All Chapters of แฟนเก่าอันธพาล: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 แปลกใหม่ช่วงสายของวันญาณินเดินควงแขนอ้อมมาที่จุดนัดพบ วันนี้เธอดูร่าเริงกว่าวันไหน ๆ เพราะเรื่องจะได้พาเด็ก ๆ ไปเที่ยวศึกษาน้ำตกนี่แหละ ปกป้องที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องเรียนก็หลุดยิ้มบาง ๆ ที่เห็นญาณินมัดผมแกะสองข้างเหมือนเด็ก ๆ เลยหากไม่สังเกตให้ดี"ไปกันเลยไหม" เธอหันมาถามชายหนุ่ม"ยังก่อน เด็ก ๆ ยังมากันไม่ครบเลย""ขาดใครเหรอ" ญาณินหันไปมองเด็ก ๆ และนับเลขในใจพลางเรียกชื่อเด็ก ๆ ทุกคน เธอต้องอ๋อในใจเมื่อรู้ว่าคนที่ยังไม่มาคือคำ "คำเหรอ แล้วจะมาได้ไหม" ญาณินถามเสียงเบา"มามั้ง ถ้าไม่มาก็ไม่เป็นไร""ที่บ้านคำมีปัญหาอะไรเหรอ ฉันสังเกตมาหลายครั้งแล้วว่าคำไม่ค่อยมาเรียนเลย""เรื่องมันยาวน่ะ เดี๋ยวมีเวลาว่างจะเล่าให้ฟัง นี่ก็ได้เวลาแล้วล่ะ" เขามองเวลาแล้วเดินไปบอกเด็ก ๆ ทุกคนให้เตรียมแต่ไม่ใช่แค่เด็ก ๆ ที่เตรียมตัวด้วยความตื่นเต้นรวมถึงญาณินกับอ้อมด้วย"ไปกัน!" ญาณินยิ้มแป้นพลางกระชับสายกระเป๋าเป้ที่ใส่สัมภาระที่จำเป็นไปพอสมควร ปกป้องยิ้มแล้วเลิกคิ้วให้ เขาเดินนำเด็ก ๆ ไปที่หลังหมู่บ้านซึ่งเป็นทางไปน้ำตก สองแนวทางเดินเข้ามาในป่ามีทั้งดอกไม้และใบเฟิร์นหลากหลายพันธุ์เรียกความสนใจจ

บทที่ 13 เมีย...หลายนาทีต่อมา"หนาวไหมเสื้อผ้าไม่ได้เอามาเปลี่ยนเลยเหรอ" เขาเอ่ยถามขณะที่นั่งเขี่ยกองไฟอยู่ ญาณินทำหูทวนลมเพราะยังโกรธที่เขาแกล้งอยู่ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไปเขาจึงหันมามองเธอตรง ๆ "สงสัยหูจะตึงด้วยแฮะ..""ป้อง!""ครับครูเป็ด""นายจะกวนประสาทฉันให้ได้เลยใช่ไหม""กวนประสาทเลยเหรอ" ชายหนุ่มทำหน้าครุ่นคิดแล้วยิ้มมุมปาก "กวนใจได้ไหม กวนประสาทท่าจะไม่ถนัด""…" คำพูดเมื่อครู่ทำเอาญาณินไปต่อแทบไม่ถูกเลย อ้อมที่ได้ยินทุกคำอย่างชัดเจนยิ้มตามไม่หุบ ยิ่งญาณินหน้าแดงเหมือนลูกตำลึงเธอยิ่งหลุดขำพรืดใหญ่จนต้องเดินออกมาขำอยู่คนเดียว "ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ นายคิดว่าฉันจะเล่นด้วยเหรอ""หวังอยู่นิดหน่อย แต่สาดอารมณ์มาขนาดนี้คงไม่เล่นด้วยหรอกใช่ไหม" คำถามกวน ๆ ของปกป้องทำญาณินโกรธจนลมออกหู เธอได้แต่ท่องนะโมในใจเพื่อระบายความโกรธ"โอเค.. วันนี้ฉันอารมณ์ดี ฉันจะไม่ทะเลาะกับนาย" เธอพ่นลมหายใจออกเบา ๆ ปั้นหน้ายิ้มแย้มแล้วเดินนวยนาดไปที่ริมธารน้ำ เด็ก ๆ ที่เห็นท่าทางกระเง้ากระงอดของครูสาวก็อดที่จะแซวไม่ได้"ครูนินทำหน้าเหมือนเป็ดกำลังงอนเลย" บัวป้องปากหัวเราะคิกคักก่อนจะว่ายน้ำไปเล่นทางอื่น หญ

