All Chapters of อุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ: Chapter 41 - Chapter 50

บ่ายวันใหม่ เสี่ยวอี้ขับรถส่วนตัวออกมาเปลี่ยนบรรยากาศนอกห้องทำงาน เธอเลือกร้านอาหารแบบคาเฟ่แมวกับน้องหมา เพื่อเขียนตอนใหม่ของนิยายออนไลน์ชื่อดังที่ทำให้เธอกลับมามีชื่อเสียงอีกครั้ง คู่วาสนาด้ายแดงบันดาลรัก อันที่จริงเธอไม่ใช่คนที่ชอบเขียนนิยายรักหวานๆ สักเท่าไหร่ ชอบแนวบู๊ และดร่ามาหนักหน่วงมากกว่า ที่นิยายเรื่องนี้ประสบความสำเร็จ สร้างเม็ดเงินให้เธออย่างมหาศาล ก็เป็นเพราะมีตัวร้าย ที่น่าชิงชัง ทั้งยังสร้างปัญหาไม่หยุดหย่อน ซึ่งตอนนี้อีกฝ่ายกำลังตกที่นั่งลำบาก เรียกว่าคงไม่แคล้วสิ้นลมหายใจ และร่างถูกเผาเหลือแต่เถ้ากระดูก “เจี่ยอี้ บอกฉันมาเถอะ องค์ชายสาม ตายจริงๆ ใช่ไหม ไม่ใช่สับขาหรอกฟื้นกลับมานะ สองแฝดนั่นอีก เขาจะรู้ว่าเด็กๆ ไม่ใช่ลูกของตัวเองเมื่อไหร่” เสียงพนักงานร้าน ที่คุ้นเคยกัน ทั้งเป็นแฟนตัวยงนิยายของเธอดังมาจากด้านหลังและยิ้มประจบ เพราะอยากรู้เรื่องราวที่เธอลงค้างไว้ หากกล่าวไปแล้วก็ร่วมครึ่งปี ที่เธอยังไม่ลงเนื้อหาเพิ่ม ด้วยเหตุนี้จึงสร้างความอยากรู้มหาศาลให้แก่คนคนที่ติดตามอย่างหนาแน่น และปมที่ทิ้งไว้คือ มู่ชิงเฉินเฮ่อ ถูกลอบส

จ้าวหว่านอี้ใช้ความคิดอย่างเร่งด่วน เพื่อประมวลผลว่านางย้อนเวลามาอยู่ในช่วงใดของนิยายเรื่องเดิมที่เคยเขียน แน่ละ ยามนี้คู่วาสนาด้ายแดงบันดาลรัก กลายเป็นนิยายที่นางไม่รู้จักเสียแล้ว ราวกับมีมือดีปั้นแต่งขึ้นมาใหม่ แล้วพอย้อนนึกถึงคำพูดมือมีดที่ทำร้าย นางก็เสียวสันหลังวาบๆ “จำใส่สมองไว้ซะ องค์ชายสาม จะตายไม่ได้ แก... จะเขียนเรื่องบัดซบยังไงก็เชิญ แต่มู่ชิงเฉินอี้ ต้องเป็นอมตะ ไม่ถูกผู้หญิงสาระเลวสวมเขา แล้วเขาต้องเป็นตัวร้าย ที่คนทั้งโลกจดจำตลอดไป ส่วนแก ไปลงนรกเสียเถอะ จากนั้น ฉันจะเขียนนิยายเรื่องนี้แทนเอง ฮิๆ ๆ” เพียงแค่ย้อนคิดถึง ร่างกายก็เหมือนจะอ่อนเปลี้ยไร้แรง ขณะเดียวกันนางก็พยายามทบทวนหลายสิ่งอย่างเร็วรีบ และจำได้ว่าก่อนที่จ้าวจิ่งตง ผู้เป็นบิดา จะต้องโทษสถานหนักเพราะลบหลู่เบื้องสูง ครอบครัวสกุลจ้าวใช้เงินมากมาย เพื่อส่งจ้าวหว่านอี้ไปเป็นอนุภรรยาของมู่ชิงเฉินเฮ่อ อีกนัยก็คืออยากพึงบารมีสกุลเดิมของเขา เนื่องจากฝ่ายจ้าวจิ่งตง เป็นเพื่อนรักแม่ทัพหยาง พี่ชายพระสนมม่าย (ม่ายจูเหมย) มารดาของมู่ชิงเฉินเฮ่อ ดังนั้นสกุลจ้าวจึงต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกสาวคนเดียวปล

