All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 261 - Chapter 270

จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งที่คนบ้านเทียนได้รับโทรศัพท์จากบุคคลที่พวกเขาคิดถึงตลอดทั้งสัปดาห์ย้อนกลับไปทางฝั่งเทียนเฉินในคราแรกหลังจากที่ชายหนุ่มเดินลงจากรถไฟเป้าหมายแรกของเขาก็คือพยายามมองหาโทรศัพท์เพื่อจะติดต่อคนทางบ้านตามที่ได้บอกไว้แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเพราะโทรศัพท์เครื่องเดียวที่มีในสถานีรถไฟอันห่างไกลแห่งนี้เกิดเสีย ทำให้เขาเกิดอาการคอตกจึงจำใจต้องตัดใจจากการโทรกลับบ้านด้วยหัวใจอันห่อเหี่ยว แต่ในช่วงเวลาที่เขากำลังก้มหน้าอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อของตน“เสี่ยวเฉิน” น้ำเสียงอันคุ้นเคยตะโกนเรียกชายหนุ่มร่างสูงเสียงดังแข่งกับเสียงพูดคุยของผู้คนรอบด้านชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของชื่อจึงได้หันไปตามเสียงของคนผู้นั้นและจากใบหน้าที่หงอยเหงาก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่ไม่คิดว่าพี่ชายทั้งสามจะสามารถมารับตัวเองได้พร้อมกัน“พี่ตงหยาง พี่หมิ่น พี่ซือ” เด็กหนุ่มผิวขาวอายุสิบเก้ารีบสาวเท้ายาวของตนพร้อมกับยกกระเป๋าใบยักษ์สีเขียวสะพายขึ้นไหล่ด้านขวาเดินตรงมาหาบุคคลทั้งสามด้วยความดีใจ“พวกพี่มากันได้ยังไงครั

“กลับบ้านกันครับ ไม่แน่นะว่าหลังจากลูกเราไปไม่นาน   คุณอาจจะได้รับเชิญให้ไปสอนหนังสือที่นั่นก็ได้” เทียนหานกล่าวปลอบภรรยาที่กำลังนั่งกอดลูกชายคนเล็กแน่นสองเดือนผ่านไปนับตั้งแต่วันที่ลูกทั้งสามไม่อยู่ ซูเหยาก็ให้สามีลาออกจากงานที่ทำเพื่อจะได้มาช่วยเธอดูแลงาน       ในส่วนของครอบครัวตนเอง เทียนหานผู้รักภรรยาก็ไม่ขัด ข้องอันใดแม้ผู้จัดการโรงงานจะขอร้องให้อยู่ต่อก็ตามส่วนมู่อันเองก็ลาออกตามคนเป็นพี่ชายด้วยเพราะพี่สะใภ้ได้สั่งให้เขาเปิดโรงงานเต็มรูปแบบ จากบ้านที่เป็นชื่อของเจียงเฟยในเวลานี้ได้กลายมาเป็นของซูเหยาโดยสมบูรณ์จากการที่เจียงเฟยได้ทำพินัยกรรมยกทรัพย์สินส่วนนี้ให้และยังมีเงินสดอีกจำนวนหนึ่งเจียงเฟยได้ลาลับจากโลกใบนี้เดินทางไปหาสหายสนิทของตนแล้วในเช้ามืดวันหนึ่งหลังจากที่หลาน ๆ ได้ไปรายงานตัวทำให้เด็กทั้งสามที่อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันเมื่อได้รับข่าวร้ายนี้ก็พากันกอดกันร้องไห้ตัวโยนด้วยความเสียใจผู้คนในค่ายทหารเองก็ต่างเสียใจไม่แพ้ญาติของชายผู้เป็นดั่งตำนานคนนี้ คนที่เสียใจมากที่สุดก็เป็นสี่พี่น้องหม

“นี่ค่ะ กล้องเป็นตัวใหม่” คนเป็นน้องก็ไม่ได้ปฏิเสธเงินนี้อีกเมื่อคนพี่ยื่นเงินให้คนเป็นน้องก็ยื่นกล้องให้ซึ่งเป็นการปิดการขายโดยสมบูรณ์ หลังจากนั้นคนสองครอบครัวจึงได้บอกลากัน เทียนหานก็เดินเข้าไปอุ้มลูกชายผู้กำลังนอนทำปากมุบมิบเหมือนกำลังเคี้ยวอะไรเพื่อกลับบ้านตั้งแต่วันที่ซูเหยากลับจากบ้านเทียนเธอก็ทำงานของเธอ    ก็คือไปตรวจฟาร์มที่หมู่บ้านตงไห่ซึ่งในเวลานี้จิวเหลียน    ได้ขอซื้อบ้านต่อจากเธอแล้ว โดยเงินที่ได้ก็เกิดจากน้ำพัก น้ำแรงของตนกับสามีในนาม และเมื่อหญิงผู้นี้มีที่อยู่มั่นคงดีหล่อนก็ไม่ลืมที่จะเขียนจดหมายส่งไปยังบ้านของพี่ชายเออโถวที่ตอนนี้ทางนั้นกำลังลำบากจากการที่พืชผลไม่ดีเท่าที่ควรทำให้เงินที่เคยมีเริ่มลดน้อยถอยลงแต่เขาก็ยังอดเป็นห่วงน้องชายไม่ได้คนเป็นพี่ได้แต่เฝ้ารอจดหมายของคนเป็นน้องอยู่ทุกวันด้วยความหวังว่าจะได้รับข่าวว่าน้องของตนสบายดี แต่หากคนเป็นน้องลำบากแม้ว่าจะเหลือเงินไม่มากเขาก็จะหาทางไปรับน้องกลับมาแล้วความหวังของการเป็นคนดีของเขาก็ได้รับการตอบแทนเมื่อจดหมายที่จิวเหลียนส่งได้มาถึง แต่เนื่องจากเ

