Semua Bab สะใภ้รองสกุลซ่งผู้ถูกบิดาสามีชิงชัง: Bab 71 - Bab 80

ในห้องครัวของเรือนหลักของจวนหย่งซานป๋อ…เสียงตะหลิวกระทบหม้อดังเป็นจังหวะ กลิ่นน้ำซุปหอมกรุ่นลอยอบอวลทั่วบริเวณ แม้จะเป็นเวลายามดึก แต่ภายในห้องครัวกลับคึกคัก.หรือให้พูดให้ถูกก็คือ ท่านหมอหลี่นายท่านของจวนกำลังวุ่นวายอยู่ผู้เดียว ท่านหมอหนุ่มขณะนี้ ถลกแขนเสื้อขึ้นจนถึงข้อศอก คิ้วขมวดแน่น จ้องเส้นบะหมี่ที่ตนเองรีดออกมาด้วยสีหน้าครุ่นคิด‘ปีที่แล้วทำออกมาเส้นสั้นไป แถมยังเล็กบ้างใหญ่บ้าง’‘ปีนี้ข้าจะต้องทำให้ดีขึ้น!’ไป๋เซียวพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะก้มหน้าก้มตานวดแป้งต่อ เส้นบะหมี่อายุยืนต้องยาว และไม่ขาดง่าย!ปีที่แล้วเขาทำออกมาได้แค่พอใช้ แต่ปีนี้เขาตั้งใจจะทำให้อาหลีประทับใจมากขึ้น“นายท่าน... ท่านไม่ต้องให้พวกข้าช่วยจริง ๆ หรือ?”แม้แต่ หัวหน้าพ่อครัวของจวนหย่งซานป๋อ ยังอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม พวกเขามองไป๋เซียวที่กำลัง นวดแป้ง คลึง รีด และดึงเส้น อย่างเคร่งขรึม“ไม่ต้อง ข้าจะทำเอง”เสียงตอบกลับหนักแน่นในแบบของท่านหมอหลี่ที่ทุกคนคุ้นเคยไม่ใช่ไป๋เซียวของอาหลีที่พูดมากและขี้บ่นมุมนั้นไป๋เซียวสงวนเอาไว้กับคนที่เขา ‘สนิท’ เท่านั้นแต่ไป๋ซั่วมักบอกว่าเขาไม่อยากพบเจอไป๋เซียวในมุมมองของคนสนิทนักเ

หลังจับกุมองค์ชายสามกับถังกุ้ยเฟย ไป๋เซียวกับไป๋เซียวจึงแยกย้ายไป๋เซียวกลับจวนไป๋ซั่วเร่งเข้าเฝ้าถวายรายงานดังนั้นพอปลายยามเหม่าไป๋เซียวจึงถึงจวนหย่งซานป๋อ เขาก้าวเดินเชื่องช้าเข้ามาในเขตเรือนปรุงยา กลิ่นสมุนไพรที่ลอยอบอวลอยู่รอบด้านกลับยิ่งทำให้หัวใจของเขาหนักอึ้ง เขามองเห็นแผ่นหลังบางของอาหลีที่กำลังง่วนอยู่กับการปรุงยาที่โต๊ะไม้ สายลมอ่อนพัดผ่าน ผมดำขลับของนางพลิ้วไหวไปตามจังหวะหัวใจของเขากว่าสองปีแล้ว…เป็นสองปีที่ไป๋เซียวเฝ้ารอวันนี้ วันที่เขาจะสามารถคืนความเป็นธรรมให้แก่พี่ชายของนางได้เสียที หลินไป๋ลู่ สหายที่ปกป้องเขาด้วยชีวิต ถึงตลอดมาเขาจะพาอาหลีนั้นกลับไปเคารพหลุมศพของอีกฝ่ายทุกปีกับดูแลอาหลีอย่างดี ให้นางเป็นครอบครัวของเขาทว่าความผิดในใจของท่านหมอหลวงหนุ่มไม่เคยจางหาย เพราะหากวันนั้นเขาระวังมากพอ คงไม่ถูกโจมตีและอาลูต้องเอาร่างกายตนเองปกป้องเขา อาลู่คงยังไม่ต้องตายอาหลัวหรือหลินเถิงหลัวซึ่งกำลังหยิบสมุนไพรอยู่ข้างๆ หันมาเห็นเขาก่อน ดวงตาซุกซนเปล่งประกายเจิดจ้า รีบสะกิดแขนอาหลีเบาๆ พลางเอ่ยเสียงสดใส"หลีเจี่ย พี่เขยกลับมาแล้ว!"อาหลีหันมองตามที่อาหลัวสะกิดเตือน ดวงตาสุกใส

