All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 221 - Chapter 230

“พ่อครับ เร็วเข้าน้องร้องใหญ่แล้ว” เจียงเฟยที่ได้ยินเสียงน้องน้อยร้องถึงกับตกใจกล่าวเร่งคนเป็นพ่อ“ครับ ๆ พ่อรู้แล้ว โอ๋ ๆ นะ” คุณพ่อเองก็พยายามเกลี้ยกล่อมลูกเล็กเช่นกันในระหว่างที่ก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วด้านเด็ก ๆ ทั้งสามก็รีบสาวเท้าเดินตามพ่อของตนไป เทียนฮานที่เดินมากับพ่อบ้านก็ได้แต่นึกขำกับบรรยากาศที่แตกตื่นของสี่คนพ่อลูก“ฮ่า ๆ ครอบครัวของเราต่อไปนี้คงไม่เงียบเหงาแล้วล่ะ    ตอนแรกฉันคิดว่าพอเด็กพวกนี้โตขึ้นแล้วบ้านจะเงียบ       แต่ตอนนี้ได้มีเจ้าตัวเล็กที่น่าจะแสบกว่าพี่ชายพี่สาวเสียแล้ว” คนเป็นเจ้านายพูดขึ้นพร้อมหัวเราะเสียงดัง“ผมเองก็เห็นด้วยกับท่านครับ” คนในวัยเดียวกันเดินคุยกันจนกระทั่งมาถึงห้องพักฟื้นหลังคลอดของซูเหยาที่ตอนนี้คนเป็นพี่สาวกำลังมองยายเปลี่ยนผ้านุ่งให้กับน้องชายอยู่      ใช่แล้วตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนรับรู้แล้วว่าตัวเองได้น้องชาย“คุณปู่พวกเราได้น้องชายครับ เมื่อน้องโตขึ้นผมจะสอนการต่อสู้ให้น้องและก็สอ

“นายท่านขอให้พักผ่อนให้สบายนะครับ อีกไม่นานผมคงจะได้ตามท่านไป” พ่อบ้านชราที่ตาเริ่มแดงกล่าวเสียงเบาหวิวออกมากับร่างที่ปราศจากลมหายใจเบื้องหน้าจากนั้นเขาจึงได้ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดอกท่านผู้เฒ่าเอาไว้ ก่อนที่ตัวเขาจะรีบเดินออกจากห้องเพื่อไปบอกกับนายใหญ่ของบ้านคนใหม่พ่อบ้านผู้ชราที่รู้ว่ากิจกรรมของคนภายในครอบครัวมักจะทำอะไรเวลาไหนบ้าง จึงได้เดินออกมายังลานหน้าบ้านแล้วก็เห็นนายน้อยกับคุณหนูทั้งสามที่กำลังออกกำลังกายกันอยู่เขาจึงได้รีบวิ่งเข้าไปใกล้กับคนทั้งสี่เท่าที่สังขารของตนจะอำนวย“ลุงหม่ามีอะไรหรือเปล่าครับดูรีบร้อน” เทียนหานที่หันมาเห็นพ่อบ้านคนสนิทของพ่อบุญธรรมที่เหมือนจะตาแดง ๆ ถามขึ้นอย่างสงสัย“นายท่านจากไปแล้วครับ” หลังสิ้นเสียงของพ่อบ้านผู้ชราเด็กชายหญิงทั้งสามรีบพากันวิ่งไปในบ้านทันที พวกเขารีบวิ่งตรงไปยังห้องนอนของคนเป็นปู่เมื่อพวกเขาได้เข้าไปในห้องแล้วเห็นชายชราที่มักจะยิ้มและหัวเราะให้พวกตนอยู่เสมอตั้งแต่ตัวยังเล็กนอนนิ่งไม่ไหวติงเด็กทั้งหมดก็ปล่อยโฮพร้อมกับนั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียงของปู่ผู้ชรา

“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่โกรธแล้วก็ได้” คนเป็นพี่ที่เห็นว่า น้อง ๆ ง้อตนเองก็พูดออกมาอย่างไม่คิดอะไรมากคนเป็นพ่อแม่นั่งมองภาพลูกชายลูกสาวก็พากันยิ้มด้วยความดีใจพร้อมคิดว่าพวกเขาช่างโชคดีที่มีลูกแบบนี้เรื่องราวต่าง ๆ ภายในครอบครัวก็ผ่านพ้นไปจนกระทั่งเข้าสู่ปี 1974 ปีนี้เป็นปีที่พวกลูกชายหญิงเข้าสู่ชั้นมัธยมต้นระดับปีที่ 2เจ้าเมฆน้อยเองก็อายุได้ขวบเศษแล้วและก็กินเก่งมากรูปร่างของเด็กน้อยในตอนนี้ช่างอวบอ้วนเหมือนซาลาเปาไม่มีผิด“เจ้าซาลาเปาน้อยของตาเจียงวันนี้เป็นยังไงบ้างคิดถึงตาไหม” เจียงเทียนหลังจากที่สหายเฒ่าได้จากไปเขาก็เก็บตัวเงียบจนลูกหลานเป็นห่วงอยู่ช่วงหนึ่งพี่ชายบุญธรรมทั้งสี่คนของซูเหยาที่เป็นกังวลก็เลยนำเรื่องพ่อผู้ชรามาปรึกษากับน้องสาว คนเป็นน้องจึงได้ใช้แผนโดยการนำเจ้าเมฆน้อยไปหาคุณตาบ่อย ๆโดยให้ลูกชายของเจียงเจ๋อที่มีอายุสองขวบกับเจ้าเมฆน้อยไปเล่นอยู่ด้วยกัน โดยให้คนเป็นปู่และตาได้เห็นหลังจากนั้นไม่นานเจียงเฟยที่เข้าใจได้ว่าลูกหลานเป็นห่วงก็มักจะพาหลานชายของตนมาหาเจ้าเมฆน้อยอยู่เป็นประจำโดยบางวันก็จะพ