ชายหนุ่มหนึ่งเดียวในสามพี่น้องเป็นตัวแทนกล่าวออกมาก่อนที่ทั้งสามคนจะลุกขึ้นยืนก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการขอโทษ จากนั้นเทียนเฟยจึงได้วางจดหมายทั้งหมดลงกลางโต๊ะแล้วทั้งสามก็พากันถือหนังสือกับกระเป๋ารวมทั้งถาดอาหารของตนเดินจากไปโดยไม่ได้สนใจความอลวนด้านหลังที่เกิดจากการกระทำของพวกตนว่าเป็นอย่างไรต่อก็แม่ของพวกเขาเคยสอนเอาไว้ว่าอย่างไรพวกเขาก็ทำตามนั้น หากเราไม่ชอบใครก็อย่าไปให้ความหวังแต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เราชอบก็ลองลุยดูสักตั้งไม่ว่าผลที่ได้จะเป็นอย่างไรก็จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจในภายหลังเรื่องราวของสามพี่น้องนั้นคนเป็นพี่ชายที่อยู่ในค่ายทหารก็ได้รับรู้ด้วยจากการที่พี่ชายใหญ่ของบ้านเทียนได้โทรศัพท์มาหาน้อง ๆ เป็นประจำอย่างที่เคยทำและได้เผลอพูดเรื่องนี้ออกมาให้พี่ชายที่กลับจากการฝึกในป่าได้ฟังด้วย ทำให้ใครบางคนรู้สึกร้อนใจอยู่ไม่น้อยก่อนที่เขาคิดว่าวันหยุดในครั้งหน้าจะต้องมาเยือนมหาวิทยาลัยของน้องสาวให้ได้ จะได้รู้ด้วยว่าตอนนี้น้องคนนี้เติบโตไปมากน้อยแค่ไหนแล้วเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นคนทางบ้านเทียนก็รับรู้จากเรื่องนี้ผ่านลูกชายคนโตเช่นเดียวกัน นั่นเป็นเพราะ

“ฉันจะโทรไปบอกบ้านแม่ก่อน จากนั้นค่อยโทรไปบอกบ้านเจียง จากบ้านเจียงก็ต้องเป็นโทรไปบอกเสี่ยวเฉิน จากนั้นก็โทรไปยังหอของลูกเพื่อบอกเด็ก ๆ จะได้ไม่ต้องกลับมาหาเราคุณว่าดีไหมคะ” คนเป็นภรรยาเอามือเรียวสวยคล้องคอสามีที่แม้จะเข้าใกล้วัยสี่สิบแต่ใบหน้ายังคงเปลี่ยนแปลงไม่มากถามออกมา“ผมตามใจคุณครับ เอาตามที่คุณเห็นสมควรเลย” ฝ่ายสามีโน้มใบหน้าของตนเข้าใกล้ใบหน้าสวยของภรรยาพร้อมกับตอบออกมาในระหว่างที่สามีกับภรรยากำลังสบสายตากันหวานซึ้งอยู่นั้น“แม่ครับ พ่อครับ” เจ้าเมฆน้อยที่รู้สึกว่าตัวเองถูกทอดทิ้งนานเกินไปจึงได้วิ่งนำพี่เลี้ยงออกมาพร้อมตะโกนเรียกหาบุพการีทั้งสองเสียงดังสองสามีภรรยาที่กำลังอยู่ในโลกสีชมพูจึงได้ผละออกจากกันก่อนจะแสดงท่าทางแก้เก้อของแต่ละคนออกมา ซูเหยาที่เห็นลูกชายตัวกลมวิ่งมาก็อ้าแขนของตนออกเพื่อให้ลูกชายเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน แต่เธอในตอนนี้ไม่สามารถอุ้มบุตร ชายคนนี้ไหวเนื่องจากตัวเขามีน้ำหนักมากขึ้น“แม่ครับ พวกเราจะได้ไปเมืองหลวงหรือฮะ ผมจะได้เจอพี่ชายพี่สาวแล้วใช่ไหมครับ” เด็กชายวัยหกขวบที่ฉลาดเกินวั