All Chapters of อุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ: Chapter 21 - Chapter 30

“ใช่ แล้วคิดดูเอาเถิดคนที่ถูกตอนไปแล้ว จะใช้สิ่งใดเล่าฟาดปาก และกลีบดอกไม้ของคณิกาเยว่ได้ หากไม่ใช่ว่า ยาของท่านที่ปรุงให้เขา จนสามารถทำให้สิ่งที่ถูกตัดออกไปแล้ว งอกขึ้นมาใหม่ และยังใช้งานได้ดีราวกับไม้ตีพริกของแม่บ้าน!” ได้ฟังเรื่องสัปดนเช่นนี้ สวีหรันเฟยขนลุกซู่ๆ แน่ล่ะ ฉากหน้าเจิ้นหลี่ฉางคือขันที และส่วนนั้นของเขาถูกตอนไปหรือไม่ เรื่องนี้สวีหรันเฟยได้ประจักษ์แล้วว่า ความจริงมันยาวและแข็งแถมกราดเกรี้ยวมาก ด้วยขาที่สามของอีกฝ่าย แม้จะอยู่ในร่มผ้าแต่ก็เคยเสียดสีร่างกายนางมาแล้ว “เถ้าแก่ตง ทะ ท่านพูดสิ่งใดละอายปากบ้าง” สวีหรันเฟยว่า และใช้สายตาดุคนเถ้าแก่ตง “โถ ข้าล้วนกล่าวความจริง” สวีหรันเฟยพ่นลมหายใจร้อนๆ ออกมา ดูเหมือนการเจรจากับเถ้าแก่ตงจะเสียเวลาเกินไปแล้ว “ข้าต้องรีบกลับเรือน เย็นนี้มีหลายสิ่งให้จัดเตรียม เพื่อทำมาขายในปลายเดือน” กล่าวจบ เขาก็เตรียมหมุนตัวจากไป แต่เถ้าแก่ตงถอนหายใจออกมาแรงๆ และพูดอย่างไม่อ้อมค้อม “ตัวข้าไม่มีทายาทสืบสกุล ภรรยาปีนี้อายุใกล้สี่สิบ นกเขาข้าก็อ่อนตัวอยู่บ่อยๆ หากท่านช่วยให้ขันทีมีความสุ

เมื่อมุดเข้าไปในกำแพงผ่านทางหมารอดมาอยู่ในพื้นที่ของตำหนักวิเวกได้ ควันบางบางที่ลอยอ้อยอิ่งในพื้นที่ดังกล่าว ทำให้นางแสบร้อนที่ผิวบอบบาง สวีหรันเฟยต้องรีบสลัดเสื้อผ้าทิ้ง เมื่อเปลือยกายก็ลงไปเกลือกกลิ้งบนพื้นหญ้า และมันทำให้อาการคันกับระคายเคืองผิวหายไป ทว่ากลับตามด้วยอาการง่วงซึมจนเผลอหลับ พอตื่นขึ้นอีกครั้ง ดวงตากลมโตค่อยๆ ปรับรับภาพเบื้องหน้า ได้เห็นว่า นางกำลังเป็นคนไร้ยางอาย มองผู้อื่นแนบเนื้อผสานใจอย่างดุเดือด ชายผู้นั้นที่มีผิวขาวดั่งแสงจันทร์ในคืนมืดมิดกำลังเคลื่อนสะโพกสอบอย่างบ้าคลั่ง เสียงครางกระหึ่มในการร่วมรักทำให้หัวใจสวีหรันเฟยหล่นหาย แม้อ่อนด้อยประสบการณ์ แต่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม และมันคงเป็นเข็มทองเล่มยักษ์ที่กำลังถล่มกลีบงามฉ่ำของสตรี “อ่าส์ องค์ชายสามโปรดอย่าทำให้ผู้น้อยผิดหวัง!!” เสียงดังกล่าว สูงชวนให้ขนลุก และฝ่ายนั้นยกบั้นท้ายขึ้นสูง เนื้อแก้มก้นอันหนั่นแน่นๆ แสนงอนเด้งไหวสะท้านเป็นฐานรองรับแท่งหยกงามที่ฉาบไล้ด้วยความชุ่มชื้น ทุกการเคลื่อนไหว มีเสียงหายใจหอบถี่ผสานเสียงครางหวานแหลมด้วยความสุขส

