All Chapters of อุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ: Chapter 51 - Chapter 60

จ้าวหว่านอี้นิ่ง ไม่แสดงอาการตื่นตกใจ และยังถามเขาด้วยน้ำเสียงที่คาดคั้นสักหน่อย “คุณหนูใหญ่เซียง ทำเรื่องนี้ไปเพื่อการใด” “นางต้องการสร้างความเข้าใจผิด ระหว่างบิดาของอาอี้ กับคนสกุลหยาง และผลประโยชน์จะตกอยู่กับนาง อย่าลืมว่า สกุลหยางมีกองทัพใหญ่ และหนุนฝ่ายองค์ชายสาม ดังนั้นต้องใช้เงินมหาศาล บิดาเจ้าทั้งสกุลเดิมมารดาร่ำรวย เงินทองมากมาย ทั้งการซื้อขายในกองทัพ หลายส่วนมีสกุลมารดาเจ้าเป็นคู่ค้าด้วย ฝ่ายเสนาบดีเซียง เห็นประโยชน์ส่วนนี้ ก็อยากได้ผลกำไร ดังนั้น... จึงส่งลูกสาวทำเรื่องชั่วช้า แล้วหากอาอี้ที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจใต้เท้าจ้าวจากโลกนี้ไป ย่อมมีเรื่องที่ร้ายแรงตามมาแน่นอน” “เซียงขวงหนิวเลวทรามถึงเพียงนั้น” จ้าวหว่านอี้ถามตรงไปสักหน่อย เพราะอย่างไร อีกฝ่ายคือนางเอกในนิยาย “ฮ่าๆ ๆ ลูกไม้ไฉนจะหล่นไกลต้น เสนาบดีเซียง เป็นคนเช่นไร อาอี้ไม่รู้จริงๆ หรือ” อีกฝ่ายกล่าวจบ ก็ยื่นมือมากุมมือของจ้าวหว่านอี้ “ข้าช่วยอาอี้ไม่ได้ในหนนั้น สร้างความลำบากต่อเจ้า อีกทั้งยังขายหน้าด้วย เพราะเจ็บตัวไม่น้อย” เขาว่าและบุ้ยใบ้ให้นางดูผ้าพันแผลนิ้วก

ก่อนเดินทางไปเรือนนอกสกุลหยางตามการนัดหมาย จ้าวหว่านอี้อยากหาความสำราญใจที่เมืองหลวง ต้องการเห็นเหล่าตัวเอกในนิยายเจ็บตัวบ้าง เรื่องนี้คงพอทำให้ชีวิตมีสีสัน “ข้าอยากไปโรงละคร หลังจากนั้น หามื้อค่ำกินสักเล็กน้อย” นางแจ้งกับพ่อบ้าน อีกฝ่ายทำท่าอึกอัก แต่อย่างไร คนผู้นี้ก็เป็นอนุขององค์ชายสาม แม้ยังไม่ถูกแต่งตั้งอย่างเป็นทางการ แต่สำหรับมู่ชิงเฉินเฮ่อ มีเรื่องใดบ้างที่เขาทำถูกต้องตามธรรมเนียม ดังนั้นแม้นางอยู่เรือนร้างหลังน้อย แต่ก็มีความสำคัญในตำหนักเฉียนซีกง “รายงานองค์ชายสามตามนั้น มีสิ่งร้ายแรงใดเกินขึ้น ข้ารับผิดชอบเอง” บอกแล้ว นางจึงหาเสื้อผ้าเครื่องประดับแต่งตัว ก่อนหน้านั้นมู่ชิงเฉินเฮ่อสั่งหลี่จิ้งกับเยว่จิ้งกลับไปจวนจ้าว และนำข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นของนางมาที่นี่ แน่นอนรวมถึงเครื่องประดับด้วย ดังนั้นหญิงสาวจึงไม่เดือดร้อน เสื้อผ้างามมีให้ใส่ ข้าวของเครื่องใช้ก็พร้อมหากต้องการ โรงละครดังกล่าวไม่ได้มีสิ่งน่าอภิรมย์ การแสดงก็น่าเบื่อ ให้ดีคือเหล่านักแสดงชายหญิงที่หน้าตาสวยงาม นั่นคือสิ่งที่พอให้จ้าวหว่านอี้ยิ้มได้ แน่นอนการออกมานอกตำหนักเฉียนซีกง

