THE BOY พ่อตามขา のすべてのチャプター: チャプター 41 - チャプター 50

เสียงหัวเราะผสมกับการกรีดร้องดังขึ้นเป็นระยะของต้องตาสามารถเรียกรอยยิ้มของฉันได้มากเพราะลูกดูมีความสุขมากยิ่งในยามที่พี่ตามผลักห่วงยางแฟนซีฟลามิงโก้สีชมพูเด่นให้มันเคลื่อนไปตามผิวน้ำ อ้อมแขนอวบของต้องตายิ่งออกแรงกอดรัดคอฟลามิงโก้แน่นเหมือนกลัวตก แน่นอนว่าเหตุการณ์แบบนั้นไม่เกิดขึ้นไม่มีวันได้เกิดขึ้นถ้าผู้เป็นพ่อได้อยู่ใกล้คอยดูแลเสมือนไข่ในหินขนาดนั้นฉันจึงวางใจได้ ละสายตามองไปทางอื่นได้อีกเช่นกันสองพ่อลูกเล่นน้ำในสระตามที่ตกลงกันเอาไว้ก่อนหน้า พี่ตามยืนนิ่งอยู่กลางสระโดยสวมชุดคลุมสีขาวย้ำอีกครั้งว่าทุกคนฟังไม่ผิดสวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเผยให้เห็นแค่อกขาวๆ ระดับน้ำในสระสูงแค่เอวส่วนต้องตานั้นอยู่ในชุดว่ายน้ำสีชมพูสดใสนั่งยิ้มแฉ่งบนห่วงยางใกล้ผู้เป็นพ่อนี่ก็เกือบชั่วโมงแล้วสองคนพ่อลูกก็ยังไม่เลิกเล่นสักทีทั้งที่ฉันเอ่ยเตือนไปไม่รู้กี่ทีคำตอบที่ได้ก็คือ ‘เดี๋ยวค่ะแม่ตูนขา’ เดี๋ยวที่ไม่ได้แปลว่าเดี๋ยวฉันรู้ว่าทุกคนเข้าใจถ้าจะถามว่าฉันล่ะอยู่ไหนใช่เล่นน้ำอยู่ในสระเดียวกันไหมตอบได้เลยว่าไม่ใช่ ฉันนั่งบวกนอนอยู่บนเก้าอี้ริมสระมองสองคนพ่อลูกเล่นน้ำต่างหากทั้งที่ภายในใจอยากเล่นน้ำก

ท่านชอบมองตาขวางดุให้คนอื่นเกรงกลัวทว่าฉันแอบเห็นว่าจะเปลี่ยนนิสัยพวกนี้ทุกครั้งเมื่ออยู่ในสถานที่ลับตากับต้องตาเพียงสองคน นิสัยความอบอุ่นอ่อนโยนมาพร้อมกับเสียงพูดนุ่มนวลไม่รู้ว่าพี่ตามรับรู้ข้อนี้ของพ่อตัวเองหรือเปล่า จะบอกให้รู้ว่าคนที่พี่ตามได้รับนิสัยมามากก็จากพ่อนี่แหละแต่ก็แตกต่างบ้างบางประการ ท่านรักต้องตามาก มากชนิดที่ว่าอยากได้อะไรก็หามาให้ขอแค่หลานเอ่ยปากไม่ถึงครึ่งชั่วโมงสิ่งเหล่านั้นจะมาอยู่ตรงหน้าทันทีแต่สำหรับฉันเดี๋ยวทุกคนก็ได้รู้...การปกครองคนส่วนมากต้องสร้างกฎขึ้นมาให้ทำตาม ในเมื่อมีกฎแล้วก็มีทั้งคนเห็นด้วยไม่เห็นด้วยทำตามและก็ไม่ทำตาม ฉันมองว่าพี่ตามเก่งมากนะที่ทนแรงกดดันพวกนั้นจากคนรอบตัวมาได้หลายครั้งทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนส่วนใหญ่และปัญหาก็มักมีมาเสมอกระทั่งเรื่องนี้นี้คือที่มาของข้อแลกเปลี่ยนจากสามีฉันสินะครั้งนี้มันช่างแนบเนียนเหลือเกินทำไมฉันถึงไม่คิดสงสัยว่าทำไมเมื่อคืนพี่ตามถึงรับปากง่ายนักทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของผู้ชายคนนี้ ฉันพลาดเอง“ตูน เข้าบ้าน”พอหันหลังไปมองต้นเสียงก็พบว่าพี่ตามยืนใกล้เก้าอี้ที่ก่อนหน้าฉันนอนอยู่มีต้องตาขี่คอ สองพ่อลูกเปียก

