Semua Bab ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Bab 201 - Bab 210

เจินหลินหลังจากที่ได้ยินถ้อยคำของหญิงสาวตรงหน้าผสมกับการแสดงออกของเจ้าหล่อน จากที่ตัวเองเริ่มคลายความกังวลลงในตอนนี้ความรู้สึกเหล่านั้นได้กลับมาเกิดขึ้นอีกครั้ง“ฉะ...ฉันฮือ ๆ ฉันขอโทษ เธอปล่อยฉันไปเถอะต่อไปนี้ฉันไม่กล้าที่จะทำเรื่องแบบนี้อีกแล้วอย่าลงโทษฉันเลย” หญิงสาวร้องไห้ก่อนเอ่ยออกมาด้วยความกลัว“สหายก็แค่บอกว่าทำไปทำไม หรือมีคนอยู่เบื้องหลัง หากฉันได้ยินคำตอบที่พอใจสหายจะได้ออกจากห้องนี้อย่างแน่นอนแต่ถ้าสหายยังไม่พูดความจริงก็คงจะต้องรับโทษไปตามที่ท่านผู้นำกำหนด หากคำขอโทษทำให้คนที่กระทำผิดไปแล้วถูกปล่อยตัวแล้วจะมีกฎหมายไว้ทำไมสหายคิดว่าฉันกล่าวถูกหรือไม่” ซูเหยาค่อย ๆ เอ่ยถ้อยคำออกมาอย่างเน้นหนักและชัดเจน‘ตอนทำไม่คิดมาสำนึกตอนถูกจับคนพวกนี้น่าเห็นใจตรง ไหนกัน’ หญิงสาวเจ้าของเรื่องคิดด้วยความเดือดดาลหากเป็นคนอื่นที่ไม่มีเส้นสายแบบเธอป่านนี้คนที่เจอเรื่องแบบนี้อาจจมน้ำลายตายหรือไม่ก็ต้องชดใช้จนหมดตัวไปแล้ว“ฉันบอกแล้วเรื่องมันเป็นแบบนี้...ฉันไม่รู้ว่าหล่อนชื่ออะไร หน้าตาเป็นแบบไหน พวกเราแค่นัดรับสิน

ด้านบุคคลที่อยู่ภายในห้องน้ำหลังจากที่ได้ยินเสียงของ      ซูเหยาหล่อนก็เดินวนไปมาเหมือนหนูติดจั่นพร้อมกับพยายามใช้ความคิดหาหนทางรอดให้ตัวเองเพื่อหวังให้หลุดพ้นออกไปจากสถานการณ์บ้า ๆ ตรงหน้า‘ทำยังไงดี ผู้หญิงคนนั้นรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่’ หญิงสาวรูปร่างเพรียวบางขบคิดอย่างหนักใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตก“คุณจะออกมาเองหรือว่าจะให้คนของฉันไปลากตัวคุณออกมา” ซูเหยาที่ยืนรออยู่นานจนเริ่มหมดความอดทนกล่าวเสียงดัง“สหายคุณต้องการพบใครอย่างนั้นหรือ ภายในห้องน้ำตอนนี้มีฉันอยู่คนเดียวและฉันมั่นใจว่าไม่รู้จักคุณ” หญิงสาวผู้อยู่ในห้องน้ำค่อย ๆ ควบคุมสติของตนก่อนโต้ตอบผู้ที่อยู่ด้านนอก“สหายพูดถูกเราไม่รู้จักกันดังนั้นฉันจึงแค่อยากจะถามคุณว่า ทำไมคุณถึงคิดแผนชั่วมาโจมตีฉันล่ะคะ” ซูเหยาที่หมดความอดทนก้าวเท้าเดินเข้าไปด้านในทีละก้าว ๆเสียงรองเท้ามีส้นแบบยุคสมัยใหม่ที่หญิงงามสวมกระทบกับพื้นห้องน้ำเป็นจังหวะเนิบช้า ซึ่งมันค่อนข้างเป็นการเดินที่กดดันคนที่มีความผิดติดตัวอย่างหญิงสาวที่ซ่อนตัวอยู

สองพี่น้องเจียงผู้ไม่เคยขัดความต้องการของน้องสาวพวกเขาก็จัดให้คนไปทำตามสิ่งที่น้องต้องการทันที“เรื่องทางนี้เรียบร้อยแล้วพวกเราก็กลับบ้านกันเถอะครับ” เทียนหานพูดกับภรรยาสาวหลังจากดูนาฬิกาที่ข้อมือของตน“ก็ดีค่ะ พี่รอง พี่สาม จะกลับไปด้วยกันไหมคะ” ภรรยาสาวตอบรับกับสามีก่อนที่จะหันหน้าไปถามกับพี่ชายทั้งสอง“ไม่ล่ะน้องเอารถกลับไปได้เลยพรุ่งนี้จะได้มาที่นี่ได้สะดวก” เจียงเจ๋อกล่าวปฏิเสธ“ตกลงค่ะ ถ้าอย่างนั้นเอาไว้พรุ่งนี้พบกันนะคะรับรองว่าทุกคนจะได้กินอิ่มจนพุงกางอย่างแน่นอน” ซูเหยาพูดขึ้นก่อนที่เธอจะเดินเคียงข้างกับสามีออกมายังที่จอดรถ “สหายซู” เจินหลินที่ยืนรออยู่ด้านนอกรีบตะโกนเรียกหญิงสาวชุดแดง“อ้าวทำไมเธอถึงไม่เข้าไปข้างในล่ะฉันก็นึกว่าหล่อนไม่ได้ มาด้วย” ซูเหยาถามกับผู้ที่เรียกตนเอง“ฉันไม่กล้าเข้าไป” ผู้ถูกถามตอบอย่างประหม่าซูเหยาที่ได้ยินคำตอบก็รู้สึกเข้าใจได้ใครจะอยากเข้าไปในสถานที่ตัวเองเคยถูกกักเอาไว้ตั้งหลายชั่วโมงกันจึงไ

