สะใภ้รองสกุลซ่งผู้ถูกบิดาสามีชิงชัง のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 20

ตอนที่ 10 || อาหารมื้อแรกในจวนสกุลซ่ง(ตรวจคำผิดแล้ว)บรรยากาศในเรือนของฮูหยินซ่งอบอุ่นและสงบเงียบ ต่างจากเรือนหลักโดยสิ้นเชิงหลังจากพูดคุยกันได้สักพัก ฮูหยินซ่งก็สั่งให้สาวใช้จัดสำรับอาหารเผื่อซ่งไป๋เซียวและหลินหลีฮวาด้วย"พวกเจ้าเพิ่งเดินทางมาไกล ต้องเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย นั่งพักก่อนเถอะ สำรับอาหารใกล้จะเสร็จแล้ว วันนี้กินข้าวกับแม่ใหญ่สักมื้อ" ฮูหยินซ่งเอ่ยชวนเรียบง่าย"ขอบพระคุณท่านแม่ใหญ่เจ้าค่ะ"อาหลีค้อมกายรับอย่างนอบน้อมไม่นานนัก บ่าวไพร่ก็นำสำรับอาหารมาจัดวางลงบนโต๊ะไม้เนื้อดีที่ตั้งอยู่กลางห้อง อาหารแต่ละจานถูกจัดวางเรียบร้อย ดูเรียบง่ายแต่พิถีพิถัน กลิ่นหอมของ ซุปไก่ตุ๋นยาจีน ลอยกรุ่น เคียงข้างด้วย เนื้อเป็ดรมควันชิ้นหนา ผัดผักรวมหลากสี และปลานึ่งซีอิ๊วที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนหลินหลีฮวาลอบมองอาหารตรงหน้าด้วยความเงียบงันต้องยอมรับว่าอาหารที่นี่ดูดีกว่าที่นางเคยกินในหมู่บ้านถงหลัวมากนัก แต่ถึงกระนั้น อาหารเหล่านี้ก็ยังเป็นเพียงอาหารธรรมดาของจวนสกุลซ่ง หาใช่อาหารชั้นสูงของราชสำนัก และยิ่งไม่ใกล้เคียงอาหารของเผ่าเจียง"มื้อนี้เป็นเพียงอาหารง่าย ๆ แต่ล้วนเป็นของสดใหม่ที่แม่ใหญ่ให้ค

ตอนที่ 12 || ท่านแต่งกับนางเพื่อประชดข้าใช่หรือไม่(ตรวจคำผิดแล้ว)หลังจากซ่งไป๋เซียวก้าวออกจากเรือนอันเล่อหลังเสร็จสิ้นการสนทนากับพี่ชาย แม้สีหน้าของเขาจะเรียบเฉยดังเดิม แต่ในดวงตากลับฉายแววเบื่อหน่ายและระอา"ไป๋ซั่วผู้นี้อายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กไปได้..." เขาพึมพำเบา ๆ บ่นให้กับพี่ชายที่ปีนี้อายุยี่สิบสอง ไม่พอ ยังเป็นถึงราชเลขาแล้วแท้ ๆ แต่กลับเอาแต่โวยวาย หากมีใครมาเห็นเข้า จะคิดอย่างไร...บ่นไปพลาง ก้าวเท้าเตรียมมุ่งหน้ากลับบ้านรองของตนเองไปพลาง แต่ทันทีที่ซ่งไป๋เซียวก้าวพ้นประตูเรือน ก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อเห็นร่างของสตรีผู้หนึ่งยืนรออยู่เฉาหลิงเอ๋อสตรีที่เคยเป็นคนรักของเขาเมื่อสองปีก่อน และบัดนี้... นางกลายเป็นภรรยาของพี่ชายเขาไปแล้วซ่งไป๋เซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาของเขาว่างเปล่าไร้อารมณ์ ดวงตาคมกริบจ้องมองนางอย่างเย็นชา"เจ้ามารอพบข้าทำไม?" น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย ไม่แสดงความยินดีหรือโกรธเคืองแม้จะไม่ได้พบกันเกือบหนึ่งปีเฉาหลิงเอ๋อกัดริมฝีปากแน่น นางพยายามสงบใจ แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาเย็นชาของเขา หัวใจของนางกลับปวดร้าวยิ่งนัก"ท่านกลับมาแล้วจริง ๆ" นางเอ่ยเบา ๆ"ใช่

