Semua Bab อุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ: Bab 1 - Bab 10

เล่าเรื่องแบบย่อๆ ชาติก่อน สวีหรันเฟย คือนางร้ายโฉมงามล่มเมืองสุดอำมหิตในนิยาย นางหลอกใช้คนรัก แล้วตอกหมุดควบคุมวรยุทธ์ ฝังคนผู้นั้นทั้งเป็น โดยหารู้ไม่ว่า สิ่งที่ทำคือการสร้างจอมมาร ก่อนหน้านั้น สวีหรันเฟยคือผู้ทำหน้าที่ลับๆ ให้กับสกุลสวี มีฉายาว่าโอสถพิษ นางใช้เสน่ห์มัดใจชินอ๋อง (เซียวเหิงจิ้น) หลอกล่อให้หลงเชื่อคำหวานหู ก่อนวางยาเพื่อเพิ่มพลังยุทธ์ เป็นเหตุให้อีกฝ่ายอยู่ในสภาพครึ่งคนครึ่งปีศาจ แล้วควบคุมเขานำกองทัพอาชาโลหิตปราบกบฏจนสำเร็จ สิ่งที่สวีหรันเฟยทำทั้งหมดก็เพื่อช่วยเหลือคนที่นางรักฝ่ายนั้นคือรัชทายาท เมื่อแผนการเรียบรอย หญิงสาวจึงสั่งคนของตน ตอกหมุดเหล็กควบคุมเจ็ดอารมณ์ หกปรารถนา และทำลายพลังยุทธ์เซียวเหิงจิ้น สุดท้ายก็ฝังร่างเขาไว้ในสุสานลับตำหนักเย็น กระนั้น ถึงช่วยรัชทายาทมีชัยชนะขจัดเสี้ยนหนามเขาได้หมด แต่สวีหรันเฟยกลับไม่สมรักกับอีกฝ่าย คนผู้นั้นต้องการผู้ที่มือขาวสะอาดอยู่ข้างกาย(และเขาเลือกหลิวเสี้ยน) ไม่ใช่โอสถพิษอย่างสวีหรันเฟยดังนั้นข้อหาร้ายแรงจึงถูกสร้างขึ้น แล้วโยนความผิดให้ผู้ที่เกี่ยวข้องเรื่องนี้ จนมีการสังหารยกครัวสกุลสวี หากสวรรค

ข้าตั้งครรภ์ เช้าวันใหม่ ด้วยความที่ชอบกิน ประกอบกับอาชีพเดิมของนางมีความเร่งรีบในการทำงานเสมอ เมื่อก่อนจึงไม่ใคร่ได้ลิ้มรสชาติอาหารอย่างที่ควรจะเป็น ในโลกที่จากมานางเลยเป็นคนที่ผอมอยู่สักหน่อย ทว่าเมื่ออยู่ในโลกคู่ขนาน สวีหรันเฟยสามารถเนรมิตอาหารง่ายๆ ได้อย่างชำนาญและก็ถูกปาก มีรสชาติดี และยามนี้ความรู้สึกที่เกิดขึ้น สวีหรันเฟยย่อมรู้ดีว่าตนเองไม่ได้อ้วน ร่างกายใหม่ถูกฝึกมาอย่างหนักจากตระกูลเดิม ทว่าสิ่งที่นูนอยู่กลางหน้าท้อง คือชีวิตน้อยๆ ที่ยามนี้นับได้เกือบห้าเดือนเศษ อีกทั้งนางยังมีอาการเหนื่อยง่ายในบางครั้ง บางวันแพ้อาหาร ตัวร้อน หนักสุดคืออาการที่ชวนให้น่าหวาดหวั่น นางปรารถนาอยากร่วมรักกับบุรุษ ไม่ใช่ร่วมรักแบบธรรมดา หากอยากซาบซ่านสยิวใจ ทั้งบนเตียงในที่ลับตาผู้อื่น ทั้งหมดย่อมมีส่วนเกี่ยวข้องกับแมวสีเทาไร้ยางอาย ซึ่งมันมีอีกร่างเป็นบุรุษตัวสูงใหญ่ เรื่องนี้ประหลาด แน่นอนกว่านางจะทำใจยอมรับได้ก็ใช้เวลาพักใหญ่ทีเดียว “โอ้ ข้าท้อง!?” สวีหรันเฟยเพ้อเหมือนคนเบาปัญญา และคำนี้ก็หลุดปากบ่อยครั้ง และนางไม่รู้ว่าใครเป็นบิดาของเด็กในครรภ์ มันคล้ายภาพความ

