Semua Bab แฟนเก่าอันธพาล: Bab 61 - Bab 70

บทที่ 61 ลืมตาดูโลกย่างเข้าสู่เดือนที่เก้า และเป็นสัปดาห์สุดท้ายแห่งการรอคอย ปกป้องนั่งพับผ้าอ้อมกับเสื้อผ้าเด็กแรกเกิดเตรียมตัวไปค้างคืนที่โรงพยาบาลตามที่หมอสั่ง เพราะญาณินมีอาการเจ็บท้องเตือนมาเป็นระยะแล้ว หญิงสาวเดินเข้ามาหาแฟนหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอนั่งลงบนหน้าตักเขาอย่างออดอ้อน ปกป้องสวมกอดร่างอวบอิ่มไว้หลวม ๆ ริมฝีปากนุ่มกดแนบลงกับแอ่งชีพจรเธอ“อาการเป็นไงบ้างครับคุณแม่” เขาถามเสียงเรียบในขณะที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากลำคอญาณิน คนถูกถามถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเอี้ยวหน้ามาสบตากับปกป้อง“อึดอัดค่ะ สงสัยลูกอยากออกมาดูโลกแล้วมั้ง”“จริงเหรอลูก หนูอยากออกมาดูโลกใบกว้างแล้วเหรอครับ” ฝ่ามือหนาที่คอยโอบอุ้มท้องนูนใหญ่วางลงบนท้องเธอ ความอบอุ่นที่ได้รับทำให้ญาณินรู้สึกคลายกังวลเล็กน้อย เธอค่อนข้างประหม่ามาก ๆ เพราะนี่เป็นการคลอดลูกคนแรกและเลือกที่จะคลอดเองตามธรรมชาติด้วย “ไม่ต้องกลัวนะครับ ยังไงป้องก็เข้าไปในห้องคลอดกับนินอยู่แล้ว” ปกป้องจับมือเรียวบางขึ้นมาจูบให้กำลังใจ หลายวันมานี้ญาณินค่อนข้างเครียดและทำให้ท้องแข็งสร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่น้อย“นินเบาใจมากแล้วค่ะ ทุกอย่างจะต้องผ่านไปไ

บทที่ 63 พ่อลูกอ่อนทุกคนต่างชื่นชมกับดวงใจดวงน้อยแต่มีพลังรักที่ยิ่งใหญ่ของทั้งสองหลอมรวมไว้อย่างยินดี ปกป้องคลี่ยิ้มทั้งที่แววตาวาววับด้วยม่านน้ำตาเคลือบ“ขี้แย่ไปได้นะพ่อเป็นหนึ่ง” ปรินเอ่นแซวอย่างขำขัน“ก็คนมันดีใจ วันนี้กูได้เป็นพ่อแล้วนะเว้ย” ปกป้องปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้นแล้วเดินไปกอดเพื่อน ๆ ไว้แนบแน่น ความอยากรู้และมิตรภาพที่ดีของลูก ๆ ทำผู้ใหญ่น้ำตารื่นตาม“ป๋าจะมาหาใหม่พรุ่งนี้นะลูก หนูอย่างอแงกับป๊ะป๋าหนูนะครับเป็นหนึ่ง” ผู้เป็นพ่อเอ่ยบอกลูกชายแล้วก็เดินไปบอกหลานรักที่กำลังนอนหลับปุ๋ยไม่ร้องไห้งอแงอยู่ในรถเข็นที่ปูด้วยผ้านุ่ม ๆ“ป๋ากลับบ้านดี ๆ นะครับ เดี๋ยวผมดูแลนินเองนะ” ปกป้องเดินเข้ามากอดพ่อไว้แนบแน่นแล้วเดินออกมาส่งที่หน้าห้อง ส่วนแม่ของญาณินยังอยู่ที่นี่เพราะกลัวลูกสาวต้องการให้ช่วย “แม่พักผ่อนเลยก็ได้นะครับ ผมดูแลนินเอง” ปกป้องเอ่ยบอกแม่ของญาณินเสียงเรียบพร้อมกับมองไปที่ญาณินซึ่งยังลุกขึ้นนั่งไม่ได้ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากดูแลญาณินมากขนาดนี้ อยากเฝ้ามองเธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย และเขารู้ว่าการดูแลเพียงไม่นานนี้อาจไม่เท่ากับที่เธอต้องอุ้มท้องลูกน้อยมา

