All Chapters of พลาดรักเมียลวง: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 32 จบเพื่อเริ่มใหม่“นาย...คิดดี ๆ นายจะไปจริงดินาย? อุตส่าห์ยื้อมาได้ตั้งนาน ทำไมไม่ยื้อต่อ? ง้ออีกนิดเดี๋ยวคุณลินทร์ใจอ่อนแล้ว” ไอ้เข้มมันเป็นเดือดเป็นร้อน เดินวนไปวนมาอยู่หลังเจ้านายที่กำลังแต่งตัวเตรียมออกจากบ้านไปหย่า นั่งกินเหล้าด้วยกันยันเที่ยง อยู่ ๆ เจ้านายก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวทั้งที่ยังเมา ๆ บอกว่าต้องทำตามสัญญา“มึงคิดว่ากูอยากหย่าหรือไง?” เตโชเอ่ยเสียงเหนื่อยอ่อนขณะที่กำลังติดกระดุมเสื้อ“ไม่อยากหย่าก็ไม่ต้องหย่าดินาย แกล้งป่วย แกล้งตายอะไรก็ว่าไป ทำแบบนี้ไม่สมกับเป็นนายเลยนะ” “สมกับเป็นกูคือยังไง?” “หน้าด้าน นายต้องตีมึนดิ ทำมาตลอดอยู่แล้วนี่ พูดแล้วก็ขอพูดเลยเหอะ ทั่วทั้งจันท์เนี่ย...ไม่มีใครหน้าด้านได้เท่านายแล้ว เพราะงั้นยังต้องแคร์อะไรอีก? ไปกระโดดต้นทุเรียนไหม? เอาให้แขนหัก คุณลินทร์จะได้เป็นห่วง จะได้ออเซาะได้ไง แล้วก็ไม่ต้องหย่า” “ไอ้เวรนี่! กูเป็นเจ้านายมึงนะ!” เกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเห็นลูกน้องที่ไหนด่าเจ้านายว่าหน้าด้านซึ่ง ๆ หน้า นี่ถ้าไม่ติดว่าเขากำลังเศร้า คงได้ไล่เตะไอ้เข้มแน่ ๆ แต่เพราะเศร้าอยู่ไง คนกำลังจะเสียเมียมันเศร้า! ไม่มีแรงจะทำห่าอะไรทั้ง

บทที่ 34 เรื่องที่ไม่เคยรู้พฤกษ์ชวนเตโชมาถวายเพลและทำบุญเพื่อระลึกถึงมะลิที่วัด สองพ่อลูกยังไม่ได้เปิดใจคุยกันมากเท่าไรหลังจากที่เกิดเรื่อง และเมื่อได้ยินข่าวการตายของวายุภัทรเมื่อวันก่อน คนที่เคยเรียกตัวเองว่าเป็นพ่อของคนใจบาปคนนั้นก็ไม่ได้ให้คุณค่าหรือแม้แต่เอ่ยถึง ไม่คิดจะยื่นมือเข้าไปจัดการเรื่องทำศพ ใครมาติดต่อก็บอกว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ เพราะเอาเข้าจริง ๆ แล้ว วายุภัทรนั้นไม่ได้มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเลยแม้แต่น้อยหลังจากที่ถวายเพลและทำบุญ ฟังธรรมเสร็จ พฤกษ์กับเตโชก็ออกมากรวดน้ำและไปเก็บกวาดเจดีย์โกฏิของแม่ ระหว่างนั้นสองคนจึงมีเวลาได้พูดคุยกัน ตามประสาพ่อลูกที่ในอดีตแทบจะเข้าหน้ากันไม่ได้“แกยังเกลียดพ่ออยู่ไหมเจ้าเต?” “ถามอะไรแบบนั้น ถามต่อหน้าแม่แบบนี้...จะให้ผมตอบว่าไง?” “ก็พูดให้แม่เขาได้ยินด้วยว่าแกมันเป็นลูกชายที่จงเกลียดจงชังพ่อตัวเอง” พ่อก็แกล้งพูดไปอย่างนั้น ทุกคนต่างก็รู้กันดีว่าคนที่ตายจากไปนั้นไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว คนตายน่ะไปสบายแล้ว แต่คนที่ยังอยู่นั้นต้องดิ้นรนใช้ชีวิตกันต่อไป“ผมไม่ได้เกลียดพ่อ ที่เกลียดคือความเมินเฉยที่พ่อมีต่อการตายของแม่ แค่เกลียดที่พ่

บทที่ 36 ให้โอกาสพี่อีกสักครั้งได้ไหม?เตโชยืนกรานอย่างหนักแน่นว่าเขาจะเป็นคนที่ขับรถมาส่งไลลาลินทร์เดินทางไปเมืองปารีสด้วยตัวเอง ซึ่งแม้ว่าหญิงสาวจะปฏิเสธอยู่หลายครั้ง แต่เขาก็ไม่ยอมฟัง ยันหัวชนฝาว่ายังไงก็จะต้องมาส่งเธอให้ได้ ทั้งคู่มาถึงสนามบินสุวรรณภูมิในเวลาสองทุ่ม ทำการเช็กอินพร้อมโหลดกระเป๋าเสร็จแล้วไลลาลินทร์ก็หันมองเตโชที่ยืนทำหน้าเศร้าพร้อมตาแดงก่ำ“พี่เตกลับเถอะ เดี๋ยวจะถึงบ้านดึก พี่ต้องขับรถอีกไกล” “พี่จะรอจนกว่าลินทร์เข้าเกทไป ไฟล์ทห้าทุ่มไม่ใช่เหรอ? นี่เพิ่งจะสองทุ่มครึ่งเอง...ไปหาอะไรกินกัน” เตโชยังไม่อยากยอมรับว่า ณ ปัจจุบันเขามีสถานะเป็นเพียงพี่ชายข้างบ้าน เป็นแค่อดีตสามีที่ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเธอแล้ว ไม่อยากยอมรับเลยแม้แต่น้อยว่าเขาต้องปล่อยเธอไปจริง ๆ แต่ถ้าไม่ทำแล้วจะเป็นยังไง? ก็ถ้าเขายังอยากมีผู้หญิงคนนี้อยู่ในชีวิต เขาต้องยอมทำตามที่เธอขอไม่ฟังหรอกว่าเธอจะบอกไม่หิว หรืออ้างเหตุผลอะไร เดินนำออกมาที่ร้านอาหารในสนามบิน เข้ามานั่งที่โต๊ะแล้วหยิบเมนูออกมากาง มันอดไม่ได้จริง ๆ พยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้ แต่พอคิดว่าหลังจากนี้จะไม่ได้เจอหน้าเธออีกสองปี น้ำตามันก็ไหลออ