บทที่ 15 ความพยายาม=0ผลัก!"เชิญจริงจังไปคนเดียวเฮอะ!" ผลักอกแกร่งอย่างแรงแล้วญาณินก็สาวเท้าเดินออกมาโดยเร็ว ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มแน่นจนแดงซ่านด้วยความหงุดหงิด เท้าเล็ก ๆ เตะลมเตะอากาศไปเรื่อยจนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านพัก หางตาเหลือบเห็นมีดที่วางอยู่ใต้ถุนบ้าน เธอเดินไปหยิบขึ้นมา "ไอ้หูกาง!" หญิงสาวจับมีดฟาดฟันต้นหญ้าหน้าบ้านพักเพื่อระบายความโกรธ อ้อมที่รีบตามมาหมายจะพูดปลอบประโลมเพื่อนสักหน่อยก็เข้าหน้าไม่ติด"ยัยนิน.. เบา เบา ๆ เดี๋ยวไหล่หลุดนะ" อ้อมพยายามห้ามปรามแต่ญาณินกลับมองแรงแล้วฟันต้นหญ้าหน้าบ้านเกลี้ยงและเรียบเป็นหน้ากองเลย"จริงจังไปคนเดียวนายสิไอ้บ้า!""แก~ แต่แกก็อยากให้ความสัมพันธ์แบบเมื่อก่อนกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ" อ้อมพูดขึ้นเสียงอ่อนสอดแทรกเสียงหัวเราะน้อย ๆ เพื่อไม่ให้ตึงเครียดเกินไป"ฉันเคยอยากให้เป็นแบบนั้นแต่ตอนนี้ไม่!" ญาณินเดินมานั่งลงบนแคร่แล้ววางมีดลงข้างตัว อ้อมรีบเอาไปเก็บไกล ๆ ญาณินหญิงสาวเหนื่อยหอบพลางหรี่ตามองอ้อมที่ทำเหมือนจะพูดอะไรต่อ"ต่อไปนี้จะไม่สนใจไอ้หูกางนั่นอีกแล้ว ฉันจะตั้งใจสอนเด็ก ๆ ให้สอบผ่าน""เอาด้วย!""อืม!" อ้อมกับญาณินพยักหน้าให้กัน

บทที่ 17 อยู่เป็น(ผัว)เพื่อน"แหม..เรียกซะอยากไปทำศัลยกรรมหูเลย" ปกป้องคลายฝ่ามือออกจากเอวคอดแล้วถอยออกห่างจากญาณินหนึ่งก้าว เมื่อกี้เขาไม่ได้ฉวยโอกาสนะ.. มือมันไปเองต่างหาก"นายมาทำไม" เธอกอดอกถามออกไปเสียงแข็งแต่ไอ้ท่าทางอวดเก่งที่แสดงออกมาเนี่ยทำให้เขาจับผิดไม่ได้เลยว่าเธอกำลังกลัวอยู่"ก็มาหานั่นแหละ""มาทำไม ไม่ได้เรียกสักหน่อย" ปกป้องหลุดยิ้มแล้วยกมือขึ้นมาดีดหน้าผากญาณินเบา ๆ "นาย!""อย่าอวดดีได้ไหม รู้หรอกว่ากลัว""ไม่กลัว..""ไม่กลัวอะไรขนลุกแล้วขนลุกอีก" ญาณินก้มมองแขนตัวเองแล้วรีบเอามือลูบแขนเบา ๆ "แล้วจะนอนยังไง อยู่เป็นเพื่อนไหม" ปกป้องถามเสียงเรียบ เขาตั้งใจมาอยู่เป็นเพื่อนญาณินจริง ๆ แต่ถ้าได้อยู่เป็นผัวก็จะดีกว่า ^_^"อยู่ได้ นายไม่จำเป็นต้องมาอยู่เป็นเพื่อน""ถามอีกครั้งนะ อยู่ได้ใช่ไหม" ปกป้องทวนคำถามอีกครั้งเพราะยังไงซะเขาก็ไม่กลับอยู่ดี ญาณินน่ะเหรอที่บอกไม่กลัวอะไร เธอมันขี้กลัวมากต่างหาก ขนาดจิ้งจกยังกลัวจนเคยเป็นลม"คิดอะไรอยู่ ยิ้มแบบนั้นมันน่าถูกต่อยสักหมัด!" ไม่ว่าเปล่าแต่เธอยังยกมือขึ้นมากำหมัดแน่นขู่เขา ปกป้องแสยะยิ้มแล้วเชิดหน้าเข้าไปในบ้านเป็นการบอกให้ญาณ

บทที่ 19 รู้ปกป้องเดินทำหน้าบึ้งนำไปก่อน ญาณินหันซ้ายหันขวาแล้วยิ้มให้หัวหน้าภาคภูมิหนึ่งที ยิ้มสดใสนั่นทำให้ภาคภูมิกล้าเดินขึ้นมาเสมอกับเธอแถมยังชวนคุยอีก"อ๊ะ!" เธอรับลูกอาโวคาโดที่ปกป้องโยนมาอย่างรวดเร็ว "เพื่อ!" เธอทำปากไม่มีเสียงถามเขาอย่างเอาเรื่องแล้วคาดโทษปกป้องทางสายตา"อยากลองเก็บอาโวคาโดไหมครับ" หัวหน้าภาคภูมิหันมาถามญาณินอย่างยิ้ม ๆ อาการเขินของเขาชอบเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงด้านหลัง ญาณินยิ้มรับแล้วเดินไปหาปกป้อง"ขี่หลังหน่อยดิ จะเก็บอาโวคาโด" รอยยิ้มบนใบหน้าภาคภูมิหายไปในพริบตากับสิ่งที่ญาณินทำ เขาเอียงคอมองการกระทำของเธอแล้วเกิดความขัดแย้งขึ้นในหัว เขาสองคนอาจจะสนิทสนมกันมานานก็เป็นได้ เมื่อนึกได้แบบนั้นภาคภูมิจึงเดินเข้าไปหาปกป้อง"ขี่ไง แล้วดูใส่เสื้อมาดิ ถ้าเกิดยื้อไปสุดมือเสื้อเปิดแน่""จริงด้วย""งั้นไม่ต้องขึ้น เดี๋ยวจะเก็บให้เอง""อยากเก็บเองอะ ขี่หลังหน่อย" ญาณินงอแงเหมือนเด็กน้อยจนปกป้องยอมให้ขี่หลังแล้วพาเธอเดินไปหาต้นอาโวคาโดที่เตี้ย ๆ และลูกไม่ได้อยู่สูงมากนัก"เอาแต่พอกินตัวเองนะ ป้องไม่อยาก""แล้วมันต้องเก็บแบบไหน""เอาลูกที่ขั่วมันเหลืองน่ะ สักสองสามลูกพอ