All Chapters of ในเงาของหัวใจ: Chapter 121 - Chapter 130

บ่ายนั้น เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะที่ไม่ต้องเสแสร้ง เสียงช้อนกระทบถ้วยชา และกลิ่นหอมของขนมไทยที่นาราอาสานำมา ทั้งสามคนนั่งล้อมโต๊ะไม้ทรงกลม พูดคุยถึงเรื่องเรียบง่ายในชีวิตประจำวัน คุณสุวิมลฟังเรื่องราวจากทั้งสองคนเงียบ ๆ บางครั้งก็แทรกด้วยคำแนะนำสั้น ๆ บ้างก็หัวเราะออกมาด้วยความสุข ธีภพเงยหน้ามองแม่ แล้วหันไปมองนารา หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยมีเพียงแววตาแข็งกล้าและเต็มไปด้วยคำถาม… แต่วันนี้ เธอกำลังยิ้มให้กับแม่ของเขาในบ้านหลังนี้ เหมือนคนที่มีสายเลือดเดียวกัน เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบที่เคยแข็งกระด้าง กลับนุ่มลงในพริบตา เพราะสองผู้หญิงตรงหน้า คือหัวใจของเขาทั้งหมด หลังจบบ่ายที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เงียบสงบ และเสียงหัวเราะ ธีภพนั่งอยู่ข้างแม่ของเขาในสวนหลังบ้าน ปลายนิ้วเขาไล้ขอบแก้วน้ำเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งลึก “แม่ครับ…” สุวิมลหันมามองลูกชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “มีอะไรหรือเปล่าลูก?” ธีภพสบตาแม่ ก่อนจะพูดอย่างหนักแน่นแต่ยังอ่อนโยน “ผมกับนาราคุยกันแล้ว ว่าอยากให้แม่ย้ายไปอยู่กับผม…อยู่ที่บ้านนาราครับ” คุณสุวิมลนิ่งไปเล็กน้อย ราวกับเธอกำลังทบทวน “เพราะอะไรจ๊ะ?” “เพราะผม

หลังอาหารเช้า ถ้วยชามถูกเก็บไปทีละใบโดยธีภพที่ยืนล้างจานอยู่ข้างอ่าง นาราเช็ดโต๊ะ ส่วนลุงอำนวยขยับจะช่วยแต่สุวิมลห้ามไว้ด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ไม่ต้องช่วยจ้ะ ลุงเป็นแขกของเราแล้ว” บรรยากาศอบอุ่นหลังมื้ออาหารเต็มไปด้วยความเรียบง่าย แต่สงบอย่างที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานแล้ว จนกระทั่ง…ธีภพวางจานสุดท้ายลง แล้วหันมามองแม่กับนารา “แม่ครับ…นารา…” เขาเว้นวรรคเล็กน้อย “ผมว่าจะไปเยี่ยมพ่อ” คำพูดนั้นเหมือนหยุดทุกการเคลื่อนไหวไว้ชั่วขณะ คุณสุวิมลเงียบไปทันที มือที่ถือผ้าเช็ดจานอยู่หยุดนิ่ง กลีบปากเม้มเข้าหากันแน่นน้อย ๆ แต่เธอไม่พูดอะไร นาราชะงัก แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา ดวงตาเธอนิ่ง แต่อารมณ์ข้างในเหมือนกำลังเคลื่อนไหวแรงขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่ได้ห้าม แต่เธอสงสัย “…จำเป็นต้องไปหรือคะ” เธอถามเบา ๆ ธีภพพยักหน้าช้า ๆ “ครับ” ไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม ไม่มีถ้อยคำแสดงความลังเล หรือความโกรธ มีเพียงความหนักแน่นที่นารารู้จักดี น้ำเสียงแบบนี้…เขาได้ตัดสินใจไปแล้ว คุณสุวิมลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูนิ่ง...แต่มือที่กุมกันไว้บนตักกลับสั่นเล็กน้อย “ภพ ลูกรู้ใช่ไหม ว่าคนอย่างเขา…ไม่เคยให้ความหมา

สำนักงานใหญ่ “ซาเลียน อินโนเวชั่น” เสียงประตูรถเปิดออกเบา ๆ ธีภพก้าวเท้าลงจากรถคันเดิมที่เขาเคยใช้เดินทางอย่างเงียบ ๆ ในวันที่ยังหลบอยู่เบื้องหลัง แต่วันนี้ ทุกย่างก้าวของเขา ชัดเจน มั่นคง และไม่หลบสายตาใครอีกต่อไป แสงแดดบ่ายคล้อยสะท้อนกระจกหน้าตึกสำนักงานใหญ่ ร่างสูงในสูทสีเข้มเดินตรงเข้าสู่ล็อบบี้โดยไร้เงาของผู้ติดตาม เพราะเขาไม่ใช่แขกของที่นี่อีกต่อไป วันนี้…ทุกคนจะได้รู้ว่า ใครคือเจ้าของตัวจริงของ “ซาเลียน อินโนเวชั่น” ภายในห้องประชุมกระจกชั้นบนสุด ภานุวัฒน์ กำลังยืนมองออกไปยังเส้นขอบฟ้าของเมือง เขาหันมาทันทีเมื่อเห็นธีภพก้าวเข้ามา ริมฝีปากยกยิ้มบาง ๆ โดยไม่ต้องเอ่ยคำต้อนรับ “ทุกคนเริ่มรู้แล้ว” ภานุวัฒน์เอ่ย “ก็ควรรู้” ธีภพตอบเสียงเรียบ เขาวางแฟ้มลงบนโต๊ะ หยิบแก้วน้ำขึ้นจิบ แล้วกล่าวช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่แน่วแน่ “ปกรณ์จะเริ่มดิ้น” ภานุวัฒน์พยักหน้า ดวงตาคมกริบพลางผลักเอกสารบางส่วนไปให้เพื่อนตรงหน้า “และดิ้นแรงด้วย” ธีภพเหลือบตามองเอกสารในมือ ไม่ต้องอ่านก็รู้ว่าภายในคือรายงานความเคลื่อนไหวที่พวกเขาเฝ้าจับตาอย่างเงียบ ๆ มาตลอด เขาหันไปสบตาเพื่อนสนิท

