Lahat ng Kabanata ng สะใภ้รองสกุลซ่งผู้ถูกบิดาสามีชิงชัง: Kabanata 21 - Kabanata 30

ตอนที่ 21 || ข้าจะโทษตนเองไปไยในเมื่อข้าโทษผู้อื่นได้!อีกด้านหนึ่ง...ที่ เรือนอันเล่อ ของท่านราชเลขาซ่ง บรรยากาศภายในเรือนตึงเครียดจนบ่าวไพร่ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าซ่งไป๋ซั่วก้าวเข้ามาภายในเรือน ดวงตาคมกริบของเขาเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง แผ่รัศมีคุกคามจนบ่าวรับใช้พากันหลบสายตา ไม่มีผู้ใดกล้าหายใจแรงและบุคคลที่ถูกพามาด้วย…เฉาหลิงเอ๋อ ใบหน้าของนางซีดเผือด ดวงตาสั่นระริก นางถูกสามีบีบแขนแน่นจนรู้สึกปวดร้าว"ปล่อยข้า! ท่านพี่! ท่านจะทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้นะเจ้าคะ!"เสียงหวานที่เคยออดอ้อนของเฉาหลิงเอ๋อ บัดนี้กลับแหลมสูง เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว"ข้าเป็นภรรยาของท่านนะเจ้าคะ! ท่านจะลากข้าไปที่ไหน!"ร่างของนางเซถลาไปข้างหน้า ขณะที่ซ่งไป๋ซั่วลากแขนนางไปตามทางเดินทอดยาวของเรือนอันเล่อ ทิศทางนั้น…คือเรือนรกร้างด้านหลัง"ข้าเป็นภรรยาท่านนะ! ท่านกล้าทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร!""เจ้ากล้าทำเรื่องต่ำช้าเช่นนั้น ข้าก็กล้าลงโทษเจ้า!"เสียงทุ้มต่ำของซ่งไป๋ซั่วดังขึ้น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา"เจ้าเป็นภรรยาของข้า แต่เจ้ากลับคิดร้ายต่อน้องสะใภ้!"เฉาหลิงเอ๋อชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบแย้งขึ้น

ตอนที่ 23 || ก็…จัดการตามสมควร…สิบวัน เป็นสิบวันที่ ซ่งไป๋เซียว เฝ้าไข้อาหลีไม่ห่างกาย สิบวันที่เฝ้ามองนางซึ่งเคยสดใสร่าเริง ต้องซูบซีดและอ่อนแรงสิบวันที่ไฟโทสะของเขาค่อยๆ เผาไหม้จนร่างกายและหัวใจของเขาก็แทบมอดไหม้ไปด้วยเช่นกัน!บัดนี้ ไข้หนักของอาหลีทุเลาลง อาการของนางดีขึ้นเป็นลำดับ แผลพุพองเริ่มตกสะเก็ดและไม่เหลือร่องรอยให้กังวลแต่หัวใจของเขา... กลับไม่อาจสงบลงได้!และยังไม่ทันที่เขาจะวางใจ เฉียงเว่ยกับเกาหานก็พากันเข้ามารายงานเรื่องสำคัญ"นายท่าน! ถานอี๋เหนียง… นางเป็นคนขององค์ชายสามจ้าวสือห่าวขอรับ!"พลันนั้น!บรรยากาศรอบตัวซ่งไป๋เซียวพลันเย็นยะเยือก!ดวงตาคู่นั้นหรี่ลง…"เจ้าแน่ใจ?"น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งไร้อารมณ์ แต่กลับกดดันราวกับพายุหิมะที่พร้อมจะโหมกระหน่ำใส่ผู้ใดก็ตามที่ขวางทาง"ยิ่งกว่าแน่ใจขอรับ!"เกาหานรีบคุกเข่าลง ยื่นจดหมายลับและบันทึกที่พวกเขาสืบมาให้กับนายของตนเองเพียงหนึ่งแวบเดียว ที่ซ่งไป๋เซียวกวาดตามองเนื้อหา ทุกอย่างก็ปรากฏขึ้นในสมองของเขาถานอี๋เหนียงไม่ใช่เพียงแค่อนุคนโปรดของใต้เท้าซ่ง แต่แท้จริงแล้ว... นางเป็นสายลับขององค์ชายสามจริงๆ!ตลอดเกือบหนึ่งปีที่ผ

ตอนที่25|| เป็นนักปรุงเครื่องหอมเจ้าต้องถ่องแท้สมุนไพรแสงแดดยามสายส่องลอดผ่านผ้าม่านโปร่งแสงของเรือนอวี้หลัน ลำแสงสีทองอ่อนโยนกระทบลงบนร่างของเด็กสาวที่นั่งอยู่บนตั่งข้างหน้าต่าง อาหลีพิงหมอนใบเล็ก สวมอาภรณ์สีอ่อน ผมยาวถูกรวบไว้หลวม ๆนี่เป็นวันที่สิบห้านับตั้งแต่นางหายจากไข้หนัก และบาดแผลของนางก็เกือบหายดีแล้ว แม้ฝ่ามือยังคงมีร่องรอยแดงจาง ๆ อยู่บ้าง แต่นางสามารถขยับมือได้อย่างคล่องแคล่วดังเดิมอาหลีนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง นางเพิ่งรู้ตัวว่า ตนเองมาอยู่เมืองหลวงได้เกือบสี่เดือนแล้ว และนับตั้งแต่แต่งเข้าสกุลซ่ง นางแทบไม่ได้ออกจากจวนเลย...ชีวิตของนางในช่วงหลายเดือนมานี้ ล้วนเต็มไปด้วยเรื่องวุ่นวายจนไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องของตนเอง แต่เมื่อบาดแผลของนางเริ่มหายดี นางก็เริ่มคิดได้ว่า...นางต้องมีชีวิตของตัวเองเด็กสาวเผลอกำตำราในมือแน่นขึ้น ก่อนจะก้มลงมองกระดาษเบื้องหน้า บนกระดาษมีสูตรปรุงเครื่องหอมที่นางจดบันทึกไว้ นางเคยปรุงเครื่องหอมมาตั้งแต่เด็ก ได้รับการถ่ายทอดวิชาเหล่านี้มาจากท่านแม่ที่ล่วงลับ นางเชี่ยวชาญเรื่องการปรุงน้ำหอม การผสมเครื่องหอมสำหรับจุด และแม้แต่การปรุงโอสถหอมที่ช่วยรักษ

