บททั้งหมดของ Marrying My First Love's Brother: บทที่ 31 - บทที่ 40

Matapos ibaba ang tawag ni Lizzy ay sunod naman niyang tinawagan ay si Dimitri. Knowing his personality, sigurado siyang inaasahan na ng lalaki ang presensya niya.“Dimitri,” alangan niyang sambit nang sagutin nito ang tawag. “Ayos lang ba kung mamaya na ako makakapunta?”“Bakit?” Malamig na naman ang boses nito.“I’m meeting my friend now,” she answered honestly. “Pupunta na lang ako after lunch,” agad niyang dugtong.“No,” he replied more coldly than his earlier reply.Lumaylay tuloy ang balikat niya hindi lang dahil sa malamig nitong tugon kundi maging sa pakikitungo nito sa kaniya.Hindi lang niya talaga magawang tanggihan si Lizzy dahil hindi ito ang klase ng tao na papalampasin ang ganitong klase ng usapin.“Help me fix lunch with me,” he replied nonchalantly.“Eh, si Norman? Hindi mo ba siya kasama?” Hindi man niya kilala ng buo ang kanang-kamay nito, sigurado naman niyang makagagawa ito ng paraan para madalhan ng pagkain si Dimitri.“Wala siya rito,” tipid nitong tugon.Napabu

“Paano ka magluluto kung kulang-kulang ang sangkap mo?” masungit at malamig na tanong ni Dimitri sa kaniya nang makapasok siya sa penthouse nito.Agad tuloy nagsalubong ang mga kilay niya. Hindi na niya inabala pa ang kaniyang sarili na mag-grocery dahil kagabi lang ang kumpleto pa ang laman ng refrigerator nito. Kaya kumpiyansa siyang nagpunta rito ng walang biniling kahit na ano.Masyado naman kasing aksaya kung mamimili pa siya ng mga panibagong sangkap tapos hindi lang din naman magagamit.“Eh, ang dami pa namang sangkap sa ref mo, ah? May gulay at karne ka pa nga?” nagtatakang sagot niya rito. Sinalubong niya ang malamig na mga mata nito kaya gano’n kabilis siyang natigilan sa pagsasalita.Sabi ko nga wala!Hindi na niya ito nagawa pang sagutin ulit kahit na ang dami niya pa sanang gustong sabihin dahil sa bigat ng tingin sa kaniya ng lalaki.Napanguso tuloy siya. Bakit ba kahit ang ternong silk PJs nito na kulay navy blue ay hindi rin nakatulong upang mabawasan ang masungit niy

Alam ni Anastasha na hindi magiging madali para sa kaniya ang lumabas kasama si Dimitri. Ngunit hindi niya inaasahang magiging sobrang hirap pala nito.Pagkalabas na pagkalabas pa lang kasi ng penthouse ay ramdam na niyang hindi magiging madali ang pag-grocery nila. Lalo na sa pagsakay ng sasakyan dahil kailangan niyang alalayan si Dimitri roon. Marunong siyang magmaneho kaya hindi iyon problema. Ang naging pahirapan ay ang pag-alalay niya dahil sa bigat nito.“Careful,” uttered as I gently sat him on the passenger’s seat. Tahimik lang naman itong nagpapaalalay sa kaniya.Nararamdaman na niya, sasakit ang katawan niya kapag uwi niya.“Thanks,” iwas ang tingin na sabi nito.Tipid lang siyang ngumiti bago muling lumabas. Sunod niyang hinarap ang wheelchair ni Dimitri. Mabuti na lang ay madali lang iyong tiklupin kaya hindi na siya nahirapan. What was difficult for her was carrying such a heavy weight to put it in the trunk of Dimitri’s car. Sinubukan niyang itago sa ekspresyon ng kani

Panandaliang natulala si Anastasha dahil sa mga narinig niyang salita kay Dimitri. Hindi niya iyon inaasahan. Sa isang araw na lumipas ay hindi niya inisip ang bagay na nagawa na nitong itanim sa isip niya ng ganon kabilis na minutong nagdaan. Hindi niya alam kung paano ito sasagutin. Bagama't legal na silang mag-asawa, sa loob-loob niya, hindi pa rin niya kayang itinuring na asawa si Dimitri kahit pa anong pilit niya. At wala rin sa kaniyang intensyon ang hayana itong makapasok sa buhay niya.Dahil sapananahimik niya, muling hinawakan ni Dimitri ang control ng wheelchair niya at umastang aalis na ulit kung hindi lang siya napigilan ni Anastasha. Hinawakna niya ang kamay nito upang pigilan siya sa pagkilos.“Bakit kailangan kong intindihin ang sasabsihin nila?” Hindi napigilan ni anastasha ang pagsasalubong ng kaniyang mga kilay. “Dapat ba may pakialam ako sa sasabihin ng iba? Pinoproblemako na nga ang pagtira ko sa isang bubong kasama si Domino, idadagdag ko pa ba sila sa problema ko

“Salamat po, Miss,” saad ni Norman nang maiwan silang dalawa sa kusina. “Mabuti na lang po talaga kayo ang pinakasalan ni Sir dahil naiintindihan niyo siya.”Napabuntong-hininga si Anastasha matapos marinig ang sinabi ni Norman. Ngumiti siya nang mapait at hindi na nagsalita pa. Wala namang katotohanan ang magiging kasal sa pagitan nila ni Dimitri. Ano pa ang masasabi niya?Salamat sa presensya ni Norman, naging maayos ang paghahanda niya ng tanghalian kahit papaano. Tahimik na nakaupo si Dimitri sa mesa habang kumakain ng kanyang tanghalian. Tanging si Norman lang ang kapalitan niya ng salita dahil mukhang walang balak na ibuka ni Dimitri ang bibig niya. Wala itong kakibo-kibo. Maging sa pagtapos ng tanghalian ay nanatili lamang itong tahimik.Inako ni Norman ang pagliligpit ng kanilang pinagkainan kaya naman nagdesisyon na lamang siyang umuwi na lang.Hindi man niya gustong makita ang mukha ni Dimitri, minabuti pa rin niyang magpaalam dito kaysa naman sa bigla na naman itong magalit