ตาม ภูมิรพี: TALKเคยได้ยินไหมกำจัดได้คือกำจัด ฆ่าได้ก็คือฆ่าเคยได้ยินไหมล้มได้ต้องเหยียบ เหยียบให้จมมิดอย่าให้ได้ผุดผมได้ยินบ่อยเลยล่ะแล้วพวกคุณล่ะเคยได้ยินหรือเปล่า เคยทำเหมือนที่ผมทำไหม ไม่เลือกด้วยว่าจะเป็นเพศหญิงหรือเพศชายสำหรับผมได้หมดถ้าเป็นมันเป็นความต้องการของตัวเอง เป็นชนวนตัวขัดขวางธุรกิจหรือไม่ก็เป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งที่หมดประโยชน์พร้อมถึงเวลาโดนเขี่ยทิ้งแบบนี้ไงผมไม่เคยพูดว่าตัวเองเป็นคนดีสักครั้งในโลกของผู้แข็งแกร่งไม่มีคำว่าสงสารหรือเห็นใจไร้ความปรานีไม่สนใจแม้กระทั่งหยาดน้ำตานองหน้ามีแต่ความเลือดเย็น นักธุรกิจควรเป็นแบบนี้หรือเปล่าข้อนี้ไม่สามารถตอบได้ทุกคนแต่ตัวผมเองมันเป็นอย่างที่พูดมาทั้งหมดอาจมีมากกว่านั้นก็เป็นได้นิยามคำว่า ‘เห็นแก่ตัว’ ต้องอยู่ประมาณไหนขอบเขตมันเป็นอย่างไรขึ้นอยู่กับตัวของบุคคลผู้นั้นเสมอ ลิมิตต่างกันไม่เหมือนกันหรอกแต่ละคนก็ไม่เท่ากันด้วย ถ้าความเห็นแก่ตัวเกิดขึ้นในสายตาผู้อื่นแล้วผลทำให้ตัวเองและคนที่รักรอดใครล่ะจะไม่เลือกทำ ผมก็เช่นกันแต่ไม่รู้ว่าจะรอดสักเท่าไหร่ รอดได้สักกี่น้ำยิ่งสูงก็ยิ่งอันตราย ยิ่งไขว่คว้าก็ยิ่งมีขวากนามแหลมคมกา

แต่ผมเอาคืนหนักหน่อยก็เท่านั้นพวกเรากลับจากกระบี่ถึงบ้านก็เกือบเย็น ความเมื่อยล้าสะสมเล่นงานจนตอนนี้ถึงกับนั่งโซฟาก้มศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อสะดวกในการใช้มือนวดบริเวณลำคอขับไล่อาการเหล่านี้ออกไป สักพักก็มีแก้วน้ำมีหยดน้ำเกาะรอบแก้วบ่งบอกว่ามีความเย็นเข้ามาในสายตานิ้วมือขาวเรียวยาวแต่งแต้มสีสันตรงปลายเล็บด้วยสีอ่อนทั้งห้านิ้วมีเพียงนิ้วเดียวโดดเด่นออกมา“น้ำค่ะ”ผมคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มครึ่งแก้วแต่สายตายังไม่ละจากนิ้วเรียวข้างซ้ายที่มีแหวนทองคำขาววงเล็กประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กถูกดีไซน์ขึ้นมาเป็นรูปดาวจากนั้นจะมีเพชรเม็ดเล็กกว่าประกบทั้งสองข้างของดาวดวงนั้นอีกทีหนึ่ง ไม่เว่อวังแต่ดูเรียบหรูเหมาะกับคนใส่คิดไม่ผิดที่เลือก“จะไปไหนหืม?”แค่เงยหน้าขึ้นมองดูคนนั่งตรงข้ามคิ้วก็พลางขมวดสงสัยขึ้นมา การแต่งตัวของตูนบอกได้เลยว่าเธอไม่แต่งแบบนี้อยู่บ้านแน่ กางเกงยีนสีซีดสวยขาดตรงช่วงขาเล็กน้อยพอให้ดูมีอะไรเข้ากับเสื้อสีดำแขนยาวมีกระเป๋าแบรนด์ดัง Size 8 ถ้าจำไม่ผิดเป็นหนังคาเวียร์อะไรสักอย่างนั่นแหละ รายละเอียดยิบย่อยต่อจากนั้นผู้ชายอย่างผมก็จำไม่ได้สิ่งที่จำแม่นก็คือผมซื้อให้ตอนวันเกิดเธอแต่งตัวเหมือน

@เคล้านารีที่เดิมที่ประจำในการสุมหัวของพวกผม ถ้าหายไปไม่ทำงานอยู่บริษัท ไม่อยู่บ้านก็ต้องอยู่ที่นี่การเดินเข้ามาในร้านเคล้านารีด้วยสภาพใหม่แต่ทางด้านอารมณ์นั้นบอกเลยว่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักโคตรขุ่นมัว วอนอย่าให้ใครเข้ามากวนตีนเพิ่มก็แล้วกันไม่งั้นก็ไม่รับประกันว่าจะไม่มีเรื่องเกิดขึ้นได้หรือไม่ผมทรุดตัวนั่งลงกับเคาน์เตอร์จากนั้นก็เอ่ยปากสั่งเครื่องดื่มที่ดื่มประจำไปสายตาก็พลอยสอดส่องไปเรื่อยตามความเคยชินไม่นานกลิ่นน้ำหอมฉุนก็ลอยเข้ามาแตะจมูกยิ่งใกล้ก็ยิ่งฉุน ไม่ชอบผู้หญิงใบหน้าโฉบเฉี่ยวได้รูปแม้มองจากด้านข้างก็รู้ว่าสวยไม่น้อยเข้ามานั่งเก้าอี้ข้างผม ผมสีน้ำตาลยาวตรงรับกับทุกอย่างบนตัวมันทำให้สายตาหลายคู่มองมาเหมือนอยากทำความรู้จัก ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงสดยกเหยียดขึ้นก่อนหันหน้ามาจ้องมาผมแบบเต็มๆใครอยากรู้จักแต่ผมอยากห่างใครอยากพูดด้วยแต่ผมไม่อยากแม้สนทนาแต่ก็ทำไม่ได้...“สวัสดีค่ะพี่ตาม”นัยน์ตาคู่นั้นส่งความเย็นชามาให้ผมทั้งที่สวนทางกับรอยยิ้มหวาน ไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมเธอถึงได้มีกริยาแบบนี้เพราะยังไงผมก็รู้จักมานานเรียกว่าสลัดไม่ออกจากชีวิตมากกว่ายังต้องทำอะไรร่วมกันอีกเยอะ