สำนักงานใหญ่ ซาเลียน อินโนเวชั่น แสงแดดลอดผ่านกระจกบานใหญ่ ตกต้องใบหน้าของธีภพ ขณะเขายืนเงียบอยู่ริมหน้าต่างห้องทำงานสูงสุดของตึกซาเลียน สายตาคมกริบทอดมองลงไปยังภาพถนนเบื้องล่างอย่างไร้ถ้อยคำ แต่ภายในใจ...กลับเต็มไปด้วยความระแวดระวัง บรรยากาศเงียบเกินไปในช่วงวันที่ควรจะมีพายุ เสียงประตูเปิดออกเบา ๆ คีรณัฐก้าวเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟในมือ ใบหน้าขรึมจริงจังกว่าทุกวัน “ตามฉันมา มีเรื่องเหรอ” ธีภพไม่ได้หันกลับ เพียงพยักหน้าเบา ๆ “ฉันไม่ไว้ใจเลย…ทุกอย่างมันเงียบผิดปกติ” “และในความเงียบแบบนี้…คนพวกนั้นมักจะเริ่มลงมือ” คีรณัฐมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงนิ่ง “ฉันจะส่งคนเข้าไปดูแลในบ้านของแก” ธีภพหันกลับมาในที่สุด สบตาเพื่อนที่ร่วมมือกันมานานตรง ๆ “แกจะส่งคนของแกเข้าไป?” “ใช่” คีรณัฐพยักหน้า “แต่จะไม่ใช่ในฐานะสายลับหรือซุ่มระวัง เขาจะเป็นคนดูแลความปลอดภัยที่เข้าไปอยู่กับพวกแกอย่างเปิดเผยเลย” “เขาจะอยู่ในบ้านยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าใครจะออกไปไหน เขาจะไปด้วยทุกครั้ง โดยเฉพาะคุณนารา...กับคุณสุวิมล” ธีภพนิ่งไปอึดใจ ริมฝีปากเม้มแน่น “ฉันไม่อยากให้แม่กับนารารู้สึกเหมือ

ในรถยนต์ที่กำลังแล่นฝ่าค่ำคืน นารานั่งเงียบอยู่เบาะหลัง มือยังกำโทรศัพท์ไว้แน่น ใจของเธอวิ่งวนไปด้วยความกังวล ภาพใบหน้าของธีภพลอยขึ้นมาในห้วงความคิด เสียงลมหายใจของเธอหนักขึ้น หยดน้ำเริ่มคลอเบ้าตา เธอพึมพำเบา ๆ “ธีภพอย่าเป็นอะไรนะ…คุณต้องไม่เป็นอะไร…” ................ เสียงพนักงานรายงานความคืบหน้าดังผ่านโสต แต่สำหรับธีภพแล้ว มันเป็นเพียงเสียงแผ่วเบาในหมอกมัวของความสับสน เขารู้สึกถึงบางอย่าง...ไม่ปกติ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดตามสัญชาตญาณ หน้าจอยังคงว่างเปล่า ไม่มีสัญญาณ ไม่มีการตอบสนอง หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นเป็นจังหวะที่ผิดเพี้ยนไปจากเดิม นี่มันเกินกว่าความบังเอิญ เขาหันขวับไปยังผู้ช่วยใกล้ตัว เสียงของเขาทุ้มต่ำ แต่กดดันจนอีกฝ่ายเย็นวาบ “ขอโทษ ขอยืมโทรศัพท์หน่อย” เมื่อได้เครื่องมา เขารีบกดหมายเลขของนารา ปลายนิ้วสั่นเล็กน้อยแต่มั่นคง จังหวะรอสายช่างยาวนานกว่าปกติราวกับเวลาทั้งหมดถูกยืดออก แล้วเสียงเธอก็มา... เขาหลับตาเพียงเสี้ยววินาที เมื่อได้ยินเสียงเธอ ความอบอุ่นแผ่วเบาแทรกผ่านความวุ่นวายรอบตัว “นารา...ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน” “คุณ...ธีภพ ฉัน…ออกมาจากบริษัทแล้วค่ะ