Semua Bab สะใภ้รองสกุลซ่งผู้ถูกบิดาสามีชิงชัง: Bab 61 - Bab 70

ยามอู่ ณ สำนักหมอหลวงแห่งต้าฉู่...หลายวันผ่านไป อาหลีติดตามไป๋เซียวมาช่วยงานที่สำนักแพทย์หลวงเช่นเคย แม้นางจะยังไม่ได้เป็นหมอหลวงอย่างเป็นทางการ แต่ในฐานะศิษย์เอกของไป๋เซียว ผู้เป็นถึงหมอหลวงขั้นหนึ่ง นางจึงสามารถติดตามมาศึกษาและช่วยเหลือได้โดยไม่มีปัญหาหลังเสร็จสิ้นการรักษาขุนนางคนสำคัญ ติ้งกั๋วกงซื่อจื่อเสิ่นอวิ๋นหลง บุตรชายของแม่ทัพใหญ่นามกระเดื่อง บุรุษร่างสูงสง่าก็เดินเข้ามาขอบคุณท่านหมอซ่งที่กำลังจะกลับจวน"ท่านหมอซ่ง ฝีมือยอดเยี่ยมสมคำร่ำลือ" เสิ่นอวิ๋นหลงกล่าวพลางยิ้มกว้าง ก่อนสายตาคมจะเหลือบไปมองเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างท่านหมอซ่งตลอดเวลา"เอ่อ…ท่านหมอซ่งแม่นางผู้นี้คือ...?"ไป๋เซียวเลิกคิ้ว ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยตอบ อาหลีเองก็ตั้งใจจะกล่าวตอบด้วยตนเอง แต่..."อ๋อ! นางเป็นศิษย์เอกและศิษย์รักของไป๋เซียว!"เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาก่อน!อาหลีสะดุ้งเฮือก ไป๋เซียวชะงัก ส่วนเสิ่นอวิ๋นหลงเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างสนใจ และผู้ที่เป็นต้นเหตุของความวุ่นวายนี้ก็ไม่ใช่ใคร"จั๋วเหวินฉี!" อาหลีหันขวับไปมองบุรุษร่างโปร่งที่ยืนอยู่ข้างหลังไป๋เซียวจั๋วเหวินฉี หนึ่งในหมอหลวงประจำสำนักแพทย์หลวง สหายปากมา

ภายในจวนหย่งซานป๋อที่เพิ่งได้รับการพระราชทานให้กับไป๋เซียวไม่นานมานี้ ยามนี้กลับคลาคล่ำไปด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ และเสียงจัดเตรียมข้าวของอย่างขยันขันแข็งของบ่าวไพร่ชายหญิงนายหญิงโจวผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนและกิริยางามสง่า นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้สักในศาลาริมสวนอย่างเรียบง่าย แต่แววตากลับเฉียบคมจนไม่มีสิ่งใดหลุดพ้นสายตานางไปได้ ข้างกายเป็นอาหลีที่กำลังนั่งจดรายชื่อแขกอย่างตั้งใจ ทั้งสองช่วยกันตรวจนับรายชื่อพร้อมหารือถึงลำดับเก้าอี้ในงานอย่างละเอียด"เจ้านับดี ๆ นะอาหลี งานนี้ต้องไม่มีผิดพลาด""เจ้าค่ะ ท่านแม่"เด็กสาวรับคำอย่างนอบน้อม ก่อนจะหันไปยิ้มให้พ่อบ้านกู้เซิงที่กำลังอ่านรายชื่อเครื่องเรือนที่จะย้ายมาตั้งโชว์ในงานเลี้ยงอยู่เช่นกัน"โต๊ะกลมยาวจากห้องโถงใหญ่ให้ยกออกมาจัดลงลานหน้าศาลา ส่วนโคมแดงให้แขวนเรียงกันตามเสา ยาวไปจนถึงประตูจวนขอรับ!""ดีมากกู้เซิง" นายหญิงโจวพยักหน้าหลู่หมัวมัวกับอาจิ่วอาหนิวก็ช่วยกันยกสำรับตัวอย่างอาหารมาให้ดู ทั้งขนมกุ้ยฮวา ข้าวเหนียวแดง น้ำชาดอกเหมย น้ำแกงเป๋าฮื้อ หมูตุ๋นผงสมุนไพรที่เป็นจานเอกของจวนหลวงเก่าก็ถูกนำมาทดลองล่วงหน้า"นายหญิงโจว ฮูหยินเจ้า ข้าให้คนลอ