ฝ่ายจ้าวหว่านอี้พยายามเหลือเกินที่จะปลุกตนให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้าอีกฝ่าย แม้ยาจะออกฤทธิ์หนัก ร่างกายอ่อนเปลี้ยไม่เชื่อฟังสมองสั่งการ แต่นางสู้สุดใจ กระทั่งปลายนิ้วสามารถกระดิกได้เล็กน้อย ใจก็ชื้นขึ้น แล้วแขนข้างหนึ่งของนางเคลื่อนไหวตามมา นางกัดฟันใช้แขนข้างเดียงกัน ยื่นไปข้างหน้าอย่างสะปะสะปะ กระทั่งจับได้ลำคอหนา ก็รวบพลังเท่าที่มีจิกเข้าลูกกระเดือกชายหนุ่ม เสียงคำราม พร้อมคำสบถหยาบคายดังขึ้นสองสามหน ก่อนที่เขาจะบีบข้อมือนางราวกับจงใจทำให้กระดูกแตกละเอียด จ้าวหว่านอี้เจ็บหนัก และไม่อาจฝืนทำร้ายเขาได้อีก พอรู้สึกตัวอีกหนนางถูกยกร่างขึ้นจากท่านอนบนเตียงหยก ให้นั่งทับกายแกร่งที่อุ่นจัด อึดใจต่อมาริมฝีปากบางๆ ของเขาบดเบียดริมฝีปากนาง จ้าวหว่านอี้ทั้งตระหนก ทั้งกลัว และการกระทำของอีกฝ่ายเลวทรามยิ่งนัก นางเม้มปากชิด ไม่ปรารถนาต้อนรับความดุดันของอีกฝ่าย หากสุดท้ายก็หายใจลำบากจนหลงเผยอริมฝีปากเล็กน้อย ในช่วงนั้นเองที่เขาส่งเรียวลิ้นสากและร้อนจัดเข้าไปกวาดในโพรงปากนางสำเร็จ โอ้ รสชาติคนชั่วช้า ไร้ยางอาย ที่ข่มเหงสตรีซึ่งไม่ใช่ภรรยาของตน ช่างน่าขยะแ

ซินเยว่มาพร้อมกระจกทองเหลืองบานใหญ่ และด้านข้างนางมีสาวใช้อีกสองคนที่มาเพื่อให้ความช่วยเหลือผู้เป็นเจ้านาย หากยามนั้นจ้าวหว่านอี้กำลังเช็ดน้ำตาของตน และนางสะอื้นไห้อยู่เล็กน้อย แต่ไม่ได้ฟูมฟาย หรือมีอาการคุ้มคลั่งเช่นเมื่อครู่ “คุณหนูเกิดสิ่งใดขึ้นเจ้าคะ ไม่ต้องการกระจกแล้วหรือ” “สายเกินไป...” นางว่า และมองไปยังเยว่ซิน ตอนนี้รู้ว่า ตนไม่อาจเสียเวลาใดได้อีก การรีบย้ายเข้าตำหนักของมู่ชิงเฉินเฮ่อไวที่สุดนับว่าเป็นการดี นางจะสามารถช่วยบิดา และคนอื่นๆ ได้ กระนั้นสิ่งที่อยากรู้ ก่อนต้องเป็นนกในกรงทองของมู่ชิงเฉินเฮ่อก็คือ “คุณชายหลิวเป่า... เขายังอยู่เมืองหลวงหรือไม่” ซินเยว่ทำหน้าคล้ายจะร้องไห้ แล้วบอกว่า “อยู่เจ้าค่ะ แต่เขามีอาการไม่สู้ดี มีคนดักทำลาย เจ็บหนักได้ข่าวว่าฟันหักไปหลายซี่ และยังเอ่อ... นิ้วก้อยซ้ายหายไปด้วย โอกาสจะสอบรับใช้ราชการคงเป็นเรื่องยาก คราวนี้ คงได้เป็นพ่อค้าไปตลอดชีพแน่ๆ” “เอ ใครเป็นผู้ทำร้ายเขา” ซินเยว่ถอนหายใจแรงกว่าเดิม “ศาลต้าเซี่ย... โดยใต้เท้าตุลาการสั่งสอบสวนแล้ว เห็นว่าเป็นกลุ่มน

เรือนรับรองนั้นบรรยากาศดี แต่มีกลิ่นกำยานที่แรงสักหน่อย คนที่รอจ้าวหว่านอี้อยู่ในสวนเล็กๆ เมื่อนางมองไปก็เห็นสองร่างยืนอยู่ คนหนึ่งอายุใกล้เคียงตน อีกคนเป็นเด็กหญิงที่หน้าตาน่ารักดั่งเซียนน้อยจ้าวหว่านอี้อมยิ้มน้อยๆ พลางขบคิดในใจ ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น เมื่อรู้ว่าทั้งคู่คือใคร หนึ่งคือนางเอกของนิยายเรื่องนี้ เซียงขวงหนิว ผู้จะเป็นเทพธิดาแห่งจันทรา อีกคนหากเดาไม่ผิดก็คือเหยาหรูอวี้ ทูตจากต้าฉาง ทว่ายามนี้นางยังเป็นเพียง เด็กหญิง เมื่อประเมินแล้วก็คงอยู่ในวัยเพียงสิบสองสิบสามปี หากต้องรับมือคงไม่ยาก “พบท่านหญิงแล้วยังไม่คุกเข่า” เสียงเซียงขวงหนิวระคายหูนัก ในฐานะคนที่เขียนนิยายเรื่องนี้ เพิ่งรู้สึกว่าตนคิดตื่นเขินไปหน่อยที่ให้อีกฝ่ายเป็นนางเอก ทั้งกิริยาที่ดูล้นๆ และอวดดี มีความชอบออกคำสั่ง ดูอย่างไรก็ขัดหูขัดตา จ้าวหว่านอี้ยกยิ้มที่มุมปาก และถามกลับ “บ้านเมืองนี้เป็นของคนแซ่เหยา หรือแซ่เซียงตั้งแต่เมื่อใด ข้าจำได้ว่า มู่อ๋องยังคงเป็นมังกรแห่งแคว้นเหลียงชาน”จ้าวหว่านอี้กล่าวจบประโยค มือของสาวใช้รุ่นใหญ่ที่ติดตามเซียงขวงหนิวก็ตบแก้มหญิงสาวนั่งฉาดใหญ่ และตา