จ้าวหว่านอี้ไม่ได้โทษคนตัวโตสักนิด เป็นนางต่างหากที่อดทนต่อความซ่านสยิวไม่ได้ เสียแต่ว่าก่อนที่เขาจะปลดปล่อย ชายหนุ่มยังไม่พานางขึ้นสวรรค์ และน้ำอุ่นขาวข้นก็ทะลักออกมามากมาย จนนางกับเขาต่างอึ้งพอๆ กัน “เอ่อ ข้าเครียดไปสักหน่อย ภาระก็มาก เลย...อยากผ่อนคลายไวๆ” เขาเขิน ใช่... เหตุใดนางจะไม่รู้ การให้นางชักท่อนลำ แล้วใช้ลิ้น ปาก ดูดเล้าโลม สลับการครอบริมฝีปากเข้าออกลำอุ่นๆ เพียงไม่กี่อึดใจ ฝ่ายเขาก็หลั่งไหล ถึงนางจะมีความสุข แต่อดน้อยใจไม่ได้ “หม่อมฉันไม่ยอม ท่านพี่กินอิ่มคนเดียว แล้วยังทำท่าเหมือนจะหมดแรงด้วย” นางว่าและส่งสายออดอ้อน ด้วยความสิเน่หามากล้น ทั้งห่วงใยที่นางถูกขังคุกมู่ชิงเฉินเฮ่อเลยไม่ทันยั้งมือ เผลอสาดน้ำรักอย่างบ้าคลั่ง เปรอะทั้งใบหน้างาม และลูกกรงเหล็ก “เสี่ยวอี้ ข้าอึดและมีพลังมากแค่ไหน เจ้ารู้ดี เมื่อครู่แค่ตื่นเต้นมากไปสักหน่อย” “เช่นนั้นจงแสดงให้หม่อมฉันเห็นใหม่เถิดเพคะ” มู่ชิงเฉินเฮ่อ สูดลมหายใจลึก แน่นอนเขาจะทำเรื่องขายหน้าให้ตนเองด้วยการปลดปล่อยราวกับเด็กหนุ่มเข้าหอครั้งแรกไม่ได้อีกเป็นอันขาด “ปากเจ้า หน้าอ

สถานการณ์แจกจ่ายอาหารเป็นไปตามที่จ้าวหว่านอี้คาดเดาไว้ คนที่หิวโหยรอรับของกิน ไม่มีการบ่น หรือแสดงกิริยาให้คนของจ้าวหว่านอี้ต้องปวดหัว ทว่าเวลาผ่านไปจนถึงช่วงบ่าย ฝ่ายของรองเจ้าเมืองก็แจ้งว่า ด้านนอกประตูเมือง มีชาวบ้านหลั่งไหลมามากกว่าเดิม ยามนี้นับแล้วเพิ่มขึ้นนับห้าร้อยชีวิต จ้าวหว่านอี้คิดถึงเรื่องในนิยายที่ตนเขียน และวางแผนรับมือให้ได้ จากนี้คือสิ่งที่ศัตรูนางกำลังก่อความวุ่นวาย จงใจให้มีผู้คนอดยากเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ “ภายในห้าวันนี้ จะมีคนมาที่เมืองเจี้ยน ให้เราต้องหาอาหารให้พวกเขาไม่ต่ำกว่าสองพันคน” “โอ้ คุณหนูหากมากมายถึงเพียงนั้น เกรงว่าข้าวที่ซื้อไว้คงไม่พอ อีกทั้งเสื้อผ้า ยารักษาโรคที่พวกเขาร้องขออีก” “ข้าเข้าใจ ตอนนี้มีคนวางแผนให้เราใช้เสบียงของสกุลหยางที่กำลังผ่านมาทางนี้ และข้าจะแบ่งมาสักส่วนหนึ่ง แล้วค่อยเติมกลับ” “หากทำเช่นนั้นจะไม่เป็นตามความต้องการของคนที่คิดร้ายต่อเราหรือเจ้าคะ” ซินเยว่ถามด้วยความอยากรู้ “เราต้องช่วยคนก่อน และข้าจะให้พวกที่ก่อกวน ชดใช้อย่างสาสม เพราะภัยน้ำท่วมครั้งนี้ เกิดจากพวกเขาทำลายเขื่อน และย

จ้าวหว่านอี้และคนของนาง รวมถึงเหยาหรูอวี้แต่งตัวเป็นชาวเมืองทั่วไป เพื่อมาส่งอาหารและยารักษาโรค และเมื่ออยู่ด้านนอก หลายสิ่งบอกให้รู้ว่าไม่ปกติ หลี่จิ้งอยู่ไม่ห่างจ้าวหว่านอี้ ฝ่ายเหยาหรูอวี้มีคนอารักขาตลอดเวลา “สังเกตหรือไม่ว่า แม้เราปลอมตัวออกมายังมีคนรู้ นั่นย่อมหมายความว่า ในเมืองเจี้ยนมีสายให้คนพวกนี้” เหยาหรูอวี้พยักหน้ารับ พอเดินผ่านกลุ่มผู้คน เข้าไปในส่วนที่ลึกสักหน่อย ก็คนมาล้อมหน้าล้อมหลัง “ดี ข้าขี้เกียจเสียเวลา” จ้าวหว่านอี้ไม่ได้ท้าทาย นางรอให้คนร้ายเผยตัวนั่นเอง อึดใจต่อมา มีระเบิดควันพวยพุง และมือสังหารหมายเข้ามาชิงตัวจ้าวหว่านอี้ ทว่าเป็นคนของมู่ชิงเฉินเฮ่อ และทหารอารักขาปกป้องนางไว้อย่างสุดกำลัง ขณะเดียวกันฝ่ายตรงข้ามก็มีฝีมือดีมาก “คุณหนู!” พอรู้ว่ามีผู้ที่พุ่งเข้ามาหาตนคือใคร จ้าวหว่านอี้ก็หมุนตัวไปอีกด้าน แล้วพยักหน้าให้หลี่จิ้งช่วยจับตัวไว้ คนผู้นั้นเป็นวรยุทธ์ ฝ่ายหลี่จิ้งก็พอมีฝีมือบ้าง ทั้งคู่ปะมือกันอยู่สามสี่กระบวนท่า จ้าวหว่านอี้เห็นว่าคนของตนสูงวัย กว่าอาจเพลี่ยงพล้ำเลยตะโกนไปว่า