Semua Bab พี่สาวจอหงวนไม่ง่าย: Bab 21 - Bab 30

ตอนที่ 21 เปลี่ยนคน เชี่ยเฉิงยกปากยิ้ม ในใจผุดวาบความนับถือขึ้นมาพลางปราดสายตามองดูรูปร่างอรชนเบื้องหน้า แม้จะพยายามปกปิดทว่าแววตากรุ้มกริ่มที่ผุดขึ้นสว่างแวบหนึ่งนั่น หวังเว่ยซินก็มองเห็นชัดเจน บุรุษเสแสร้งจอมปลอมเช่นนี้ เหมาะมาก ควรตีให้เข็ด หวังเว่ยซินยกกระบี่ขึ้น วาดกวาดเป็นวงตั้งท่าเตรียมจู่โจม เชี่ยเฉิงมิได้แสดงท่าทีดูหมิ่น เขาตั้งท่ารับทันที หวังเว่ยซินนอกจากจะมีทักษะการต่อสู้ที่ดีเยี่ยม นางยังได้รับยาชำระกระดูกทำให้มีทั้งกำลังภายในหนักแน่นและฝีเท้าเบายิ่งกว่าปีศาจ ตอนแรกสีหน้าของเชี่ยเฉิงเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย ทว่าหลังจากที่โดนสันกระบี่ของหวังเว่ยซินฟาดไปหลายครั้ง สีหน้าของเขาก็เริ่มตึงเครียดขึ้น แววตาของผู้ชมข้างเวทีเต็มไปด้วยความตื่นเต้น หากมองว่าการประลองระหว่างหวังเว่ยซินกับเสิ่นเยี่ยหงเมื่อวานว่าตื่นเต้น วันนี้กลับเหนือชั้นขึ้นมามากกว่า เพราะความว่องไวของหวังเว่ยซิน นางเหมือนสามารถหายตัวได้ เพียงพริบตาย้ายร่างไปมาดั่งปีศาจ อั๊ก!! เสียงหลังฝ่ามือเล็ก ๆ ของหวังเว่ยฟาดใส่หลังของเชี่ยเฉิง

ตอนที่ 23 อยากรู้แต่ไม่อยากถาม “ท่านต้องการอะไรกันแน่” หญิงสาวเอ่ยถามอีกครั้ง หลีเซียวหยวนนับเป็นบุรุษเต็มตัว บ่าไหล่ผายกว้าง รูปร่างเป็นสมส่วนหนักแน่นสง่างาม เมื่อยืนอยู่ประชันหน้ากับหวังเว่ยซินให้ ความรู้สึก กำลังข่มเหงให้หญิงสาวเปราะบางหวาดกลัว ทว่าในความจริง หลีเซียวหยวนกลับกำลังหวาดหวั่น เขากังวลหากเอ่ยปากถามจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ “เจ้าสลับวิญญาณกับกงฮูหยินหรือไม่?” หากถามออกไปอาจจะกลายเป็นคนไร้สติในสายตานาง หวังเว่ยซินหรี่ตามองหลีเซียวหยวนอย่างพินิจ วันนี้ท่าทางของชายหนุ่มดูผิดแปลกไม่สงบอย่างเช่นยามปกติ คิ้วดกดำดุจกระบี่แววตาจิ้งจอกดูอึมครึมมืดมิดยิ่งกว่ายามรัตติกาลในตอนนี้ชายหนุ่มลอบถอนหายใจยาว เขาขอตรวจสอบให้มั่นใจสักระยะ จึงตอบออกไป“ไม่มีสิ่งใด ข้าแค่ทำตามหน้าที่...ส่วนคนเหล่านี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทางการ เจ้าก็ควรกลับเรือนได้แล้ว”ไม่รอให้หญิงสาวโต้ตอบ หลีเซียวหยวนก็เร้นกาย หนีไปทันที“หนีไปซะแล้ว...เป็นอะไรของเขานะ..สีหน้าจ้องมองยังกะเห็นผี” ในขณะที่ทุกคนกำลังแยกย้าย จางเคอที่กำลังควบคุมคนร้าย ก

ตอนที่ 25 เป็นอิสระแล้วอย่างไร “ข้าหวังเว่ยซิน...ตอนนี้คือนายของพวกเจ้า...ข้ากำลังจะเปิดโรงเตี้ยม ทว่ายังขาดคนจำนวนมาก พวกท่านนับว่าเป็นกำลังสำคัญ หากใครติดตามข้า...ข้ารับรองว่าชีวิตนี้พวกเจ้าจะมีเสื้อผ้าห่มกาย ท้องอิ่มอุ่นไม่อดตายแน่นอน” หญิงสาวเว้นจังหวะยกกระดาษซื้อขายทาสขึ้น แล้วพูดต่อ“ทว่า...หากใครไม่ยินยอมติดตามข้า...มารับหนังสือไถ่ตัว พวกท่านเป็นอิสระแล้ว...” น้ำเสียงก้องกังวานอีกทั้งยังชัดทุกถ้อยคำแฝงความจริงใจ เหล่าทาสที่ได้ยินต่างตื่นตระหนก ทั่วบริเวณเกิดความเงียบงัน เป็นอิสระแล้ว คำนี้ก้องในใจของพวกเขา แต่ว่าพวกเขาไม่อยากจะเชื่อ หลายคนส่งสายตาสอบถามกัน ขณะนั้นก็มีเด็กคนหนึ่ง ตะโกนขึ้น “เย้ ข้าเป็นอิสระแล้ว...พี่สาวข้าจะไปที่ไหนก็ได้ใช่ไหม”ทุกคนต่างหันไปมอง เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มแย้มดวงตาเบิกกว้างสดใส หวังเว่ยซินยิ้มตอบอย่างเอ็นดู “ใช่จ๊ะ แต่ก่อนไปมารับหนังสือขายตัวเสียก่อนนะ...เอาล่ะหนูชื่ออะไร”จากนั้น นางก็คลี่กระดาษหาสัญญาขายตัวให้เด็กคนนั้นเหล่าทาสเริ่มตรึกตรอง เหมือนนายหญิงคนใหม่นี้จะไม่ได้โกหก พวกเป็นอิสระแล้วจริง ๆ