“เสี่ยวเหยาพวกพี่ขอกินได้ไหม” เจียงหรานผู้ชื่นชอบของอร่อยหลังจากที่กลืนน้ำลายลงคอไปหลายอึกถามออกมา“ได้สิคะ ก็ฉันทำมาให้พวกพี่ได้ลองชิมทั้งหมดมีหกถ้วย    คนละรสชาติพวกพี่สามารถลองได้เลย” คนเป็นน้องตอบพลางอมยิ้มพี่ชายทั้งสามคนพอได้ยินว่ากินได้พวกเขาก็หยิบเจ้าบะหมี่ถ้วยขึ้นมาแล้วก็มองหาตะเกียบ แต่ก็ไม่เห็นนอกจากสิ่งที่เหมือนช้อนส้อมเล็ก ๆ“ใช้สิ่งนั่นแหละค่ะเพราะว่าเขาจะมีมาให้อยู่ในกล่องแค่เติมน้ำร้อนพวกพี่ก็กินกันได้แล้ว และยังมีแบบที่ไม่ต้องเติมน้ำร้อนก็ได้นะฉันมีให้พี่ได้ลอง แต่ว่าหากนำออกมามันอาจจะเป็นอันตรายก็ได้เนื่องจากในตอนนี้น่าจะยังไม่มีฉันพูดถูกไหม” คนเป็นน้องค่อนข้างที่จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ไม่น้อย“มันก็จริงอย่างที่น้องว่านั่นแหละ เจ้าสองสิ่งนี้แม้มันจะสะดวกแต่ว่ามันก็เป็นอันตรายชวนให้คนเข้าใจผิดอาจคิดว่าพวกเราเป็นสายลับได้ ถ้าอย่างนั้นพวกพี่เห็นว่าน้องอย่านำออกมาเลยจะดีกว่า” เจียงหรานแม้จะติดใจรสชาติของมันแต่พอลองไตร่ตรองดูแล้วก็ได้แต่ต้องตัดใจ“พวกพี่เชื่อฉันน

“ภรรยาครับผมว่าหากคุณยังไม่ง่วงถ้าอย่างนั้นผม...” เทียนหานไม่คิดจะพูดอะไรเพิ่มอีก ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าเข้าใกล้ภรรยาสาวจากนั้นก็ประกบปากหยักได้รูปของตนลงไปที่ปากอิ่มสวยของภรรยา ชายหนุ่มค่อย ๆ ละเลียดชิมริมฝีปากน้อยที่เริ่มเผยอตามการรุกลานของตนไปทีละนิด จากที่เริ่มแรกหวานละมุนก็กลายเป็นดุดันขึ้น จากริมฝีปากอิ่มก็เริ่มมาที่ต้นคอสวยโดยการขบเม้มจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บนิด ๆ ผสมกับความรู้สึกชวนวาบหวามด้านสามีที่กำลังรู้สึกถึงความพลุ่งพล่านภายในตัวเองก็กำลังพยายามระงับเอาไว้เนื่องจากกลัวเนื้อกวางน้อยแสนอร่อยจะบอบช้ำหมาป่าจึงต้องทำเป็นค่อย ๆ กินอย่างช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองจะได้ไม่อดอาหารในมื้อต่อ ๆ ไป แม้ว่าหมาป่าจะหิวโหยสักปานใดก็ตามและเมื่อเจ้าหมาป่าเห็นว่าเจ้ากวางน้อยพร้อมแล้วคราวนี้ก็ไม่มีสิ่งใดที่จะมาห้ามความอยากกระหายได้อีก ชายหนุ่มได้มองร่างหญิงสาวที่ทอดกายอยู่ใต้ร่างด้วยไฟแห่งความปรารถนาโดยไม่ปิดบังความต้องการอีกต่อไปจากนั้นร่างกายของคนทั้งสองก็ได้ผสานเป็นหนึ่งเดียวภายใต้แสงนวลของดวงจันทร์ที่หลังจากฝนตกท้องฟ้าก็เริ่มที่จะแจ่มใสคนทั้งสองก็สอดประส