All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 251 - Chapter 260

หลังจากวันที่หญิงสาวสอบเสร็จเธอก็ยังคงไปทำงานในโรงงานของอาสะใภ้รองเพื่อเก็บเงินไปเรื่อย ๆ หากถามว่าเธอมีความกลัวเรื่องสอบไม่ติดหรือเปล่ามันก็มีเข้ามาบ้างแวบ ๆ แต่ก็ไม่ถึงกับขนาดคิดมากเนื่องจากหากสอบไม่ติดปีหน้าก็ลองสอบใหม่ หรือไม่ก็แค่ไปเรียนการอาชีพช่วงค่ำก็เท่านั้น ในตอนนี้มีงานให้ทำบ้านก็มีให้อยู่ เงินก็มีไม่ได้เดือดร้อนเหมือนแต่ก่อนจะมีก็แต่ความคิดถึงผู้ที่มีสายเลือดเดียวกันอย่างพี่ชายที่หายเงียบไปกับข่าวของผู้เป็นแม่ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าเพียงเท่านั้นทางด้านคนที่หญิงสาวกำลังคิดถึงในยามนี้ก็กำลังคิดว่าคงจะถึงเวลาที่ตัวเองน่าจะเดินทางกลับถิ่นฐานที่จากไปเสียทีเนื่องด้วยแม่สามีเพิ่งจะมาจากไปเมื่อไม่กี่วันก่อนแม้ว่าพี่ชายของเออโถวอยากจะให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แต่จิวเหลียนคิดว่ามันคงจะไม่สะดวกจากอะไรหลาย ๆ อย่างที่เธอยังคงรั้งรออยู่ทุกวันนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะหญิงชราผู้ใจดีแม่ของสองพี่น้องเพียงเท่านี้ในยามนี้หลังจากสิ้นหญิงผู้นี้ไปแล้วเธอก็คิดว่าควรจะกลับไปหาลูกของตนบ้าง โดยที่ไม่รู้ว่าคนเป็นลูกจะเกลียดตนหรือเปล่าที่

“เหลียนถึงแล้ว” ชายร่างใหญ่หัวใจเด็กพูดกับคนที่เดินมาเคียงกัน ซึ่งในมือของชายคนนี้มีขนมแป้งทอดอยู่ในมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็จับมือคนที่เป็นภรรยาในนามแน่นบริเวณที่คนทั้งสองยืนอยู่นั้นอดีตเคยเป็นร้านขายเนื้อสัตว์ซึ่งปัจจุบันได้ถูกเจ้าของทิ้งร้างทำให้ด้านหน้ายังพอมีที่นั่งหรือยืนหลบแดดได้ อีกทั้งยังอยู่ห่างจากโรงงานลับของ       ซูเหยาไม่ไกล หากว่าลูก ๆ ของเธอผ่านมายังไงก็ย่อมมองเห็นจิวเหลียนได้ยึดเอาที่แห่งนี้มารอเพื่อจะได้เจอหน้าลูกทุกวันตั้งแต่วันแรกที่หล่อนมาถึง แต่ความกล้าที่จะไปเผชิญหน้ากับลูกนั้นยังไม่มีหากมองเพียงเผิน ๆ คนที่เดินผ่านไปมาก็จะคิดว่าชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่ฝ่ายหญิงรูปร่างเล็กแม้จะมีผ้าคลุมหน้าแต่งกายมิดชิดคู่นี้อาจจะมาหาญาติหรือใครสักคน แต่คงไม่มีใครคิดว่าหล่อนจะเป็นแม่ของหญิงสาวที่สอบได้อันดับหนึ่งเป็นแน่เวลานี้มู่ฟางเองก็กำลังจะออกมาจากโรงงานเพื่อจะกลับไปดูปู่ที่บ้านด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากพรุ่งนี้อาสะใภ้รองให้เป็นวันหยุดเมื่อหล่อนเปิดประตูออกมาหญิงสาวที่กำลังจูงจักรยานอยู่ในมือ

เมื่อคนเป็นลูกเห็นรอยยิ้มอันเบ่งบานของผู้เป็นแม่ก็ทำให้เธอยิ้มตามบุคคลอันเป็นที่รักด้วยเช่นกัน เออโถวเห็นทั้งสองยิ้มเขาเองก็ยิ้มตามออกมา“แม่คะ แม่มาที่นี่นานหรือยังแล้วตอนนี้แม่ทำอะไรอยู่” หญิงสาววัยยี่สิบถามคนเป็นแม่ด้วยความใคร่รู้“ประมาณอาทิตย์ที่แล้วตอนที่แม่นั่งรถมาแม่ได้ยินข่าวเรื่องที่ลูกสอบได้อันดับหนึ่งด้วย แม่ดีใจด้วยนะลูกของแม่เก่ง จริง ๆ” คนเป็นแม่ตอบพร้อมพูดเรื่องที่ตนได้ยินออกมาคนเป็นลูกที่กำลังจับมือของแม่อยู่ยิ้มเขินพลางแกว่งมือของแม่ไปมาด้วยความอาย จิวเหลียนที่เห็นท่าทางของลูกสาวหล่อนก็ได้แต่หัวเราะน้อย ๆ ด้วยรู้สึกเอ็นดู จากเด็กหญิงในวันวานที่ตอนนี้เติบใหญ่ขึ้นมากแล้ว แต่นิสัยเรื่องขี้อายนี้ยังคงเดิมเออโถวมองสองคนด้วยความไม่เข้าใจเท่าไหร่นักแต่เขาก็มีความสุขตามผู้หญิงด้านหน้าอยู่ดี แต่ตอนนี้เขาหิวมากจึงได้เรียกหญิงสาวที่มากับตนอย่างน่าสงสาร“เหลียนหิวแล้ว” คนที่เหมือนเด็กเอามือลูบท้องปรอย ๆ    ทำให้สองแม่ลูกที่กำลังสนทนากันอยู่หยุดชะงักก่อนหันหน้าไปมองชายร่างใหญ่หัวใจเด็กที่ทำห

