All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 241 - Chapter 250

“ฉันว่าพวกเราไปกินข้าวเย็นกันเถอะค่ะ ร้านอาหารเองก็อยู่ไม่ไกลเดินไปอีกซอยก็ถึง รวมทั้งพวกเธอทั้งเจ็ดคนด้วยนะ ฉันเลี้ยงเอง” หญิงสาวเจ้าของบ้านกล่าวออกมารวดเดียว“มันจะดีเหรอเสี่ยวเหยาพวกเรามีกันตั้งหลายคนจะให้เธอออกเงินคนเดียวได้ยังไงพวกเราก็จะช่วยออกด้วย” ผู้ใหญ่ทั้งสองบ้านกล่าวออกมาพร้อมกัน“มันจะลำบากกับเธอนะพี่ว่า พวกเราทำกินกันเองก็ได้        มีอะไรก็กินอย่างนั้นเถอะอย่าได้เปลืองเงินเลย” ลี่ซือที่รับรู้ถึงความลำบากตั้งแต่ที่ถูกส่งตัวไปยังที่ห่างไกลกล่าวออกมาอย่างเกรงใจ“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทุกคนเชื่อฉันเถอะ อีกอย่างเมื่อสักครู่ฉันก็จองโต๊ะไปแล้วหากพวกเราไม่ไปสิคะจะไม่ดี เอาเป็นว่าถ้าทุกคนเกรงใจฉันอีกหน่อยก็ค่อยเลี้ยงคืนก็แล้วกันฉันรับรองว่าคนที่อยู่กับฉันจะไม่มีวันกลับไปลำบากแน่นอนนอกจากว่าจะทำงานจนไม่มีเวลาพักเสียมากกว่า” หญิงสาวเจ้าบ้านกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม“ไปเถอะถ้าเสี่ยวเหยาพูดถึงขนาดนี้หล่อนไม่มีทางเปลี่ยนใจหรอก อีกหน่อยเราทุกคนก็ค่อยทำตามที่เธอแนะนำก็

และก็เพราะเรื่องนี้แหละที่ทำให้เขาตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเลือกข้างยังไง เนื่องจากหลายฝ่ายในหน่วยงานมักจะมาหาเขาที่ทำตัวเป็นพวกขวางคลองไม่ได้เลือกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแต่ในครั้งนี้มันแตกต่างออกไปก็เลยทำให้เขามีสีหน้าเคร่งเครียดกลับบ้านไปทุกวัน จนภรรยาและลูกต่างก็เป็นห่วงโดยเฉพาะภรรยารักของตน เธอจึงได้สอบถามว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหล่อนจึงได้แนะนำให้เขาลองมาที่นี่นั่นเองทางสี่พี่น้องเจียงเองก็ไม่ต่างจากนายพลจ้าวที่มีตำแหน่งเดียวกับเจียงหยู เขาจึงได้ปรึกษาพ่อบุญธรรมจึงได้รับคำตอบว่าให้มาที่นี่คนในเครื่องแบบทั้งหกมองหน้าอย่างเข้าใจในสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่อย่างคนหัวอกเดียวกัน“สหายจ้าวจะเข้าใจอย่างนั้นก็ได้แต่ฉันขอเตือนว่าเรื่องนี้ถ้าคุณเลี่ยงได้ให้เลี่ยง หากไม่สามารถทำได้จริงก็ไหลไปตามน้ำกับคนที่ทำอย่าคิดขวางเด็ดขาดเมื่อถึงวันนั้นคุณจะเข้าใจ” ผู้ถูกถามกล่าวตอบ“ผมเชื่อคุณ แล้วหากว่าผมสามารถผ่านเรื่องนี้ไปได้พวกเราจะเป็นมิตรกันตลอดไปผมให้สัญญา” จ้าวเจียงกล่าวออกมาอย่างหนักแน่นการได้รับคำเตือนจากหญิงสาวด้านหน้าทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้น&l

