All Chapters of THE BOY พ่อตามขา: Chapter 61 - Chapter 70

จริงสิ...วันนี้ครบรอบแต่มัน 6 ปีไม่ใช่หรอทำไมพี่ตามถึงพูดว่า 7 ล่ะ?แต่ความคิดพวกนี้ก็หายไปเมื่อเสียงคุยจากโต๊ะอื่นๆ ดังสอดแทรกเข้ามาด้วยประโยคต่างๆ นานาที่ล้วนแล้วแต่เป็นคำชื่นชม ความอิจฉา สรรหาคำศัพท์อื่นๆ เข้ามาเรื่อย วัยรุ่นโต๊ะเมื่อกี้ก็เช่นกัน‘ทำไมกูไม่ใช่เมียเขานะ โคตรโชคดีเป็นบุญของพี่ผู้หญิงเหลือเกิน’‘แพนดอร่าเลยนะมึง แพนดอร่าอ่ะ... โหยหวนหนักหน่วงบอกเลยหัวกูมีแต่คำว่าอิจฉาๆๆ เต็มไปหมด’‘ถามพี่เขาทำบุญด้วยอะไรถึงได้ผัวโอป้าแบบนี้มาครอง ชาตินี้ทั้งชาติกูจะหาได้หรือเปล่าวะ’‘ด้านในกล่องถ้าเป็นสร้อยข้อมือกูว่า Charms เต็มสายแน่นอน’‘อย่าไปถามให้หน้าแตกอีกนะ กูไม่เอากับมึงแล้วขอเสือกมองไกลๆ ก็พอ’‘หยุดเลยเพ้อฝันไปแค่นี้ดีแล้วพวกมึงอ่ะ’มือวางตะเกียบกับถ้วยเกาเหลาหอมๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าเสี้ยวหนึ่งความคิดที่แทรกเข้ามาพี่ตามจะรู้สึกผิดหวังไหม รู้สึกเสียใจหรือเปล่าหรือไม่ก็รู้สึกไม่ดีด้วยเรื่องที่ฉันลืมวันพวกนี้ไปทั้งทุกปีไม่เคยลืม ถึงฉันเป็นผู้หญิงไม่หวานมากแต่ก็จะมีของขวัญให้เขาเสมอแต่วันนี้ไม่มี...“เปิดดูนะว่าชอบมั้ย” รอยยิ้มหวาน อบอุ่นยามแสงอาทิตย์แสดงออกมาก็ยิ่งทำ

“ตาตาม... ทำทุกอย่างให้หนูแล้วก็ลูก เขาไม่ยอมเด็ดขาดไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตามถ้ามีชื่อของหนู ของต้องตาลูกเมียอยู่ด้วยตาตามจะจัดการเองทั้งหมดเช่นเรื่องนี้” สายตาอบอุ่นปลายหางตามองไปยังหนังสือพิมพ์ก่อนที่จะเคลื่อนมาหยุดตรงที่ฉัน ท่านยิ้มส่งให้ทุกอย่างมันบอกได้ทั้งหมดจากนัยน์ตาอ่อนโยนคู่นั้นโดยที่ฉันไม่ต้องเอ่ยถามอะไรเลย “ส่วนเรื่องทายาท...”เรื่องนี้แหละที่คาใจมากไม่อย่างงั้นฉันคงไม่คว้าแก้วน้ำสาดเข้าไปตรงหน้าพี่ตามแบบนั้นหรอก มันควบคุมไม่อยู่แล้วเมื่อได้ยินว่าพี่ตามต้องการมีลูกอีกคนเพื่อป้องกันทรัพย์สินผลประโยชน์ทั้งหมดของตระกูลเศรษฐนาวิวัตน์ ความคิดแรกที่แทรกเข้ามาคือพี่ตามทำเพื่อตัวเองเขาโคตรเห็นแก่ตัวแต่พอมาคิดทบทวนดีๆ อีกทีฉันกับไม่แน่ใจจะถามอีกครั้งก็กลัวเกิดเหตุการณ์ซ้ำๆ เกิดขึ้น กลัวระงับอารมณ์ไม่อยู่สุดท้ายก็จะลงท้ายด้วยการจบแบบเดิมนั่นคือการทะเลาะวนเวียนไปมาแบบนี้ไม่มีที่สิ้นสุด“อยากมีก็เพื่อผลประโยชน์ใช่มั้ยคะคุณแม่”“ใครบอกหนูแบบนั้น”“ตูนได้พูดกับพี่ตามเมื่อวานค่ะแต่ลงเอยไม่ดีเท่าไหร่นัก พอตูนถามพี่ตามก็บอกว่าใช่ เขายอมรับออกมาอย่างงั้นเองไม่อธิบายอะไรให้ละเอียดกว่านี้”