ลานประหารกลางเมืองหลวงเหยียนจิ่งถูกปิดล้อมด้วยกำแพงทหารของหน่วย อวี้หลิน และ จ้งฉี ภายใต้คำสั่งโดยตรงจากองค์จักรพรรดิ ท่ามกลางสายตานับพันที่จับจ้องไปยังแท่นประหารสูงกลางลาน เสียงกลองศึกดังก้องสะท้อนก้องไปทั่วพื้นที่ ท้องฟ้าเหนือศีรษะมืดครึ้ม ดวงอาทิตย์ถูกบดบังด้วยเมฆหนาทึบ เสมือนสวรรค์เองยังสะอื้นไห้กับการล่มสลายของตระกูลอันทรงเกียรติที่เคยครองอำนาจมาหลายร้อยปีเสียงแตรดังก้อง ขบวนเสด็จของ ไท่หมิงฮ่องเต้ ปรากฏขึ้น พระองค์ทรงมาบนหลังอาชาเหงื่อโลหิตสีขาวสว่างงดงาม พระพักตร์ยังคงหล่อเหล่าแม้อายุจวนจะหกสิบในอีกสามปี ท่ามกลางทหารองครักษ์และเหล่าขุนนางที่ตามเสด็จผ่านไปครู่หนึ่งบนแท่นสูงกลางลาน ไท่หมิงฮ่องเต้ประทับบนบัลลังก์มังกร พระพักตร์ของพระองค์เย็นชาไร้เมตตา หลังจากการประหารถังกุ้ยเฟยกับองค์ชายสามจ้าวจื่อเฉินแล้ว ลำดับต่อไปจึงเป็นขุนนางหัวหน้าเจ็ดตระกูลใหญ่คือ…ซ่งป๋อเหยียน ซ่งอี้ฝ่าย และ ซ่งป๋อจิ้ง จาก ตระกูลซ่งเฉาชุนอี๋ และ เฉาหลิงเอ๋อ จาก ตระกูลเฉาว่านซิ่วอัน จาก ตระกูลว่านถังจิ่นหนาน และ ถังกุ้ยเฟย จาก ตระกูลถังอู๋เจี้ยนเหอ จาก ตระกูลอู๋ซือถูเทียนจง จาก ตระกูลซือถูซือหม่าเฉิง

ภายในห้องโถงเรือนเหมยกุ้ย แสงตะเกียงที่ส่องผ่านม่านสีอ่อนเผยให้เห็นโต๊ะอาหารไม้เนื้อดีขนาดกลาง ที่จัดวางจานอาหารอย่างประณีต บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารหลากหลาย ทั้งผัดผัก หมูตุ๋น และซุปไก่ร้อน ๆ ที่ส่งกลิ่นหอมอบอวล สะท้อนถึงความตั้งใจของนายหญิงโจวที่ลงมือปรุงด้วยตนเอง โดยมีอาหลีเป็นลูกมืออยู่ข้างๆไป๋เซียวนั่งอยู่หัวโต๊ะ มือข้างหนึ่งประเดี๋ยวจับมือประเดี๋ยวก็ลูบหัวของอาหลีที่นั่งข้าง ๆ ดวงตาคู่คมดุอยู่เสมอบัดนี้แลดูอ่อนโยนจนน่าประหลาด แม้จะไม่ค่อยแสดงออกนัก แต่ท่าทางที่เอาอกเอาใจฮูหยินคนงามของเขาก็ชัดเจนไปถึงดวงตาของผู้เป็นพี่ชายแล้วว่าน้องชายของเขารักอาหลีมากเพียงใดไป๋ซั่วนั่งอยู่ตรงข้ามกับไป๋เซียว มือข้างหนึ่งถือถ้วยน้ำชา อีกข้างเผลอยกขึ้นลูบหัวของอาหลัวที่นั่งอยู่เก้าอี้ติดกับเขา ใบหน้าของเด็กหญิงยังคงมีรอยดำเล็กน้อยจากคราบเขม่าที่อาหลีเช็ดไม่หมดเขาเลยยื่นไปเช็ดให้อีกรอบ อาหลัวเองก็มิได้ขัดขืน กลับทำท่าเหมือนแมวน้อยที่ออดอ้อนทาสของมัน เห็นแล้วน่าเอ็นดูยิ่งนักนายหญิงโจวนั่งอยู่ฝั่งข้างกับไป๋ซั่ว มือข้างหนึ่งตักซุปไก่ใส่ชามให้ลูกชายคนโต สีหน้าเปื้อนยิ้มอ่อนโยนเต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ หลัง

ตอนที่ 79 || ไป๋ซั่วชำระแค้นแทนหลัวเฟยแสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านหน้าต่างบางเบาเข้ามาในห้องนอนของเรือนหลิงเซียว ลำแสงอ่อนโยนทอดลงบนใบหน้าคมคายของไป๋เซียวที่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตาสีเข้มที่แฝงความอบอุ่นจับจ้องไปยังร่างบอบบางของอาหลีที่นอนซุกอยู่ในอ้อมอกเขา แก้มเนียนนุ่มซบอยู่กับแผ่นอกกว้างอย่างไว้วางใจ เส้นผมดำขลับแผ่กระจายรอบหมอนดูอ่อนหวานไร้เดียงสาไป๋เซียวรู้สึกถึงความอ่อนโยนแผ่ซ่านในอก เขายกมุมปากยิ้มบาง ๆ ก่อนจะก้มลงจุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากขาวราวหิมะ ความอบอุ่นจากจุมพิตทำให้อาหลีค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตากลมโตกะพริบช้า ๆ เห็นใบหน้าคมคายของสามีอยู่ใกล้จนแทบหายใจรดกัน“พี่เซียว… ท่านตื่นแล้วหรือ?” นางกระซิบเสียงแผ่ว ทว่าแววตายังคงมึนงงจากความง่วงไป๋เซียวหัวเราะเบา ๆ นิ้วเรียวยาวเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าภรรยาออกให้อย่างแผ่วเบา เขากดจุมพิตลงบนปลายจมูกน่ารักของนางอีกครั้ง “ข้าตื่นมาสักพักแล้ว แต่เห็นเจ้ายังหลับสบายก็เลยไม่กล้าปลุก”อาหลีหน้าแดงวูบ รู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นที่ค้างคาอยู่บนจมูก นางเบี่ยงหน้าหลบตา หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิด ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็ยิ่งร้อนวาบไปทั้งตัว ราวก