ตอนที่ 14|| พี่สะใภ้เฉา ที่คิดไม่ซื่อกับน้องสามีเช้าตรู่ของจวนสกุลซ่ง แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านบางของเรือนอวี้หลัน ลมเย็นพัดพากลิ่นหอมของดอกอวี้หลันที่กำลังผลิบานให้ลอยฟุ้งทั่วบริเวณ หลินหลีฮวายืนอยู่บนระเบียง พลางทอดสายตามองสวนเล็ก ๆ ที่ถูกจัดไว้อย่างประณีตหลังจากแต่งเข้าจวนสกุลซ่งในฐานะ ‘ฮูหยินรอง’ ของบ้านรองของท่านหมอซ่ง นี่เป็นเช้าวันแรกที่นางตื่นขึ้นมาในฐานะภรรยาของซ่งไป๋เซียว เมื่อคืนหลังจากดื่มน้ำชาแล้วเผลอหลับไป คงถูกซ่งไป๋เซียวอุ้มมาส่งที่ห้องนอน เมื่อตื่นขึ้นมาก็ไม่พบสามีตามประเพณีและกฎหมายของต้าฉู่เสียแล้ว ฟังจากอาจิ่วกับอาหนิว ท่านหมอซ่งออกไปโรงหมอหลวงตั้งแต่ปลายยามอิ๋น (*ยามอิ๋น (寅 yín) = 03.00 - 04.59 น.)ดังนั้นขณะนี้เรือนอวี้หลันจึงเหลือเพียงนาง สาวใช้ บ่าวไพร่สิบกว่าคน และแมวน้อยหนึ่งตัว ใต้เท้าซ่งไม่ยอมรับนางเป็นสะใภ้ การคารวะยามเช้าจึงถูกตัดออกไป ส่วนฮูหยินซ่งก็บอกกับนางตั้งแต่หัวค่ำหลังจบมื้อค่ำว่าไม่เคร่งครัดเรื่องนี้ ให้นางพักผ่อนไปก่อน เรื่องคารวะเอาไว้ให้นางปรับตัวได้จึงค่อยว่ากัน‘เช่นนั้นวันนี้ข้าอยู่เงียบ ๆ น่าจะดีที่สุด’แต่ยังไม่ทันที่นางจะซึมซับความสงบ ส

ตอนที่ 16 || อาหลี ร่างกายเจ้าอ่อนแอเกินไปแล้วนะ!"ข้าไม่ฝึก!"เสียงประท้วงของอาหลีดังลั่นไปทั่วเรือนอวี้หลัน นางถอยกรูดไปจนเกือบติดเสา ไม่ยอมให้บุรุษร้ายกาจเข้าใกล้! ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตระหนก ขณะที่จ้องมองบุรุษร่างสูงในอาภรณ์สีแดงเข้ม ซึ่งยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มบาง ๆแน่นอนว่า ผู้เดียวที่สวมอาภรณ์สีแดงเข้มได้ดูดีและน่ากลัวไปพร้อมกัน จะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่ซ่งไป๋เซียว!ปกติแล้ว อาหลีคุ้นชินกับท่านหมอซ่งผู้เยือกเย็น สุขุม และมีมาดของผู้เคร่งขรึม แต่รอยยิ้มวันนี้...ไม่ใช่ยิ้มแห่งความใจดี ตรงกันข้าม มันเต็มไปด้วยแววขบขัน ปะปนกับความอยากรังแกภรรยาตัวน้อยเช่นนาง!"อาหลี เจ้าตื่นสายมาหลายวันแล้ว แม้แต่ธรรมเนียมไปส่งสามีก็ไม่ทำ ช่วงนี้เจ้าดูซีดเซียวลงไป ข้าว่าเจ้าออกกำลังกายเสียหน่อยจะเป็นไรไป?"‘หา! ข้านอนตื่นสาย ข้าต้องออกกำลังกายอย่างนั้นรึ?!’อาหลีกะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความไม่เข้าใจ นางหรี่ตาลง ก่อนจะเอียงคอครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน เหตุใดจู่ ๆ ท่านหมอซ่งจึงบังเกิดความห่วงใยสุขภาพของนางขึ้นมา?แล้วจู่ ๆ นางก็ปะติดปะต่อเรื่องราวได้"ท่านหมอซ่ง! ท่านอยากให้ข้าไปส่งท

ตอนที่ 18 || ถูกพ่อสามีรังแก!บรรยากาศภายในเรือนหลักของใต้เท้าซ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นชาหอมกรุ่น แต่ภายใต้ความสงบนั้นกลับแฝงไว้ด้วยแรงกดดันหนักหน่วง ราวกับม่านหมอกที่บดบังดวงตาหลินหลีฮวาคุกเข่าอยู่บนพรมสีเข้มตรงหน้าบุรุษวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลักของเรือน ใต้เท้าซ่ง จ้าวบ้านสกุลซ่ง ชายผู้กุมอำนาจสูงสุดของตระกูล กำลังมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาลึกซึ้งเฉียบคมคล้ายมองดูสิ่งไร้ค่า ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อยเฉาหลิงเอ๋อ นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าที่ดูอ่อนโยน ทว่าแววตากลับฉายประกายพึงพอใจ ริมฝีปากแดงจัดของนางกระตุกยิ้มจาง ๆ ราวกับกำลังชมละครที่สนุกสนานส่วน ถานอี๋เหนียง อนุภรรยาคนโปรดของใต้เท้าซ่งก็นั่งเชิดหน้าชูคอ ท่าทางเย่อหยิ่งราวกับเป็นฮูหยินแห่งจวนนี้เสียเอง อาหลีเห็นแล้วขัดตายิ่งนัก แต่นางไม่มีสิทธิ์ใดจะไปจัดการสตรีเหล่านี้ที่ไม่เคารพฮูหยินซ่ง ในเมื่อใต้เท้าซ่งเป็นผู้ให้ท้ายเสียเองใครในจวนไหนเลยจะบังอาจไปแตะต้องนางรอบห้องเต็มไปด้วยบ่าวรับใช้ที่ก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง บรรยากาศอึดอัดเสียจนเหมือนเวลาหยุดเดินใต้เท้าซ่งเคาะนิ้วลงบนที่เท้าแขนของเก้าอี้ เสียงดัง ตึก..