“โอ้...อ๋องจิ้น!” สวีหรันเฟยตกใจ รีบผลักอกแกร่งออกห่างตัว แต่เซียวหยางเฟิ่งกลับรั้งร่างบางกลับคืน และเอ่ยเสียงเข้มขึ้นสักหน่อย เสียงที่คล้ายเป็นการตำหนิ “นี่ไม่ใช่ สิ่งที่เฟยเฟยต้องการหรอกหรือ” หัวคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน เกือบสองปีที่นางทำตามคำสั่งบิดา เพื่อให้ได้ใกล้ชิดเซียวเหิงจิ้น ใช้เสน่ห์ปั่นหัวอีกฝ่าย คือแผนที่นางเองก็เต็มใจ เพราะเมื่อทำสำเร็จก็จะเป็นคนโปรดของบุรุษอีกคนที่หลงรักมาเนิ่นนาน “ข้าจะเป็นบุรุษเดียวที่ได้ครอบครองเจ้า และใครหน้าไหน ก็ไม่มีใครพรากเจ้าไปจากชายผู้นี้” สวีหรันเฟยรับรู้ว่าอีกฝ่ายปรารถนาในตัวนาง แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อหัวใจดวงนี้มอบให้เซียวตันเหวิน ผู้เป็นพี่ชายต่างมารดาของเซียวเหิงจิ้น “ข้า คงเป็นผู้โชคดีอย่างที่สุด หากอ๋องจิ้น...ให้ได้รับใช้ใกล้ชิด” เซียวเหิงจิ้นหัวเราะหึๆ ก่อนเคลื่อนริมฝีปากไปบดเบียดริมฝีปากสวีหรันเฟยเขาจูบหนักหน่วง และรุนแรงราวกับต้องการดูดกลืนวิญญาณอีกฝ่าย ปลายลิ้นของเขาแทรกผ่านเข้าไปข้างในโพรงปากหวานฉ่ำ ดูดดุน เร่งเร้าเพื่อให้เรียวลิ้นเล็กๆ แสนขี้อายสวีหรันเฟยตอบรับพาย

“ฮ่าๆ ๆ ดี เช่นนั้น ข้าเผยอี้ฮุ่ย ก็จะซื้อทั้งทาสผู้นี้ แล้วก็แม่นางไปพร้อมกัน” กล่าวไม่ทันจบดี เผยอี้ฮุ่ยก็คว้าร่างสวีหรันเฟยกลับคืน แล้วสูดกลิ่นกายแสนยั่วยวน จมูกโด่งซุกไซ้ร่างของสวีหรันเฟยอย่างล่วงเกิน คนตัวใหญ่ทั้งแข็งแรง จึงทำให้สวีหรันเฟยยากจะขัดขืน ความรู้สึกน่าอดสูเป็นเช่นนี้ และมืออีกฝ่ายป่ายแปะสำรวจเนื้อตัวจองสวีหรันเฟยกระทั่งวางที่หน้าท้องนูนขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเริ่มลูบไล้อย่างล่วงเกิน สวีหรันเฟยตัวแข็งทื่อ และแทบหยุดหายใจ และน้ำตาเอ่อคลอหน่วย ไม่ได้กลัว แต่โกรธ ทั้งรู้สึกว่าตนช่างอ่อนด้อย ไม่อาจรักษาศักดิ์ศรีของตน “แม่นางเนื้อตัวนุ่มนิ่มดีแท้ ทว่า...หน้าท้องยื่นๆ นี่เล่า สวมเสื้อผ้าหลายชั้น เยี่ยงนี้ ต้องการปกปิดสิ่งใดไว้หรือ!?” น้ำเสียงเผยอี้ฮุ่ยทั้งเย้าหยอก และต้องการข่มขู่อยู่ในที สวีหรันเฟยโกรธที่ทำสิ่งใดตอบโต้อีกฝ่ายไม่ได้ “จู่ๆ แม่นางก็เป็นใบ้ขึ้นมา หรือว่าอับอายที่มีมารหัวขนซ่อนเอาไว้ในท้อง และไม่กล้าบอกผู้อื่น เพราะเด็กนั่นไม่มีพ่อ” เผยอี้ฮุ่ยทำให้นางโมโหอย่างหนัก ร่างกายนี้จึงร้อนรุ่มขึ้น

“เท่าที่ข้าดูด้วยสายตา หากอยากให้นางคนนี้รอด จงรีบป้อนยาขับเลือดให้เขาเสีย ท้องยังไม่โตมาก หนึ่งชีวิตแลกหนึ่งชีวิต นี่คือสิ่งที่ข้าพอจะช่วยได้!” หญิงชรากล่าว และทำให้ทั้งห้องพักเงียบลงราวกับอยู่ในป่าช้า “มารดาท่านเถอะ อาชีพท่านคือ ทำคลอดให้ผู้อื่น ไฉนถึงมีวาจาราวกับสุนัขที่ชอบกินอาจม” สวีหรันเฟยทำให้ทั้งหมอตำแยและผู้อื่นทึ่ง แต่เดิมนางสงบปากสงบคำ ไม่ชอบด่าทอ สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ด้วยกดดัน ทั้งยังเป็นเรื่องที่ทำให้ผู้อื่นเสียชีวิต ซึ่งมันเป็นบาปกรรมใหญ่หลวง “ฮึ หากเจรจากันไม่รู้ความ ข้าก็ไม่อาจช่วยเหลือได้ ขอตัวก่อน” หมอตำแยกล่าวจบ ก็เตรียมผละออกจากห้องพัก แต่ซานซือยกมือห้ามนางไว้ “ข้าเสียเวลาตามเจ้ามา ก่อนหน้านี้ก็อวดอ้างว่าตนมีฝีมือเป็นเลิศในเมืองเผิง ไฉนถึงคิดปัดก้นแล้วเดินหนีไปง่ายๆ” “ข้ารับงานมานับสามสิบปี ช่วยเหลือหลายชีวิตมามิน้อย ชื่อเสียงย่อมประจักษ์แจ้ง ส่วนแน่นางน้อยคนนี้ อย่างที่บอก หากอยากให้รอด ต้องสละชีวิตในครรภ์เสีย มิอย่างนั้น จงไปหาหมอจากสำนักแพทย์มาช่วย แต่นางต้องเปลื้องผ้าตรวจร่างกายอย่างละเอียด ต่อหน้าคนอื่น จึงจะได้รู้ว