ตอนที่ 27 ต้องการพบ หลีเซียวหยวนหลังจากตรวจเอกสารในหน่วยองค์รักษ์เสื้อแพรเสร็จ บ่ายแล้วตั้งใจจะออกไปทานมื้อเที่ยงที่โรงน้ำชา ทว่าเมื่อเดินออกมาสักพัก ด้วยความรู้สึกฉับไวมากกว่าผู้อื่น คิ้วเรียวจิ้งจอกของเขาขมวดพินิจผู้คนตรงหน้าแล้วเอ่ยถามจางเคอ “คนพวกนี้...เป็นใคร” สิ่งที่น่ากังวลคือสายลับจากแคว้นอื่นที่แฝงตัวเข้ามา แม้ไม่ได้มาสืบข่าวกระนั้นก็อาจจะเกิดความวุ่นวายได้ แต่ว่า...ส่งคนมามากมายขนาดนี้ แล้วยังโจ่งแจ้งไม่มีการหลบหลีก พวกเขาดูถูกข้าหรืออย่างไร จางเคอที่ออกไปสอบถามแค่เพียงอึกใจก็กลับมารายงาน เห็นสีหน้าของหลีเซียวหยวนอึมครึมก็ลังเลที่จะกล่าว สีหน้าของเขาดูลำบากใจ หลีเซียวหยวนขมวดคิ้วอีกขั้น กล่าวเสียงขรึม “มีอะไร เหตุใดไม่รายงาน” “เอ่อ...นายท่านสังเกตดูดีสิขอรับ คนเหล่านั้นก็คือทาสที่คุณหนูหวังไถ่ตัวเมื่อเช้า” หลีเซียวหยวนหันกลับไปมองอีกครั้ง ไม่ผิด นี่คือกลุ่มทาสกลุ่มนั้น เสียงพูดคุยของสตรีตรงหน้าดังขึ้น “เหตุใดถึงได้ซื้อมากมายขนาดนี้” ทาสคนที่ถูกทักรีบส่ายหน้าตอบ “หาใช

ตอนที่ 29 ไม่เน้นตำแหน่ง พอรถม้าหรูหราคันใหญ่จอดนิ่งอยู่หน้าจวน คนเฝ้าประตูรีบกุลีกุจอเปิดแล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม“คารวะซื่อจือขอรับ” กู้ซวินหันมาพยักหน้าเล็กน้อย ในขณะที่ก้าวเดินเข้าไป บ่าวไพร่ที่กำลังทำงานเมื่อมองเห็นเด็กหนุ่มก็ต่างหยุดทำความเคารพกู้ซวินพลางเดินใจลอยเล็กน้อย เมื่อคืนสิ่งที่อาจารย์กล่าว ทำให้เขาเหมือนถูกสายฟ้าฟาดตัวชาไปทั้งตัว จนกระทั้งตอนนี้ในหัวก็ยังรู้สึกหนึบ ๆ “หากข้าจะกล่าวว่า..ช่วงหนึ่งปีแรกที่เจ้ามาอยู่เมืองหลวง...มารดาเจ้าถูกวิญญาณอื่นเข้าสิง เจ้าคิดเห็นเช่นไร” อาจารย์มิใช่คนพูดจาเหลวไหลหากไม่มั่นใจเกือบสิบส่วนไม่มีทางเอ่ยเช่นนี้แน่นอนว่า เมื่อพูดถึงเหตุผลแม้กระทั่งตัวเขาเองก็รู้สึกแคลงใจกับการเปลี่ยนไปของมารดา ทว่าช่วงเวลาผ่านไป มารดาก็ยังคงเป็นมารดาเฉกเช่นเดิม ก็มีเพียงช่วงเวลานั้น ช่วงครึ่งปีแรก บ่าวรับใช้หน้าเรือนเห็นชายหนุ่มเดินมา ก็รีบออกไปต้อนรับ “ซื่อจือมาเยี่ยมคุณหนูสิบสามหรือเจ้าคะ” กู้ซวินพยักหน้า “พวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง” “ปลอดภัยทั้งแม่และลูกเจ้าค่ะ ซ