All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 211 - Chapter 220

“เรื่องนี้ครูใหญ่ไม่ต้องกังวลค่ะ ฉันเชื่อว่าหากครูได้ลองทด สอบเสี่ยวผิงแล้วครูจะรู้คำตอบเองฉันมั่นใจ” คนเป็นแม่ไม่ได้อวยลูกตามตรง แต่ต้องการให้ความสามารถของลูกปรากฎออกมาให้เห็นเองหลังจากทำข้อสอบ“หากว่าคุณแม่มั่นใจแล้วตัวเด็กไม่มีปัญหาผมจะเรียกประชุมครูแต่ละวิชาเพื่อทำการทดสอบเด็กคนนี้ครับ เอาเป็นว่าวันจันทร์หน้าคุณแม่พาลูกสาวมาได้เลย” คนเป็นครูใหญ่ไม่ได้เอ่ยคัดค้านเนื่องจากหากมีเด็กนักเรียนของตนเรียนเก่งจนสามารถสอบข้ามชั้นเรียนได้นั่นย่อมหมายถึงชื่อเสียงโรงเรียนก็จะดีขึ้นด้วย“อีกตั้งหลายวันเลยนะนั่นฉันนึกว่าจะสอบเลยเสียอีก”    เฒ่าฮานพูดขึ้นอย่างเสียดายส่วนเสี่ยวผิงตัวน้อยเองก็อดเสียดายไม่ได้เหมือนกัน เนื่องจากเธอเตรียมตัวมาพร้อมมาก“ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ ผมต้องเรียกประชุมครูให้ออกข้อสอบชุดใหม่โดยเฉพาะ” หลี่ตงซานที่เห็นท่าทางของทั้งปู่และหลานสาวกล่าว“วันจันทร์หน้าจะให้พวกเรามากันกี่โมงคะ” ซูเหยาที่เห็นท่าทางห่อเหี่ยวของลูกและพ่อสามีจึงถามกับครูใหญ่ขึ้นอีกครั้ง

“เด็กคนนี้เป็นเพชรชั้นดีทีเดียว แต่จะว่าไปเด็กรุ่นแรกทั้งหกก็มาจากครอบครัวของเด็กคนนี้ไม่ใช่เหรอ” ครูหญิงวัยกลางคนพูดออกมาเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า ครูใหญ่ได้บอกเอาไว้ว่าที่เด็กคนนี้มาขอเลื่อนระดับก็เนื่องมาจากอยากเรียนร่วมกับพี่ชายพี่สาว“ใช่ค่ะ ฉันอยากจะรู้เหลือเกินว่าใครเป็นครูของเด็กพวกนี้ก่อนที่จะเข้าเรียน” ครูสาวกล่าวอย่างชื่นชม“ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันนั่นแหละ เอาไว้ค่อยไปถามครูใหญ่ทีหลังก็แล้วกัน ตอนนี้พวกเราก็แยกกันไปกินข้าวกลางวันก่อนเถอะ ช่วงบ่ายยังต้องมาคุมเด็กคนนั้นสอบอีกสามวิชาเลยนะ” ครูวัยกลางคนพูดขึ้นครูหนุ่มสาวทั้งสองต่างก็พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยทางด้านเสี่ยวผิงหลังจากที่เดินออกมาจากห้องสอบคนตัวเล็กก็เดินมาหาผู้ปกครองของตนอย่างอารมณ์ดีเพราะเจ้าตัวมั่นใจว่าข้อสอบที่ทำนั้นตนทำได้อย่างแน่นอน“สาวน้อยของแม่ไปกินข้าวกันค่ะ” ซูเหยาที่เห็นลูกสาวคนเล็กเดินยิ้มตาหยีมาแต่ไกลเธอก็มั่นใจว่าไม่มีอะไรทำให้ต้องเป็นกังวล“ตกลงค่ะ หนูต้องเติมพลังเพื่อสู้รบตอนบ่ายอีกรอบ” ลูกสาวตัวน้อยเดินเข้า

