All Chapters of พลาดรักเมียลวง: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12 ขอโทษที่ให้ในสิ่งที่ลินทร์ต้องการไม่ได้“เหมือนลินทร์ไม่ได้ยินที่พี่บอก พี่อยากได้เมียที่น่ารักคนเดิม” เตโชเอ่ยขึ้นมาในตอนที่ไลลาลินทร์กระแทกไหล่แล้วเดินผ่านเขาไปยังหัวสะพาน ที่บอกว่าอยากได้เมียที่น่ารักคนเดิม เขาหมายถึงเมียที่รักเขา ใช่...ไอ้เตคนนี้คือไอ้ชาติหมาที่อยากได้ความรักจากเมีย ขณะที่ไม่เคยคิดจะรักเธอตอบด้วยซ้ำ“อย่าหวัง! อย่าได้คิดว่าลินทร์จะกลับไปรักพี่ได้เหมือนเดิม เห็นเขางอกบนหัวลินทร์หรือไง?!” “จากที่เห็น...ลินทร์ก็ไม่ได้ฉลาดเท่าไหร่นะ ไม่งั้นคงตามพี่ทันแล้ว” “เหอะ! คนขี้โกงที่หลอกใช้คนอื่น คนที่จ้างคนมาสอดแนมลินทร์อย่างพี่ก็แค่เอาชนะได้ด้วยวิธีสกปรก! ภูมิใจมากเหรอที่ใช้พ่อมาบีบบังคับลินทร์ให้เลิกคิดเรื่องหย่าได้?” “บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องสนวิธีการ แค่ได้ในสิ่งที่ต้องการก็พอ” “มั่นหน้าไปเถอะพี่เต! วันไหนที่พี่พลาด...รอดูได้เลยว่าคนที่จะเหยียบพี่ซ้ำก็คือลินทร์!” ไลลาลินทร์หันกลับมาตะคอกก่อนจะหันไปเดินต่อ“ใครกันแน่ที่จะพลาด? ระวังหน่อย...หินมันลื่น” เตโชออกปากเตือน เพราะเขาเห็นแล้วว่าไลลาลินทร์มีแววที่จะพลาดได้ง่าย ๆ แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริง ๆ เธอก

บทที่ 14 จัดลำดับความสำคัญไลลาลินทร์หอบเอาข้อเท้าเจ็บ ๆ เดินขากะเผลกมากินปิ้งย่างกับยี่หวาและดอลล่า ระหว่างที่กำลังย่างเนื้อแล้วเอาเข้าปากเธอก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงสายของวันให้เพื่อนฟัง เล่าจบก็ได้รับคำชมทันที“เลิศมากไอ้ลินทร์! ต้องงี้สิวะเพื่อนฉัน! แกน่าจะถ่ายรูปไอ้พี่เตมาสักหน่อย ฉันล่ะโคตรอยากเห็นเลยว่ามันทำหน้ายังไงตอนที่แกบอกว่าจะเปิดใจไปรักคนอื่น” ยี่หวายิ้มไม่หุบ ชอบใจที่เพื่อนรักกล้าลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อตัวเองเสียบ้าง ผิดกับดอลล่าที่ได้แต่ส่ายหน้าไปมาไม่เห็นด้วย“เลิศตรงไหน จะร่วงเอาสักวันน่ะสิไม่ว่า ถ้าวันไหนที่ไอ้ลินทร์มีชู้ขึ้นมา คิดไหมว่าไอ้เตมันฟ้องได้ ทนายไม่ได้บอกเรื่องนี้กับแกหรือไงวะลินทร์ ว่าไม่ใช่แค่แกที่ฟ้องได้ ผัวแกก็ฟ้องได้เหมือนกัน” “ถ้าเป็นแบบนั้นก็ยิ่งดีเลยดิ ถ้าไอ้พี่เตฟ้องหย่า ไอ้ลินทร์มันก็ได้เป็นอิสระไง” “คิดตื้น ๆ ฉันเป็นผู้ชายยังมองออกเลยว่าจริง ๆ แล้วไอ้ลินทร์ไม่ได้อยากหย่า แต่มันแค่อยากให้ผัวรัก” ขวับ!ได้ยินแบบนั้นยี่หวาก็หันขวับมาจ้องหน้าไลลาลินทร์จนคอแทบเคล็ด อดสงสัยไม่ได้ว่าสิ่งที่ดอลล่าพูดอาจเป็นเรื่องจริง “เวร! เรื่องนี้ก็น่าคิดว่