ในช่วงเย็นวันเดียวกันหลังจากที่คุณแม่ยังสาวกับลูกสาวตัวน้อยเสี่ยวผิงกลับมายังบ้านที่เป็นที่พักปัจจุบัน เธอก็ได้เห็นว่าเด็กวัยประถมกลับมาจากโรงเรียนกันแล้วโดยที่เด็กแต่ละคนต่างก็แยกย้ายกันไปช่วยงานแม่บ้าน พ่อบ้านภายในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นการรดน้ำต้นไม้หรือกวาดใบไม้ ให้อาหารครอบครัวของเจ้าเสี่ยวไป่ซึ่งการกระทำของเด็กตัวน้อยเหล่านี้ก็ทำให้คนที่อยู่ในบ้านต่างพากันเอ็นดูเด็กน้อยกันทุกคน ซูเหยาเองก็ดีใจที่เด็กในความปกครองของตนเป็นคนดีมีน้ำใจหญิงสาวยืนมองเด็กวัยประถมทั้งหลายช่วยกันทำงานภายในลานบ้านด้วยสายตาชื่นชม ก่อนที่เธอจะหันหน้าไปมองทางหลานชายหลานสาวลูกของจิวเหลียนก็ทำให้เธอรู้สึกหนักใจขึ้นมาคนเป็นอาสะใภ้ยืนมองหลานทั้งสองนิ่งงันอย่างกำลังทำการตัดสินใจว่าตัวเองจำเป็นจะโกหกเด็กทั้งคู่ออกไปดีหรือไม่หากว่าบอกไปตามตรงหล่อนก็เกรงว่าเด็กทั้งสองอาจจะรับผลกระทบนี้ไม่ได้ เอาเป็นว่าโกหกไปก่อนก็แล้วกันเพราะถ้าเรื่องของจิวเหลียนเป็นไปตามที่พี่ใหญ่สันนิษฐานแม่ของทั้งสองก็น่าจะยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นก็ไม่ถือว่าหลอกลวงซะทีเดียวหรอกใช่ไหม คุณแม่วัยใสคิดเองเออเองอยู่ฝ่

การดำเนินการสอบในปีนี้แบ่งเป็นสองวัน จะประกาศผลสอบหลังจากสอบเสร็จสองอาทิตย์และวันนี้ก็เป็นวันแจ้งการประกาศผลสอบของน้องน้อยคนสุดท้องของบ้านเทียนกับเหล่าเด็กชายหญิงในโรงงานลับวันนี้แม่ของซูเหยาได้พาหลานชาย และหลานสาวตัวน้อยมาทำงานอยู่ในโรงงานลับกับลูกสะใภ้ทั้งสองที่เพิ่งคลอดลูกและออกจากการอยู่ไฟได้ไม่นานมาด้วยเมื่อช่วงปลายปีที่ผ่านมาฟางหรงกับลี่มี่ได้คลอดบุตรตัวอวบอ้วนให้กับผู้เป็นย่า ทำให้หว่านชิงกับซูป๋อดีใจเป็นอย่างมากที่ได้อุ้มหลานชายและหลานสาวตัวน้อย“ยายคะ เป่าเปาพ่นน้ำลายอีกแล้วค่ะ” เสียงเล็กของเสี่ยวผิงตัวน้อยที่วันนี้ได้ตามแม่ของตนมาทำงานที่โรงงานลับเรียกคนเป็นยายเสียงดังที่เห็นน้องชายที่เกิดจากป้าสะใภ้ใหญ่พ่นน้ำลายฟู่ ๆ“เสี่ยวผิงเช็ดให้น้องได้ไหมลูก” หว่านชิงที่กำลังห่อสบู่อยู่แกล้งถามหลานสาว“ได้ค่ะ ว่าแต่น้องเป่าเป้ยไม่เห็นเป็นเหมือนเป่าเปาเลย” เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบถามผู้เป็นยายขณะที่ตัวเองก็เอาผ้าเช็ดหน้าที่พกติดตัวเช็ดน้ำลายให้น้องชาย“ก็น้องสาวน่ารักยังไงล่ะคะ จริงไหมจ๊ะเป่าเป้ยของอา&rdq