All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 231 - Chapter 240

“พ่อ!” ฮุ่ยหมิ่นรีบหันไปมองทางด้านหลังทันทีที่สหายช่วยแม่ของตนขึ้นไปเรียบร้อยแล้วตะโกนออกมาเสียงดังจนสุดเสียง“ไม่ต้องห่วง ฉันจะต้องช่วยพ่อนายได้แน่” ตงหยางรีบบอกเพื่อนก่อนที่เขาจะสวนกลับเพื่อนของตนโรยตัวลงไปทันทีลี่ซือแม้จะถูกช่วยขึ้นมาได้แต่พอมองเห็นสภาพบ้านของตนที่เริ่มจะเอนตัวมากขึ้นหัวใจของเธอก็ดิ่งวูบลง จากนั้นหล่อนก็พยายามจะลุกขึ้นยืนเพื่อหวังที่จะไปหาสามีด้านฮุ่ยหมิ่นที่เห็นว่าสหายรักลงไปเพื่อที่จะช่วยพ่อของตนแล้วก็ได้หันหน้ากลับมาหาคนเป็นแม่ที่ตอนนี้กำลังร่ำไห้อย่างหนักพร้อมร้องตะโกนเรียกชื่อพ่อซ้ำไปซ้ำมาด้วยความเจ็บปวดเหลือเกินชายหนุ่มอายุสิบเก้าจึงได้เดินเข้าไปใกล้แม่ผู้บังเกิดเกล้าที่พรากจากกันไปหลายปีพร้อมนั่งคุกเข่าทั้งสองข้างด้านหน้าก่อนที่เขาจะเปิดปากของตนเรียกหญิงผู้นี้“แม่ครับ เชื่อผมพ่อจะต้องปลอดภัยหัวหน้าหมิงเก่งมาก” ชายหนุ่มผู้เป็นลูกเรียกแม่เสียงเครือตาเริ่มแดง“แม่อย่างนั้นเหรอ เสี่ยวหมิ่น...เสี่ยวหมิ่นของแม่ฮือ ๆ แม่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม แม่คิดถึงลูกมาตลอด..คิดถึงมาก” ลี

ตั้งแต่ที่ตงหยางกับฮุ่ยหมิ่นเจอพ่อแม่ของพวกเขาทั้งสองก็มีความสุขมากกว่าแต่ก่อนทางด้านสี่พี่น้องเจียงที่ได้ทราบเรื่องนี้ก็ได้แจ้งไปยังน้องสาวบุญธรรมของตนเพื่อให้หล่อนได้แจ้งไปยังครอบครัวของคนทั้งสองอีกครั้งอย่างน้อยคนแก่อย่างคนเป็นพ่อแม่ก็จะได้มีกำลังใจในการอยู่ต่อเพื่อที่จะได้พบหน้าลูกชายของพวกเขา“ใครโทรมาหรือครับคุณถึงดูมีสีหน้าดีใจแบบนั้น” เทียนหานที่กำลังอุ้มเจ้าลูกชายตัวแสบถามกับภรรยาสาวด้วยความสงสัย นอกจากเรื่องเงินแล้วภรรยาเขาจะมีเรื่องอะไรให้ดีใจได้อีก“ที่ถามแบบนี้คุณต้องคิดว่าฉันได้เงินเพิ่มจากไหนแน่เลยใช่ไหมคะ” หญิงสาวผู้เป็นภรรยาถามสามีที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีอย่างรู้ทัน“อะแฮ่ม...ผมเอ่อ” คนเป็นสามีที่ถูกภรรยากล่าวย้อนทำให้พูดไม่ออกจะปฏิเสธก็ไม่ได้จะยอมรับก็ใช่ที่“เอาเถอะค่ะฉันไม่ได้คิดโกรธคุณเสียหน่อย เรื่องที่ทำให้ฉันดีใจเป็นเรื่องของครอบครัวของหมิงกับฮุ่ยต่างหาก”“เรื่องอะไรอย่างนั้นหรือครับ” สามีที่อดทนรอไม่ไหวรีบถามออกมาพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้กับภรรยาสาว ส่วนเจ

ครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกเมื่อมาถึงโรงงาน ซึ่งคนงานที่นี่ก็ยังมีจำนวนเท่าเดิม คนที่ทำงานก็ต่างพากันทักทายคนทั้งสามแต่ที่เป็นขวัญใจของทุกคนก็เห็นจะเป็นเจ้าเด็กตัวกลมที่แจกรอยยิ้มให้กับทุกคนที่ทำงานภายในโรงงานแห่งนี้ ที่ไม่ว่าใครก็มักจะเรียกชื่อเจ้าตัวน้อยด้วยความเอ็นดู“เฟยเมี่ยวตอนนี้ทุกคนเป็นยังไงกันบ้างเหนื่อยหรือเปล่าต้องการคนเพิ่มไหม” นายจ้างสาวถามกับหญิงสาวที่ทำงานมาด้วยกันหลายปีด้วยความเป็นห่วง“ตอนนี้พวกเราทุกคนยังทำงานกันไหวจ้ะ เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพวกเรายังสามารถรับมือกันได้อยู่แต่ถ้าอีกหน่อยเธอมีรายการสั่งซื้อมากกว่านี้ก็คงต้องหาคนเพิ่มแล้วล่ะ” หญิงสาวผู้ที่เคยคิดฆ่าตัวตายเมื่อครั้งอดีตตอบด้วยรอยยิ้ม“เอาไว้เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะให้พวกเธอทั้งเจ็ดคนได้มีตำแหน่งกินเงินเดือนคอยดูแลคนงานอีกทีเลยล่ะ” นายจ้างสาวกล่าว“พวกเราเชื่อเธอนะ ไม่มีเรื่องอะไรที่ซูเหยาพูดแล้วทำไม่ได้” ลี่เซี่ยนที่แม้จะแต่งงานกับคุณชายสามเจียงกล่าวออกมาบ้างทำให้หญิงสาวที่ได้ยินอีกหกคนต่างก็พากันหัวเราะพร้อมกับเห็นด้วยกับคำพูดขอ

เหตุการณ์การแจ้งข่าวดีให้กับทั้งสองบ้านผ่านมาจนเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาว วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าค่อนข้างครึ้มทำให้อากาศเริ่มเย็นมากขึ้นกว่าเดิมดีที่ว่ายังไม่หนาวถึงขนาดมีหิมะตกเด็กทั้งสามก็ยังคงไปเรียนกันได้อยู่ ในช่วงเวลานี้ไม่ว่ามองไปทางไหนก็แทบจะไม่มีผู้คนออกมาเดินภายนอกมากนักเนื่องจากอากาศที่หนาวเย็นแต่เรื่องนี้กับเป็นผลดีกับกิจการของซูเหยาที่เสื้อกันหนาวทั้งชายหญิงไม่ว่าจะของเด็กหรือผู้ใหญ่ได้ขายดีเป็นพิเศษทางครอบครัวของทั้งสองบ้านแม้ว่าจะเฝ้ารอคนที่อยากพบหน้ามากเพียงใด ก็ยังคงทำหน้าที่ของตนกันเหมือนเดิม       ถิงถิงเองก็ยังคงเอาหมูมาเลี้ยงอยู่เช่นเดียวกับครอบครัวของมู่จางเพื่อบังหน้าเหมือนเดิม ซึ่งงานเหล่านี้ได้หลานชายมู่ซือกับเสี่ยวฟางเป็นคนดูแลเนื่องจากพวกเขาเห็นปู่อายุมากขึ้นนั่นเอง หากจะไม่เอามาเลี้ยงก็ไม่ได้เนื่องจากอาจจะเป็นที่สงสัยของชาวบ้าน ดังนั้นเพื่อเป็นการตัดปัญหาเด็กทั้งสองจึงเป็นคนที่ดูแลงานต่าง ๆ เองโดยที่แบ่งหน้าที่กันไปหลังจากเลิกเรียนเสี่ยวฟางคนเป็นน้องจะไปทำงานที่โรงงานและพักอยู่ที่นั่น เมื่อถึง

พี่ใหญ่ของน้องชายหญิงได้พาน้องมายังโรงงานลับเพื่อที่จะแนะนำให้เด็กทั้งสามได้รู้จักกับผู้มาใหม่ที่เป็นคนสำคัญสำหรับตนสามพี่น้องที่เห็นคนเป็นพี่ใหญ่ขี่รถนำมาทางนี้พวกเขาก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากนัก เพราะโดยปกติทั้งสามพี่น้องก็มักจะแวะมาเพื่อตรวจงานอยู่แล้ว“เสี่ยวผิงไม่แปลกใจเหรอว่าทำไมพี่ถึงพามาที่นี่” ชายหนุ่มอายุยี่สิบถามน้องสาวคนสนิทที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ด้านหลัง“ก็นิดหน่อยค่ะ แต่ส่วนใหญ่พวกหนูก็จะมาที่โรงงานหลังเลิกเรียนอยู่แล้ว เสี่ยวผิงก็เลยคิดว่าพี่ชายรู้จึงได้พามา      ว่าแต่ที่นี่มีอะไรอย่างนั้นหรือคะพี่ถึงได้ถามแปลก ๆ” คนเป็นน้องได้บอกเรื่องของตัวเองพร้อมย้อนถามคนเป็นพี่“อ๋อ แสดงว่าตั้งแต่พี่ไม่อยู่พวกเราก็มาทำงานกันทุกวันช่างเป็นเด็กดีกันจริง ๆ แต่วันนี้ที่โรงงานมีคนสำคัญสำหรับพี่รออยู่ พี่จึงอยากแนะนำให้น้องทั้งสามได้รู้จัก” ตงหยางพูดพร้อมยิ้มออกมาในขณะที่สายตาก็มองทางด้านหน้าที่ตอนนี้กำลังจะถึงที่หมายเมื่อเด็กหญิงที่นั่งอยู่ด้านหลังได้ยินคำว่าคนสำคัญเธอก็รู้สึกใจหายวูบโดยที่ตัวขอ