การเลื่อนดูรูปลักษณะต่างๆ ทุกอิริยาบถบางครั้งจะเห็นรอยยิ้ม บางครั้งเห็นน้ำตาหรือบางครั้งก็เห็นอะไรที่ไม่น่าจำมันก็ทำให้ได้ข้อคิดอะไรหลายอย่างด้วยกันประการแรกคือเราไม่ควรลงอะไรที่ทำให้คนอื่นสมน้ำหน้าเหมือนเช่นฉันในตอนนี้ที่เห็นรูปของเด็กวัยมัธยมโชว์ร่องรอยแดงเต็มรอบลำคออีกทั้งยังกล้าฉีกยิ้มรับกล้องโดยไร้ยางอาย กรณีนี้มีคนไปคอมเม้นมากมายด่ากราดมากกว่าชื่นชมซึ่งมันแน่อยู่แล้วบ้าหรือเปล่าลงอะไรแบบนี้ทำลายตัวเองชัดๆ!ฉันเลื่อนรูปนั้นออกไปทันทีและเปลี่ยนมาดูรูปช่องที่ขึ้นเฉพาะคนที่ตัวเองติดตามแน่นอนว่าไม่มีเยอะหรอก ส่วนมากก็พวกเพื่อนส่วนใหญ่ซึ่งไอจีฉันมีเพียงภาพเดียวก็คือเจ้ากระเป๋า นั่งหน้าตาหยิ่งบนเตียงสีขาวมีคอมเม้นมากมายส่วนมากก็แซวว่าเข้าเล่นไอจีประจำกดให้หัวใจเพื่อนแต่ทำไมไม่ลงภาพตัวเองบ้างเป็นคำถามประมาณนี้เยอะแยะแต่ฉันก็เลือกไม่สนใจกระทั่งหน้าจอโทรศัพท์ค้างรูปหนึ่งไว้...มันเป็นรูปเด็กผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดนักเรียนมอปลายถักเปียผมยาวสองข้างเรียบร้อยยืนหลบสายฝนหน้าร้านชูชิทั้งที่มือข้างหนึ่งยังถือร่มคันเล็กสีใส ส่วนมือเรียวอีกข้างกลับยื่นออกมาด้านนอกร่มรองรับสายฝนเม็ดเล็กๆ ใบหน้าเ

