All Chapters of สะใภ้รองสกุลซ่งผู้ถูกบิดาสามีชิงชัง: Chapter 81 - Chapter 90

หลังจากการชำระแค้นจบสิ้น หลี่ไป๋ซั่วก็พบว่าความรู้สึกในใจของตนเองหนักหน่วงกว่าที่คิด แม้จะแก้แค้นให้หลัวเฟยได้สำเร็จ แต่ความละอายใจก็ยังคงกัดกินจิตใจไม่หายไปไหน เพราะบิดาของเขา ซ่งป๋อเหยียน ผู้ที่เขาเคยเคารพนับถือ กลับกลายเป็นกบฏ ไท่หมิงฮ่องเต้ทรงเมตตาพวกเขามาตลอด แต่เขาจะยังมีหน้ารับความเมตตานั้นต่อไปได้อย่างไรในห้องทรงพระอักษรของตำหนักสิงอวิ๋น บรรยากาศวันนี้จึงค่อนข้างเคร่งขรึมและกดดัน แสงจากโคมไฟส่องสะท้อนเงาของบุรุษสองคนที่คุกเข่าแน่วแน่อยู่เบื้องหน้าบัลลังก์มังกรไป๋เซียวและไป๋ซั่ว พี่น้องที่มีชื่อเสียงเลื่องลือแห่งต้าฉู่ กำลังถวายบังคมต่อไท่หมิงฮ่องเต้ ทว่าในครั้งนี้มิใช่เพื่อรับราชโองการหรือรับตำแหน่งใหม่ แต่พวกเขามาเพื่อขอทูลลาออกจากราชการ บรรยากาศจึงอึมครึมจนผู้คนในห้องแทบไม่กล้าหายใจแรงไป๋เซียวเงยหน้าขึ้น ดวงตาสะท้อนถึงความรู้สึกผิดและละอายใจ แม้เขากับพี่ชายจะจงรักภักดีมาตั้งแต่จำความได้ ทว่าบิดากับท่านอากลับเป็นกบฏ แล้วเขากับไป๋ซั่วยังจะกล้ารับราชการต่อไปได้อย่างไร"ฝ่าบาท กระหม่อมละอายใจนักที่มีบิดาเป็นกบฏ…"เสียงของหลี่ไป๋ซั่วนั้นแน่วแน่ ทว่าแฝงไปด้วยความเศร้าสลดและอดสู

หลังจากบ้านเมืองสงบสุข ไท่หมิงฮ่องเต้ทรงสละราชบัลลังก์อย่างสง่างาม ส่งต่อราชบัลลังก์ให้ไท่จื่อ จ้าวจื่อหาน ขึ้นครองราชย์เป็น ไท่จงฮ่องเต้ พระองค์ใหม่ ทรงปรับปรุงราชสำนักและการปกครองให้อยู่ในความสงบเรียบร้อย ไท่จงฮ่องเต้ทรงให้เกียรติแก่เหล่าขุนนางผู้ซื่อสัตย์ โดยเฉพาะสองพี่น้องตระกูลหลี่ที่พระองค์นับเป็นพี่น้องในใจมาตลอดไป๋ซั่ว ได้รับการแต่งตั้งเป็น ซู่กั๋วกง ดูแลกิจการในราชสำนักและเป็นผู้บัญชาการของหน่วยอวี้หลินอย่างเต็มตัวด้วยความนอบน้อมและเด็ดขาดอย่างลงตัว ส่วน ไป๋เซียว ได้รับตำแหน่ง ฉางชิ่งโหว มีหน้าที่ดูแลกิจการเกี่ยวกับการแพทย์และสุขภาพราษฎร เป็นดังหัวหน้าหมอหลวงอันดับหนึ่งที่อายุน้อยที่สุดในต้าฉู่จวนฉางชิ่งโหว ตั้งอยู่ในย่านขุนนางระดับสูง กำแพงจวนสูงใหญ่มั่นคง ประตูจวนทำจากไม้แกะสลักลวดกิเลนเพลิงดาบหยกเขียวงดงาม เมื่อผ่านเข้ามาด้านในจะพบลานกว้างปูด้วยหินหยกสีขาวสะอาดเรียงราย ต้นเหมยกุ้ยกำลังออกดอกบานสะพรั่งสีแดงสดใสปลิวไสวอยู่ตามขอบลาน ผสานกับต้น หลีฮวา ที่ปลูกเป็นแนวตามทางเดิน แซมด้วยสีขาวละมุนอ่อนหวานเรือนหลิงเซียว ซึ่งเป็นเรือนหลักของจวนตั้งตระหง่านอยู่กลางบริเวณ ตัวเรือนท