ตอนที่ 27|| เหตุใดท่านจึงชอบสวมอาภรณ์สีแดงหรือเจ้าค่ะหลินหลีฮวาสังเกตมานานแล้ว…ซ่งไป๋เซียวมักจะสวมอาภรณ์สีแดงเข้มหรือแดงสดเสมอ ไม่ว่ายามปกติหรือยามออกเดินทาง แม้แต่ยามอยู่บ้านชุดคลุมของเขาก็มักมีสีแดงเป็นหลักนางเคยคิดว่าคงเป็นเพียงความชอบส่วนตัว หรืออาจเป็นสีที่ขับให้บุคลิกของเขาดูสง่างามขึ้น ทว่าวันนี้… นางกลับได้รับคำตอบที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิงในบ่ายวันหนึ่ง หลังจากฝึกฝนวิชาแพทย์จนเสร็จสิ้น หลินหลีฮวาเดินไปยังลานฝึกซ้อมวรยุทธ์ของซ่งไป๋เซียว ไม่ใช่ว่านางอยากเห็นว่าเขาฝึกฝนเช่นไรจากปตินางจะไม่เฉียดใกล้เพราะกลัวจะถูกเขาบังคับให้นางฝึกฝนกระบี่อีก แต่นางมีข้อสงสัยเกี่ยวตำราแพทย์อยากจะถามให้รอก็คงอีกนานจึงจำใจมาหาเขาที่ลานฝึกเมื่อมาถึง นางก็พบว่าชายหนุ่มกำลังฝึกเพลงกระบี่กลางลานกว้างปลายกระบี่เคลื่อนไหวราวกับมังกรพิโรธ เส้นทางของกระบี่รวดเร็วจนมองตามแทบไม่ทันพริบตาเดียว ร่างของซ่งไป๋เซียวก็พุ่งทะยานขึ้น หมุนตัวกลางอากาศและฟาดกระบี่ลงกับหุ่นไม้ที่ถูกตั้งไว้ฉึก!หุ่นไม้ถูกตัดขาดเป็นสองท่อนในพริบตา!"..."หลินหลีฮวาเผลอกลืนน้ำลาย ดูจากท่าทางอ่อนโยนของเขายามเป็นหมอ นางนึกไม่ถึงเลยว่า

ตอนที่ 29|| พาศิษย์รักไปผ่าศพผ่านพ้นวันครบรอบอายุเต็มสิบสี่ไปแล้วชีวิตของหลินหลีฮวาก็ยังคงเหมือนเดิม ดังเช่นวันนี้ภายในห้องปรุงยาของเรือนอวี้หลัน หลินหลีฮวากำลังอ่านตำราแพทย์อย่างตั้งใจ แต่ไม่นานนักเสียงฝีเท้าหนักแน่นแสนจะคุ้นเคย ก็ดังขึ้นทางด้านหลัง นางเงยหน้าขึ้นก็พบกับซ่งไป๋เซียวที่ยืนอยู่ตรงประตู ดวงตาของเขามองนางนิ่ง ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ"อาหลี ตามข้ามา"เด็กสาวพับตำรา ก่อนจะรีบเดินตามหลังเขาโดยไม่เอ่ยถามว่ากำลังจะไปที่ใดซ่งไป๋เซียวเดินนำออกจากเรือนอวี้หลัน ผ่านทางเดินยาวของจวนสกุลซ่ง ก่อนจะมาหยุดที่เรือนหลังหนึ่งที่เงียบสงัด บรรยากาศรอบด้านต่างจากส่วนอื่นของจวนโดยสิ้นเชิงเมื่อบ่าวรับใช้เปิดประตูออก กลิ่นสมุนไพรฉุนจัดปะทะเข้าจมูกทันที ทำให้หลินหลีฮวาต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย นางมองเข้าไปภายใน เห็นเตียงไม้ยกสูงตั้งอยู่กลางห้อง บนเตียงนั้นคลุมบางสิ่งคล้ายร่างของผู้เสียชีวิตด้วยผ้าขาวสะอาดเด็กสาวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองอาจารย์ของตน"ท่านหมอซ่ง...""วันนี้ข้าจะสอนเจ้าเรื่องร่างกายของมนุษย์ "เขากล่าวเรียบ ๆ ตลอดมาสามเดือนนับจากอาหลีมาเป็นศิษย์ติดตาม เขาก็สอนให้น