บทที่ 16 เบิร์ดที่แปลว่าเสียใจ“มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอก นายอย่าโทษตัวเองเลย” เหตุผลที่ว่าทำไมคนหน้ามึน ไม่มีมารยาท แถมยังชอบพูดจาเล่นหัวเจ้านายยังได้รับอนุญาตให้ทำงานอยู่ในไร่ในฐานะสนิทของนายน้อย มันเป็นเพราะเมื่อถึงเวลาแล้วไอ้เข้มคนนี้นี่แหละที่คอยรับฟังและให้คำปรึกษา เป็นคนที่คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น แสดงออกตรง ๆ จริงใจและไว้ใจได้ที่สุด ทุกครั้งที่เตโชมีเรื่องไม่สบายใจ หรือเป็นทุกข์เพราะเรื่องในอดีต ไอ้เข้มเป็นคนเดียวที่เขาจะมาดื่มด้วย“กูคิดมาตลอดว่าจริง ๆ แล้วแม่ตายเพราะกู อึก! เพราะกูทอดทิ้งแม่” ห้าทุ่มแล้วแต่เตโชไม่ยอมกลับเข้าบ้าน เอาแต่กระดกเหล้าขาวที่ไอ้เข้มซื้อไว้กินเองอยู่หน้าบ้านพักคนงาน “เพราะกูรับไม่ได้ที่แม่เป็นเมียน้อย กูเลยไม่เคยพูดจาดี ๆ กับแม่เลย” “นั่นไม่จริงสักหน่อย นายไม่ได้รับไม่ได้ที่นายหญิงคนเล็กเป็นเมียน้อย นายก็แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงยังยอมอยู่กับนายใหญ่ ทั้ง ๆ ที่นายใหญ่ไม่เคยเชิดชูให้เป็นเมียออกหน้าออกตาเหมือนนายหญิงใหญ่” ไอ้เข้มมันรู้เหตุผลที่แท้จริงเป็นอย่างดี รู้ว่าจริง ๆ แล้วเตโชรักแม่ของเขามาก เลยทนดูแม่เสียใจเพราะพ่ออยู่ทุกวันไม่ได้ จำได้ดีว่าเตโ

บทที่ 18 จะยินยอมแต่โดยดี“พี่เตจะไปไหน? นี่มันไม่ใช่ทางกลับไร่ไม่ใช่เหรอ?” ไลลาลินทร์ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย ออกจากวัดที่จริงต้องเลี้ยวขวาเพื่อกลับไร่ แต่เตโชดันเลี้ยวซ้ายแล้วขับรถออกถนนใหญ่สายเลี่ยงเมือง เส้นทางนี้หากไม่คิดจะเข้ากรุงเทพก็มีแต่จะออกไปยังจังหวัดข้าง ๆ“มีที่ที่พี่อยากพาลินทร์ไป อยากให้มีที่ของเราสองคนบ้าง” “ที่ของเราสองคน?” พูดอะไรของเขา ที่ของเธอกับเขาก็ที่บ้านไง หรือเธอเข้าใจอะไรผิดไป?“ที่ที่มีแค่เราที่รู้ เห็นว่าลินทร์ดูจะมีความทรงจำกับไอ้ยุมันเยอะ พี่เลยอยากสร้างความทรงจำร่วมกับลินทร์บ้าง” พูดง่าย ๆ คือไม่อยากน้อยหน้าพี่ชาย ยอมรับว่าโคตรไม่พอใจที่วันนั้นวายุภัทรพูดถึงที่ที่รู้กันแต่เพียงสองคน ระหว่างมันกับไลลาลินทร์“ความทรงจำที่ว่านั่น...เป็นความทรงจำดี ๆ หรือแย่ ๆ ล่ะ?” “ต้องเป็นความทรงจำดี ๆ สิ พูดได้ไหมว่าพี่ไม่ชอบเลยที่ลินทร์ไปสนิทกับไอ้ยุ ถึงจะโกรธเกลียดพี่แค่ไหนก็ไม่น่าไปบอกไอ้ยุว่าลินทร์อยากหย่า ลินทร์ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่เกลียดหน้ามันอะ” “เดี๋ยวนะ ลินทร์เนี่ยนะบอกพี่ยุว่าอยากหย่ากับพี่เต?” ไลลาลินทร์เลิกคิ้วขึ้นมาในทันที เธอมั่นใจว่าไม่ได้พูด เรื่องต้

บทที่ 20 สิ่งที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้เตโชกับไลลาลินทร์นั่งคุยกันหลายเรื่อง เหล้าหมดไปหนึ่งขวดกับอีกครึ่ง ทั้งสองคนคุยกันถึงเรื่องในวัยเด็ก แล้วก็ช่วงเวลาที่เตโชต้องไปอยู่ตัวคนเดียวที่เมืองนอกสี่ปี เขาเล่าให้ฟังว่าการต้องอยู่คนเดียวในต่างแดนมันทั้งเหงาและโดดเดี่ยว เขาต้องปรับตัวหลายอย่าง ต้องอดทนอยู่ให้ได้เพราะคิดอยู่เสมอว่าอยากเรียนให้ดี เพื่อจะได้กลับมามีงานดี ๆ ทำ แล้วจะได้มีเงิน มีความมั่นคงมากพอที่จะพาแม่ออกจากไร่อินทรไปอยู่กันเองได้เขาเล่าให้ไลลาลินทร์ฟังด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบทว่าแฝงไว้ด้วยความเศร้าว่าความฝันของเขาพังทลายลงกับตาเมื่อกลับมาเมืองไทยแล้วพบว่าแม่จากโลกนี้ไปนานถึงสี่ปีเต็ม ฟังมาจุดนี้ไลลาลินทร์ถึงได้เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเกลียดพ่อ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงตั้งคำถามว่าเรื่องนั้นมันเกี่ยวอะไรกับวายุภัทร แล้วก็ยังไม่ได้คำตอบว่าภายใต้หน้ากากคุณหมอที่แสนดีนั้นมีอะไรซ่อนอยู่“พี่เต! เผลอแป๊บเดียวนี่จะเจ็ดโมงแล้วนะ ดูสิ...ฟ้าสว่างแล้ว” ไลลาลินทร์นั่งฟังเรื่องเล่าจนเพลินลืมดูเวลา รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงนกร้องกับแสงของพระอาทิตย์ที่ส่องสว่างต้อนรับเช้าวันใหม่“ง่วงหรือย