บทที่ 38 การรอคอยมันทรมานเตโชยังไม่ชินกับการรอคอย แม้ว่าตอนนี้จะผ่านไปแล้วหกเดือน แต่เขาก็ยังคิดถึงไลลาลินทร์เหมือนวันแรกที่คิดถึง ไม่สิ...อาจต้องบอกว่าเขาคิดถึงเธอมากขึ้นทุกวัน คิดถึงทุกลมหายใจเข้าออก มองไปทางไหนก็หวังแต่ว่าจะเห็นเธออยู่ตรงนั้น เธอไปเที่ยวหกเดือนแล้ว เธอติดต่อทุกคนไม่เว้นแม้แต่กิ่งกานดา แต่พอเป็นเขา...ข้อความสักข้อความ โพสต์การ์ดสักใบไม่มีให้เห็นแม้แต่เงาคิดแล้วก็โคตรน้อยใจ ไลลาลินทร์ผิดคำสัญญาที่ให้ไว้เธอจงใจปล่อยให้เขาทรมานจนตายเพราะการรอคอยแต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป ต่อให้คิดถึงไลลาลินทร์จนเจียนบ้า แต่เขาจะตายก่อนที่เธอจะกลับมาไม่ได้ ยังหวังอยู่เสมอว่าเมียเก่าจะกลายมาเป็นเมียใหม่ หวังจนสุดหัวใจว่าไลลาลินทร์จะกลับมาพร้อมโอกาสที่มอบให้เขาอีกครั้ง วันนี้เตโชเข้ามาทำธุระในเมือง หิวกาแฟขึ้นมาเลยแวะมาที่คาเฟ่ของยี่หวาซึ่งเป็นทางผ่าน พอเข้ามาในร้าน สั่งกาแฟกับบาริสต้าเสร็จ สายตาก็เหลือบไปเห็นบอร์ดที่มีรูปภาพมากมายติดไว้เวรเอ๊ย!สบถอยู่ในใจทันทีที่เข้าใกล้แล้วได้เห็นว่าภาพเหล่านั้นคือโพสต์การ์ดที่ส่งมาจากแดนไกล ทั้งปารีส โพรวองส์ เวนิส สตอกโฮล์ม เมืองฟยอร์ด ประเทศนอร์

บทที่ 40 แค่นั้นแหละที่พี่ต้องการ“นี่มันอะไรคะเนี่ยพี่กิ่ง?” หลังจากที่กลับมาจากเที่ยวรอบโลก ไลลาลินทร์ใช้เวลาพักผ่อนอยู่หนึ่งสัปดาห์ พอหายเหนื่อยแล้วก็เริ่มกลับเข้ามาทำงานที่โรงแรมอินทร ตลอดหนึ่งสัปดาห์มานี้เตโชเทียวไล้เทียวขื่อเธอทุกวัน วันละสามเวลา เดี๋ยวมารับไปกินข้าว เดี๋ยวมารับไปเดินเล่น เขาพยายามเข้าหาเธอแบบไม่เว้นว่าง เช้าขึ้นมาก็ทำหน้ามึนขอกินข้าวที่บ้านพ่อเธอกิน แรก ๆ พ่อไม่ยอม แต่หลัง ๆ พ่อก็เริ่มใจอ่อนให้เขามาร่วมโต๊ะแล้วพอวันนี้ วันที่ไลลาลินทร์กลับเข้ามาทำงานที่โรงแรมเป็นวันแรก ก็ได้เห็นว่าห้องทำงานของเธอถูกจัดใหม่ทั้งหมด ทั้งเฟอร์นิเจอร์ ทั้งของตกแต่ง ทั้งแจกันดอกไม้ เห็นแล้วไม่เหมือนห้องทำงาน แต่เหมือนห้องนั่งเล่นมากกว่า“ฝีมือนายน้อยค่ะ เขาสั่งให้รื้อแล้วตกแต่งใหม่ทั้งห้องเพื่อคุณลินทร์โดยเฉพาะ” กิ่งกานดาอมยิ้ม เข้าไปลูบดอกทานตะวันสีสวยที่จัดใส่แจกัน “นายน้อยเลือกเฟอร์นิเจอร์เองทุกชิ้นเลยนะคะ แล้วที่ทำให้นายน้อยเครียดมากที่สุดก็คือดอกไม้พวกนี้แหละ” “ยังไงคะ?” ไลลาลินทร์มองดอกทานตะวัน ใช่...มันเป็นดอกไม้ที่เธอชอบ จำได้ว่าเตโชก็รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ไม่เข้าใจว่ากา