ปัง! ปัง! ปัง!หลังจากพาอาหลีอาบน้ำกินข้าวเสร็จ ไป๋เซียวก็ยังคงกักตัวฮูหยินของตนเอาไว้ในห้องไม่ยอมปล่อยออกไปไหน แต่ก็ไม่ได้ก่อกวนนางอีก เพราะเห็นใจว่านางอ่อนล้าเหลือเกิน อาหลีเพิ่งหลับตาลงได้ไม่นาน เสียงเคาะประตูเรือนก็ดังเอ็ดอึงขึ้นมารบกวนความสงบ“พี่เขย! เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!”เสียงแหลมใสของอาหลัวตะโกนดังลั่นหน้าประตูเรือนหลิงเซียว มือเล็กทุบประตูไม่หยุดราวกับจะพังให้ได้ เหล่าบ่าวไพร่ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไม่กล้าเข้าไปห้ามปรามอาหลัวยืนเท้าเอว ปลายจมูกโด่งเชิดขึ้นด้วยความหงุดหงิดชัดเจน ยิ่งโตยิ่งกล้าแกร่ง ปีนี้อายุสิบสามปีแล้ว เด็กสาวมิได้เกรงกลัวผู้ใดอีกต่อไป“ข้าไม่ยอมเด็ดขาด! พี่เขย ท่านรังแกอาหลีเจี่ยของข้าจนไม่ยอมปล่อยให้นางออกจากห้องตั้งสามวันสามคืนแบบนี้ไม่ได้!”ตลอดสามวันที่ผ่านมา อาหลัวต้องดูแลร้านเครื่องหอมเองโดยมีเพียงสาวใช้ช่วยเหลือ พอถามอาจิ่วกับอาหนิวสองสาวใช้คนสนิทของพี่สาวบุญธรรมก็ได้ความว่า ฉางชิ่งโหวไม่ยอมปล่อยตัวฮูหยินออกจากห้องนอนเลย“เกินไปแล้วนะไป๋เซียว! เรื่องนี้ต้องถึงท่านแม่โจวแน่!”อาหนิวกับอาจิ่วได้ยินก็เหงื่อตกทันที พ่อบ้านกู้เซิ่งหน้าซีดขาว เกาหานกับเฉ

เช้าวันใหม่มาเยือนมหานครเหยียนจิ่ง แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าสาดส่องลงบนถนนสายการค้าอันคึกคัก ผู้คนมากมายต่างพากันเดินจับจ่ายซื้อของ สองฟากถนนเต็มไปด้วยร้านรวงที่เริ่มเปิดประตูต้อนรับลูกค้า เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วของชาวบ้านประสานกับเสียงเรียกลูกค้าของพ่อค้าแม่ขายอย่างครึกครื้นมีชีวิตชีวาตรงหัวมุมถนนที่เชื่อมต่อกับตลาดกลาง จากพื้นที่โล่งกว้างที่เคยว่างเปล่า บัดนี้ถูกล้อมรอบด้วยรั้วไม้ไผ่สูงทึบ พร้อมป้ายประกาศขนาดใหญ่ที่เขียนด้วยลายมือประณีตสวยงามว่า‘สถานที่ก่อสร้างโรงหมอเผิงไหลอี้’ไป๋เซียวกับอาหลีมายืนดูการเริ่มต้นก่อสร้างโรงหมอด้วยกัน ไป๋เซียวอยู่ในชุดคลุมยาวสีแดงเข้มปักลายกิเลนเพลิง ดูสง่างามโดดเด่นจนผู้คนที่ผ่านไปมาต่างแอบชำเลืองมองด้วยความชื่นชม ส่วนอาหลีในชุดผ้าไหมสีชมพูอ่อนปักลายดอกจือจื่อขาว ใบหน้างดงามฉายแววตาตื่นเต้นและเปี่ยมไปด้วยความหวัง“พี่เซียว… ข้ายังแทบไม่อยากเชื่อเลย ว่าเราจะได้เริ่มก่อสร้างโรงหมอกันจริง ๆ เสียที” อาหลีเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ดวงตากลมโตเป็นประกายเจิดจ้าไป๋เซียวคลี่ยิ้มบาง ลูบเรือนผมนางเบา ๆ อย่างอ่อนโยน“ทุกอย่างล้วนเกิดจากความพยายามของเจ้า ข้าเพียงแค่คอย

หลังจากคืนนั้นผ่านไป ไป๋เซียวก็ตัดสินใจพาอาหลีอยู่พักผ่อนที่หยางโจว และเดินทางท่องเที่ยวเมืองใกล้เคียงอีกสองเดือนเต็ม ด้วยความหวังว่านางจะตั้งครรภ์ก่อนกลับเหยียนจิ่งตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ทุกค่ำคืนของทั้งคู่เต็มไปด้วยความรักที่ลึกซึ้ง ร้อนแรงราวกับคู่รักใหม่แต่ง ทั้ง ๆ ที่ผ่านการแต่งงานมานานถึงเจ็ดปีเข้าสู่ปีที่แปดแล้วเช้าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิอันสดใส ที่ริมทะเลสาบซีหูในเมืองไห่โจว แสงแดดอ่อนโยนยามสายสาดส่องลงบนผิวน้ำจนเกิดประกายระยิบระยับงดงามจับตาภายในเรือนพักส่วนตัวริมทะเลสาบ ไป๋เซียวและอาหลีนั่งจิบชาด้วยกันหลังอาหารเช้า ดวงหน้าหวานของอาหลีดูสดใส มีน้ำมีนวลขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จนไป๋เซียวอดใจไม่ไหว จับมือเล็กขึ้นมาจุมพิตเบา ๆ ด้วยสายตาอ่อนโยน“ช่วงนี้เจ้าดูสดชื่นขึ้นมาก รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?” เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใยอาหลีหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเขินอาย “รู้สึกสบายตัวมากเจ้าค่ะ ข้าว่า… น่าจะใกล้ได้ข่าวดีแล้วกระมัง”ไป๋เซียวหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างพึงพอใจ “เช่นนั้นข้าคงต้องขยันให้มากกว่าเดิมเสียแล้ว”“พี่เซียว!” อาหลีตีแขนเขาเบา ๆ ด้วยความเขินอาย “ท่าน