All Chapters of สะใภ้รองสกุลซ่งผู้ถูกบิดาสามีชิงชัง: Chapter 51 - Chapter 60

ตอนที่ 51 || ท่านหมอซ่ง ท่านและข้า...เราหย่ากันเถอะ!ภายในเรือนอวี้หลัน แสงอาทิตย์ยามสายส่องลอดผ่านผ้าม่านบางเบาเข้ามาในห้อง กลิ่นสมุนไพรจากยาต้มยังอวลอยู่ทั่วบริเวณ อากาศในยามนี้อบอุ่น ทว่าภายในห้องของ อาหลี นั้นกลับเต็มไปด้วยบรรยากาศเคร่งเครียดหลังจากผ่านความเป็นความตายจากพิษงูมาได้หลายวัน ในที่สุดร่างกายของนางก็เริ่มฟื้นตัวขึ้นบ้าง แม้ร่างกายจะยังอ่อนล้า แต่จิตใจของนางกลับแน่วแน่กว่าที่เคยเป็นหลังจบมื้อเช้าและดื่มยา อาหลีนั่งเงียบอยู่บนเตียง ขณะที่ในหัวของเด็กสาวผุดภาพของหญิงคณิกาภายในหออี๋เซียงขึ้นมาเป็นฉาก ๆ สลับกันกับภาพในอดีตของตนเอง ภาพในสมัยที่ยังเป็นท่านหญิงเผ่าเจียง… ภาพตอนที่ถูกพาตัวเข้ามาในจวนซ่ง…ทุกภาพล้วนเป็น สตรีที่เผชิญความลำบาก ถูกกดขี่ แม้แต่การรักษาโรคภัยยังยากจะเข้าถึงอาหลีรู้ดีว่า เพียงตนเองผู้เดียว มิอาจเปลี่ยนชะตาของสตรีทั้งใต้หล้าได้แต่ นางอาจเป็นหนึ่งในพัน หรือหนึ่งในล้าน ที่สามารถทำบางสิ่งได้เด็กสาวตระหนักแล้วว่า นาง ไม่ต้องการเป็นเพียงฮูหยินของสกุลซ่งเท่านั้น นางอยากเป็นหมอ!นางอยากจะเป็นหมอที่ให้สิทธิ์การรักษาแก่เด็กและสตรีก่อน ไม่เลือกชนชั้น ไม่เกี่

ตอนที่ 53 || อาจิ่วกับอาหนิวสอนอาหลีใช้ผ้าซับระดูครั้งแรกหลังจากความโกลาหลและความกระอักกระอ่วนที่เกิดขึ้นในโรงหมอ ไป๋เซียวตัดสินใจส่งอาหลีกลับจวนทันทีโดยมีอาจิ่วกับอาหนิวติดตามไปด้วย แม้เขาจะเป็นหมอ แต่เรื่องของสตรีนั้น… ต่อให้เก่งกาจเพียงใด เขาก็ไม่อาจจัดการได้!เมื่อถึงเรือนอวี้หลัน อาหลีก็ถูกอาจิ่วกับอาหนิวพาตัวตรงไปที่ห้องนอนทันที ภายในห้องนอนของอาหลี"ฮูหยินน้อย ท่านใจเย็น ๆ ก่อนนะเจ้าคะ""ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ เรื่องเช่นนี้เป็นเรื่องปกติของสตรีทุกคน"อาจิ่วกับอาหนิวปลอบโยนเจ้านายของตนเองอย่างอ่อนโยน ขณะที่อาหลีซึ่งนั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียงยังคงหน้าซีดเผือดด้วยความประหม่าและกระอักกระอ่วน"แต่ข้าไม่เคยมีระดูมาก่อนเลย อาจิ่ว อาหนิว ข้าควรทำอย่างไร?" อาหลีกระซิบถามเสียงเบา นางรู้สึกเขินอายไม่น้อยอาจิ่วกับอาหนิวสบตากันก่อนจะยิ้มบาง ๆ"มิเป็นไรเจ้าค่ะ ฮูหยิน ท่านมอบเรื่องนี้ให้พวกข้าจัดการเถิด!"อาจิ่วและอาหนิวเริ่มจาก เตรียมอ่างน้ำอุ่น ที่ใส่สมุนไพรกลิ่นอ่อนโยนเพื่อให้ฮูหยินของพวกนางชำระกายให้สะอาด อาหลีกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อนเมื่อเห็นน้ำในอ่างมีสีแดงเจือจางลอยอยู่ นางพยายามข่ม