ฝนตกหนักตลอดทั้งคืน พายุยังคงโหมกระหน่ำในช่วงปลายฤดูฝนของต้าฉู่ ทำให้ยามเช้าเต็มไปด้วยความเย็นชื้น กลิ่นดินโชยอ่อน ๆ ผสมไปกับกลิ่นหอมของสมุนไพรที่ปลูกไว้ในสวนภายใน เรือนหลีฮัวเฉินเจาเกอ นั่งตัวตรงอยู่กลางห้อง แผ่นหลังเล็ก ๆ ของนางดูกระตุกเบา ๆ ทุกครั้งที่สายลมเย็นพัดผ่านเมื่อคืนนี้เป็นค่ำคืนที่โหดร้าย นางต้องสูญเสียมารดาไปต่อหน้าต่อตาทว่า... เด็กหญิงไม่ได้ร้องไห้อีกแล้วแม้นัยน์ตาสีม่วงจะยังคงแดงเรื่อจากการร่ำไห้หนัก แต่ใบหน้าน้อย ๆ ของนางกลับเรียบนิ่ง ราวกับทำใจยอมรับโชคชะตาไปแล้วเด็กหญิงเงยหน้ามอง หลินหลีฮวา หรือ อาหลี หญิงที่รับนางเข้ามาอยู่ในจวนโดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆนางรู้ดีว่าต่อจากนี้ ชีวิตของตนจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปหลายเดือนก่อน... เมื่อนางลืมตาขึ้นมาในร่างของเด็กคนนี้ เหล่ยหลัวเฟย ไม่เคยคิดเลยว่าสุดท้ายแล้วจะได้หวนกลับมาพบกับ อาหลี และ ไป๋เซียว อีกครั้งชาติก่อน นางถูกพี่สาวแท้ ๆ หักหลังอย่างโหดเหี้ยม จนสุดท้ายต้องตายอย่างทรมานแต่ชาตินี้...นางกลับได้รับโอกาสให้เริ่มต้นใหม่ ได้รับชีวิตที่สองจากสวรรค์"เฉินเจาเกอ"เสียงของอาหลีเรียกนางเบา ๆ นางเงยหน้าขึ้นมองหญิงตรงหน้าอ

และแล้ววันสำคัญของหลินหลีฮวาฮูหยินของท่านหย่งซานป๋อ หลี่ไป๋เซียว กลางห้องโถงใหญ่ หลินหลีฮวานั่งนิ่งอยู่หน้าคันฉ่องสำริดลวดลายงดงาม ชุดคลุมปักลายบุปผาเบ่งบานสีชมพูอ่อนขับให้ผิวขาวราวหิมะของนางแลดูยิ่งเปล่งประกาย เส้นผมดำขลับสยายลงบนบ่าอย่างงดงามในกระจกสะท้อนให้เห็นดวงหน้าที่แสนสงบ แต่แท้จริงแล้ว หัวใจของนางกลับเต้นระรัว เต้นรุนแรงที่สุดในชีวิต ครั้งงานแต่งของนางกับไป๋เซียวที่หมู่บ้านถงหลัวอาหลียังไม่รู้สึกตื่นเต้นถึงเพียงนี้ตั้งแต่วันนี้ไป นางมิใช่เพียงสะใภ้รองของสกุลซ่งที่ไร้ผู้หนุนหลังอีกต่อไป นางมีทั้งฟ่านฮองเฮา มีทั้งไท่จื่อจ้าวจื่อหาน นับนางเป็นน้องสาวบุญธรรม ได้เท้าซ่งกับซ่งไท่จวินมิอาจมาทำอันใดนางได้อีกแล้วและวันนี้ นางจะกลายเป็น ฮูหยินของหย่งซานป๋ออย่างสมบูรณ์ ฐานะของนางมั่นคงแล้ว แต่นั่นหมายความว่าเส้นทางข้างหน้าก็มิอาจหวนคืนได้อีก มิอาจกลับไปเป็นอาหลีเด็กสาวตัวเล็กๆ จากหมู่บ้านถงหลัว จะทำอันใด ต้องคิดหน้าคิดหลังระวังกิริยาไม่ต่างจากภพชาติของท่านหญิงหลัวจือจื่ออีกครั้งแต่เพราะชาตินี้นางมีไป๋เซียว นางไม่กลัวแล้ว…ด้านหลังของอาหลีที่นั่งอยู่บนตั่งสูง คือสองสตรีผู้สูงศักดิ์ที

หลังจากหลังจบพิธีต่างๆ ก็เข้าสู่ช่วงงานเลี้ยงต่อไป งานเลี้ยงดำเนินไปจนถึงช่วงดึก ส่งแขกสำคัญ เช่น ฟ่านฮองเฮา ถังกุ้ยเฟย และองค์ชายสามจ้าวจื่อเฉินแล้ว นายหญิงโจวจึงขอตัวกลับเรือนเหมยกุ้ยเพื่อไปดูอาการของหลินเถิงหลัวบรรยากาศในเรือนหลิงเซียวยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นกำยานอ่อน ๆ และเสียงหัวเราะที่ดังแว่วมาไกล ๆ จากเรือนใหญ่ ซึ่งเหล่าขุนนางและแขกผู้มีเกียรติยังคงร่วมดื่มสุรากับไท่จื่อ ไป๋เซียว ผู้เป็นเจ้าภาพฝ่ายชายจำเป็นต้องกลับไปนั่งร่วมวง แม้จะพาหลินหลีฮวามาส่งถึงหน้าห้องนอนเรียบร้อยแล้วก็ตาม"อาหลี ข้าจะกลับไปอีกครู่... เจ้าพักผ่อนก่อนก็ได้" เขาว่า พลางลูบผมเธอแผ่วเบา ก่อนจะหันหลังจากไปทันทีที่เงาร่างของเขาลับสายตา เด็กสาวที่เพิ่งเข้าวัยสิบห้าปีก็ดึงชายกระโปรงขึ้นแล้วก้าวเร็ว ๆ ไปหาสองสาวใช้"อาจิ่ว อาหนิว ไปอาบน้ำกันเถอะ รีบด้วยล่ะ" หลินหลีฮวาพูดเสียงเบา แต่สีหน้าแดงซ่านราวผลพุทราสุก เพราะนางกลัวว่าไป๋เซียวจะกลับมาเร็ว นางเขินอายจนยังมองหน้าเขาไม่สนิทอาจิ่วกับอาหนิวหันมาสบตากันก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน ในใจของพวกนางที่อายุมากกว่าอาหลี ย่อมรู้เรื่องระหว่างชายหญิงดีกว่าอยู่แล้ว"ได้เจ