“พี่ทำอะไร เดี๋ยวฉันก็อายุสั้นกันพอดีขอบใจแต่ปากก็พอแล้วจะยืนโค้งตัวทำไมกัน” ซูเหยาที่ยังไม่ชินกับอะไรแบบนี้รีบลุกขึ้นยืนก่อนจะมาจับหัวไหล่ทั้งสองข้างของผู้หญิงที่ผอมกว่าตนให้หล่อนเลิกคำนับ“ได้ต่อไปฉันจะไม่โค้งแบบนี้อีก” จิวเหลียนพูดเมื่อเธอยืนตัวตรงแล้ว“ดีแล้วกลับไปนั่งลงเถอะเราจะได้คุยกันต่อ” คนที่อายุน้อยกว่าพูดก่อนที่เธอจะกลับมานั่งที่เดิมของตัวเอง“ว่าแต่ที่พี่มาหาฉันวันนี้มีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่าพูดออกมาเถอะหากฉันช่วยได้จะได้ช่วย” เจ้าบ้านสาวที่เห็นว่าสองแม่ลูกยังไม่พูดอะไรอีกจึงได้เป็นฝ่ายเปิดปากของตนก่อน“คือว่าฉันอยากขอความช่วยเหลือจากอาสะใภ้รองเรื่องอาชีพให้แม่ค่ะ และก็เรื่องที่อยู่ด้วยแม่ของฉันหล่อนไม่ยอมกลับไปอยู่บ้านมู่เนื่องจากกลัวคนนินทาเรื่องเออโถว” คนเป็นทั้งลูกและหลานพูดออกมาด้วยความรู้สึกลำบากใจหญิงสาววัยเข้าเลขสามนิ่งคิดตามที่หลานสาวบอกพลางเอานิ้วชี้เคาะไปที่พนักเก้าอี้อย่างที่ตนชอบทำในช่วงเวลาที่กำลังใช้ความคิด‘ฉันต้องการทำร้านสำหรับขายสินค้าทุกอย่างอย

เมื่อรถจอดผู้ใหญ่ทั้งสี่กับเด็กน้อยอีกหนึ่งก็พากันลงจากรถ ชาวบ้านที่มองเห็นจิวเหลียนต่างก็พากันซุบซิบพร้อมแอบชี้ไม้ชี้มือมาทางหญิงร่างผอมคุ้นหน้า พร้อมกับกล่าวถ้อยคำที่แสดงความสงสัยจากการคาดเดาของตัวเองไปต่าง ๆ นา ๆ“นั่นจิวเหลียนใช่ไหมเธอ” ชาวบ้านคนที่หนึ่งกระซิบถามเพื่อนที่อยู่ข้างกัน“ฉันว่าใช่นะแต่ดูเหมือนว่าหล่อนจะผอมลง” ชาวบ้านที่ถูกเพื่อนถามกล่าวอย่างเห็นด้วย“แล้วผู้ชายที่อุ้มลูกชายของเสี่ยวเหยาเป็นใครล่ะ ลองได้ยืนข้างกันแบบนี้ต้องเป็นสามีใหม่หล่อนแน่ ๆ” คนที่นั่งอยู่ข้างกันกับอีกสองคนแรกกล่าวน้ำเสียงแฝงถ้อยคำไม่น่าฟังเท่าไหร่นัก“จะใช่หรือไม่ก็เรื่องของเขาเถอะ สนใจงานตัวเองกันดีกว่าไหมหากแต้มน้อยระวังจะไม่มีข้าวกินนะ” อดีตเมียผู้ใหญ่บ้านกล่าวก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืนเพื่อเดินไปหาผู้มาเยือน“สวัสดีค่ะป้าจาง” ซูเหยาค้อมหัวกล่าวทักผู้ที่เดินมาหาตนด้วยความสุภาพ“สวัสดีค่ะป้าจาง” สองแม่ลูกก็ได้กล่าวทักทายตามซูเหยาออกมาเช่นกัน“ดีฮับ” คนเป็นเด็กชายอายุ