่อเดินเข้าไปในห้องโถงของบ้าน พวกเขาก็ได้กลิ่นหอมอบอวลซึ่งพวกเขาไม่แน่ใจว่าเป็นกลิ่นของอะไรแต่ว่ามันทำให้พวกเขารู้สึกสดชื่นได้อย่างบอกไม่ถูก

“เสี่ยวเฉินหนูร้องไห้ทำไมครับ” ซูเหยาที่เช็ดน้ำตาให้ลูกน้อยถามด้วยความสงสัย“ฮึก ๆ ผะ…ผมไม่รู้ครับ” เสี่ยวเฉินสะอื้นตอบออกมาอย่างน่าสงสาร“ห๊ะ!! ไม่รู้” เสียงคนหลายคนอุทานออกมาอย่างงุนงง“คือว่าพอผมคิดว่าหากปู่คนนี้เป็นปู่ของผม ผมก็จะต้องไปอยู่กับเขาแล้วแม่ พ่อ น้อง ๆ พี่เสี่ยวหยาง คุณตา คุณยาย ลุง ๆ อีก ผมไม่อยากไปผมอยากอยู่ที่นี่แต่ว่าผมก็สงสารคุณปู่ด้วย ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงก็เลยร้องไห้ออกมาฮึก ๆ” เสี่ยวเฉินพูดขึ้นอย่างน่าสงสารน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง“ไม่เอานะพี่ชายจะไปอยู่ที่ไหน ไม่ยอม พวกเราต้องอยู่ด้วยกันสิฮือ ๆ” ครั้งนี้น้องชายน้องสาวก็ร้องไห้ตามเสี่ยวเฉินออกมาด้วย“ไม่ร้องนะคะ เสี่ยวเฉินไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย ลูก ๆ ไม่ต้องร้องนะ” ซูเหยาในตอนนี้จึงต้องปลอบเด็ก ๆ ทั้งสามโดยมีเสี่ยวหยางช่วยปลอบน้องอีกคนด้วยดวงตาแดงก่ำ เขาเองก็รู้สึกเสียใจหากว่า เสี่ยวเฉินตัวน้อยจะต้องไปอยู่ที่อื่นเหมือนกัน“เฒ่าฮาน ฉันว่านายลองคุยกับเสี่ยวเหยาตามที่ฉันแนะนำไปเถอะ ฉันสงสารเด็ก ๆ นายดูสิเด็กพวกนี้รักกันมากขนาดนี้ จะไปพรากเขาจากกันก็คงไม่ดี

“เสี่ยวเหยา จะพักกลางวันแล้วลูกเตรียมอาหารหรือยัง” หว่านชิงที่เดินมาจากบ้านของตน เมื่อเข้ามาถึงห้องโถงจึงถามลูกสาวออกมา“ยังเลยค่ะแม่ พอดีว่าฉันมีแขกอยู่” ซูเหยาที่เห็นว่าแม่ของเธอเดินเข้ามาเธอจึงได้บอกออกไป“สวัสดีค่ะ ขอโทษที่ฉันเสียมารยาท” หว่านชิงเมื่อเห็นแขกในบ้านลูกสาวจึงกล่าวขอโทษแขกผู้มาเยือนด้วยความสุภาพ“ไม่เป็นไรครับเป็นพวกผมที่มารบกวนเอง ถ้าอย่างนั้นพวกผมคงต้องขอตัวกลับก่อน” เจียงเฟยพูดขึ้น เขาคิดว่าควรทำเรื่องของเฒ่าฮานให้เรียบร้อย“ลุงไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนหรือคะ” ซูเหยาถามขึ้นอย่างรู้ทัน เธอคิดว่าที่ผู้เฒ่าทั้งสองมาส่วนหนึ่งจะต้องมีสาเหตุมาจากอาหารอย่างแน่นอน“วันนี้ขอผ่านก็แล้วกัน เอาไว้ให้ลุงจัดการเรื่องของเฒ่าฮานให้เรียบร้อยก่อน ลุงจะมาขอฝากท้องด้วย” เจียงเฟยพูดขึ้นอย่างคนหน้าหนา‘พ่อบุญธรรมอ้อม ๆ บ้างก็ได้ดีไหมครับ’ เจียงหยู่คิดอย่างอายแทน“ลุงเองก็เห็นด้วยกับเจียงเฟยนั่นแหละ ถ้าอย่างนั้นพวกลุงกลับแล้ว ไม่ต้องไปตามหลาน ๆ หรอก