ช่วงเวลานี้ได้เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว อากาศเริ่มเย็นขึ้นแต่ก็มีข่าวดีได้ประกาศออกมาว่าให้ผู้ที่มีสินค้าสามารถทำการซื้อขายกันได้อย่างอิสระแต่ทรัพย์สินนั้นจะต้องเป็นของที่ตนหามาได้ด้วยความสุจริตหากว่าทางการจับได้ว่าเป็นสิ่งของที่ขโมยมาคนผู้นั้นจะต้องถูกลงโทษสถานหนักดังนั้นเรื่องนี้จึงเป็นโชคดีของซูเหยาที่ได้เตรียมสินค้าเอาไว้พร้อมมานานมาก ด้วยความคิดที่ว่าแม้จะมีสถานการณ์อะไรจะวุ่นวายขนาดไหน แต่ไม่ว่าสถานที่ใดย่อมที่จะไม่ขาดแคลนคนมีเงินที่จะหาความสบายให้กับตนเองดังนั้นวันนี้เธอจึงได้มาที่โรงงานลับและก็เห็นมารดาอยู่ที่นี่กับพี่สะใภ้ทั้งสาม ที่ตอนนี้ร้านค้าในตลาดมืดยังไม่เปิดทำการและอีกหน่อยจากตลาดมืดก็จะได้กลายเป็นศูนย์การค้าย่อม ๆซูเหยาตั้งใจว่าจะทำการเปลี่ยนแปลงโดยให้มาเฟียอันดับหนึ่ง พี่ชายทั้งสี่ และเจ้าของหอดอกไม้แดงผู้มีบุญคุณกับเธอในเรื่องร้านค้ามาเป็นหุ้นส่วนการทำงาน บางครั้งเราก็ไม่ควรโลภเอาไว้เองทั้งหมดแต่การจะหาพันธมิตรก็ต้องดูกันให้ดีเช่นกัน แต่คนเหล่านี้ที่ผ่านอะไรมาด้วยกันมากและพื้นเพก็เป็นคนที่มีอิทธิพลมากกว่า อีกทั้งยังไม่เคยมาเอาเปรียบเธอเลยส

“พี่สะใภ้คะ ฉันคิดว่าตอนนี้พี่อยู่เฉย ๆ ไปก่อนก็แล้วกัน   อย่าเพิ่งติดต่อกลับบ้าน เอาไว้ฉันจะให้พี่ชายตระกูลเจียงช่วยสืบเรื่องของแม่เลี้ยงพี่ก่อนฉันค่อยมาบอกพี่อีกที”         ซูเหยากล่าวเสียงหนักหนิงเหอรู้สึกตกใจที่เรื่องภายในบ้านของตนได้ถูกน้องสาวสามีรู้ ถ้าจำไม่ผิดในตอนนั้นที่แต่งเข้ามาเธอเพียงแค่บอกว่าแม่ตายและมีพ่อกับพี่ชายเป็นทหารหรือว่าเธอเผลอเล่าออกไปกันความสับสนที่แสดงออกมาทางแววตาของพี่สะใภ้สาม        ซูเหยาที่ได้เห็นก็คิดว่าซวยแล้วยายเหยาแกเผลอพูดออกไปอีกแล้วเอายังไงดีล่ะทีนี้ หากพี่สะใภ้ไม่ถามเราก็ตีมึนไปก็แล้วกัน แต่แล้วความหวังของเธอก็พังลงจากคนเป็นพี่ชาย“ภรรยาคุณมีแม่เลี้ยงเหรอครับทำไมผมไม่เคยรู้ล่ะ           แล้วน้องสาวรู้ได้ยังไงหรือว่าคุณบอกหล่อนแต่ไม่บอกผม” คนเป็นสามีกล่าวอย่างตัดพ้อที่ไม่รู้อะไรของคู่ชีวิตที่อยู่ด้วยกันมาเกือบสิบปีคนนี้‘ซวยหนักกว่าเดิมพี่สามจะมาน้อยใจอะไ

“ผมเข้าใจแล้วครับ” เด็กหนุ่มกล่าวออกมาตาแดงเรื่อด้วยความสำนึกในบุญคุณของหญิงวัยสามสิบกว่าตรงหน้าทางด้านสามพี่น้องเองเมื่อได้ยินเรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัยพวกเขาก็เลยพากันคิดว่าจะต้องสอบเทียบให้ได้อย่างน้อยก็จะได้ตามพี่ทั้งสองทัน แต่สำหรับเสี่ยวเฉินผู้ที่ได้ยินว่าญาติผู้พี่มีความฝันเดียวกับตนเขาจึงได้หันไปพูดกับคนเป็นพี่อย่างให้กำลังใจ“พี่มู่ซือพี่ต้องทำได้แน่ ผมเองก็จะเข้าโรงเรียนทหารเหมือนกับพี่ เอาไว้พี่ไปรอผมที่โรงเรียนนะอีกไม่นานหลังจากเรียนมัธยมปลายจบผมจะไปหา”“ได้พี่จะพยายามสอบให้ได้แล้วจะไปรอนายที่นั่น” มู่ซือยิ้มตอบน้อง“เอาล่ะแล้วลูกรองกับลูกสามล่ะต้องการจะเรียนอะไรกัน” คนเป็นแม่เมื่อได้ยินการสนทนาระหว่างเด็กหนุ่มทั้งสองแล้วจึงได้หันไปถามเด็กสองคนที่เหลือ“หนูจะเป็นหมอค่ะ” เสี่ยวผิงยังคงยืนยันเจตนาเดิมของตน“ผมจะเรียนภาษาอังกฤษครับ แม่บอกว่าอีกหน่อยภาษาอังกฤษจะสำคัญมากและผมก็ชอบด้วย” คนเป็นพี่รองของบ้านตอบ“ในเมื่อทุกคนรู้ความฝันของตัวเองแล้ว ดังน