Semua Bab ในเงาของหัวใจ: Bab 131 - Bab 140

อ้อมแขนของเขากระชับแน่นขึ้นอีกนิด รถแล่นต่อไปท่ามกลางความเงียบสงบของยามค่ำคืน แต่ในอกของทั้งสองคน คือเสียงของหัวใจที่กลับมาเต้นเป็นจังหวะเดียวกันอีกครั้ง รถคันสีดำแล่นเข้าจอดสนิทหน้าบ้านวรเมธินทร์ ท่ามกลางความเงียบของยามค่ำ ไฟหน้ารถส่องไล้ไปบนแนวต้นไม้ในสวน ก่อนจะดับลงพร้อมเสียงเครื่องยนต์ที่หยุดลงเงียบสนิท ประตูบ้านเปิดออกในทันที ร่างของคุณสุวิมลปรากฏขึ้นตรงบานประตู ดวงตาทอประกายสงสัย ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นลูกชายกำลังอุ้มหญิงสาวเข้ามาในสภาพอ่อนแรง “นารา...” เสียงเรียกสั้น ๆ แต่แฝงด้วยแรงสะเทือนทางอารมณ์อย่างรุนแรง คุณสุวิมลก้าวเร็วออกมาหยุดตรงหน้าประตู ใบหน้าเธอซีดลงทันทีเมื่อเห็นสภาพของนาราเต็มตา เสื้อผ้าเปื้อนฝุ่น เส้นผมหลุดลุ่ย ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด ธีภพไม่พูดอะไร เขาเพียงก้มศีรษะเล็กน้อย แล้วอุ้มนาราเข้าไปวางอย่างเบาที่สุดบนโซฟาในห้องรับแขก คุณสุวิมลเดินตามเข้ามา หัวใจของเธอเต้นถี่จนเหมือนจะหลุดจากอก ดวงตาสั่นไหวขณะนั่งลงข้างโซฟา มองหญิงสาวที่เธอรักดั่งลูกอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “เกิดอะไรขึ้นลูก...ใครทำแบบนี้กับหนู” ธีภพนั่งลงอีกฝั่งห

นาราหลบตาอย่างชัดเจน มือกำผ้าขนหนูแน่นแทนคำตอบ ธีภพยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อเธอเบา ๆ พร้อมกับหยิบฝักบัวอาบน้ำที่ปรับอุณหภูมิให้พอเหมาะส่งให้เธอ “ผมแค่ไม่อยากให้คุณลื่นล้มตอนยังมึน ๆ อยู่...” เธอกะพริบตาปริบ ๆ อย่างทำอะไรไม่ถูก ธีภพหัวเราะในลำคอเบา ๆ อีกครั้ง ก่อนพูดอย่างอ่อนโยนกว่าเดิม “ค่อย ๆ อาบนะครับ...” เขาขยับเข้าไปใกล้กระซิบ “แต่ถ้าคุณเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ ผมพร้อมเสมอ” พูดจบ เขาก็ผละออกจากห้องน้ำ ปิดประตูให้อย่างสุภาพ เหลือไว้แค่เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ กับหัวใจของนาราที่เต้นแรงกว่าเมื่อตอนตื่นนอน หลังจากทั้งคู่อาบน้ำเสร็จ นารานึกขึ้นมาได้ถึงเรื่องราวของเมื่อวาน เธอถามเขาอย่างสงสัย "คุณ...ตามฉันเจอได้ยังไงคะ" "เหมือนว่าคนพวกนั้นพาฉันเปลี่ยนเส้นทาง ตอนแรกฉันคิดว่าคุณคงหาฉันไม่เจอ" "นาทีนั้น ฉันคิดว่า ฉันคง...ไม่มีโอกาสได้เห็นคุณอีก..." น้ำเสียงเธอสั่นเล็กน้อย เธอยังคงหวาดกลัวเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น ธีภพเดินเข้ามาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ราวกับกำลังปลอบโยนเธอจากความหวาดกลัวนั้น เขาเอื้อมมือจับที่สร้อยคอที่เธอสวมใส่ นิ้วมือไล้ไปตามจี้รูปหัวใจเบา ๆ "ตราบใดท