อย่าผิดต่อป้ายวิญญาณบิดา “ท่านแม่ข้าหนาว หิวมากๆ ด้วย” เสียงของจ้าวซุ่นอี้ เรียกสวีหรันเฟยกลับสู่เหตุการณ์ตรงหน้า ไม่รู้ด้วยเหตุอันใด นางสัมผัสได้ว่า คนผู้นี้ไม่ใช่เด็ก หากเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่นุ่งห่มหนังลูกแกะ “เช็ดเนื้อตัวด้วยน้ำอุ่นเสีย จากนั้นออกไปกินข้าวข้างนอก และจะได้กินยา” จ้าวซุ่นอี้มองสวีหรันเฟยและเขาหัวเราะเสียงแปลกๆ ก่อนจะกล่าวสิ่งที่ขัดหูอยู่มาก “หึๆ ๆ ดูเจ้ามีเนื้อมีหนังกว่าแต่ก่อน แก้มก็เป็นสีชมพู นมก็ใหญ่ พิศแล้วคงเต็มไม้เต็มมือดี และข้าได้กลิ่นนมด้วย” สวีหรันเฟยขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดอย่างหยาบคาย อีกอย่างทั้งภาษา การแสดงออกมันดูผิดปกติไปหมด “เจ้าเพ้อไข้ใช่ไหมเสี่ยวอี้” “หากคิดเช่นนั้นก็ไม่ผิด” “กล่าวเช่นนี้ คงไม่อยากให้ข้าเป็นมารดาแล้ว” “ฮ่าๆ ๆ น่าขัน เจ้าจะเป็นมารดาข้าได้อย่างไร ในเมื่อข้าแก่กว่าเจ้าตั้งเกือบสิบปี!” พออีกฝ่ายหลุดคำพูดนั้นสวีหรันเฟยก็ลมออกหู “เสี่ยวอี้” “มารดาเจ้าเถอะ ข้าไม่ใช่เสี่ยวอี้...” “อย่ามาล้อข้าเล่น” “หึๆ ๆ ข้าไ

สวีหรันเฟยยกยิ้มตรงมุมปาก นางมองไปยังหลิวเสี้ยน และแวบแรกไม่มีความทรงจำกับอีกฝ่าย กระทั่งนางคิดหลายสิ่งในหัว จึงเป็นตอนนั้นที่สวีหรันเฟยหัวเราะเสียงหยัน “เจี่ยเสี้ยน ยังจำสัญญาของท่านกับพี่สาวข้าได้หรือไม่ ท่านบอกจะดูแลข้าในฐานะน้องสาว แล้วไฉนถึงได้ทำเรื่องผิดบาปต่อข้าอยู่เสมอ” หลิวเสี้ยนถอยหลังไปสองก้าวและสีหน้านางซีดเผือด “จะ เจ้าปรุงยารักษาความทรงจำของตนได้แล้วหรือ... มิหน้า วันนี้ถึงได้กล้าเปิดเผยฐานะที่แท้จริง” “ข้าอยากอยู่อย่างสงบ แต่พวกท่านร้อนรนเหลือเกิน ที่อยากพบข้า ฝ่ายข้าจะไม่มีวันตายซ้ำสองในน้ำมือของเจี่ยเสี้ยน และบุรุษจอมหลอกลวงผู้นั้น” สวีหรันเฟยหมายความถึงเซียวตันเหวิน “ฮิๆ ๆ เจ้าไม่มีวันได้พบรัชทายาทอีกแน่นอน เพราะเมืองเผิงจะเป็นที่กลบฝังร่างเจ้าไว้ตลอดกาล” “คิดจะทำเรื่องชั่วช้า โดยไม่สนกฎหมายบ้านเมืองหรือ” หลิวเสี้ยนได้ยินคำนั้น นางก็ตระหนักได้ว่า ตนบุ่มบ่ามเกินไป การหาเรื่องโยนความผิดให้แก่สวีหรันเฟยน่าจะเหมาะสมกว่า แล้วให้ทางการตัดสินคนผู้นี้ จากนั้นนางก็จะได้เห็นหัวของสวีหรันเฟยหลุดออกจากตัวที่

ซางจูที่ไปตามข่าวของเยว่ซูหั่ว กลับมาแจ้งว่า “นายหญิงเยว่ให้ข้านำจดหมายมามอบให้” สวีหรันเฟยรีบเปิดจดหมายอ่าน พบว่า อีกฝ่ายอาการดีขึ้นมาก และคนที่ช่วยเขียนจดหมายคือหมอเจี่ยง“ข้าอาจทำให้ทุกคนเดือดร้อน รัชทายาทกำลังวางแผนร้าย...” สิ่งอยู่ในเนื้อความจดหมายคล้ายเรื่องราวหนหลังที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว เซียวตันเหวิน(รัชทายาท) เป็นคนปลิ้นปล้อนหลอกใช้ผู้อื่นไปทั่ว แต่เดิมเขายืมมือน้องชายคนที่สาม จัดการผู้ที่ขวางทางเขา สุดท้ายก็ส่งเซียวเหิงจิ้นลงหลุมด้วยน้ำมือคนที่เขารัก แล้วโยนความผิดให้สามสกุลใหญ่ หนึ่งในนั้นคือสกุลสวี และยามนี้ รองแม่ทัพเผย ได้รับตราเคลื่อนพลและเขาย้ายข้างไม่สนับสนุนรัชทายาท นี่คือเรื่องที่ชวนให้หนักใจ ซึ่งหมายความได้ว่าเมืองเผิงเป็นเป้าหมายที่รัชทายาทจะใช้บีบเผยอี้ฮุ่ยให้เปลี่ยนใจกับมาเป็นสุนัขรับใช้ของตน “อาจู... เจ้ารับใช้เจี่ยเยว่มานาน และหวังว่าจะทำหน้าที่นี้ต่อไป ตัวข้ายังพอมีประโยชน์บ้าง หากยับยั้งภัยที่จะเกิดขึ้นกับชาวเมืองเผิงได้ย่อมดี” ที่สวีหรันเฟยกล่าวเช่นนั้นกับซางจู ด้วยอีกฝ่ายแม้เป็นบ่าวของเยว่ซูหั่ว แต่ได้รั