Lahat ng Kabanata ng ดวงใจปฐวิน: Kabanata 41 - Kabanata 50

ตอนที่ 41.อังศณายิ้มให้หมอโตมรซึ่งมาตรวจดูอาการของยายอังกาบด้วยความจริงใจและขอบคุณเขาอย่างที่สุด ซึ่งหมอโตมรเองก็รักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอมาตลอดเวลา แม้เธอจะรู้ดีว่าเขามีใจให้ตนมากกว่าพี่ชายน้องสาวก็ตาม...“ขอบคุณมากนะคะพี่โต ลำบากพี่โตอีกแล้ว”“ไม่เป็นไรครับน้องนาง พี่ยินดีเสมอที่ได้ดูแลคุณยายกับนาง... แล้วเดือนนี้อย่าลืมแวะไปที่คลินิกล่ะ นางต้องหมั่นไปตามที่พี่เขียนใบนัดให้นะครับ”หมอหนุ่มบอกอย่างอ่อนโยนไม่คลาย ดวงตาเรียวยาวมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรักที่พยายามให้มันอยู่ในกรอบความสัมพันธ์ที่ดีงาม เพื่อเขากับเธอจะได้คบหากันนานๆ เพราะรู้ดีว่าในหัวใจของหญิงสาวตรงหน้านั้นมันมีชายคนอื่นแล้วเต็มทั้งดวงใจ...“ค่ะ นางไม่ลืมหรอกค่ะ ก็พยาบาลคนเก่งของพี่โทร. ตามนางตลอดเลยนี่คะจะลืมได้ยังไง”“ดีแล้วเพราะหากนางยังดื้อพี่ก็จะมาตามถึงบ้านแบบนี้ล่ะ เอาล่ะเมื่อเสร็จธุระทางนี้แล้วพี่ขอกลับโรงพยาบาลก่อนนะมีผ่าตัดคนไข้”หมอโตมรยิ้มกว้างแล้วเดินไปขึ้นรถของตนเองก่อนจะขับออกไปโดยมีอังศณาเดินตามไปส่งเขาที่รถด้วยรอยยิ้มสดใส...ทางด้านปฐวินที่เฝ้ามองดูคนทั้งคู่ผ่านกล้องส่องทางไกลนั้นแทบเหาะมาตะบันหน้าหมอ

ตอนที่ 43.“ฮ่าๆๆ โอย ขำว่ะ ไอ้วิน นี่แกมันไร้น้ำยาขนาดนี้เลยหรือวะ” เขมรินทร์หัวเราะท้องคัดท้องแข็งเมื่อเพื่อนรักเล่าเหตุการณ์วันนี้ให้ฟัง จนปฐวินแทบอยากจะกระโดนเตะเพื่อนรักให้หงายท้อง“นี่ไอ้เขม ตกลงแกจะขำฉันอีกนานมั้ย เดี๋ยวก็ยันโครมเข้าให้”“อ้าว.. ก็มันขำนี่หว่า ไหนว่านางเขาเป็นลูกไก่ในกำมือแกไงวะ ตอนนี้ฉันว่าแกเป็นยิ่งกว่าลูกไก่อีกว่ะ ลูกไก่หลงอยู่ในป่าด้วย ฮ่าๆๆ”“ไอ้เขม ฉันซีเรียสนะเว้ย แล้วแกก็หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยด้วย” ปฐวินหน้าบึ้งจัดจนเขมรินทร์ต้องรีบกลั้นหัวเราะแล้วปรับสีหน้าให้ดูจริงจัง“เออๆ แล้วแกจะให้ฉันทำไงวะ ก็ไปช่วยพูดกับ รปภ.ให้แล้ว จนแกเข้าไปหาเขาถึงบ้านถึงตัวแล้ว ต่อไปแกก็ใช้สมองอันชาญฉลาดจัดการเองสิวะ”“แล้วฉันจะต้องทำไงเล่า ฉันคิดไม่ออกนี่หว่า ไหนจะเรื่องคุณแม่กับยายน้องรินนั่นที่มาวุ่นวายกับฉัน ไหนจะต้องง้อทั้งเมียทั้งยายอังกาบอีก ฉันไม่รู้จะทำไง ดูท่าทางนางเขาก็ใจแข็งเสียด้วย” ปฐวินหน้าเคร่งเครียดจริงจังจนเขมรินทร์ก็นึกเห็นใจ“แล้วแกไปพูดกับนางเขาแบบนั้น เขาก็ยิ่งจะใจแข็งมากขึ้นล่ะสิ แกนี่นะปากปีจอจริงๆ”“เออ.. ยอมรับก็ปากมันไวนี่ ก็ฉันทนไม่ได้ที่เธอพูดแบบ