หลังจากใช้เวลาไม่นาน ไป๋เซียวก็เดินกลับมาถึงเรือนอวี้หลัน พร้อมกับถาดขนมที่เขาตั้งใจทำเองกับมือ คลันยังลอยกรุ่นภายในห้อง อาหลีกำลังนั่งซุกตัวอยู่บนเตียง มือเล็กกอบผ้าห่มเอาไว้แน่น แม้สีหน้าของนางยังดูซีดเซียวเล็กน้อยเพราะเพิ่งผ่านความเจ็บปวดจากระดูมา แต่พอเห็นไป๋เซียวเดินเข้ามาพร้อมกับชามบัวลอยน้ำขิง สายตาของนางก็พลันเปล่งประกายขึ้นมาทันที"ท่านหมอซ่ง?" อาหลีกะพริบตาปริบ ๆ มองชามขนมในมือเขาด้วยความสงสัยไป๋เซียวเหลือบมองเด็กสาวตรงหน้า ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกและวางถาดลงบนโต๊ะข้างเตียง"ข้าทำบัวลอยน้ำขิงมาให้เจ้า"อาหลีเบิกตากว้าง "ท่านทำเองหรือเจ้าคะ!?""อืม" ไป๋เซียวกระแอมเบา ๆ พลางนั่งลงข้างเตียง ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งเช่นเคย แต่ปลายนิ้วกลับกำชายอาภรณ์ของตนเองแน่นโดยไม่รู้ตัวอาหลียิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนมือไปจับถ้วยขนม ดวงตาของนางก้มลงมองบัวลอยสีขาวกลม ๆ ที่ลอยอยู่ในน้ำขิงร้อน ๆแต่…ลูกบัวลอยเหล่านี้ดูไม่ค่อยกลมเท่าใดนักบางลูกใหญ่เกินไป บางลูกเล็กจิ๋ว บางลูกยังบิดเบี้ยวไปด้านหนึ่งราวกับถูกมือใหญ่ ๆ บีบมันแรงเกินไป แต่ถึงรูปร่างจะไม่สวยนัก กลิ่นหอมของขิงและงาคั่วก็ลอยฟุ้งขึ้

ในค่ำคืนไร้จันทรา ณ จวนสกุลซ่ง เรือนหลักของใต้เท้าซ่งท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดมิด ไร้แม้แต่เงาของดวงจันทร์และดารา ลมพัดกรรโชกทำให้กิ่งไม้ลู่ไหวไปมาตามแรงลม คล้ายกับว่าอีกไม่นานพายุฝนคงกระหน่ำลงมาเป็นแน่บรรยากาศภายในเรือนหลักของ ซ่งป๋อเหยียน ใต้เท้าซ่ง ขุนนางผู้ทรงอิทธิพลแห่งราชสำนักเงียบงันจนน่าขนลุก ราวกับว่าเงาของบาปหนาอันดำมืดกำลังแผ่ปกคลุมที่นี่แต่ในใจของ โจวหลิงจู หรือ ฮูหยินซ่ง กลับปั่นป่วนราวกับพายุโหมกระหน่ำสิ่งที่นางกำลังเห็นอยู่ตรงหน้านี้… นางแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตนเองเลย!บาปที่มิอาจให้อภัยเดิมทีคืนนี้ ฮูหยินซ่งตั้งใจจะนำซุปบำรุงร่างกายที่นางลงมือเคี่ยวเองมาให้สามี เพราะช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ประเดี๋ยวฝนตก ประเดี๋ยวร้อน นางจึงหวังว่าจะได้ดูแลอีกฝ่ายตามหน้าที่ภรรยาที่ดีแต่ใครจะคาดคิด…ก่อนที่นางจะได้ก้าวเข้าไปในห้องหนังสือของใต้เท้าซ่ง… ภาพบัดสีและผิดศีลธรรมที่ปรากฏตรงหน้ากลับทำให้นางแทบหยุดหายใจ!เฉาหลิงเอ๋อ!สตรีที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสะใภ้ใหญ่ของสกุลซ่ง… แต่บัดนี้เหลือเพียงฐานะฮูหยินรองของไป๋ซั่ว…กลับกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างขาของสามีนาง!“นางกำลังทำอันใดกัน!?”โจว

เรือนอวี้หลัน จวนสกุลซ่ง ช่วงต้นยามเฉิน…ภายในเรือนอวี้หลัน ที่เคยเงียบเหงา บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความคึกคัก เหล่าบ่าวไพร่ต่างเร่งมือเก็บข้าวของกันอย่างแข็งขัน ข้าวของที่สามารถขนย้ายได้ถูกบรรจุลงหีบ ห่อด้วยผ้าอย่างเรียบร้อยแม้ภายนอกอาจจะดูเหมือนเป็นเพียงการขนย้ายของธรรมดา แต่แท้จริงแล้ว มันคือการตัดขาดจากอดีตทั้งหมด พวกเขาติดตามรับใช้ไป๋เซียวมาเป็นสิบปีย่อมรักใครผูกพันกับนายของตนเอง อีกฝ่ายลำบากเช่นไรอดทนอย่างไรบ่าวไพร่ล้วนรู้แจ้งดังนั้นบ่าวไพร่หลายคนล้วนมีสีหน้าตื่นเต้นปะปนโล่งอก พวกเขาต่างรอคอยวันนี้มานาน วันที่จะได้ก้าวออกจากเงาของสกุลซ่งไปพร้อมกับไป๋เซียวอย่างเอิกเกริกและสมเกียรติอาหลี ก้มหน้าตรวจสอบหีบสัมภาระร่วมกับ อาจิ่ว และ อาหนิว ขณะที่หันไปสั่งงานเหล่าบ่าวไพร่เป็นระยะนางรับรู้ถึงบรรยากาศของคนรอบข้างดี ทุกคนรู้สึกเหมือนได้รับอิสรภาพหลังจากถูกกักขังมาเนิ่นนาน…ไป๋เซียว ยืนอยู่ไม่ไกล นัยน์ตาของเขาจับจ้องไปยัง เรือนอวี้หลัน ที่เขาเคยใช้ชีวิตอยู่มาตลอดสิบเอ็ดปีที่ผ่านมา ที่แห่งนี้เคยเป็นที่พักพิง แต่ก็เป็นที่จองจำในเวลาเดียวกัน ดวงตาของท่านหมอหลวงหนุ่มเยียบเย็น... แต่เปี่ยมไปด้