ห้องทำงานส่วนตัวบนชั้นสูงของตึกซาเลียน อินโนเวชั่นปิดสนิท แสงไฟเหนือศีรษะถูกลดระดับให้สว่างเท่าที่จำเป็น หน้าจอมอนิเตอร์แสดงข้อมูลเรียงราย ข้อมูลล่าสุดยังคงหมุนวนอยู่บนหน้าจอ ธีภพนั่งนิ่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ดวงตาคมจดจ้องที่ภาพถ่ายและรายงานต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ภานุวัฒน์นั่งเท้าคางอยู่มุมหนึ่ง ส่วนคีรณัฐกำลังพลิกแฟ้มเอกสารในมือเงียบ ๆ “เราได้ข้อมูลจากกล้องวงจรปิด และบันทึกการเคลื่อนไหวของคนที่ลักพาตัวนาราแล้ว” คีรณัฐเอ่ยขึ้น “เชื่อมโยงไปถึงคนของคุณวิไลลักษณ์หลายคน แถมยังเป็นชุดเดียวกับที่เคยใช้ในงานของเดชาสกุลวงศ์ด้วย” “นั่นแปลว่าเธอไม่ได้แค่รู้เห็น...” ภานุวัฒน์พูดช้า ๆ “แต่ เป็นคนสั่งการเอง” ธีภพไม่พูด เขาเพียงแค่ขยับสายตาลงต่ำเล็กน้อย สีหน้ายังคงเรียบ แต่แววตากลับแข็งกว่าทุกครั้ง “ฉันจะไม่รอให้เธอลงมืออีก...” เสียงเขานิ่ง ชัดเจน “ในเมื่อเธอแตะต้องคนที่ฉันรัก ฉันก็จะทำให้เธอรู้ว่าการสูญเสียมันเจ็บแค่ไหน” ภานุวัฒน์เหลือบตามอง “หมายถึง…” ธีภพพยักหน้า “ฉันให้คนส่งข้อมูลไปยังรัฐมนตรีวิศรุตแล้ว” คีรณัฐเงยหน้าขึ้นทันที “ข้อมูลอะไร?” ธีภพลุกขึ้น เดินไปกดหน้าจ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ลาริสา ยิ้มบางเบา ขณะพูดขอบคุณเจ้าของร้านขนม เธอเพิ่งแวะซื้อขนมกล่องเล็ก ๆ กลับไปฝากคุณแม่ ก่อนจะก้าวไปยังรถที่รออยู่ริมถนน เธอกำลังเก็บกระเป๋าเงิน ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเผลอวางโทรศัพท์ลืมไว้ที่ร้าน เธอหันมาบอกคนขับรถ "ฉันลืมของไว้ เดี๋ยวขอวิ่งกลับไปหยิบก่อนนะคะ” ไม่มีอะไรน่าสงสัย ร้านเงียบ รถราบนถนนมีไม่มาก เสียงบีบแตรเบา ๆ ดังมาจากระยะไกล ขณะที่เธอก้าวหันกลับเพียงไม่กี่ก้าว... ประตูรถตู้สีดำ ก็เปิดออกโดยไร้เสียงเตือน ชายสองคนในชุดเข้ม พุ่งเข้าใส่เธอด้วยความแม่นยำ มือหนึ่งปิดปาก อีกมือรั้งแขนไว้แน่น แรงพอให้เธอทรุดโดยไม่ทันร้อง ลาริสาหายไปในความเงียบ ภายในรถตู้ เธอถูกกดร่างให้นอนราบ แขนขาถูกพันด้วยเทปพันสายไฟอย่างแน่นหนา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว เสียงในลำคอเป็นเพียงอากาศแห้งที่ไม่ออกมาเป็นคำ เธอไม่รู้ว่าใครทำ ไม่รู้ว่ากำลังจะถูกพาไปไหน แต่สิ่งที่แน่นอนคือ... ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอเลย ................ ในอีกมุมของเมือง แสงหน้าจอคอมพิวเตอร์ กะพริบเบา ๆ ท่ามกลางความมืดของห้องทำงานใต้ดิน ข่าวปลอมชุดแรก ถ

คฤหาสน์ตระกูลเดชาสกุลวงศ์ ห้องโถงใหญ่เงียบงัน จอทีวีฉายข่าวแบบเรียลไทม์ น้ำเสียงผู้ประกาศนิ่ง เรียบ แต่อัดแน่นด้วยพลังของ “ความจริง” คุณวิลัยลักษณ์ ยืนมองอยู่กลางห้อง ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไร แม้แต่คนสนิทที่สุดของเธอ มือของเธอกำหมัดแน่น เล็บจิกเข้ากับเนื้อจนเลือดซึม แต่เธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บอีกแล้ว ทุกอย่างที่เธอวางไว้… กลับย้อนใส่ตัวเอง เสียงโทรศัพท์เริ่มดังขึ้นไม่หยุด ทั้งจากนักข่าว หน่วยงานรัฐ และทนายของเธอ แต่เธอไม่รับแม้แต่สายเดียว เธอเพียงหลุบตามองโต๊ะ… ที่วางภาพของ ปกรณ์ ในวันที่ยังยิ้มได้ ภาพที่ไม่เหลือความจริงอยู่ในวันนี้แม้แต่น้อย ... อีกฟากหนึ่ง ที่ซาเลียน อินโนเวชั่น ข่าวเปิดโปงถูกรายงานซ้ำในทุกช่องทาง ทีมงานหลายคนถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ อย่างโล่งอก ภานุวัฒน์เดินเข้ามาพร้อมรายงานล่าสุด “ตอนนี้ฝ่ายข่าวหลักเจ็ดสำนักตรวจสอบแล้ว ทุกอย่างตรงกับที่เราส่ง ไม่มีข้อโต้แย้ง” เขายิ้มบาง “ถ้าข่าวนี้ออกไปเร็วกว่านี้อีกนิด เธอคงไม่ได้ทันปล่อยข่าวปลอมมาปั่นด้วยซ้ำ” ธีภพไม่พูดอะไร เขาหันไปมองนาราที่นั่งเงียบอยู่ที่มุมห้อง เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา “ยังไม่หมด