“คนอย่างแกอายด้วยเหรอตาตาม”“ผมก็คนนะครับ”เห็นลูกคนนี้เป็นอะไรเนี่ย“แกมันไม่ใช่คน คนที่ไหนถึงปากคอเราะร้ายอย่างนั้นอยากให้ฉันอกแตกตายใช่มั้ยถึงได้พูดกับเมียตัวเองแบบนั้น อยากมีลูกอีกคนเพราะเห็นแก่ทรัพย์สินของตระกูลที่ฉันไม่เห็นว่าแกจะสนใจพวกมันสักนิด!”รัวยิ่งกว่ากระสุนปืนก็คำพูดแม่นี่แหละถูกที่ผมไม่สนใจทรัพย์สิน“ผมไม่ได้พูดครับ”“แต่แกยอมรับ!”“...” โอเคผมไม่เถียงอีกแล้ว ยังไงคงเถียงไม่ได้แน่ยิ่งอีกฝ่ายเป็นคุณหญิงตุลาพรยิ่งไปกันใหญ่อย่าหวังเลยว่าจะชนะ“ปากแกก็มีอธิบายไปสิว่ามันเป็นยัง อธิบายให้เมียตัวเองได้รู้ไม่ใช่ทุกครั้งฉันต้องเป็นคนอธิบายแทนแก ปากหนักแล้วริอาจอยากมีลูกมีเมีย ถามจริงไม่รักน้องแล้วเหรอ?”“รักสิครับ”ไม่ต้องคิดผมก็ตอบหนักแน่นออกมาพลางทำให้ผู้เป็นแม่ยิ้มมุมปาก ที่ผมแสดงแบบนั้นออกไปท่านก็รู้ว่ามันมีสาเหตุมาจากอะไร ผมอยากให้ตูนเข้มแข็งไม่อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนเธอโดนเอาเปรียบจนเกินไป ทุกครั้งผมจะต้องพูดชักชูโดยใช้การท้าทายเธอบ้าง ใช้น้ำเสียงเหมือนทำให้เธอเป็นคนขี้ขลาดบ้างทุกอย่างที่ทำไปล้วนเป็นเหตุผลที่อยากให้ตูนเข้มแข็ง“ตอนนี้หนูตูนก็เข้มแข็งมากแกก็แสดงความอ่อนโยนใ

“เป็นอะไรหรือว่าเจ็บตรงไหน?”แค่นี้สายตาของผมก็เริ่มสำรวจมองบนร่างกายเพรียวตรงหน้าแต่ทุกอย่างก็ปกติดีทว่าเวลาต่อมาผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอ่อนลายลูกไม้สีหวานก็ถูกวางบนฝ่ามือเล็กยื่นออกมาตรงหน้าผม“เอาเช็ดกางเกงที่เปื้อนค่ะแล้วก็ขอโทษอีกครั้งนะคะ”บอกตามตรงว่าขัดใจผมนิดหน่อยก็ตอนที่เธอพูดขอโทษออกมาทั้งที่ไม่ได้ผิด ไม่ใช่คนผิดแต่เป็นคนที่ถูกกระทำต่างหากแต่ก็เอาเถอะพอผมยื่นมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าสีหวานผืนนั้น แต่ปลายนิ้วสัมผัสกับฝ่ามือเล็กทำไมถึงได้มีความรู้สึกหลากหลายเข้ามาเยือนยอมรับนะว่าหวั่นไหวผู้หญิงคนนี้ตรงสเปคผมค่อนข้างมากเว้นอย่างเดียวเท่านั้นนั่นก็คือ ‘ความอ่อนแอ’เป็นสิ่งเดียวที่ผมไม่ชอบเอามากๆ เหตุผลก็ไม่มีอะไรเพียงไอ้อาการพวกนี้สามารถดึงดูดคนอื่นให้เข้ามาทำอะไรได้ง่าย จะทำอะไรแกล้งอะไรก็ได้เมื่ออีกคนไม่ถือสาไม่เอาความไอ้คนที่ทำก็ได้ใจแม่งทำมันซ้ำๆ คนเราต้องมีความเข้มแข็งบ้างถ้ายอมเสมอไปมันอยู่ยาก“ไม่เป็นไรคราวหน้าก็ดูหน่อยแล้วกัน อย่าไว้ใจใครให้มาก”ทิ้งเอาไว้แค่นี้ผมก็ผละออกมานั่งเก้าอี้ของตัวเอง ความจริงผมตามเธอมาสักพักหนึ่งแล้วแหละตามโดยไม่รู้ชื่อ นามสกุลเรียกง่ายๆ คือไม่รู้อะไร