บทพิเศษ 4“ทำไมหมาป่าต้องอยากกินลูกหมูด้วยคะคูมแม่?”ลิชาถามเสียงใส พลางกะพริบตาปริบ ๆ อย่างไร้เดียงสา ขณะที่มือเล็กกำชายผ้าห่มลายการ์ตูนเอาไว้แน่น สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยทำให้ไลลาลินทร์หลุดยิ้มออกมาเบา ๆ เธอรู้ดีว่าแม้ลูกสาวของเธอจะซนเหมือนลิงตอนกลางวัน แต่พอตกกลางคืนได้ฟังนิทานก่อนนอน เด็กน้อยก็จะกลายเป็นกวางน้อยผู้แสนขี้สงสัยอยู่เสมอ“เพราะหมาป่าหิวยังไงคะ…” ไลลาลินทร์ลูบผมลูกสาวเบา ๆ เอ่ยตอบเสียงอ่อนโยน “บางครั้งบนโลกนี้ก็มีคนเหมือนหมาป่า…ที่มองเห็นแต่ประโยชน์ของตัวเอง โดยไม่สนใจว่าจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนหรือเปล่า”“แล้วลูกหมูล่ะคะ ทำไมต้องสร้างบ้านตั้งหลายแบบด้วย?” ลิชายังคงถามต่อ แม้เปลือกตาจะเริ่มหย่อนลงมาช้า ๆ“เพราะลูกหมูแต่ละตัวก็เหมือนคนที่มีความคิดไม่เหมือนกันไงคะลิชา…” คำตอบนี้เป็นของเตโช เขาส่งปลายจมูกคลอเคลียแก้มลูกสาวเหมือนที่ชอบทำกับแม่ ตอบด้วยน้ำเสียงที่แสนจะอบอุ่น “ลูกหมูตัวแรกขี้เกียจ สร้างบ้านง่าย ๆ เพราะไม่อยากเหนื่อย ผลสุดท้ายก็เจอปัญหาแล้วรับมือไม่ไหว…เหมือนคนที่ไม่คิดจะเตรียมพร้อม ไม่อยากพยายาม สุดท้ายพอเจอปัญหาก็ล้มลงง่าย ๆ”“ใช่ค่ะ เป็นอย่างที่คุณพ่อบอก”
Last Updated : 2025-08-08