ตอนที่ 45.ปฐวินยิ้มให้สองสามีภรรยาที่โอบกอดกันอยู่ตรงหน้าด้วยความอิจฉาที่ทั้งสองรักและเข้าใจกันดี ความรักของแจ็กเกอร์รีนกับโรบินก็อยู่เหนืออุปสรรคทั้งปวงด้วยความรักความเข้าใจ การยอมรับกันและกันด้วยใจรักอันบริสุทธิ์นั่นเอง แล้วเขากับอังศณาล่ะ เมื่อไหร่หนอเธอจึงจะอภัยให้ความงี่เง่าของเขา...แต่ก่อนที่ทั้งสามจะได้พูดคุยกันมากกว่านั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินมายังพวกเขาด้วยท่าทางมาดมั่นซึ่งแจ็กเกอร์รีนรู้จักเจ้าหล่อนดีทีเดียวจึงเดินออกไปรับหน้าด้วยท่าทางและแววตาเอาเรื่อง“หล่อนมาทำไมยะ...”“ฉันไม่ได้มาหาเรื่องกะเทยแถวนี้ก็แล้วกัน” รินนภาพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ“แต่ที่นี่มันบ้านฉัน ถึงหมาในบ้านไม่เดินเผ่นพ่าน แต่ฉันก็ต้องมากันหมาบ้าที่ร่านมาจากข้างนอกไม่ให้มากัดคนในบ้านฉัน”“แก.. นังแจ็กเกอร์รีน...”รินนภากัดฟัดพูดเสียงเขียวใส่แจ็กเกอร์รีนแต่เมื่อเห็นว่าปฐวิน มองอยู่เธอจึงเชิดหน้าขึ้นแล้วยิ้มหวานให้ปฐวินโดยไม่สนใจตาวาวๆ ของแจ็กเกอร์รีน“พี่วินอยู่ที่นี่เอง รินตามหาพี่วินซะทั่วเลยค่ะ”“มีอะไรหรือริน”ปฐวินเองก็ค่อนข้างแปลกใจที่เห็นรินนภาที่นี่เพราะปกติแล้วรินนภาจะไม่ค่อยมาวุ่นวายกับเขามากนักแม

ตอนที่ 47.ปฐวินออดอ้อนเว้าวอนทั้งน้ำเสียงและแววตา ยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆ และสัมผัสถึงความนุ่มนิ่มของร่างสาวอวบอิ่มเขาก็รู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่เดือดพล่านไปทั้งร่างแกร่ง จนมันปวดหนึบไปทั้งกายด้วยความต้องการที่เขาพยายามเก็บซ่อนมันไว้มาตลอดเวลาหลายเดือน และเมื่อมาเจอเธอความรู้สึกที่พยายามระงับไว้ก็คอยแต่จะเผยออกมา ทั้งที่บอกตัวเองว่าเธอกำลังท้องและเขาก็ยังมีความผิดติดตัว หากจะคิดเอาแต่ใจเขาก็กลัวว่าแจ็กเกอร์รีนกับโรบินจะพาอังศณาหนีเขาไปอีก เขารู้ดีว่าสองคนนั้นสามารถทำได้ และโรบินเองก็มีอำนาจพอที่จะทำเช่นนั้นซึ่งเขาไม่อยากจะเสี่ยงเสียเธอไปอีกครั้งแน่นอน...“ไม่ได้ค่ะ ปล่อยนางเลยคนบ้า” หญิงสาวหลุดปากพูดกับเขาด้วยสรรพนามที่คุ้นเคย เพียงเท่านั้นปฐวินก็เห็นความหวังว่าเธอจะอ่อนข้อให้เขาอยู่รำไร“นิดเดียวนะครับคนดี กอดนิดหนึ่งนะ”โดยไม่รอคำตอบของเธอปฐวินก็โอบรัดกายอวบอิ่มเข้าวงแขนทั้งยังฉกจมูกโด่งคมลงบนแก้มนุ่มที่เขาถวิลหาอยากดอมดมมาตลอดเสียฟอดใหญ่ซึ่งอังศณาก็ได้แต่อ้าปากค้างมองเขาอย่างฉุนๆ แต่ก็ไม่สามารถต่อว่าเขาได้เมื่อริมฝีปากอุ่นประทับลงมาบนเรียวปากของตนอย่างรวดเร็ว...“อุ๊ย อื้ม ปละ...” คำว

ตอนที่ 49.ทางด้านรินนภาซึ่งตอนนี้กำลังเผชิญหน้าอยู่กับผู้ชายที่เกลียดแสนเกลียดและสามารถหลบเลี่ยงเขามาได้หลายปี แต่วันนี้จู่ๆ จักรกริชก็โผล่มาด้วยสารรูปที่ดูไม่ได้เอาเสียเลย ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวสะอาดแต่งกายหรูหราแสนสำอาง บัดนี้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าเก่าปอนผมเผ้ายาวรุงรังไม่เป็นทรง รองเท้าหนังยี่ห้อหรูก็ถูกแทนที่ด้วยรองเท้าแตะสีขาวขอบสีฟ้าเก่าๆ ที่มีขึ้นราดำๆ เป็นหย่อมๆ เล็บมือเล็บเท้าก็ดูไม่สะอาด อีกทั้งมือเรียวยาวแบบหนุ่มสังคมก็ดูกร้านหยาบเสียเหลือเกิน...“จักรกริช...” รินนภาอุทานออกมาเบาๆ แทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าชายตรงหน้าจะเป็นคนเดียวกันกับจักรกริชคนที่เคยรู้จัก...“ขอบคุณที่อุตส่าห์จำผัวเก่าได้...” จักรกริชพูดกวนๆ สีหน้าแววตานั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะมันยังฉายถึงความชั่วที่มีอยู่ในสันดานให้เห็นอยู่เต็มเปี่ยม...“แก.. พูดอะไร ไอ้ทุเรศ...” รินนภาหน้าซีดพยามมองหาทางหนีทีไล่ แต่ช่วงเวลาหกโมงเย็นในลานจอดรถของสำนักงานเช่นนี้จะมีแค่เพียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้หายไปไหน...“ไม่ต้องมองหาคนมาช่วยหรอกเอาเป็นว่าพาฉันไปหาที่คุยเงียบๆ กันกับเธอสองคนจะดีกว่านะที่รัก”คำพู