“ครับ ผมเชื่อย่า” สองย่าหลานหันมายิ้มให้กันเพื่อเป็นการให้กำลังใจกันและกัน อู๋ซินจึงยกมือที่เริ่มแห้งกร้านจากการทำงานหนักลูบไปที่ผมของหลานชายอย่างเอ็นดูเธอรู้สึกสงสารหลานชายที่ต้องระหกระเหินมายังชนบทที่ห่างไกล แต่ความโชคร้ายของครอบครัวเธอก็ยังคงมีความโชคดีที่ได้มาเจอกับซูเหยาจึงทำให้ครอบครัวอยู่ได้โดยไม่ลำบาก ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่อยากจะคิดว่า ป่านนี้สภาพของครอบครัวตนเองจะเป็นอย่างไร เธอไม่กล้าคิดเลยจริง ๆ“คุณป้าคะ เสี่ยวหยางหิวกันหรือยัง พวกเราไปหาที่นั่งกินข้าวกันเถอะค่ะ” ซูเหยาถามคนที่กำลังยืนมองมาทางเธอและครอบครัว“ไปตรงต้นไม้ด้านโน้นกันเถอะครับ ผมว่าร่มดี” มู่หานพูดก่อนที่เขาจะเดินจูงมือลูกชายสองคนเดินนำไปเมื่อทุกคนเดินมาถึงซูเหยาก็ทำการปูเสื่อทอที่เธอได้ใส่กระเป๋าใบใหญ่มาด้วย หลังจากนั้นทุกคนก็นั่งล้อมวงกินข้าวอู๋ซินที่ไม่เคยนั่งกินข้าวแบบนี้มาก่อนเธอก็รู้สึกเก้อเขิน      แต่เมื่อเธอมองไปทางหลานชายที่เคยเป็นคนเก็บตัวเงียบเธอก็รู้สึกแปลกใจและดีใจที่หลานชายคนเดียวรู้จักดูแลค

“มู่อันมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมนายดูใจลอย” มู่หานถามน้องชายหลังจากที่พวกเขาได้ยินกริ่งสัญญาณเลิกงานตอนเย็น“คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ...” มู่อันเล่าเรื่องที่เขาและพ่อได้ยินทั้งหมดให้กับมู่หานฟัง“พี่ว่าเรื่องมันจะจริงหรือไม่จริงก็ตาม นายก็ไม่ต้องเก็บเอามาคิดหรอกเนื่องจากตอนนี้แม่ของนายก็เสียไปแล้ว ต่อให้เป็นเรื่องจริงผู้หญิงคนนั้นก็คือแม่ของนายส่วนเรื่องของมู่ปิงนายยิ่งไม่ต้องคิดมากใหญ่เลย เขาเป็นคนทำผิดเขาต้องย่อมรับผลที่ตามมา ตอนนี้หน้าที่ของเราก็แค่ช่วยกันดูแลพ่อและก็ใช้ชีวิตของเราทำให้มันดีก็พอเรื่องที่ผ่านมานานแล้วก็แค่ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอดีตไป สำหรับความเห็นของพี่ก็คือเราควรอยู่กับปัจจุบัน” มู่หานพูดขึ้นพร้อมกับเอามือจับบ่าน้องชายอย่างปลอบโยน“ผมจะทำตามที่พี่พูดให้ได้ครับ” มู่อันหลังจากที่คิดตามที่   มู่หานพูดเขาก็มีสีหน้าดีขึ้น“ตอนนี้พวกเราก็ไปช่วยพ่อทำความสะอาดบ้านกันเถอะ”   มู่หานบอกน้องในระหว่างที่เขาเดินมาด้วยกัน โดยที่พี่ชายทั้งสามของซูเหยาเ