Semua Bab ชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!: Bab 251 - Bab 260

หยางอี้หงคิดในใจว่าหรือว่าเป็นเพราะนางแสดงละครไม่แนบเนียน ยังไม่อ่อนหวานมากพอหรือ คนผู้นั้นจะเอาอะไรกับนางอีก วันนี้นางเสียใจอย่างสุดซึ้งยังแอบร้องไห้จนดวงตาแดงช้ำต้องใช้แป้งหนาปกปิดใบหน้าทรุดโทรมนี้ นางทำมากมายเพียงนี้เขายังไม่พอใจอีกหรือหยางอี้หงคิดด้วยความน้อยใจ นางดื่มสุราเพิ่มความกล้าหาญก่อนจะ

“เรือนหอหรือ เจ้าคิดว่าข้าเต็มใจหรือ”พูดจบจูชางหลางประกบปากของตนเพื่อปิดปากนางทั้งยังกดทับร่างของเขาลงมา ความรู้สึกของจูชางหลางในเวลานี้ประดุจเปลวไฟที่ร้อนแรงกำลังลุกโชนอย่างบ้าคลั่งเมื่อสุดท้ายเสื้อผ้าบนร่างก็ขาดจนหลุดออกจากตัวเขาบดจูบคลึงเคล้ากัดริมฝีปากของนางอย่างร้อนแรง ฝ่ามือขย้ำไปทั่วร่างจนน

จูชางหลางยิ้ม ไม่รอให้นางพูดจบริมฝีปากก็ประกบลงมาแล้วจูบนางตอบด้วยความอ่อนโยน นำพามือของนางให้ถอดสายรัดเอวของเขาอย่างเชื่องช้าในที่สุดร่างแข็งแรงก็เปลือยเปล่าเช่นกัน เมื่อเห็นเรือนกายของเขาชัดเจนเช่นนี้ดวงตากลมโตพลันเปล่งประกายคล้ายจะรู้สึกตัวแล้ว“ซื่อจื่อเจ้าคะ”“อย่าได้หลบเลี่ยง หยางอี้หงเจ้ามาไ

ถึงยามเหม่าหยางอี้หงก็รู้สึกตัวตื่นด้วยความเคยชิน ถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะผ่านศึกหนักมาเพียงใดทว่าหยางอี้หงกลับสามารถละเลยความรู้สึกเจ็บปวดได้เป็นอย่างดีนางคงเป็นสตรีที่ด้านชาไปแล้ว ไม่ว่าความเจ็บปวดใดก็สามารถกดข่มเอาไว้ทั้งยังแอบซ่อนไม่ให้ผู้ใดรู้ที่นอนข้างกายของนางว่างเปล่าไร้เงาของซื่อจื่อแล้ว หยางอ

จูชางหลางตวัดสายตาเย็นเยียบมองจั่วเจี้ยน“แล้วอย่างไร”จั่วเจี้ยนเห็นสายตาเช่นนี้ของจูชางหลางเขาย่อมหุบปากแล้ว ความจริงเขาย่อมรู้ว่าจูชางหลางหาได้มีใจให้ฮูหยินของตน การกระทำของจูชางหลางย่อมเกิดจากการคำนึงถึงผลประโยชน์ที่ตนเองจะได้รับจั่วเจี้ยนถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยว่า“ซื่อจื่อ ข้าจะให้คนนำของบำรุ