ซูหยางที่เห็นท่าทางของหลานสาวก็รู้สึกเบาใจ เขาจึงได้ก้าวเท้าของตนเดินเข้าไปในห้องที่เป็นหน้าที่ในความรับผิดชอบของตนโดยให้เด็กหญิงรออยู่ด้านหน้ารอก่อนนักเรียนภายในห้องทั้งหญิงชายเมื่อเห็นว่ามีครูเดินเข้ามาพวกเขาก็รีบพากันไปนั่งที่ของตนตามเดิมเมื่อครั้งสมัยเรียนตอนประถมหนึ่งคนเป็นครูเมื่อเห็นว่านักเรียนเงียบเสียงและนั่งเป็นระเบียบแล้วก็รู้สึกพอใจก่อนที่เขาจะพูดออกมา“วันนี้สมาชิกในห้องของเราจะมีนักเรียนมาเพิ่มหนึ่งคนสหายนักเรียนคนนี้เป็นนักเรียนที่ทดสอบข้ามชั้นขึ้นมาเป็นคนแรกของโรงเรียนเรา ขอเชิญนักเรียนเทียนผิงเข้ามาได้” ครูซูของนักเรียนบอกกับนักเรียนในห้องก่อนที่จะเรียกเด็กหญิงที่ยืนอยู่ด้านหน้าเข้ามาทันทีที่เสี่ยวผิงได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนเธอก็เดินเข้ามาด้วยความมั่นใจ เด็กหญิงตัวน้อยที่วันนี้ถักเปียคู่มีกระเป๋าสะพายอยู่ด้านหลังแต่งกายสุภาพเดินเข้ามายืนข้างครูที่หน้าชั้น“แนะนำตัวได้เลยครับ” ซูหยางบอกกับนักเรียนใหม่ของตน“สวัสดีสหายนักเรียนทุกคนค่ะ ฉันชื่อเทียนผิงอายุเจ็ดปีตั้งแต่วันนี้จะมาเรียนกับทุกคนขอฝา

คงจะมีแต่เด็กวัยเริ่มโตที่กำลังจะเข้าเรียนชั้นมัธยมต้นเท่านั้นที่ยังคงนอนหลับอย่างไม่รู้เรื่องราวภายในบ้านว่าตัวเองกำลังจะได้น้องตัวน้อย ๆ มาเป็นสมาชิกเพิ่มอีกหนึ่งคน ทางด้านซูเหยาตอนนี้ได้เดินทางมาถึงโรงพยาบาลแล้ว และคนที่มาด้วยกันก็ได้พากันอยู่ด้านนอกเนื่องจากเวลานี้เป็นช่วงฉุกเฉินมีเจ้าหน้าที่อยู่ไม่มากและก็ช่างเป็นโชคดีที่  ซูเหยาได้มาเจอกับหัวหน้าพยาบาลอัน“เสี่ยวเหยาอดทนหน่อยนะพี่จะพาเธอไปห้องคลอด ตอนนี้พี่โทรตามหมอเฉินมาแล้วไม่ต้องกลัวนะ” พยาบาลอันปลอบ โยนคนที่เป็นเหมือนน้องสาวเสียงนุ่ม“ค่ะ” หญิงสาวกัดฟันตอบ ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บท้องถี่มากกว่าเดิมอีกคุณหมอคนสวยที่กำลังพักผ่อนอยู่ในห้องพักแพทย์หลังจากได้รับโทรศัพท์จากอันหลินเธอก็รีบวิ่งมายังห้องคลอดทันที“คุณน้าไม่ต้องห่วงนะคะฉันจะดูแลน้องสาวเอง” คุณหมอสาวพูดกับหญิงวัยกลางคนที่ตนจำได้ว่าหญิงผู้นี้เป็นแม่ของน้องสาวที่กำลังเจ็บท้องรอคลอดอยู่ด้านใน“ขอบใจนะจ๊ะแม่ขอฝากน้องด้วย” หว่านชิงพูดไล่หลังคนที่กำลังรีบวิ่งเข้าไปด้านในหลังจากที่หยุดบอกเธอ

“พ่อครับ เร็วเข้าน้องร้องใหญ่แล้ว” เจียงเฟยที่ได้ยินเสียงน้องน้อยร้องถึงกับตกใจกล่าวเร่งคนเป็นพ่อ“ครับ ๆ พ่อรู้แล้ว โอ๋ ๆ นะ” คุณพ่อเองก็พยายามเกลี้ยกล่อมลูกเล็กเช่นกันในระหว่างที่ก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วด้านเด็ก ๆ ทั้งสามก็รีบสาวเท้าเดินตามพ่อของตนไป เทียนฮานที่เดินมากับพ่อบ้านก็ได้แต่นึกขำกับบรรยากาศที่แตกตื่นของสี่คนพ่อลูก“ฮ่า ๆ ครอบครัวของเราต่อไปนี้คงไม่เงียบเหงาแล้วล่ะ    ตอนแรกฉันคิดว่าพอเด็กพวกนี้โตขึ้นแล้วบ้านจะเงียบ       แต่ตอนนี้ได้มีเจ้าตัวเล็กที่น่าจะแสบกว่าพี่ชายพี่สาวเสียแล้ว” คนเป็นเจ้านายพูดขึ้นพร้อมหัวเราะเสียงดัง“ผมเองก็เห็นด้วยกับท่านครับ” คนในวัยเดียวกันเดินคุยกันจนกระทั่งมาถึงห้องพักฟื้นหลังคลอดของซูเหยาที่ตอนนี้คนเป็นพี่สาวกำลังมองยายเปลี่ยนผ้านุ่งให้กับน้องชายอยู่      ใช่แล้วตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนรับรู้แล้วว่าตัวเองได้น้องชาย“คุณปู่พวกเราได้น้องชายครับ เมื่อน้องโตขึ้นผมจะสอนการต่อสู้ให้น้องและก็สอ