บทที่ 65 เลี้ยงลูกหลายวันต่อมา“ลูกครับผม จะแกล้งป๊าไปถึงไหนเนี่ย ไม่ยอมนอนเลยนะ ไหนกินนมแล้วจะนอนไง” ปกป้องอ้อนวอนลูกชายที่ไม่ยอมนอนสักที นี่ก็ตีหนึ่งกว่าแล้วเป็นหนึ่งยังทำตาแป๋วใส่เขาอีก “นอนนะครับลูกครับ” เขาอุ้มลูกมาที่เตียงนอนซึ่งญาณินนั่งทำตาปรืออยู่ สภาพของทั้งคู่ไม่แตกต่างกันมากนักเพราะเลี้ยงลูกเอง ทำอะไรเองทุกอย่างแทบไม่ได้พักผ่อน ดีหน่อยที่ช่วงกลางวันเพื่อนมาอยู่เป็นเพื่อน“เอาลูกมาให้นินอุ้มก็ได้ค่ะ ป้องนอนได้แล้ว”“แล้วนินล่ะครับ”“นินแอบงีบไปแล้ว ยังไหว” เขาลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง จนญาณินขยับตัวมารับตัวลูกชายจากอ้อมแขนเขามาสู่อ้อมอกตัวเอง ปกป้องมองหน้าคนรักด้วยความเป็นห่วง นาทีนี้เขาเองก็ไม่ไหวและได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง ก็ว่าทำไมโอโซนมันบอกว่ารอความบันเทิงได้เลย เขาเพิ่งเข้าใจก็วันนี้เอง ความบันเทิงที่ว่าคือการอดหลับอดนอนเพราะลูกไม่ยอมนอนนี่เอง“ถ้าไม่ไหวเรียกป้องนะ โอเคไหม” เขาเอ่ยบอกญาณินเสียงอ่อน ทันทีที่ศีรษะถึงหมอนปกป้องก็หลับไปทันทีแทบจะได้ ญาณินแอบยิ้มด้วยความเอ็นดูมาก ๆ ก่อนที่เธอะพาลูกชายตัวน้อยซึ่งนอนทำตาแป๋วอยู่ในอ้อมแขนไปนั่งเล่นบนเก้าอี้โยกที่คุณยายซื้อให้ญาณ

บทที่ 67สุดที่รักยิ่งนานวันเข้าความน่ารักของเป็นหนึ่งยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อหลงใหลเข้าไปใหญ่ ร่างสูงใหญ่พร้อมด้วยลูกน้อยที่นั่งอยู่บนเบาะที่คาดเอวสำหรับพาลูกน้อยเดินเล่น เดินวนไปมาอยู่หน้าบ้านในยามพลบค่ำ แดงจากดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าสาดส่องมากระทบใบหน้านวลเนียนลูกน้อย เป็นหนึ่งอ้าปากหาวจนแก้มแดงพร้อมส่งเเสียงอ้อแอ้เพราะถึงเวลากินนมแม่แล้ว“หิวแล้วเหรอลูก”เสียงอ่อนเอ่ยถามลูกชายที่กำลังดูดนิ้วตัวเองอยู่ แต่ในจังหวะที่จะพาเป็นหนึ่งเดินเข้าบ้านญาณินกลับเดินออกมาก่อน เธอยิ้มหวานมาแต่ไกลพร้อมกับยื่นขวดนมให้ปกป้อง “เรารอดตายแล้วลูกรัก หม่าม้าเอานมมาให้แล้วครับ” เด็กน้อยยิ้มหวานและดีดดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมแขนพ่อ ปกป้องพาลูกน้อยเดินไปนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ รับลมเย็น ๆ ในยามค่ำ“โห.. ลูกตั้งใจกินแบบจริงจังไปไหมเนี่ย แสดงว่าหิวจัด” ปกป้องบีบแก้มป่อง ๆ ด้วยความมันเขี้ยว ญาณินยิ้มกว้างแล้ววางผ้าขนหนูพาดบ่าแฟนหนุ่ม “หม่าม้าจะทำอะไรครับ ผมกินนมอยู่นะ” เขาประคองขวดนมแล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กที่กำลังยุ่งอยู่กับโทรศัพท์มือถือ ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นสองสามครั้ง แต่ที่ทำให้ญาณินร้องเสียงหลง

บทที่ 69 ความสุขมันเป็นวันที่เขารอคอยมานานแสนนาน ในที่สุดเขาก็ได้ทำในสิ่งที่ลูกผู้ชายคนหนึ่งควรทำ ปกป้องมองแหวนแต่งงานที่สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของญาณินด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขจนเอ่อล้นออกมาเป็นหยาดน้ำตาใส ๆ หยดลงอาบแก้มเขา“ไม่เอาไม่ร้องไห้นะคะ” ญาณินรีบเช็ดน้ำตาให้ปกป้องทันที “นินว่าเรามาคุยเรื่องแต่งงานกันดีกว่าค่ะ”“นินอยากได้แบบไหนป้องตามใจนินเลยครับ”“นินไม่อยากจัดงานเอิกเกริกค่ะ เชิญแค่ญาติที่สนิทและเพื่อนของป้องก็พอ แลกแหวนกันก็พอค่ะเพราะจัดงานไปมันก็สิ้นเปลืองเปล่า ๆ อีกอย่าง... จะหาว่านินงกก็ได้นะ เพราะนินห่วงอนาคตของอ้วนมากกว่า ยุคนี้อะไรก็ไม่แน่นอน” ปกป้องฟังแล้วอมยิ้มจนตาหยีก่อนที่จะรั้งตัวแฟนสาวเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่“เอาตามที่นินสะดวกเลยครับ แล้วดี๋ยวเราไปเชิญแขกด้วยกันนะ”“ค่ะ” เธอคลี่ยิ้มหวานพลางกอดช่อดอกไม้ไว้แนบแน่นด้วยความดีใจ “ไม่คิดเลยว่าจะได้ถูกขอแต่งงานแบบนี้ จริง ๆ นินว่าจะคุยเรื่องนี้กับป้องอยู่เหมือนกัน แต่เพราะยุ่งกับลูกเลยไม่ได้มีโอกาสคุยกันสักที“ป้องเข้าใจ เราสองคนเลี้ยงอ้วนด้วยตัวเอง เหนื่อยมาด้วยกัน ป้องเองก็อยากทำอะไรให้มันถูกต้องสักที"“จดทะเบียนสมรสด