บทที่ 15

บทที่ 15 ต้าเหรินผู้น่าสงสาร

​

เช้าวันนี้ไฉไฉไปที่เรือนคุณชายฮวาในยามซื่อ[1] เพียงต้าเหรินเห็นไฉไฉเขาก็ร้องเรียกทันใด

"ไจ๋ไจ๋ ไจ๋ไจ๋ มา มา อุ้ม อุ้ม"

คงเป็นเพราะต้าเหรินรู้ว่าถ้าเห็นหน้าไฉไฉเขาจะได้พบกับท่านแม่เล็กเขาจึงชอบไฉไฉมาก เด็กน้อยคลานเตาะแตะมาหาไฉไฉจากนั้นก็อ้าแขนออก

"แม่เละ แม่เละ"

มือเล็กจ้อยคว้ามือของไฉไฉเอาไว้ เอ่ยคำว่า ไป ไป ไม่หยุด ไฉไฉย่อมเข้าใจว่าเขาอยากให้นางพาไปหาแม่เล็กของตนเองก็น้ำตารื้นขึ้นมา หากว่าคุณชายน้อยรู้ว่าต่อไปจะไม่ได้พบแม่เล็กของตนเองอีกเขาจะเป็นเช่นใดกันนะ

เด็กน้อยไร้เดียงสาตัวกลมป้อมปากแดงฟันขาวกำลังปีนขึ้นมาหาไฉไฉที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าแล้วยกมือโอบรอบคอของไฉไฉอย่างรู้ความ ปากก็เรียกแม่เล็กและสั่งให้ไฉไฉพาไปหา

"ไปไป ไจ๋ไจ๋ ไปไป"

แม่นมเอ่ยว่า

"คุณชายน้อยคงอยากไปหาฮูหยินจะแย่แล้ว"

ไฉไฉยิ้มแล้วเอ่ยว่า

"วันนี้ฮูหยินก็คิดถึงคุณชายน้อยเช่นกัน จึงให้ข้ามารับแต่เช้า คุณชายฮวาอยู่หรือไม่"

เอ่ยยังไม่ทันขาดคำฮวาซานเหรินก็เอ่ยขึ้น

"เจ้ามารับต้าเอ๋อร์หรือ"

ไฉไฉค้อมศีรษะทำความเคารพจากนั้นก็เงยหน้าขึ้น วันนี้ฮวาซานเหรินสวมอาภรณ์สีขาวพิสุทธิ์ ส่งเสริมให้เขาดูสง่า